Бадиий ва публицистик матнларда сўзнинг ижтимоий хосланиши ҳамда эстетик таъсир кучи - Tilshunoslik - Referatlar

Бадиий ва публицистик матнларда сўзнинг ижтимоий хосланиши ҳамда эстетик таъсир кучи

Yuklangan vaqt:

20.09.2019

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

71.5 KB

Ko'chirib olish

Бадиий ва публицистик матнларда сўзнинг ижтимоий хосланиши ҳамда эстетик таъсир кучи

Таянч сўз ва иборалар: шеърий матн, шеърда сўзнинг таъсир кучи, шеърий матнда гармония, шеърда товушлар оҳангдорлиги, Ҳ.Олимжоннинг “Ҳолбуки тун...” шеърида таъсирчанлик, Ғ.Ғуломнинг “Кузги кўчатлар” шеърида бўёқдорлик, шеърий матнда сўзларнинг предметлик хусусияти, “ўгай” сўзи А.Орипов тўртлигининг умуртқа суяги сифатида, шеърий матнда сўзнинг эстетик таъсирчанлик белгиси. Маълумки, юксак санъат намунаси бўлган ҳар қандай шеърни ўқиганда ёки тинглаганда киши бир нафас бутун борлиқни унутиб, шу шеър таъсирида бўлади. Масалан, М.Горький талантли шоир С.Есениннинг шеър ўқишидан олган таассуротини шундай ифодалаган эди: «...ҳаяжонланганимдан томоғим қуруқшаб, бир нарса хиппа тиқилгандек бўлди. Ҳўнграб йиғлагим келди» 1 . Бизнингча, бутун бир шеърнинг ёки шеърий матн парчасининг таъсир кучини қуйидаги уч омил белгилайди. Аввало, сўзлар ташқи оламдаги муайян ҳодисани қайта тиклаши натижасида китобхон ҳис-туйғуларини жунбушга келтиради. Бундай матн парчал ар ини текширганда асосий эътибор фақат образли сўзларга қаратилади. Иккинчидан, сўзлар семантик жиҳатдан ўзаро бирикиб, матнда воқеий ҳолат ёки манзара яратади, бунда асосий вазифа - поэтик ҳис уйғотиш бевосита сўзларга эмас, манзаранинг ёрқинлиги ёхуд ҳолатнинг кучига юкланади. Тўғри, шеър ий матнлар даги манзара, ҳолат сўзлар воситасида бунёдга келади, лекии бунда сўз ёрдамчи , қўшимча вазифа ни бажаради. Учинчидан, кўз билан кўриб, қўл билан ушлаб, қулоқ билан эшитиб бўлмайдиган мавҳум ( абстракт ) тушунчалар ва конкрет предметни эмас, у ҳ а қ даги тушунчани англатувчи сўзларнинг ўзаро муносабат га кириш ув и натижасида поэтик туйғуни юзага келади. Масалан, шоир Ҳамид Олимжоннинг «Ўрик гуллаганда» шеърининг «Новдаларни безаб ғунчалар...» сатридаги “ ғунча” сўзи билан Ғафур Ғуломнинг «Вақт» шеърининг «Ғунча очилгунча ўтган фурсатни...» сатридаги “ғунча” сўзини қиёслаш кифоя. Дастлабки ҳолдаги ғунча биз ҳар 1 Горький М. Асарлар. 10 томлик. 10-том. - Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва санъат нашриёти, 1978. – Б. 220.

баҳорда кўриб завқ оладиган аниқ табиат ҳодисаси бўлса, кейинги ҳолдаги ғунча ушбу табиий ҳодиса ҳақидаги умумий тушунчани ифодалаб, шеърий матн таркибида ҳар бир дақиқанинг, фурсатнинг қайтмаслигини, улуғворлигини далиллаш учун хизмат қилмоқда. Тилшуносликда мнмемалар одатда иккига бўлиб ўрганилади, яъни образга тақлид сўзлар ва товушга тақлид сўзлар. Ҳақиқатан ҳам, бундай тақлидий сўзларнинг бири ташқи оламдаги зоҳирий, образли тасаввурларнинг сўзда ифодаланиши бўлса, иккинчиси турли хил товуш ҳодисаларининг сўзда ифодаланишидир. Лекин иккинчи ҳолатда ҳам образли тасаввурнинг иштироки катта, зотан, бу ўринда товуш чиқараётган жисм, ҳодиса кўз олдимизда яққол гавдаланади. Бундай сўзлар муайян шеърий матн таркибида келганда эса, эртакларда сеҳргарнинг сирли таёқчаси бир тегиши билан оддий нарсаларни қимматбаҳо буюмларга айлантириб қўйгани сингари, ёндош сўзларни ўзининг образли тасаввур доирасига киритиб олади. Шоир ҳам бундай сўзларнинг кучига ишонади, сўзлар ҳам, ўз навбатида, шоирни ҳаяжонлантирган туйғуни, фикрий манзарани (шеърда манзара шунчаки манзара бўлмай, муайян фикрни ифодалашга хизмат қилади) тўла- тўкис яратиб беради: Шағирлайди бетиним дарё, Шағирлайди ваҳм тўлган жар, Шағирлайди қоронғи дунё, Шағирлайди водий, даралар (Ҳ.Олимжон). Бу шеърий матн парчаси Ҳамид Олимжоннинг «Ҳолбуки, тун...» асаридан олинган. Шеърда шоир туйғуларига даставвал туртки берган нарса - бу тоғ дарёсининг тошчаларни йирик харсанглар орасидан олиб ўтиб, тинимсиз пастга ташиш жараёни натижасида ҳосил бўлган овоз. Бу бевосита биринчи сатрда ифодаланади. Дарёнинг овози аста-секин шоир шуурини эгаллай боради ва, пировардида, ваҳм тўлган жар ҳам қоронғи, дунё ҳам, водий, даралар ҳам шағирлай бошлайди. Дастлаб, “ шағирлайди” сўзининг образли тасаввури шоир қалбида қўрқинчга ўхшаш бир туйғу уйғотади, ваҳм

тўлган жар, цоронғи дунё сўзлари шундай туйғуга_тиргак бўлади. Бу биринчи банднинг поэтик маъноси. Лекин шеър сатрма-сатр, бандма-банд ана шу қўрқинч туйғусини бартараф этишнинг бадиий инкишофи сифатида ривожланади. Умуман айтганда, «Ҳолбуки, тун...» шеъри шоир билан чексиз сир-асрорга тўлиқ дунё, янада кенг маънода, инсон ва уни ўраб турган коинот орасидаги мураккаб муносабатнинг шеъриятдаги теран ифодасидир. Инсон, дастлаб, ваҳимали ва сирли туюлган табиат ҳодисаларидан ўзи учун самарали маъно топа олади, ташқи олам стихияларидан ўз туйғуларига мос ҳолда фойдаланади. Инсон руҳиятининг буюклиги ҳам шу билан белгиланади. Шеърий матндаги поэтик маънонинг бу муҳим қирраси [чунки шеърдан ягона маъно излаш ва унда қатъий туриш ушбу шеърнинг бадиийлигини, санъат асари эканлигини инкор этиш билан баробар, зотан, ҳар қандай ҳақиқий санъат асари «ўз-ўзича чексиз организм» (Гегель) бўлиб, унинг маъно жилолари ҳам турли-тумандир] сўнгги бандда, айниқса, биринчи ва охирги бандни солиштирганда, конкрет асосга эга бўлади. Бу шеърнинг охирги банди қуйидагича жаранглайди: Шағирларди осмон ва ҳаво, Шағирларди бутун коинот. Шағирларди бетиним дарё Шағирларди дарёда ҳаёт... Ҳолбуки, тун... (Ҳ.Олимжон). Қонцептуал маъно жиҳатдан биринчи ва охирги банд орасида айтарли фарқ йўқдай кўринади. Ҳақиқатда эса бундай эмас. Агар диққат қилинса, тадқиқотчи қаршисида бутунлай бошқа-бошқа шеърий бандлар кўзга ташланади. Шеърдаги бадиий маъно силжиши шундай кескин ўзгаришга олиб келадики, бу ўзгариш бандларнинг сўз таркибидан тортиб, уларни ташкил этган товушларгача ўз муҳрини босади. Иккинчи бандда биринчисига зид ўлароқ гармония ҳукмронлик қилади. Чунки энди стихияли, тартибсиз таассурот ўрнини муайян гўзаллик қонунларига монанд поэтик сезги эгаллайди. Шуни инобатга олиш лозимки,

инсоннинг материяни шакллантириши фақат унинг актив амалий фаолиятига тегишли бўлмай, табиат ҳодисаларини эстетик жиҳатдан идрок қилиши ҳамда уларга гўзаллик қонунларига мос ҳолда шакл ва мазмун бахш эта олиши, яъни маънавий фаолиятига ҳам тааллуқлидир. Юқорида келтирилган шеърий банд фонологик томондан ҳам чексиз борлиқнинг сир-асрорларини англаш каби сурурли ҳолатдан сўнг бўладиган бахтиёр дамларнинг моддий ифодаси сифатида жаранглайди. Дарҳақиқат, бу бандда кенг ёки очиқ унлилар бўлган а ва о унлилари ( ё унлиси икки товуш бирикмасидан иборат: й+о ) тўла ҳукмронлик қилади. Шунинг учун ҳам шағирларди сўзидан кейин келадиган аксар сўзлар кўкракни баланд кўтариб, овозни баралла қўйиб айтадиган сўзлардир. Матн таркибидаги кенг ва очиқ унлилар эшитиш органларига таъсир этиб, кенглик ва эркинлик ҳиссини туғдиради. Биз бу бандда гармония - уйғунлик ҳукмрон, де б таъкидла дик. Бу шеърий матндаги гармония ёки уйғунлик нимада кўринади? Бу саволга аниқ жавоб топиш учун д астлаб, банднинг сўз таркибидаги ўзгаришларни кў здан кечи райлик. Бошланғич банднинг биринчи сатридаги бетиним дарё ўрнини осмон ва ҳаво эгаллади, бетиним дарё эса учинчи сатрга сурилди, чунки шоир шуурини дастлаб банд этган дарё шовқини энди ортга чекинди, лирик қаҳрамон онг и ни эса кенглик ва эркинлик кайфияти чулғаб олди. Ваҳм тўлган жар - бу жумла маъноси билангина эмас, балки товуш томони билан ҳам шеърхонда ваҳима уйғотади. Ваҳм сўзи таркибидаги сирғалувчи ундош ҳ билан портловчи -сирғалувчи бурун ундош и м ўртасида унли товуш бўлмаганидан икки товуш оралиғидаги ўтиш артикуляцион томондан қийинчилик туғдирадики, бу жар сўзидаги ваҳмни янада кучайтиради. Жар с ўзи да эса портловчи ж ва сирғалувчи-титроқ р ундошлари бирикиб, сўзнинг предметлик маъносига қўшимча нозиклик жило ( оттенка )си бериб, уни , яъни ваҳмни янада қуюқлаштиради. Шунинг учун ваҳм тўлган жарн и нг ўрнини бутун коинот эгаллаши осмон в a ҳаводан пайдо бўлган кенглик ва озодлик туйғусини беҳад кенгайтириб, бутун коинот миқёсига олиб чиқади.

Шеърнинг бу бандида энди қоронғи дунёга ўрин қолмайди, лекин банддаги дастлабки туртки бетиним дарё ҳали ҳам шағирламоқда, аммо бу шағирлаш энди дарёда, тинимсиз, абадий ҳаёт куйи бўлиб жаранглайди. Ана эндигина бошланғич банддан сўнг айтиш мумкин бўлмаган (чунки у банднинг ўзи том маънода туннинг инъикоси эди) шеърнинг сарлавҳасидаги сўзларни айтиш имкони туғилди. Ҳолбуки, тун.. . Шеърни ўқиганда ҳам, ички талаффуз қилганда ҳам бу сўзларни пасаювчи интонация билан паст овозда ўқийсиз, чунки шеърнинг бутун руҳи сизни шеърни шундай талаффуз қилишга гўё мажбур қилади. Бинобарин, пасаювчи интонация билан айтилган бу сўзлар зулмат ва ёвузлик кучларининг ёруғлик ва яхшилик кучлари қаршисида сўнгги талвасасидек ўткинчи бир ҳиссиётни туғдиради. Ҳар қандай тунга зид ўлароқ музаффар ҳаёт (А.Орипов) давом этаверади. Худди шу ерда шеърий матннинг охирги бандидаги яна бир ўзгаришни кўриб ўтиш мақсадга мувофиқ, деб биламиз. Бошланғич бандда ҳозирги- келаси замон шаклида бўлган, шағирлайди феъли охирги бандга келиб ўтган замон давом феъли шаклига - шағирларди га айланади. Феълнинг бу замон шакли «маълум вақт, темпораллик тушунчаси билан чегараланмаган давомлиликни ифодалайди» 2 . Зеро, феълнинг замон шаклидаги бу ўзгариш ҳам шеърнинг умумий поэтик ғоясини яна бир бор тасдиқлайди ва кучайтиришга хизмат қилади. «Ғафур Ғуломнинг шеърида китобхонга айтадиган гапи ғоятда кўп бўлади. Бугунги кибернетика тили билан айтсак, унинг шеър и информацияга бойлиги билан ажралиб туради. У ҳар бандда воқеликнинг янги бир томонини очади. Ҳар бир бандда янги манзара чизади. Унинг «Кузги кўчатлар» деб аталган ноёб бир шеъри бор. Унинг ҳар саккиз сатридан бир ажойиб қиссанинг манзарасини топасиз» 3 . 2 Мирзаев М., Усмонов С, Расулов И. Ўзбек тили. - Тошкент: Ўқитувчи, 1978. – Б. 134. 3 Ғафуров И. Ям-яшил дарахт. - Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва санъат нашриёти, 1976. – Б. 167-168.

Ҳақиқатан ҳам, шоирнинг бу асари - ноёб шеърий матн намунаси. Унинг ноёблиги фақат воқеликнинг янги, ёрқин манзарасини чизишида эмас. Бу шеърдаги манзаралар ҳам ўзига хослиги билан ажралиб туради. Шоир жонли-жонсиз мавжудотнинг кеч куз пайтидаги ўзига хос ташвиш- тайёргарликларини ўта ёрқин, аниқ деталлар ёрдамида гавдалантиришга муваффақ бўлган. Шеърда қиш ҳақида гап бўлмаса ҳам, шеърнинг дастлабки олти бандининг ҳар бири руҳида босиб келаётган қаҳратон қишнинг нафаси сезилиб туради. Чунки қишнинг биринчи элчиси - изғирин шеърий матннинг дастлабки сатрлариданоқ китобхон қалбидан мустаҳкам ўрин олади: Навқирон бир теракнинг чўққисида ошён - Кеч куз тонготарини салом билан олқишлар. Олтин тангалар каби барглар учар паришон, Аллақачонлар кўчмиш бўғот тагига қушлар 4 . Агар шеър матнига диққат қилинса, сарғайиш ва кексалик рамзи бўлган кеч куз ҳақидаги шеър авжи куч-қувватга тўлган, ёш, навқирон терак тасвири билан бошланмоқда. Шоир гўё табиатга жон ато этади, қушлар ошённи ташлаб, бўғот тагига кўчиб ўтганлар, лекин якка қолган ошён тушкунликка тушмасдан янги тонгни бардамлик билан олқишлайди ( олқишламоқ сўзи замирида мамнунлик, ўз ҳолатидан шодлик каби маъно нозикликлари борлиги сезилади). Дарахтдан тўкилаётган заъфарон барглар паришон учади. Бу ўринда паришон сўзи фақат ҳар тарафга тартибсиз тўзғиб учаётган барглар ҳолатини ифодалабгина қолмасдан, ҳаёт кузи етиб келган кекса кишининг паришон, тарқоқ хаёлларига ҳам сезилар-сезилмас ишора қилиб ўтади. Албатта, бу ерда Бобурнинг «Хазон япроғи янглиғ гул юзинг ҳажрида сарғайдим» мисрасидагидек таққосланувчи параллел образлар йўқ, фақат паришон учаётган барглар бор, холос. Бинобарин, Бобурда поэтик ҳис-туйғу лирик қаҳрамоннинг «хазон япроғи яиглиғ» ҳолати билан маҳбуба (кенг маънода инсон куйиб, ёниб интиладиган ҳар қандай гўзал нарса)нинг «гул юзи» ўртасидаги зиддият тўқнашувида пайдо бўлади. 4 Ғафур Ғулом. Мукаммал асарлар тўплами. Ўн икки томлик. П-том. – Тошкент: Фан, 1984. – Б. 156.

Шоир Ғафур Ғулом қуёшни жуда севади, ардоқлайди. У қуёшни улуғлаб, унинг шаънига баланд пардаларда жуда кўп шеърлар битган. Бу ерда эса қуёш негадир анча пастлатилиб, заминга туширилиб, камҳафсала қилиб тасвирланган. Бунинг сабаби қуйидаги банддан маълум бўлади. Ҳу... Шудгор этагидан шу томонга йўл олур, Ирғайдай тетик, лобар боғбон Миршакар ота, Узун узоқ сояси гўёки режа солур, Елкада кетмон билан беш-ўн кўчат, албатта [ 35,156 ] . Кўринадики, бу банддан ш еър саҳнига ҳазрати инсон - боғбон Миршакар ота образи кириб келади. Шу банддан бошлаб шеърнинг биринчи ярмидаги камҳафсала ҳолат барҳам топиб, унинг ўрнини тетик, бардам кайфият эгаллайди. Ана энди олдинги бандлардаги оромга мойиллик ҳолатининг сабаби аниқлашади. Шоир табиатнинг актив, ижодкор ўзгартирувчиси инсонни улуғлаш ниятида шеърнинг биринчи қисми да махсус сокинлик кайфияти яратгани ва уни инсоннинг тиниб-тинчимаслиги, доим о бирор нарсага интилиб яшашига қарама-қарши қўйганлиги маълум бўлади. Бу қарама-қаршилик жуда усталик билан пардаланган. Аммо биз қуёшнинг хатти-ҳаракати билан Миршакар ота белгиларини ўзаро солиштирсак, бу ҳолат яққол кўзга ташланади. Қуёш - камҳафсала, бепарво бўлса, Миршакар ота ирғайдай тетик, лобар д ир. Қуёшнинг қилар иши қолмаган, Миршакар ота эса кўчат экиш, кўкартириш билан банд. Шу ерга келиб шеърнинг биринчи сатридаги навқ и рон теракнинг адл қомати Миршакар ота умрининг бевосита давоми - у эккан кўчатларнинг шамшод қоматлари билан тасаввурда бирикади. Бу шеърнинг сарлавҳаси моҳирлик билан пардаланган оксюмарондир. Куз - кексалик, ўтиб бўлганлик рамзи бўлса, кўчат – навниҳоллик, янги бошланган ҳаёт тимсолидир. Миршакар ота ўз ҳаётининг кузида ҳам кўчат экишни қўймайди, у бу қарама-қаршиликни ҳал этиб, «Одамзод ўлмайди-ку, кимдир ахир теради» деган доно ва улуғ ҳикматга амал қилади. «Кузги кўчатлар» шеъри бутун туриши билан шоирнинг инсон ҳақида «фақат ўзинг

буюксан Қуёш системасида» деган шеърий формуласининг поэтик исботи ўлароқ жаранглайди. Аммо шуни ҳам инобатга олиш лозимки, предметлик хусусиятига эга бўлган ҳар қандай сўз ҳам тасвирийликни юзага келтиравермайди. Бунинг учун шоир ташқи оламнинг бирор характерли картинасини яратиш орқали ўзининг муайян бадиий ниятини амалга оширишни мақсад қилиб қўйган бўлиши керак. Ўзбек адабиётида шундай шеърлар борки, улардаги бадииятга адабиётдан кўра кўпроқ илм-фаннинг қуроли бўлган фикр воситасида эришилади. Масалан, қуйидаги шеърий матн - тўртликка диққат қилайлик: Булбул ўгай эрур зоғлар орасида, Югурик сув ўгай тоғлар орасида. Муҳаббат дардидан бемор қалблармиз, Ўгай бўлсак нетонг соғлар орасида (А.Орипов). Бу ш еър таркиби да бевосита предметни англатадиган конкрет сўзлар анчагина қўлланган . Булбул, зоғ, сув, тоғ ва бошқа сўзлар шу лар жумласидандир . Лекин биз шеърни ўқиш жараёнида шу сўзлар англатадиган нарсаларни тасаввуримизда қайта тиклаймизми? Йўқ, улар бизнинг онгимизда ўзлари номлаган нарсалар ҳақидаги мавҳум тушунчалигича қола вера ди. Чунки шоир бизнинг тасаввуримизни жонлантиришни мақсад ҳам қил иб қўйма ган. Шоирнинг нияти б утунлай бошқача . Шеърдаги бутун «воқеа» бир-бирига контраст уч жуфтлик - булбул ва зоғлар, югурик сув ва тоғлар, биз ва соғлар ўртасида содир бўлади. Уларнинг муносабати битта сўз – ўгай сўзида мужассамлашган. Бу сўз тўртликнинг марказий сўзи, образли қилиб айтганда, умуртқа суяги, концептуал асосидир. Лекин шу уч ёндош ва қарама-қарши тушунчанинг бир-бирига «ўгай» муносабатидан бадиий асар, яъни шеър қандай вужудга келди? Тўртликнинг қофияланиш тартиби а-а-б-а бўлиб, худди шу тартибда қофияланадиган рубоийларга мос келади. Одатда, рубоийларда учинчи - қофиядан озод сатрда асосий гап ўртага ташланади, таъбир жоиз бўлса,

сўнгги сатрда отилиши керак бўлган милтиқ учинчи сатрда ўқланади. Бунда, кўпинча, сабаб ва оқибат категориясининг ўзаро мураккаб алоқаси намоён бўлади: Муҳаббат дардидан бемор қалблармиз - сабаб, Ўгай бўлсак нетонг соғлар орасида - оқибат . Аммо бу мантиқий силлогизм бўлмай, аввал таъкидлаганимиздек, бадиий асар – шеърий матндир. Бунда шеърий руҳ ўгай билан бемор ва соғ сўзлари орасидаги кўп томонлама маъно нозикликлари, қочириқлари заминида туғилади. Умуман олганда, сўз бадиий ва публицистик матнлар таркибида эстетик таъсирнинг, ижтимоий хосланишнинг асосий қуролидир. Аммо ҳар қандай сўз хоҳлаган тартибда уюшиб келганида эстетик таъсирнинг манбаи бўлавермайди. Бунинг учун сўзга ёрқин шеърий истеъдод ўз муҳрини босган бўлиши керак.

адабиётлар: 1. Абдусаидов А. Газета жанрларининг тили ва услуби. – Самарқанд: СамДУ нашри, 2001. – 192 б. 2. Аристотель. Поэтика (поэзия санъати ҳақида). – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва санъат нашриёти, 1980. – 152 б. 3. Шарль Балли. Француз стилистикаси (сўзлашув тил ва бетакаллуф нутқ). – Тошкент: “Ўзбекистон миллий энциклопедияси” Давлат илмий нашриёти, 2009. – 74 б. Таржимон проф.И.Мирзаев. 4. Бушуй Т., Сафаров Ш. Тил қурилиши: таҳлил методлари ва методологияси. – Тошкент: Фан, 2007. – 274 б. 5. Боймирзаева С. Матн модаллиги. Монография. – Тошкент: Фан, 2010. – 152 б. 6. Боймирзаева С. Матн мазмунида темпораллик семантикаси. Монография. – Тошкент: “Ўзбекистон миллий энциклопедияси” давлат илмий нашриёти, 2009. – 189 б. 7. Бондалетов В.Д. Социальная лингвистика. – М.: Просвешение, 1987. – 160 с. 8. Винокур Г.О. О языке художественной литературы. – М.: Высшая школа, 1991. – 448 с. 9. Григорьев В.П. Поэтика слова. – М.: Наука, 1979. – 344 с. 10. Дониёров Х., Йўлдошев Б. Адабий тил ва бадиий стиль. – Тошкент: Фан, 1988. – 209 б. 11. Иброҳимов А. Тил – тақдир демак.–Тошкент: Фан, 1990. – 86 б. 12. Имомова Г. Миллийлик ва бадиий нутқ. – Тошкент: Янги аср авлоди, 2004. – 120 б. 13. Ирисқулов М. Тилшуносликка кириш. – Тошкент: Ўқитувчи, 1992. – 256 б. 14. Йўлдошев Б. “Тилнинг ижтимоий моҳияти (бадиий ва публицистик матнларда тил бирликларининг ижтимоий хосланиши)” ихтисослик фанидан услубий қўлланма. – Самарқанд: СамДУ нашри, 2012. – 164 б. 15. Йўлдошев Б., Қурбонов Т. Бадиий асар тили ва услуби масалалари. – Самарқанд: СамДУ нашри, 2007. – 164 б. 16. Йўлдошев М. Бадиий матн лингвопоэтикаси. – Тошкент: Фан, 2008. – 160 б. 17. Йўлдошев М. Чўлпон сўзининг сирлари. – Тошкент: Маънавият, 2002. – 80 б.

O'xshashlar

Бадиий ва публицистик матнларда сўзнинг яхлит лингвопоэтик таҳлили масалалари

Бадиий ва публицистик матнда сўзнинг динамик хусусияти ҳақида

Шарқ мутафаккирларининг сўзнинг ижтимоий хосланиши ҳақидаги қарашлари

Функционал стилларни таснифлашда ижтимоий хосланиш тамойилларининг ўрни

Публицистика ва унинг жанрлари ҳақида