Geografiya va ekologiyaning o‘zaro aloqadorligi va bog‘liqligi - Экология - Рефераты

Geografiya va ekologiyaning o‘zaro aloqadorligi va bog‘liqligi

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

56.5 KB

Geografiya va ekologiyaning o‘zaro aloqadorligi va bog‘liqligi. Ekologiyaning tarkib topishi, rivojlanishi va hozirgi tuzilmasi “Elologiya” iborasi ilmiy tushuncha sifatida fanga ilk bor 1866-yilda nemis tabiatshunosi E. Hekkel (1834-1919) tomonidan kiritilgan. “Elologiya” so‘zi yunoncha bo‘lib, “oykos” – “uy”, “logos” – “fan, ta’limot ” ma’nosini anglatadi. E.Hekkel o‘zining “Olam yaralishining tabiiy tarixi” kitobida ekologiyaga shunday ta’rif beradi: “ biz ekologiya deb tabiat iqtisodiyotiga mansub bo‘lgan bilimlar majmuasini tushunamiz... Bir so‘z bilan aytganda ekologiya – bu Darvin yashsash uchun ko‘rashni keltirib chiqaradigan sharoitlar deb atagan barcha murakkab o‘zaro munosabatlarni o‘rganishdir”. Shu sababli dastlab ekologiya - o‘simliklar, hayvonlar va mikroorganizmlarning o‘zaro munosabatlari, shunindek ularning turkumlarining o‘zaro va atrof muhit bilan munosabatlari to‘isidagi fanni anglatgan. Ekologiyaning fan sifatida vujudga kelishi J.B.Lamark (1744-1829), A.Humboldt (1769-1959), Ch.Darvin (1809-1882), J.B.Fabr (1823-1915) va boshqa tabiatshunos olimlarning ilmiy g‘oyalari bilan bevosita bog‘liq. Ekologiya tan olingan mustaqil fan sifatida XX asr ostonasida vujudga keldi.Ekologik bilimlarning to‘planishi va rivojlanishi dastlab biologoyada kechdi. Ekologiyada barcha organizmlar – o‘simliklar va hayvonlar biror-bir turning alohida vakillari sifatida emas, balki turkumlar, superorganizmlar sifatida qaraldi.Muhit sharoitlari bilan o‘zaro bog‘liqlikdagi va o‘zaro aloqadagi o‘simlik va hayvonlarning tabiiy turkumlari to‘g‘risidagi tasavvurning shakllanishi o‘ziga xos ob’yekti, metodlari, tadqiqot nazariyasi va vazifalariga ega bo‘lgan ekologiyani fan sifatida shakllanishiga imkon berdi. Biologk resurslardan oqilona foydalanish, jonli tabiatni inson faoliyati ta’sirida o‘zgarishini bashoratlashtirish, biosferada kechadigan jarayonlarni boshqarish va organizmlar (shu jumladan inson ham) yashaydigan muhitni

asrashning ilmiy asoslarini yaratish aynan ekologiya zimmasida bo‘ldi. Bu yillarda ekologiyaning rivojlanishida N.A.Severtsev (1827-1885), A.I.Voyeykov, (1842- 1916), V.V. Dokuchayev (1846-1903), N.I.Vavilov (1887-1943), V.N.Sukachyov (1880-1967), D.N. Kashkarov (1878-1941), V.I.Vernadskiy (1863-1945), Y.N.Pavlovskiy (1884-1965) va boshqa ko‘pgina olimlarning xizmatlari katta bo‘ldi.Hozirgi fan-texnika inqilobi sharoitlarida bu allomalarning ta’limotlari geografiya va ekologiyaning boshqa yutuqlari bilan bir qatorda tabiat va jamiyat o‘zaro ta’siri ekologik muammolarining yechimida nazariy asos bo‘lib xizmat qiladi. XX asrning ikkinchi yarmida sistemali ekologik tadqiqotlar boshlandi. Ekologiya ikki yo‘nalishda rivojlandi: birinchi yo‘nalishning namoyondalari biosferani insonning ta’sirini e’tiborga olmagan holda tadqiq qildilar, ya’ni ularning tadqiqotlari organizmlarning o‘zaro va muhit bilan aloqalarini o‘rganishga yo‘naltirishdi. Ekologik bilimlarning to‘planishi dastlab biologiya doirasida kechganligi sababli o‘simliklar ekologiyasi, hayvonlar ekologiyasi va ularning qismlari (hashoratlar ekologiyasi, baliqlar ekologiasi va b.) shakllandi. Bir qator biologik fanlar, masalan, o‘rmonshunoslik, vujudga kelishi va rivojlanishining boshidayoq organizmlarning tabiiy turkumlarini o‘rganish ob’yektiga, ya’ni ekologik yo‘nalishga ega bo‘lishgan va uzviy ravishda ekologiya tarkibiga kirgan. Bu hol ayniqsa dengizlar va chuchuk suv havzalarini biologik tadqiqotlarining sohasi bo‘lgan hidrobiologiyaga talluqlidir. Hozirgi ekologiyaning ko‘pgina asosiy tushunchalari (biosenoz, biomassa, trofik daraja va b.) hidrobiologiyadagi tadqiqotlar asosida shakllangan. Hozirgi paytda biologiya fanlari doirasidagi ekologiya bir qator ilmiy fanlarning sistemasini tashkil etadi. E. Hekkel nazarda tutgan ma’nodagi ekologiya hozirgi paytda umumiy ekologiya yoki bioekologiya deb nom oldi. (F.Reymers, 1990). Bioekologiya o‘simliklar va hayvonlarning hamda ular hosil qiladigan turkumlarning o‘zaro va atrof muhit bilan munosabatlari to‘g‘risidagi fanga aylandi. Qisqaroq qilib aytganda, bioekologiya “organizm – muhit” munosabatidagi qonuniyatlarni ochib berish bilan shug‘ullanadi. Ekologiya

o‘zining yanada yuqoriroq darajada rivojlanishini belgilaydigan yangi tamoyillarni ishlab chiqdi. Tabiat hodisalarini tahliliga populyatsion yondashuv bu tamoyillarning eng muhimini tashkil etadi. Populyatsiyalar haqidagi ta‘limot ekologiyani yangi pogonaga ko‘targan holda yanada murakkabroq vazifalarni hal etish imkonini, butun tabiiy majmualar darajasida tadqiqotlar olib borish imkonin berdi.Bioekologiya tarkib topgan va mujassamlashgan organizmlarning muhit bilan o‘zaro munosabatlari qonuniyatlarini, turkumlarning – ekosistemalar,biogeosenozlar va biosferaning tuzilmasini, dinamikasini va tarixiy rivojlanishi o‘rganadi. O‘rganish ob’yektlarining xususiyatlariga ko‘ra bioekologiya aytoekologiya, populyatsion ekologiya va sinekologiya ga ajratiladi. Autekologiya – o‘simliklar va hayvonlarning ayrim turlarining o‘zaro va yashsash muhiti bilan munosabati to‘g‘risidagi fan. Populyatsion ekologiya – populyatsiyalarning muhit bilan to‘g‘ri va aks aloqalarini va populyatsiyalardagi ichki jarayonlarni o‘rganadi. Sinekologiya - populyatsiyalar, turkumlar va ekosistemalarning muhit bilan o‘zaro munosabatlarini tadqiq qiladi. Bioekologiya organizmlarning turlariga ko‘ra o‘simliklar va hayvonlar ekologiyasi, o‘simliklar va o‘simliklar ekologiyasi va mikroorganizmlar ekologiyasiga ham ajratiladi. Eklolgiyaning ko‘pgina mavzulari biologiyaning fiziologiya, genetika, biofizika, evolyutsiya nazariyasi kabi turli tarmoqlarining mavzulari bilan bevosita bog‘liq. Shunga bog‘liq holda ekologik fiziololgiya, sitoekologiya, produktsion - energetik ekologiya, evolyutsion ekologiya kabi oraliq va birkima (integrativ) ilmiy yo‘nalishlar tarkib topdi va rivojlanmoqda. XX asrda insonning tabiatga ta’sirining kuchayishi bilan ekologiya tabiatdan oqilona foydalanish va tirik organizmlarni muhofaza qilishning ilmiy asosi sifatida muhim ahamiyat kasb etdi. Chunki inson faoliyatiming atrof muhitga ta’siri moddiy ishlab chiqarish sur’atlarining keskin o‘sishi, aholi nufusining ko‘payishi va fan-texnika taraqqiyotiga bog‘liq holda XX asrning ikkinchi yarmida global

miqyoslarga ega bo‘ldi. Buning natijasida tabiiy muhitda mavjud bo‘lgan dinamik muvozanat buzila boshladi va tirik organizmlarning, shu jumladan insonning hayotiy faoliyatiga ham xavf sola boshladi. Pirovardida global miqyosdagi muammolar sirasiga mansub bo‘lgan ekologik muammolar tarkib topa boshladi. Bunday muammolarning vujudga kelishi esa ekologik bilimlar bilan qurollanish hamda ekologiya tizimiga mansub bo‘lgan fanlarning jadal rivojlanishini taqoza etdi. Ekologik muammolar bilimning har qanday sohasi doirasidan tashqariga chiqishi sababli ular umumilmiy sajiyaga ega. Ma’lumki, ”jamiyat – tabiat” global sistemasidagi o ‘ zaro munosabatlarning murakkablashuvi faoliyatning fan, siyosat, iqtisodiyot va boshqa turli jabhalarida ekologik muammolarga bo ‘ lgan qiziqishni kuchaytirdi. Shu sababli insoniyat biosfera (tabiiy muhity) resurslarining cheklanganligi anglab yetdi. Zero, tabiiy resurslardan foydalanish mahalliy miqyosdan tortib global miqyosgacha bo ‘ lgan barcha ko ‘ lamlarda inson xo ‘ jalik faoliyati bilan ziddiyatga uchradi. Bunday vaziyat ekologik harakat ni yuzaga keltirdi. Binobarin, bunday harakatning mohiyati “jamiyat – muhit” sistemasidagi munosabatlarni optimallashtirish maqsadida ularni funksional tahlil va sintez qilishga harakat qilishdan iborat. Bunday tahlil va sintez maqsadlarining diapazoni bepoyon va shu sababli ularni bitta fan tadqiqotlarining predmeti sifatida qarashga asos yo ‘ q. Ekologik harakatda ekologik bilimlarni ijtimoiylashtirishning muayyan tendensiyasi, yani tabiat va uning ichki aloqalari to ‘ g ‘ risidagi barcha axborotlardan jamiyatning sotsial – iqtisodiy vazifalarining yechimi uchun foydalanishning faollashuvi yaqqol namoyon bo ‘ ladi. Bunda yuzaga kelgan muammolarni fanlararo metodologik va metodik tafakkur etishga harakat qilish kuzatiladi. P.Dyuvinye va M.Tang (1968) fikricha, ko ‘ p masalalarni o ‘ z ichiga oladigan (keng qamrovli), doirasi uzluksiz kengayib borayotgan bilimning sintetik sohasi sifatida tushuniladigan ekologiya ilmiy fan emas, balki hayot va muhitga, shu jumladan jamiyatga va inson faoliyatiga taalluqli (daxldor) bo ‘ lgan barcha muammolarning qonuniyatlarini tadqiq qilishga doir maxsus (alohida) dunyoqarash, yondashuvdir.

“Ekologiya” tushunchasining qo‘llanilishi keyingi yillarda asossiz ravishda kengaydi. Ko‘pgina holarda bu tushuncha o‘rinsiz qo‘llaniladi va uning daslabki mazmunidan kam qolgan. Bu tushunchaning qo‘llanilishi o‘simliklar va hayvonlarning ayrim turlarining mahalliy namoyon bo‘lishidan tortib inson faoliyatining tabiatdan foydalanish bilan bog‘liq bo‘lgan har qanday faoliyatini belgilashgacha kengaydi..U ayniqsa keyingi mazmunda keng qo‘llanilmoqda. XIX asrning ikkinchi yarmida biologiya tarkibida vujudga kelgan ekologiya hozirgi paytda nafaqat mustaqil fan sohasi, balki fanlar sistemasiga aylandi. Hozirgi kunda mutaxassislarning hisoblariga ko‘ra, 70 dan ziyod ekologik fanlar mavjud bo‘lib, ular deyarli barcha fan tarmoqlarini o‘ziga qamrab olgan (Nig’matov, 2006). XX asrda ekologiyaning faoliyat doirasi dastavval sekin– astalik bilan, keyinroq fan –texnika inqlilobi davrida jamiyatning atrof muhitga ta’siri kuchayib borgan sari juda tez kengaydi. Kengaygan ekologiya tabiat va jamiyat o‘zaro munosabatlarini o‘rgana boshladi. Ayni paytda XX asrning so‘ngi choragida “ekologiya” tushunchasi nihoyat keng ma’noda qo‘llanila boshlandi. Ta’kidlash joizki, ko‘pgina hollarda bu ternin mohiyatiga ko‘ra noo‘rin qo‘llanildi. Umuman “ekologiya” termini o‘simliklar yoki hayvonlarning kichik guruhlari, ayrim turlarining mahalliy miqyoslarda namoyon bo‘lishini belgilashdan insonning tabiatdan foydalanish bilan bog‘liq bo‘lgan har qanday faoliyatini belgilashgacha bo‘lgan juda keng miqyoslarda qo‘llanilmoqda. Termin keyingi ma’noda ayniqsa ko‘proq qo‘llanilmoqda. Hozirgi paytda ekologiya to‘g‘risida juda ko‘p yozilmoqda. Bu tabiiy hol, chunki bu fan faoliyatning mutlaqo yangi jabhalarini ishg‘ol etdi. Shu sababli ayrim hollarda ekologiyani o‘ta majmuiy ijtimoiy – tabiiy fan – metafan sifatida ham, ko‘pgina ilmiy sohalardan tashkil topgan sohaviy biologik fan sifatida ham, bilimlarning fanlararo sohasi sifatida ham, ilmiy yondashuv sifatida ham qaraydilar. Taniqli ekolog Y.Odumning (1986) ta’rificha, ekologiya barcha jonli organizmlarni qamrab oladigan “tabiiy uy”ni hamda bu uyni hayot uchun yaroqli qila oladigan barcha funktsional jarayonlarni o‘rganish bilan shug‘ullanadi. Y.

Odum va boshqa ekologlar ekologiyani tabiatning tuzilishi va funktsiyalari to‘g‘risidagi fan sifatida juda keng ma’noda qo‘llaydilar. Ammo bunday fikrga qo‘shilib bo‘lmaydi, zero ekologiya biologiyaning bo‘limi sifatida tarkib topdi va shu sababli u biotsentrik fandir. Ammo “ekologiya” ilmiy tushunchasining barcha olimlar tomonidan e’tirof etilgan qoidasi yo‘q. Shu sababli ekologiyaga berilgan ta’riflar ham xilma-xil. Mavjud ta’riflarni 6 ta guruhga umumylashtirish mumkin: 1) ekologiya - majmuali biologik nazariy fan; 2) individlar, biotsenozlar va ularning muhiti haqidagi, turli iyerarxik darajadagi ekosistemalar to‘g‘risidagi fan; 3) inson, jamiyat va atrof muhit orasidagi o‘zaro ta’sirni ishg‘ol etadigan fanlararo ilmiy soha; 4) “tabiatni muhofaza qilish” tushunchasini yoki tabiiy muhitni muhofaza qilish va qayta tiklash, uning resurslaridan oqilona foydalanishni ishg‘ol etuvchi barcha tushunchalarning umumlashtirilgan ifodasi; 5) o‘ziga xos umumilmiy yondashuv, sistemali yondashuvning bir turi, faoliyat jabhasi va 6) tabiatning tuzilmasi va funktsiylari to‘g‘risidagi fan. Hozirgi davr ekologiyasining eng muhim vazifasi biosferada sodir bo‘layotgan o‘zgarishlarni tadqiq qilish, ularning sajiyasi va ehtimoliy oqibatlarini o‘rganish, yangi texnikaviy siyosat uchun mustahkam ilmiy asosni yaratish va, shunday qilib, biosfera ebolyutsiasini inson uchun qulay yo‘nalishga solish tashkil etadi. Zamonaviy ekologiyaning aniq vazifalarinihg amaliy yechimi batamom an’anaviy ekologiya metodlarining samaradorligi bilan belgilanadi. Zamonaviy ekologiya turli falsafiy, sotsiologik, geografik, iqtisodiy va boshqa jihatlarni ham o‘z ichiga olishi tufayli hozigi paytda fan va ishlab chiqarishning umumiy ekologiyalashuvi yaqqol namoyon bo‘lmoqda. Shunday qilib, zamonaviy ekologiyaning vazifasi industrial jamiyat kishisining tabiatdagi maylining siyosatini ishlab chiqishdan iborat. Bu yangi siosatning tamoyillari biosferaga biologik integratsiyaning eng yuqori sistemasi sifatida hozirgi qarashlardan kelib chiqadi. Inson o‘zining ishlab chiqarish jarayonlarini biosferadagi modda va energiyaning me’yoriy aylanma harakatiga qo‘shmog‘i lozim. Bu vazifani bajarish

uchun sanoat va qishloq xo‘jalik ishlab chiqarishiga ekologik ekspertizani, tabiatdan foydalanish amaliyotiga esa sanoat madaniyatini kiritmog‘i lozim. Bunda tabiatni passiv himoya qilish o‘rniga optimal tabiiy muhitni yaratish, madaniy landshaftni tashkil etish bo‘yicha amaliy tadbirlar keladi. Ekologik tadqiqotlar o‘tkazishda va sayyoramizda sodir bo‘layotgan turli miqyoslardagi o‘zgarishlarga ishonchli bashoratlar tayyorlashda “yo‘lboshchi” fanni belgilash zaruriyati tug‘ildi. Bu muammolarni o‘rganadigan fanlar va ularni hal etishga yo‘naltirilgan ilmiy tadbirlarni ishlab chiqadigan barcha fanlar ekologiya tevaragida jipslasha boshlashdi. Bunday tadqiqotlar tufayli ekologiya inson va organizmlarning yashash muhitining holati, organizmlar, shu jumladan inson va muhit orasidagi o‘zaro ta’sir muammolarini o‘rganadigan fanga aylandi. Shu nuqtai nazardan eklolgiya hozirgi paytda biologiya fanlari tizimi doirasidan ancha tashqariga chiqdi. Hozirgi davr ekolog olimi biologiya bilan bir qatorda geofizika, geografiya, geokimyo, texnologiya, sotsiololgiya va boshqa fanlarining asoslarini ham ancha yuqori saviyada o‘zlashtirgan bo‘lishi lozim. Ekologik muammolar miqyoslarining kengayishi va murakkablashuvi bu muammolarni tadqiq qiladigan ilmiy sohalarning vujudga kelishi va rivojlanishini taqoza etdi. Natijada insonning (jamiyatning) atrof muhit bilan o‘zaro aloqalari va o‘zaro ta’sirini o‘rganadigan ilmiy ekologik yo‘nalishlar (fanlar) shakllana boshladi. Dastlab ekologiya o‘zi bilan chambarchas bog‘liq bo‘lgan kimyo, fizika, geografiya, geologiya, geokimyo kabi tabiiy fanlar bilan integratsiylasha boshladi. V.V. Dokuchayev tomonidan o‘simlik va hayvonot organizmlarining nurash po‘stiga ta’siri to‘g‘risidagi ma’lumotlarni jalb qilish unga hozirgi tuproqshunoslik fanini yaratish imkonini berdi. Tuproqshunoslik asosida unung boshqa fanlar bilan birikishi natijasida tuproq mikrobiololgiyasi, tuproq zoologiyasi va boshqa ekologik fanlar tarkib topdi. Geologia va paleontologiya bilan oraliqda qazilma shakllar tuzilishi asosida qirilib ketgan turlarning ekologik aloqalarining xususiyatlarini va ko‘milib qolish sharoitlarini tiklash bilan shug‘ullanadigan paleontologiya bujudga keldi.

XX asrning 20-yillarida amerikalik olimlar R.Park va E.Byurgess tomonidan adabiyotlarga “inson (sotsial) ekologiyasi” tushunchasi kiritildi. Keyinroq ekologiya va boshqa fanlar (aholi geografiyasi, sotsiologiya, tibbiy geografiya va b.) oralig‘ida turadigan mustaqil ilmiy yo‘nalishlar shakllandi. So‘ngi yillarda maxsus adabiyotlarda inson va uning atrof muhiti orasidagi o‘zaro munosabatlar muammolarini o‘rganadigan “Inson ekologiyasi”, ‘Sotsial ekologiya”, “Global ekologia” kabi ilmiy yo‘nalishlar (fanlar) tarkib topdi. XX asrning 70-yillaridan boshlab jamiyat va atrof muhitning o‘zaro ta’siri qonuniyatlarini va, shuningdek, atrof muhit muhofazasi muammolarini o‘rganadigan inson ekologiyasi va sotsial ekologiya tarkib topdi. Inson ekologiyasi – insonning biologik tur (biotik va abiotik omillar) va sotsial (psixologik, ijtimoiy,itisodiy, siyosiy) mohiyatini e’tiborga olgan holda uning hayotiy faoliyatinining optimal sharoitlarini o‘rganadigan fandir. Inson ekologiyasi odamlar orasidagi o‘zaro sotsial – psixologik va ekologik munosabatlarni ham, ularning tabiatga munosabatini ham o‘z ichga oladi. Boshqacharoq qilib aytganda, inson ekologiyasi tabiiy muhitning insonga va uning organizmiga ta’siri to‘g‘risidagi ta’limotdir. Alohida ta’kidlash lozimki, tabiiy muhit insonga sotsial omillar va jarayonlar orqali ta’sir ko‘rsatadi. Inson ekologiyasi yangi birikma (integrativ} fan bo‘lib, u bioekologiya, tibbiy geografiya va tibbiyot fanlari oralig‘ida vujudga keldi va kishilarning atrof muhit bilan o‘zaro aloqalarining qonuniyatlarini, aholi rivojlanishi masalalarini, inson salomatligini asrash, uning jismoniy va ruhiy imkoniyatlarini talkomillashtirish masalalarini ham tadqiq qilmoqda. Ammo ta’kidlash joizki, inson ekologiyasining o‘rganish predmeti to‘g‘risidagi masala bahsli bo‘lib qolmoqda va sohada munozaralar davom etmoqda. Ayrim olimlar (S.S. Shvarts, A.B. Katsura va b.) inson ekologiyasi va global ekologiyani o‘xshash yoki bitta fan deb hisoblasalar, boshqalari (S.X.Solomina ba b.) inson ekologiyasini sotsial ekologia va biosfera ekologiyasi bilan birga global ekologiya tarkibiga kiritadilar. N.P.Fedorenko va N.F. Reymers esa inson ekologiyasi tarkibiga xemoekologiya, sotsial ekologiya va global ekologiani ham kiritadi.

Atrof muhitni muhofaza qilish va tabiatdan oqilona foydalanishning majmuali muammolari sohasida o‘tkazilgan tadqiqotlar sotsial tizimlar va tabiiy muhit orasidagi o‘zaro munosabatlarni o‘rganish bilan shug‘ullanadigan yangi fanning vujudga kelishi va rivojlanishiga asos bo‘lib xizmat qildi va bu fan sotsial (ijtimoiy) ekologiya deb nom oldi. Sotsial ekologiya “jamiyat – tabiat” tizimidagi o‘zaro munosabatlarni, ya’ni jamiyatnng tabiiy muhit bilan o‘zaro aloqalari va o‘zaro ta’sirini organish, atrof muhitni muhofaza qilish va insonning hayotiy muhitini optimallashtirishni o‘z ichiga oladigan tabiatdan oqilona foydalanishning ilmiy asoslarini ishlab chiqish, energiya resurslari muammosi, atrof muhitni himoya qilish, ommaviy ochlik va xavfli kasalliklarni bartaraf qilish muammosi, Dunyo okeani boyliklarini o‘zlashtirish va boshqa umumbashariy taraqqiyot muammolarini tadqiq qilish bilan shug’ullanadi. “Sotsial ekologiya” termini dastlab amerikalik sotsiologlar R.Parks va Y.Berjess ishlarida qo’llanilgan. V.D Komarov sotsial ekologiyani integrativ fan hisoblagan holda bu fanning predmetini atrof muhit tashkil etadi deb hisoblaydi. Sotsial ekologiya geoekologiya,falsafa, iqtisodiyot va boshqa fanlar negizida predmetiga ko ‘ ra mustaqil, ammo tadqiqot metodlariga ko ‘ ra bilimning jamiyatning atrof muhit bilan o ‘ zaro munosabatlari haqidagi fanlararo sohasi bo ‘ lib, u tabiat va ison xo ‘ jalik faoliyatinining holatini bu munosabatlarni turli iyerarxik darajada optimallashtirish maqsadida tartibga solishni ta’minlashi lozim. Global ekologik muammolarni geografik usullarga tayanib hal qilish ucnun “Global ekologiya” deb nom olgan ilniy yo‘nalish vujudga keldi. Global ekologiyaning asosiy vazifasini biosferaning xo‘jalik rivojlanishining turli yo‘nalishlaridagi inson faoliyati ta’siri ostida ehtimoliy o‘zgarishlarining bashoratlarini ishlab chiqish tadskil etadi. Inson faoliyatining yirik miqyosli tabiiy jarayonlarga ta’sirining kuchayishiga bog‘liq holda global ekologik muammolarning ko‘lamlari ham tobora kengayib bormoqda. Chunki bu ta’sirlar tufayli biosfera va uni tashkil

etuvchi geosferalarda kuchli antropogen o‘zgarishlar sodir bo‘lmoqda. Shu sababli biosferada sodir bo‘layotgan global jarayonlar va ularni boshqarish, hidrosferada suvning aylanishi va uni boshqarish, atmosferadagi global jarayonlar, iqlimning ehtimoliy o‘zgarishi va uni boshqarish va biosfera evolyutsiyasining qonuniyatlarini aniqlash global ekologiya tadqiqotlarining eng muhim masalalarini tashkil etadi. Sotsial ekologiya ham, global ekologiya ham jamiyat va biosfera orasidagi ekologik o‘zaro ta’sirni o‘rganadi. Ammo global ekologiya biosferaning boshqa qolgan noorganik tabiat bilan o‘zaro ta’sirini tadqiq qiladi. Hozirgi ekologiya fanlari tizimida amaliy y‘nalishdagi muhandislik ekologiyasi, qishloq xo‘jalik ekologiyasi, tibbiy ekologiya va boshqa ilmiy yo‘nalishlar ham mavjud. Tursunov X.T., Rahimov T.O‘ Ekologiya. O‘quv qo‘llanma. T., 2006. Hozirda ekologiya tabiat va jamiyat o‘zaro aloqadorliginng umumiy qonuniyatlari to‘g‘risidagi fanga aylanib bormoqda. Ekologiya va atrof mhitni muhofaza qilish masalalrini qamrab oladigan, keng ko‘lamli makroekologiya shakllanmoqda. Jamiyatning ekologik muammolari quyidagi asosiy jihatlarni o ‘ z ichiga oladi: 1) tabiatning inson organizmiga ta’siri; 2) individuum sifatidagi insonga uning atrof muhitining barcha komplekslarining ta’siri; 3) jamiyatga tabiiy, texnogen, geografik muhitning ta’siri; 4) jamiyatning, ishlab chiqarishning tabiatga, geografik muhitga ta’siri. (Dmitryevskiy, 1976)

Похожие

Geografiya va ekologianing o‘zaro integratsiyasi

Ekologiyaning mazmuni va vazifalari

Geoekologiyaning vujudga kelishi va rivojlanishining qisqacha tarixi

Ekologiyaning rivojlanish tarixi

Geoekologiyaning tadqiqot ob'yekti, maqsadi va vazifalari