Япон цивилизацияси - История - Рефераты

Япон цивилизацияси

Загружено в:

23.10.2023

Скачано:

0

Размер:

98 KB

Япон цивилизацияси Режа: 1. Илк ўрта асрдаги япон цивилизацияси. 2. Японияда будда таълимоти Х-Х VI асрларда Самурайлик иқтисодий-сиёсий ривожланиш белгилари. 3. Изоляция даврида Япония, маданияти, мейдзи даври.

Япониянинг энг қадимги аҳолиси ҳисобланган айни (эбису) халқи ҳисобланади. II - III асрларда улар Хонсю оролининг шарқи ва шимолий шарқида яшаганлар. Айнуларнинг тил хусусиятига кўра олимлар Индонезия, Малая, Ҳиндихитой ярим оролидан келган деб ҳисобладилар. Япон оролига Корея, Кю сю орқали тунгуз-манжур халқлари милодимиз бошларида кириб кела бошлайдилар. Улар Айнуларни қариб юбориб, ёки улар билан қўшилиб кетиш натижасида ҳозирги Япон халқи вужудга келган. Айнулар ўз этник хусусиятларини сақлаб қолганлари ҳозирги япон аҳолисининг 1 % ни ташкил этади. III - IV асрларда Хон сю оролида атрофдаги қабилаларни бирлаштирган Ямото қабиласи илк давлат бирлашмасига асос солади. Бу даврда асосий деҳқончилик йўналиши шоличилик бўлиб ҳисобланган. Ҳунармандчиликда тўқимачилик, кулолчилик, темирчилик асосий тармоқ бўлади. V асрдан бошлаб эса, ипакчилик билан ҳам шуғуллана бошланади. Японияда қулчилик анъаналари ярим қарам ҳолатда бўлиб, улар Бэ деб аталган. Уй ишларини эса Яцуко деб аталувчи қуллар бажарган. Бэ (қул)ни сотиш ва ўлдириш мумкин эмасди. Лекин Яцукони хўжайин ўлдириши, сотиши мумкин бўлган. Японияда подшонинг атрофида таниқли уруғлар тўпланган эди. Бир уруғ подшонинг сарой қўриқчиларини, яна бир диний ишларни яна бири подшо ерларини бошқаришни қўлга киритиб олган эди. 582 йили Сога уруғи давлат тўнтариши ўтказади. Ўз ҳокимиятини мустаҳкамлаш учун Сога уруғи синтоизмга қарши буддизмни қўллаб қувватлайдилар. Синтоизм японларнинг қадимий дини бўлиб, худолар йўли маъносини беради. IV - VII асрлар Япония тарихида қўрғонлар даври бўлиб, ҳар бир қўрғон ўз князлик сулоласига эга эди. Хитой манбаларида бу даврларда 55, 66, 95 тагача князликлар санаб ўтилади. Уларнинг бирлашуви узоқ давом этади. VII асрда уруғ қабилаларнинг энг кучлиси император деб атала бошланиб унинг аждодларини қуёш маъбудаси Амитерасу-Омикадага бориб тақалади деб тушунилган. VI асрда кацури, хэгури, отомо, мононобэ ва сога уруғлари ўртасида етакчилик учун кураш бошланади. Сога уруғидан стёку-тайси (572- 621 йй.) биз юқорида эслатган давлат тўнтаришини ўтказади. У “12 табел қонунлари”, “17 модда қонунлари”, будда динига сиғиниш каби ислоҳотлар қилади. Тарихда бу “Тайка” ўзгаришлари (буюк

ўзгаришлар) деб ном олади. 645 йил Японияда расмий календар (Хитой календари) орқали йил ҳисоби олиб борила бошлайди. Япониянинг қадмий пойтахти дастлаб Ясука, 710 йилдан эса, Хэйдзе (дунёнинг пойтахт шаҳри) ҳозирги Нара шаҳри бўлади. VIII аср бошида шаҳар аҳолиси 200 минг кишига етади (бу даврда Япония аҳолиси 6 млн киши эди). 784-794 йилларда Нагаока, ундан сўнг 1192 йилда Хэйан (Киато) пойтахт бўлади. Илк ўрта асрларда эркин жамоачи деҳқонлар мамлакат аҳолисининг 80-90 % ни ташкил этган. VII - VIII асрларда жамоа ер эгалиги ўрнига фоедаллашиш жараёнлари кучайиб борди. Хусусий ер (сёэн) ва монастир ерлари кўпайиб борди. V асрда Японияга Хитой иероглиф ёзувлари кириб кела бошлайди. 404 йилда Пэкчэ давлатидан келган Атики исмли элчи шаҳзодаларга Хитой ёзувидан сабоқ бера бошлайди. VI - VII асрларда Корея давлатлари (Когурё, Сила, Пэкчэ) ва Хитой билан алоқалар натижасида ҳунармандлар, олимлар, будда роҳибларининг кириб келиши билан характерланади. Хитой ёзуви асосида Кодзики (712 йил ёзилган бўлиб, қадимги ишлар ҳақида деган маънони беради) ва Маньёнсо (йилномалар йиғидиси) ёзилган. I Х асрда Япон алифбоси “Катаконо” шаклланади. Катакан алифбосини буддистлар санскрит алифбоси дэвонагари асосида шакллантирадилар. Хирагани ёзуви ҳам кенг тарқалган бўлиб, у кўпроқ Хитой иероглифидан ажралиб чиқади. Катакан ёзувини Киби-но маби номли Хитойда 20 йил яшаган будда роҳиби ихтиро қилган бўлса, хирагани ёзувини калиграфия билан шуғулланувчи монах Кукай (кобо- дайси) ихтиро қилади. Китоб нашр қилиш расман 770 йилдан бошлансада, унинг ривожланиш босқичи Х I асрларга тўғри келади. Кадзикидан сўнг ниханги, нихонсёки (япон аналлари) 712-720 йилларда, ерлар ва одатлар ҳақида (фудоки) 713-740 йилларда каби асарлар яратилди. 905 йилда эса, “Қадимий ва янги қўшиқлар” номли (Кокинсю) асар яратилади. I Х-Х I асрларга оид “Такэторо ҳақида” (Токэторо моногатари), “Исэ ҳақида” (Исэ моногатори), “Гэндзи ҳақида” (Гэндзи моногатори) қаҳрамонлик эпослари, “Макура-но соси” (ёстиқости ёзишмалари) каби севги романтик асарлар яратилади. 927 йилда кўп томли “Янги йиллари одатлари” номли синтоизм ва

унинг ибодатхоналари, маъмурий бошлиқлар бурчлари ва аҳолининг одатлари ҳақида маълумот берувчи асар яратилади. Х I -Х II асрларда тарихий асарлар ҳам яратила бошланади. Бу даврда яратилган Эйга моногатори (куч ва шуҳрат ҳақида) асарида фудзивора, тайра, миномото уруғлари ўртасидаги кураш ҳақида тарихий маълумотлар берилади. Урушлар жанри (гунки) деб аталиб, бу даврда “Гэмпэй сэйсуйки” (тайранинг инқирози, миномотонинг гуллаб яшнаши) деб аталади ва Х II асрга оид “Мудзу кагоми” (сувли ойна) 660 йилдан 850 йилгача бўлган ўзаро курашларни ёритиб берувчи асар шулар жумласидан. VIII асрдан бошлаб бошланғич ва ўрта мактаблар очилади. Мактабларда 400 тадан 20-50 тагача ўқувчилар бўлиб, уларда бой оила фарзандлари ўқий бошлаганлар. Х асрда Японияда биринчи табиий фанлар энциклопедияси яратилди. Деҳқончилик ишларининг ривожланиши билан астрономик, метериологик билимлар ҳам ривожланишни талаб қилади. 670- 649 йилларда яшаган роҳиб Гёги Босацу Япониянинг биринчи картасини чизади. Японларнинг қадимий дини Синтоизм (худолар йўли) бўлиб, олий маъбуда Аматеросу омикада эди. Шунингдек, бу динга ибтидоий диний эътиқодлар ҳам сингган эди. Қуёш, шамол, сув, дарё, ўрмон руҳлари, ҳомийлари бўлиб улар уруғ қабилалар эътиқодидан бу динга сингган эди. Японларда Удзигами (уруғ ҳомийси) худоси катта аҳамиятга эга эди. 552 йил Кореядаги Пэкчэ давлатидан келган элчи Киммэ уруғига будда динини тарғиб этиш учун рухсат беришни сўраб ёзилган мактубни келтиради. биринчи будда ёдгорлиги Хорюдзи (қонун тантанаси ибодатхонаси) Нарада 608 йил қурилади. 624 йилга келиб 46 та ибодатхона мавжуд эди. Император Сёму 741 йил ҳар бир вилоятда будда ибодатхонасини қуриш ҳақида фармон чиқаради. 749 йилда қурилган Тодайдзи ва 788 йила қурилган Энрякудзилар шу давр архитектурасининг ёрқин намуналари бўлиб қоладилар. Император буйруғи билан қурилган Тодайдзи ибодатхонасида 16 метрли Дайбуцу (катта Будда) ҳайкали қурилган бўлиб, у 15 тоннали Бронза ва 7,5 тонна олтиндан ишланган. I Х-Х II асрларда Кудара,

Каванари, Косе-но Канаока каби рассомлар етишиб чиққан. Уларнинг суратлари ибодатхоналар ва бой феодалларнинг қасрларини безаган. Кудара ва Каванари пейзаж услубида шуҳрат топган бўлсалар, Косэно Канаока Япон тасвирий санъатининг ўзига хос услубига асос солади. У одатда гуллар, қушлар ва ҳайвонларни чизган. Қадимий Япон мусиқаси маъбуда Амитерасуни олқишлаш, деҳқончилик ишлари, японлар машғулотларини ифодалаган. VI асрда Кореяда найнинг янги будда маросимларида чалинадиган тури кириб келади. VII асрда япон мусиқаси “Вагаку” га асос солинади. Х-ХИИ асрлар Япония тарихида сепаратик ҳаракатларнинг авж олиши билан характерланади. Вилоятларда феодалларнинг кучайиб олий ҳокимиятга интиишини кўриш мумкин эди. Ҳукмрон уруғ Фудзиварага қарши 937 йили Масакадо (тайра уруғидан) қўзғолон кўтаради. 1056-1064 йилларда тайра уруғи иккинчи бора қўзғолон кўтаради. Х II асрнинг 50-60 йилларида Тайра уруғидан ташқари Муцу ва Дэва вилоятларида феодаллар Абэ ва Киёваралар ҳам қўзғолон қилади. 1180-1185 йилларда Японияда ҳукмронлик қилиш учун Тайра ва Миномота уруғлари кураш бошлайдилар. Итинотони ва Ясима ёнидаги жанглар ва Данноура ёнидаги денгиз жангида Миномото уруғи ғалаба қилади. Бу икки уруғнинг ўзаро уруши даврида деҳқончиликнинг профессионал жангчилар ажралиб чиқдилар. Улар Самурай (самарау-сўзидан олинган бўлиб, хизмат қилмоқ маъносини беради) деб атала бошланди. Уларнинг бусидо (самурай йўли ёки жангчи йўли) деб номланувчи китоби ҳам вужудга келиб, у Самурай ахлоқи, ҳаёт тарзини белгилаб берар эди. Унга кўра, чек ер эгасига садоқат билан хизмат қилиш, унвони катталарга ҳурматда бўлиш, отаси ҳукмдорга садоқатли бўлиш таъкидланади. Қўрқоқлик қилган ва бусидо қоидаларини бузган Самурай харакири (ўз қорнини ёриши) одатини бажариши лозим эди. Миномота уруғи ана шу самурайларга таяниб ғалаба қилган эди. 1192 йил Миномото Ёритама Японияда биринчи сёгунатга (сёгун-буюк қўмондон) асос солади. Сёгуннинг қароргоҳи (Бакуфу) Камакура шаҳрида жойлашган эди. Вилоятлар Миномота

уруғидан бўлган протекторлар (сюго)га тақсимланди. Миномота вафотидан сўнг унинг бева хотини Вой, қайнотаси Ходзе (1199 й) мамлакатни бошқаради. 1219 йилда эса, Миномото Санэтомони ўлдириб, Ходзе деспотларча ҳукмронлик қила бошлайди. Шу йили фурсатдан фойдаланиб собиқ император Готоба қўзғолон кўтаради ва 1221 йилда мағлуб бўлди. Жамиятнинг юқори табақаси самурайлар бўлиб, улар Гокэнин императорга, аслида Сёгунга ва Хитокэнин- феодаллар ва ибодатхоналарга хизмат қилувчиларга бўлинган. Руҳонийлар табақаси ҳам юқори табақа бўлиб, оддий халқ Бонгэ ёки Тигэ деб аталувчи табақага кирган. Эта деб аталувчи кастага энг қора ишларни қилувчилар киритилган. Ходзе Такимунэ (1251-1284 йй.) сёгунлик қилган даврда Ҳубилайхон икки марта Японияни бўйсундиришга ҳаракат қилади. 1274 йилда 15 минг Юань сулоласи аскарлари 8 минг корейслар 7 минг денгизчи Японияга бостириб киради. Аммо мағлубиятга учрайди. 1281 йилда 100 минг кишилик Ҳубилай қўшини ҳам мағлуб этилади. Х IV асрнинг биринчи чорагида Ходзе хонадонига қарши Кусуноки, Масасигэнитта Ёситада хонадонлари қўзғолон кўтаради. Қўзғолон қийинчилик билан бостирилади. Фурсатдан фойдаланган император Годайго яна ҳукмронлик учун кураш бошлайди, уни бир қанча феодаллар қўллаб-қувватлагани боис 1333-1336 йилларда қисқа муддат император ҳокимияти тикланади. Ходзе хонадони Реванш олишга ҳаракат қилади. Лекин Асикага Токаудзи Ходзени тор-мор этиб Камакурани эгаллайди ва ўзини Сгёун деб эълон қилади. Лекин Нитта Ёсинада хонадони ҳам император Годайгони ҳимоя қилиш баҳонасида яна 56 йил кураш олиб боради. 1392 йил Асинага сёгунати бутун Японияга ўрнатилади. Шундай бўлсада, Дайме (катта ном, уй, хонадон) феодалларнинг ўзаро урушлари тўхтамади. Урушлар натижасида ишлов бериладиган ерлар Х II асрда 946 минг Тё (0,992 га) дан 855 минг Тёга қисқарди. Солиқлар ошиб борди. Х V -Х VI асрларда кўплаб қўзғолонлар кўтарилиб, уларнинг кўпчилигига “икко” сектаси раҳнамолик қилди. Х VI асрда Япония амалда парчаланган ва ўзаро кураш олиб бораётган князликлардан иборат эди. Мамлакатни бирлаштиришни Ода Набунага (1534- 1582 йй.) бошлади. У Такугава ва Такэда хонадони билан иттифоқ тузиб, 1573

йил Асикага Ёсиакини сёгунликдан ағдаради. 1542 йил Японияга португаллар келади. Улар ўқ отар қуроллар сотиш ва христиан динини тарғиб қила бошлайдилар. Ода Набунага вафот этгач, унинг яқин ҳамроҳи қишлоқ оқсоқолининг ўғли Тоётоми Хидэёси мамлакатни бирлаштириш ишини якунлайди. Хидэёси (1536-1598 йй.) 235 минг кишилик қўшинни 1592 йил Кореяни истило қилишга юборади. Аммо, 1594 йилда бу қўшин мағлубиятга учрайди. 1597 йилда юборилган 100 минг кишилик қўшин ҳам Хидэёси ўлими (1598 й) дан сўнг Японияга қайтади. Токугава Иэясу ва Исидя Минуцари ўртасидаги кураш 1603 йил Сэкигахара ёнидаги жангда Токугава хонадони ғалабаси билан тугайди. Учинчи сёгунат даври бошланади. Х VI -Х II асрларда европалик савдогарлар ва миссионерларнинг Японияга кўплаб кириб келиши ва японларни христианлик динига киритилишини кузатиш мумкин эди. Х II аср бошларида японларнинг ҳам Европа давлатларига дипломатик миссияси ташкил этила бошланди. 1600 йилда Голланд Уильям Адамс ҳамроҳлари билан адашиб Япониянинг Фунаи портига келиб қолади. У. Адамс Токувага Иэясунинг яқин маслаҳатчисига айланади. Унинг раҳбарлигида 20 йил ичида 179 кема (80-120 тонна сув сиғимига эга) лар қурилади. Чет эл билан савдонинг ривожланиб бориши 1604 йил ипак билан савдо қилишни давлат монополиясига айлантирилишига олиб келади. 1609 йил Нидерландия Ост-Индия компанияси кемалари Кюсю оролига келади ва япон-голланд савдо шартномаси имзоланади. Голландларнинг Таянг савдо факторияси хирадо оролида жойлашади. 1613 йилда савдо шартномаси инглиз Ост-Индия компанияси билан ҳам имзоланади. 1610-1611 йилларда Япония элчилари Голландия, Испания ва Португалияда бўлади. 1613-1620 йилларда Хасэкура Ракуэмон бошчилигидаги элчилар миссияси Испания ва Италияда бўлиб қайтади. Х VI аср охири-ХII аср бошларида япон кемалари жанубий шарқий Осиё мамлакатлари билан қизғин алоқаларини ўрнатади. 1604-1635 йилларда Въетнамга- 134, Сиамга-55, Камбоджага-44 та савдо рейслари уюштирилади. 1614 йил Сёгунат японларнт европаликларнинг динига ўтишни таъқиқлаб, христианликни “бузғунчи ва шайтоний дини” деб эълон қилади. Буддизмга эътиқод

қилмаганларга Японияни тарк этишни буюради. 1617 йил Нагасакида икки миссионер қатл этилади. 1623-1624 йил инглизлар ва испанларга япон қирғоқларига келиш таъқиқланади. 1633-1639 йилларда португалларни Япониядан қувиб чиқариш ҳақида фармон берилади. Японларга христиан динига ўтиш ва Японияни тарк этиш таъқиқланди. Шунингдек, сув сиғими 80 тоннадан ортиқ кемаларни қуриш қатъий таъқиқланди. Барча шаҳарларда, қишлоқларда динни текшириш ўтказилиб, у эфуми расмларни топташ номини олди, ҳар бир япон будда, синто динига содиқлигини кўрсатиш учун, Исо ва Биби марям расмларини оёғи билан топташи лозим эди. Сёгунатнинг бундай йўл тутишига христиан давлатларнинг япон феодалларига ўқотар қуроллар бериши ва сепаратик ҳаракатларнинг авж олдириши сабаб бўлди. 1637 йилги Симабара ва Амакуса феодаллари ва христианлар қўзғолони бостириш учун 50 минг қўшин бир неча ой Голланд артилерияси мадади билан бу қўзғолонни зўрға бостирди. Шундан сўнг барча европаликларнинг (Голландлардан ташқари Голландлар учун Нагасаки яқинидаги Дэсима порти очиб қўйилади) Японияга келиши таъқиқланади. Япон жамиятини бу даврда феодал-Самурайлар, руҳонийлар, деҳқонлар, ҳунармандлар ва савдогарлар ташкил этар эди. Мамлакатда асосий экин шоличилик бўлиб, ипакчилик, кейинроқ пахта экиш ҳам тарқалади. Феодал зулмнинг кучайиши 125 йил ичида 842 минг кишига ўсиши (ҳар йили 6736 киши) аҳолининг бундай паст даражада ўсиши урушлар эпидемиялар, қурғоқчилик, чигиртка уруши билан боғлиқ. Деҳқонлар қўзғолон кўтариш билан ўз аҳволларини енгиллатишга ҳаракат қилдилар. Изоляция даврида согоро, сасако, модзаэмон каби халқ қаҳрамонлари зулм ва адолатсизликка қарши қўзғолон кўтарадилар. Биргина 1669-1749 йилларда 11 марта очарчилик бўлиб, аҳолининг катта қисмини нобуд бўлишига олиб келади. ХII-ХIII асрларда шаҳар аҳолисининг салмоғи ортиб боради. Мамлакатнинг савдо-сиёсий марказларида (Эдо, Киото, Осака) 360-500 минггача аҳоли яшар эди. Осака шаҳри бутун Япония савдосида муҳим рол ўйнар эди. Осикага “Давлат ошхонаси” деган ном берилади. Капиталистик элементлар Япон жамиятига ҳам

кириб кела бошлади. Экин турлари (сабзи, қовун, исмалоқ, ширин ва оқ картошка, тамаки, шакарқамиш ва пахта) кучайиб борди. Х VI -Х II асрлардан бошлаб мануфактуралар пайдо бўла бошлайди. Саккизинчи Сиёгун Ёсимунэ (1716- 1745 йй.) даврида ерларни эркин олиб сотиш ман қилиниб, каналлар қазилди, янги ерлар ўзлаштирилди. Натижада, Ёсимунэ “шоли сёгун” номини олади. Лекин феодал зулм янада кучайиб борди. Деҳқонлар чиқиши ҳам ўсади. 1721 йили мамлакатда 26 млн одам бўлса, 1750 йилда аҳоли ўсиш ўрнига камайиб 25,9 млн кишини ташкил этди. 1703-1752 йиллар орасида 199 та деҳқон қўзғолонлари бўлиб ўтди. Х I Х асрнинг бошларида эса мамлакатдаги оғир иқтисодий аҳвол ва феодалларнинг чиқишлари, жанубий-ғарбий вилоятларнинг яширин савдоси натижасида сёгун ҳокимиятидан норози кучлар кўпайди. 1863 йил АҚШнинг ҳарбий тазйиқи туфайли Япония изоляцион сиёсатни бекор қилади. Лекин Японияга мустамлака бўлиб қолиш хавф солмоқда эди. Изоляция даврида Япон тарихшунослигининг нодир асари 1657 йил Мито Мицукуни раҳбарлигида бошланган ва 1715 йил унинг вафотидан кейин тугатилган Дайнихонси (Япониянинг катта тарихи) асаридир. Бу асарда Сёгун ҳукмронлиги қораланиб, император давлатни бошқариши лозимлиги таъкидланган. Унда беш инсоний алоқалар: ота ва ўғил, эр ва хотин, хўжайин ва хизматкор, ака ва ука, дўст ва дўст алоқаларини узмасликни, самурай эса эътиқодда соддаликни ва ҳарбий санъат малакасини ошириб бориши лозим эди. Шу даврда яшаган Када Адзумамаро (1669-1736 йй.) ва унинг шогирди Камо Мабути (1697-1769 йй.) Вагакуся (ватан олимлари) тарих мактабига асос соладилар. Улар миллийлик ғоялари асосида тарихий жараёнларга ёндашиш лозим деб ҳисобладилар. Х VIII асрда Рангакуся (Голландпараст) тарих мактаби ҳам шаклланиб, улар Голланд (Европа) илм фанини Японияга қўллаш тарафдорлари бўлганлар. Когакухя (классик конфуций мактаби) йўналиши (раҳбари Накаэ Тодзю 1608-48 йй.) ҳукмрон доиралар орасида катта таъсир кучига эга эди. Капиталистик элементларнинг шакллана бориши билан унинг идеологияси бўлган “Руҳ ҳақида таълимот” мактаби ҳам шаклланган. Унинг кўзга

кўринган аъзоси Исида Байган (1685-1744 йй.) тўрт табақа (дворянлар, деҳқонлар, ҳунармандлар ва савдогарлар) нинг тенглигини тарғиб қилди. Китоб босиш ҳам Японияда кенг ривожланиб ХVIIасрда 757 номдаги китоблар чоп этилди. 1615 йили Эдо ва бошқа йирик шаҳарларда шаҳар ҳаёти ҳақидаги хабарлар ҳам босилиб чиқа бошлади. Голландлардан олинган хабарлар асосида “миш-мишлар китоби” (Ёмиури) босилиб чиқа бошлади. Булар илк газеталарга асос бўлди. Х VII -Х I Х аср биринчи ярмида аниқ ва табиий фанлар ҳам ривожланиб борди. Сэки Такакадзу (1623-1708 йй.) “Айлана қонуни” асарида элементар алгебра, дифференциал ва интеграл масалалар ечимлари ҳақида фикр юритади. Астроном Ясуи Сюнкай (Х VII аср охири) янги календар тузади ва Хитойдан ўзлаштирилган календардан аниқлиги билан ажралиб туради. 1714 йил Эдода обсерватория қурилади. Сёгун билан Ёсимунэ Европадан олиб келинадиган китобларга бўлган таъқиқни бекор қилади. Лекин инжилга бўлган таъқиқ сақлаб қолинади. Ботаник Ино Дзякусуй (1655-1715 йй.) япон флора, фауна ва минерологиясига оид кўп томли асар ёзади. 1715 йил энциклопедист олим Арам Хакуэки (1657-1725 йй.) “Ғарб давлатлари ҳақида чизгилар” асарини ёзади. Унинг турли масалаларга бағишланган 160 та асари мавжуд. География соҳасида Х VII асрда “Барча мамлакатлар тасвири” номли асар яратилган. Унда 40 дан ортиқ мамлакат харитаси тасвирланган.

Хулоса Жаҳон цивилизациялари ва уларнинг тарихига бағишланган кичкинагина усулий ишланмани яратишимиз бу борадаги тугалланган иш деб бўлмайди. Бу борадаги дебоча ишлардан холос деб ҳисоблаймиз. Шунинг учун ундаги айрим камчиликлар учун муҳтарам ўқувчидан узр сўраймиз. Кўриб чиқилган мавзулар инсоният цивилизациясининг энг қадимги даврларидан янги замон давригача бўлиб, ҳозирги замон цивилизацион жараёнлари хусусида тўхталиб ўтирмадик. Биз бу мавзуни алоҳида ўрганиш зарур ва албатта уни ўрганишда кўпгина воқейликларга танқидий баҳо бериш зарур деб ҳисоблаймиз. Бу борада ғарбдан турли - туман оқим ва “маданият” ларнинг кириб келиши ва уларнинг салбий жиҳатларига алоҳида урғу берилишини истаймиз. Жаҳон цивилизациялари тарихи, уларнинг вужудга келиши, ривожланиши ва инқирози масалаларини бизнинг фикримизча, муҳим ижтимоий - сиёсий аҳамиятга эга бўлган муамо деб қараш ва уни кенг миқиёсда, дунёнинг барча мамлакатлари ва халқлари ҳаётига дахлдор масала сифатида ўрганиш, таҳлил қилиш ва баҳолаш мақсадга мувофиқдир. Ушбу ишланма ана шундай саволларнинг айримларига жавоб беради деб ҳисоблаймиз.

Адабиётлар : 1. Каримов И.А. Тарихий хотирасиз келажак йўқ. Т., 1998. 2. 2017-2021 йилларда Ўзбекистон Республикасини ривожлантиришнинг бешта устивор йўналишлари бўйича ҳаракатлар стратегияси. 2017 йил 7-Февраль. ПФ 4947-сонли фармон. //Халқ сўзи, 28-сон, 2017 йил, 8 февраль. 3. Мирзиёев Ш.М. Таныидий таҳлил, қатъий тартиб-интизом ва шахсий жавобгарлик-ҳар бир раҳбар фаолиятининг кундалик қоидаси бўлиши керак. - Т.: Ўзбекистон, 2017. - 104 б. 4. Эшов Б. Цивилизация тизимида илк шаҳарлар. Тошкент, 2005. 5. Островский А.В. История цивилизаций. Санкт-Петербург. 2000 6. Яковец Ю.В. История цивилизаций. М., 1997. 7. “Древние цивилизации”. Под общей редакцией Бангарда-Левина Г. М. М., 1989. 8. “Древнеиндийская философия. Начальный период” М., 1963. 9. “Мифология древнего мира”. М., 1977. 10. Крамер С. “История начинается в Шумере”. М., 1991. 11. Ғуломов Х.Ғ., Татибоев А.С. “Ўрта Осиё ва жахон тарихи”. Т., 1993.

Похожие

Ислом цивилизацияси

Рим цивилизацияси

Ҳиндистон цивилизацияси

Хитой цивилизацияси

Қадимги Юнонистон цивилизацияси