Ижтимоий фалсафа тараккиётининг асосий даврлари - Falsafa - Referatlar

Ижтимоий фалсафа тараккиётининг асосий даврлари

Yuklangan vaqt:

20.09.2019

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

157 KB

Ko'chirib olish

И жтимоий фалсафа тараққиётининг асосий даврлари Режа: 1. Ижтимоий фалсафий фикрларнинг шаклланиши ва тараққиёти. Энг қадимий даврлардан XIX асрларга қадар. 2. XIX асрда ижтимоий фалсафа. Ижтимоий фалсафанинг фан сифатида фалсафадан ажралиб чиқиши. 3. XX аср ижтимоий фалсафаси. 4. Президент И.А.Каримов асарларида ижтимоий фалсафа масалалари.

Ижтимоий фалсафа жамият ҳақидаги фалсафий билимларни ўзида мужассамлантиради. Фалсафа фанининг шаклланиши ва тараққиёт тарихи айни вақтда ижтимоий фалсафага ҳам бевосита даҳлдор, зотан фалсафий билимлар энг қадимий даврлардан бошлаб инсон ва унинг оламга муносабати муаммосини ўз ичига олади. Фалсафа тарихи айни вақтда ижтимоий фалсафа тарихи ҳамдир. Ижтимоий фалсафанинг тарихи, олимлар фикрича, 3 босқични ўз ичига қамраб олади. 1 1. Ижтимоий фалсафанинг шаклланиши ва тараққиёти. Бу XIX асргача бўлган даврни ўз ичига олади. 2. XIX аср ижтимоий фалсафанинг махсус йўналиш сифатида ажралиб чиқиши. 3. XX асрда ижтимоий фалсафанинг тараққиёти. Ижтимоий-фалсафий билимларнинг шаклланиши ва тараққиёти антик давр фалсафасидан тортиб то XIX асрга қадар бўлган даврни ўз ичига олади. Бу даврда илгари сурилган фалсафий қарашлар нафақат олам, табиат хақидаги билимларни, айни вақтда жамият ва инсон, инсоннинг жамиятга муносабати ҳақидаги билимларни ҳам ўз ичига қамраб олган эди. Шундан келиб чиққан ҳолда ижтимоий-фалсафий билимлар одамлар жамият бўлиб яшай бошлаган даврлардан шакллана бошлаган, деган хулосага келиш ўринли. Ижтимоий-фалсафий билимлар даставвал қадимги Шарқ мамлакатлари – Бобил, Миср, Хитой, Хиндистон, Марказий Осиёда шаклланган. «Авесто»да, Конфуций асарларида, «Рамаяна», «Махобхорат»да жамият ҳақида фикрлар мавжуд. Эрамиздан аввалги VI - V асрлардан бошлаб қадимий Юнонистон фалсафасида жамият, инсон муаммолари таҳлил қилинган. Айнан қадимги Юнонистонда ижтимоий фалсафий билимларга асос солинган. 1 В.С.Барулин. Социальная философия. Учебник для вузов.-Москва, «ФАИР – ПРЕСС, 1999 й, 4-22 бетлар.

Юнон файласуфлари Платон (э.а. 427-347 йиллар) ва Аристотель (э.а. 384-322 йиллар)нинг жамият, инсон, унинг жамиятга муносабати ҳақидаги ижтимоий-фалсафий қарашлари узоқ вақт мобайнида жамиятни илмий англашга ёрдам берган. Аристотельнинг фалсафий қарашларида жамиятга тааллуқли бир қатор муаммолар кўтарилган. Булар: жамиятнинг келиб чиқиши; меҳнат тақсимоти; қуллик, табақаланишнинг келиб чиқиши; таълим-тарбия; иқтисодий ва сиёсий ҳаёт масалалари ва ҳоказолар. Айни вақтда Аристотель қарашларида жамиятни фалсафий англашнинг 2 асосий томони ўз аксини топган. Бу, биринчидан, Аристотельнинг ахлоқий таълимоти ва иккинчидан, давлат тўғрисидаги таълимоти. Аристотель жамиятни давлат билан узвий бирликда олиб қарайди. Аристотелнинг фикрича, жамиятни давлатдан ажратиб бўлмайди, инсон сиёсий мавжудот ҳисобланади. Аристотель қадимги Юнонистоннинг 158 шаҳар-давлатлари тарихини тиклашга мувваффиқ бўлган. Жамият ҳақидаги илк фалсафий қарашлар қадимдан бошлаб Марказий Осиё минтақасида шаклланган. Марказий Осиёдаги ижтимоий-фалсафий билимларнинг шаклланиши узоқ тарихга эга. У дастлаб бой маънавий меросимиз – халқ оғзаки ижодида, сўнг эса қадимий ёзма маданий ёдгорликларда ўз ифодасини топган. Бу маданий ёдгорликларга; а) қадимги тошбитиклар; «Авесто», буюк алломаларимиз қолдирган манбалар киради. Жамият ва инсонни фалсафий англаш муаммолари Марказий Осиёлик буюк мутафаккирларни Абу Наср Форобий, Абу Райҳон Беруний, Абу Али Ибн Сино, Алишер Навоий; йирик олим, шоирлар Юсуф Хос Ҳожиб, Аҳмад Югнакий асарларида акс этган. XIX асрга қадар фалсафий қарашларда ижтимоий фалсафага доир икки муаммо ўз ечимини топган. 1. Жамиятни, унинг таркибини фалсафий таҳлил этиш.

2. Жамият тарихини фалсафий англаш. Инглиз файласуфи Томас Гоббс (1588-1679 йиллар), француз мутафаккири Жан Жак Руссо (1712-1778 йиллар), Сен Симон (1760-1826 йиллар); инглиз олимлари Адам Смит ва Давид Рикардо жамият, унинг таркиби ҳақидаги илмий билимларни илгари сурдилар. Масалан, Жан Жак Руссо «Одамлар ўртасидаги тенгсизликнинг келиб чиқиши ва унинг сабаблари ҳақидаги мулоҳазалар» асарида мулкий тенгсизлик, жамиятнинг бой ва қашшоқларга бўлиниши ижтимоий тенгсизликнинг биринчи босқичидир деб ҳисоблайди. Иккинчи босқич давлатнинг пайдо бўлиши билан боғлиқ. Учинчи босқичда ҳокимият зулм ва адолатсизлик ҳокимиятига айланади, деб таҳлил этиш асосида идеал жамият ғоясини илгари суради 1 . Жамият тарихини фалсафий англаш ижтимоий фалсафада милоддан олдинги даврлардан бошлаб юзага кела бошлаган. Бу – тарих фалсафаси, деб юритилади. Қадимий юнон олимлари Геродот (эр.ав. 485-425 йиллар атрофида), Фукидид (эр.ав.460-480 й.), Демокрит, Платон, Аристотель асарларида жамиятлар тарихи ҳақидаги фалсафий фикрлар илгари сурилган. Тарих фалсафаси муаммолари Августин Аврелий (354-430 йиллар), Фома Аквинский (1225-1274) асарларида ифодаланган. Олимлар Вольтер (1694-1778 йиллар), Джамбаттиста Вико (1668-1744 йиллар), Иоганн Готтлиб Фихте (1762-1814 йиллар), Иоганн Готфрид Гердер (1744-1803 йиллар) асарлари тарихни фалсафий англашга қаратилган. Француз файласуфи Вольтер жамият манфаатларидан йироқ монархия ҳокимиятига қарши курашга ўзининг бутун умрини бағишлади ва жамиятни ақл-заковат асосида ўзгартириш мумкинлигига ишонди. Немис олими, маърифатпарвари Гердер «Инсоният тарихи фалсафасига доир ғоялар» асарида Германияда XVIII аср охиригача ҳукм сурган тарихни теологик тушунишга қарши курашди. 1 Жаҳон фалсафаси тарихидан лавҳалар. I -қисм. Т., 2004 йил 264-бет.

Ижтимоий фалсафа таракқиётининг иккинчи босқичи XIX асрда илгари сурилган фалсафий ғояларни ўз ичига олади. Бу босқичнинг ўзига хос томони шуки, жамият ҳақидаги узоқ тарих давомида тўпланган фалсафий билимлар ижтимоий фалсафанинг фан сифатида фалсафа бағридан ажралиб чиқишига, мустақил илм соҳасига айланишига сабабчи бўлди. Шу даврдан эътиборан ижтимоий фалсафанинг предмети, муаммолари доирасини илмий таҳлил этиш бошланади. Ижтимоий фалсафанинг мустақил илм соҳасига айланишида олимлар Гегель, Маркс, Конт, Спенсерларнинг ўзига хос ўринлари бор. Вилгельм Фридрих Гегель (1770-1831 йиллар) немис классик фалсафасининг йирик намоёндаси. У ўзининг «Рух фономенлогияси», «Тарих фалсафаси» асарларида жамиятни фалсафий англашнинг яхлит тизимини ишлаб чиқди. У жамият тарихининг, ундаги тарихий жараёнларнинг моҳияти, умуман жамият, унинг таркибий тизилиши, фуқаролик жамияти, давлатни бошқариш усули, ахлоқ, оила ҳақидаги чуқур таҳлилга асосланган фалсафий фикрларни илгари сурди. Гегель ижтимоий фалсафани фан даражасига кўтарди. Ижтимоий фалсафанинг шаклланиши ва тараққиёти К.Маркс номи билан бевосита боғлиқ. У жамиятга материалистик ёндошиш асосида ўзига хос таълимот - жамият фалсафаси – (тарихий материализм) таълимотини ишлаб чиқди. У жамиятни мураккаб таркибий тизилишга эга ижтимоий организм сифатида таърифлади. Унинг фикрича, жамият тараққиёти табиий – тарихий жараён бўлиб, у тўғри чизиқли тарзда бир формациядан иккинчисига ўтиб боради. Маркснинг коммунизм тўғрисидаги қарашлари христианлик дини муҳитида ва хаёлий социалистлар таъсирида шаклланганлигини эътибордан соқит қилмаслик даркор. Маълумки, христианликка ўтиш «Бибилия»да уч босқичли этиб кўрсатилади. Биринчи босқичда одам худодан ва дўзах азобларидан қўрққани

учун қуллардек, шунчаки бир динга эътиқод қилади. Иккинчи босқичда эса худога ялиниб-ёлвориб, ўз тақдирини яхшилашни илтимос этади. Учинчи босқичда «Инжил»даги ғоялар унинг онги ва қалбидан мустаҳкам ўрин олиб, муқаддас руҳ қарор топгач, индивид эркин равишда диний ибодатлар, расм- русумлар, урф-одатларни бажаради. К.Маркс ҳам жамият тараққиётини шунга ўхшаш тарзида тасаввур этиб, одамзод қулдорлик жамиятида қулдордан қўрқиб, феодал ва капиталистик жамиятларда мулкдорларга ялиниб-ёлвориб ҳаёт кечиради. Коммунизмда эса эркин меҳнаткашлар жамоаси шаклланиб, улар синфсиз ва давлатсиз жамиятда фаровон турмуш кечиришларини «башорат» қилади. Маълумки, олимлар, файласуфлар азал- азалдан тенглик, адолат, эрк, озодлик, фаровонлик қарор топган идеал жамиятни орзу қилганлар ва бундай жамиятга эришишнинг йўллари ҳақидаги турли-туман қарашларни илгари сурганлар. Христианликдаги ҳалоскорнинг келиши ва золимларнинг жазоланиши ҳақидаги ғоялар руҳида тарбияланган Оврупо аҳолиси орасида марксизм кенг тарқалиб, Россияда у ўзининг такомилини топди. Большевизм бу мамлактада православиенинг дунёвий кўринишидаги динга айланди. Агар христианликда христианлар чин инсонлар саналиб, ереслар – диндан қайтганлар ғайриинсонлар, уларни жазолаш савоб ҳисобланган бўлса, марксизмда мулкдорлар ғайриинсонийлар, мулксизлар эса чин инсонлар сирасига киритилди. Бинобарин чинакам инсоний жамият шаклланиши учун мулкдор синфларни қатли ом этиш қонуний жараён сифатида талқин этилди. Бу ҳол марксизмнинг жамият тўғрисидаги таълимотининг қадрсизланишига олиб келди. Француз файласуфи Огьюст Кант (1798-1857 йиллар) жамият ҳақида ўз таълимотини яратди. У «Позитив фалсафа» курси (6 жилдли) китобида жамиятни мураккаб тузилишга эга ривожланиб борувчи организм ҳисоблайди. Унинг фикрича, жамиятни позитив илмлар асосида қайта қурилиши мумкин.

Ижтимоий фалсафанинг муаммолари инглиз файласуфи ва социологи Герберт Спенсер (1820-1903 йиллар) асарларида ўз ечимини топган. Спенсер «Ижтимоий статистика», «Социология асослари» китобларида жамиятга органик ёндашув ғоясини ишлаб чиқди. У жамият худди тирик организм каби фаолият кўрсатади, унинг ҳар бир элементи маълум функцияларни бажаради, деб ҳисоблайди. Ижтимоий тараққиётнинг асосий қонуни, Спенсер фикрича, энг мослашувчан жамиятларнинг курашидир. 1 XX асрда ижтимоий фалсафа билан биргаликда социология ривожлана бошлади; турли-туман таълимотлар илгари сурилди. Буларга неопозитивизм, психологик социология, индустриал социология йўналишидаги қарашларни мисол тарзида киритиш мумкин. Шу ўринда ижтимоий фалсафа билан социология орасидаги умумийлик ва фарқни аниқлаш лозим бўлади. Ижтимоий фалсафа жамият, инсон, ижтимоий тараққиёт ва ижтимоий билишнинг энг умумий қонунлари тўғрисида баҳс юритадиган фан. Ижтимоий фалсафа социология учун умумназарий асос бўлиб хизмат қилади. Жамиятнинг моҳияти, ички тараққиёти қонуниятларини билмай туриб, аниқ жамият ва ундаги ижтимоий муносабатларни тўғри тушуниш мумкин эмас. Агар ижтимоий фалсафа жамият ҳақидаги назариялар, таълимотларни ифодаласа, социологияни аниқ жамият, ундаги ижтимоий алоқа ва муносабатлар қизиқтиради. Социология фанининг ривожига катта ҳисса қўшган олимлардан бири, унинг асосчиси француз файласуфи ва социологи Эмил Дюркгейм (1858-1917 йиллар) ҳисобланади. У жаҳонда биринчи социология профессори, «Социологик йилнома» журналининг асосчисидир. Социологиянинг фан сифатида шаклланиши ва ривожланиши инглиз олими Герберт Спенсер номи билан боғлиқ. У биринчи бўлиб, «Социологиянинг асосланиши» асарида социология фанининг предмети, муаммолари, вазифаларини аниқлаб берди. Унга кўра социологиянинг 1 Қаранг. Қомусий луғат. – Т, «Шарқ», 2004 йил, 377-бет.

вазифаси жамиятнинг энг умумий эволюция қонунларини очишга хизмат қиладиган социал фактлар ва социал жараёнларни ўрганишдир. XX асрдаги ижтимоий-фалсафий билимларнинг шаклланиши ва тараққиётида немис олимлари О.Шпенглер (1880-1936 йиллар), Карл Ясперс (1883-1969 йиллар), француз файласуфи Анри Бергсон (1859-1941 йиллар)ларнинг қарашлари мухим ўрни тутади. Освальд Шпенглер «Европа қуёшининг сўниши» асарида маданият ва цивилизацияни ўзаро бир-бирига қарама-қарши қўяди. XX асрдаги ижтимоий фалсафий қарашларда инсон муаммосига алоҳида эътибор қаратилган. Ижтимоий тараққиётда инсон ақлу-заковатининг ўрни, инсон қадрияти, инсонпарварлик, гуманизм ғоялари ижтимоий-фалсафий қарашларнинг асосини ташкил этади. Ижтимоий тараққиётнинг ҳозирги босқичи, жаҳон миқиёсида мустамлакачиликнинг барҳам топиши, жаҳон ҳаритасида янги, мустақил давлатларнинг пайдо бўлиши ижтимоий-фалсафий фикрлар тараққиётига туртки бўлди. СССР нинг емирилиши, Ўзбекистоннинг ўз мустақиллигини қўлга киритиши ижтимоий тараққиётга янгича ёндашувни талаб қилади. Жамият, ижтимоий тараққиёт муаммоларига ўзига хос ёндашув Республика Президенти Ислом Каримов асарларида ўз ифодасини топган. Ислом Каримовнинг ҳозирги замон жамияти, жаҳон миқиёсида кечаётган ижтимоий жараёнлар, мустақилликни қўлга киритган Ўзбекистоннинг ўзига хос ижтимоий тараққиёт йўли – ижтимоий тараққиётнинг «ўзбекча модели» ҳақидаги қарашлари ижтимоий-фалсафий билимлар ривожланишида муҳим ўрин тутади. XIX асрда Ғарбий Европа мамлакатлари ижтимоий-сиёсий ҳаётида 'рўй берган муҳим ўзгаришлар, табииётшуносликда эришилган ютуқлар жамият

тўғрисида яхлит ва бир бутун фалсафий таълимот яратишни, ижтимоий фалсафанинг шаклланишини тақазо этди. Ижтимоий фалсафанинг шаклланиши ва ривожланишида буюк файласуфлар: Гегель, Маркс, Г.Спенсер, М. Вебернинг асарлари муҳим аҳамиятга эга бўлди. Гегелнинг таълим беришича, ижтимоий структуранинг туб асосини маънавий маданият ташкил этади. Маънавий маданият ўз моҳиятига кўра объектив характерга эга бўлиО, унинг мавжудлиги ёки амал қилиши айрим индивидларнинг хоҳиш- иродасига боғлиқ эмасдир. Балки аксинча, ҳар бир индивид жамиятга хос бўлган маънавий маданият қадриятларини ўзлаштиради, маданият талабларига бўйсунади. Агар айрим кишилар ижтимоий шартланган маданий қадриятларни тушунмаса ва англамаса, маданий қадриятлар унга нисбатан ташқи мажбур қилувчи куч сифатида намоён бўлади. Гегелнинг фикрича, маънавий маданият «жаҳоний ақл» («мутлақ руҳ») муқаррар ва тўхтовсиз равишда амал қилади. Гегель фақат маънавий маданиятгина жамиятнинг бир бутун система сифатида ривожланиши учун имкон беради, деб ҳисоблади. У айниқса ўзига замондош бўлган Ғарбий Европа маданиятига алоҳида эътибор берди. У ана шу маданиятнинг кенг ёйилиши, барча қитъа ва мамлакатларнийг жипслашувига, жаҳон ҳамжамиятининг қарор топишига олиб келади, деб таъкидлади. Карл Маркс ижтимоий ҳаётнинг фундаментал асосини иқтисодий муносабатларда кўрди. У ижтимоий ҳаёт реалликларидан келиб чиқди: саноат ишлаб чиқаришининг ривожланиши билан инсон табиатни фаол ўзлаштирувчи ва ўзгартирувчи куч сифатида намоён бўлди. Саноат тараққиёти ишлаб чиқаришнинг кенг тармоқларини вужудга келтирди. Ишлаб чиқариш ривожлана бошлади; иқтисодий муносабатлар ижтимоий ҳаётнинг зарур соҳаларидан бири бўлиб қолди. Маркс инглиз

иқтисодчилари: А.Смит ва Д. Рикардонинг «иқтисодий инсон» ғоясини бир ёқлама ривожлантирди. Инсон ҳамиша иқтисодий манфаат, фойдани кўзлар экан, барча ижтимоий муносабатлар асосида иқтисодий муносабат ҳал қилувчи роль ўйнайди, деб ҳисоблади. Бироқ иқтисодий муносабатлар автоматик равишда ўз-ўзидан амал қилмайди, ҳар қандай иқтисодий тараққиёт асосида илм-маърифат, маънавий маданият ётади. Жамият моддий ҳаётнинг асосини ташкил этса ҳам, унинг нормал ишлаши учун маънавий салоҳият, билим, иймон- эътиқод ва ҳакозо зарурдир. Жамият ҳаётининг фундаментал асосини нима ташкил этади? деган масала иж тим оий фалсаф ада ҳамиша муҳим ўрин эгаллаб келди. Мамлакатимизда маънавият, илм-фан ва маданиятни ривожлантириш давлат сиёсатининг устивор йўналишига айланган ҳозирги шароитда юксак маънавиятнинг жамият ҳаётидаги ўрни ва ролини янгича тушуниш муҳим аҳамиятга эгадир. Буюк француз мутафаккири Огюст Конт (1798-1856) жамият тўғрисидаги илмий назарияга, позитив фалсафа ва социологияга асос солди. У биринчи бўлиб метафизик фалсафани кескин танқид қилди: реал ижтимоий ҳаётдан ажралиб қолган метафизик фалсафий таълимотлар ўрнига кишилар учун фойдали ва аҳамиятли бўлган жамият тўғрисидаги позитив фан яратишни ўз олдига мақсад қилиб қўйди. О.Конт жамият тўғрисидаги янги фанни «позитив фалсафа» деб атаган бўлса ҳам, унинг қарашларида ижтимоий фалсафа ва социология бир- биридан ажралмаган эди (дастлабки қадам сифатида шундай бўлиши табиий эди). Контнинг фикрича, жамият индивидларнинг оддий мажмуидан иборат эмас: «ижтимоий атомлар» ҳам эмас, балки ривожланган индивидлар уюшмасидир. Ижтимоийсубъектларнинг ўзаро алоқадорлигидир.

К о н т н и н г т а ъ к и д л а ш и ч а , ж а м и я т в у ж у д г а к е л и ш и в а ривожланишига кўра яхлит ижтимоий организм бўлиб, у субъектлар (индивид, табақа, синф)нинг ривожланишига боғлиқдир. Конт ижтимоий фалсафага «ижтимоий статика» тушунчасини олиб кирди. Унинг ёрдамида жамият структурасини тавсифлади. Ижтимоий• фалсафа тушунчаларини ривожлантирди. У «Позитив фалсафа курси», «Позитив сиёсат системаси» ва бошқа асарларида фалсафа ва социологияни плозитив фан деб атади. Бу фанлар илмий далиллар ва илмий кузатишларга асосланади. Конт фалсафа йўналишида янги оқимга - позитивизмга асос солди. Контнинг позитив ижтимоий фалсафасида жамият ривожланишининг бош негизи ва унинг қонуний характерга эга эканлиги муаммоси муҳим ўрин тутади. Конт инсониятнинг интелектуал эволюциясини «уч босқич қонуни» орқали тушунтиришга ҳаракат қилди. Бу қонунга мувофиқ инсониятни билиш фаолияти унинг ижтимоий онги бутун инсоният тарихи ўз тараққиётида қуйидаги уч босқични: аҒтеологикҒилохий ривожланиш; бҒметофизик босқич; вҒ позитив юксалиш босқичларини кечиради. Теологик ривожланишда диний-мифологик онг устун эди. Теологик онг кишининг ташки оламга ўз муносабатларини белгилаши, ахлоқ нормаларини шакллантиришлари, кундалик муаммоларни ҳал этишларига имкон берган. Метофизик онг босқичида кишилар диний тасаввурларга эмас, балки фалсафий тушунчаларга асосланадилар. Тушунчалар эса инсон ҳаётининг реал жараёнларини акс этиради, реал ҳаётдан келиб чиқади. Лекин бу босқичда кишиларнинг билими анча паст бўлган. Метафизик метод теологик қарашнинг мавқеини пасайтирган. Инсон онгининг позитив босқичида кишилар оламни билиш ва илмий кузатишлар асосида олиб борадилар. Бу даврда теологик (диний- мифологик) қараш ва метафизик мавҳум қарашлар ўз аҳамиятини йўқотиб,

оламни билишда илмий тушунча ва қонунларга таянишнинг аҳамияти кучаяди. Ривожланиш қонуниятларини билиш, табиий қонунларнинг аввалдан кўриш, сезиш, ўрганишнинг аҳамияти ортйб борди. Конт жамият тўғрисидаги фаннинг ривожланиш муаммоларини биология ва астрономия қонунлари билан боғлашга ва ҳал этишга ҳаракат қилди. Ҳатто жамиятнинг ривожланишига иқлим ва аҳолининг ирқий тузулиши таъсир этади, деб ҳисоблади. Контнинг фикрича, жамият ривожланишининг асосий омили инсониятнинг интеллектуал эволюциясидир. Фан инсон интеллектуал эволюциясининг олий типи, юқори босқичидир. Жамиятнинг ривожланиши қонуний ва прогрессив жараёндир. Ривожланиш жараёнида ижтимоий меҳнат тақсимоти муҳим ижобий роль ўйнайди. Конт «Позитив сиёсат системаси» асарида кишиларнинг сиёсий фаолиятига алоҳида эътибор берди. Цивилизация тараққиётида инсоният узлуксиз равишда жисмонйй, ахлоқий, ақлий ва сиёсий жиҳатдан ривожланади^ Бу эса инсониятнинг интеллектуал эволюцияси асосида содир бўлади. Конт ўз таълимотида жамият ривожланишида гармония(уйғунлик) муаммосини ҳал этишга, жамият барқарорлигига эришиш йўлларини кўрсатишга ҳаракат қилди. Конт жамият гармонияси деганда ижтимоий системанинг қисмлари ва бўлаклари ичидаги маънавий, сиёсий, иқтисодий биологик томонларнинг уйғунлашувини назарда тутди. Жамият гармонияси ҳар хил шахслар ва ижтимоий қатламларнинг манфаатларини уйғунлаштириш ва мослаштиришдан иборатдир. Сиёсий ҳокимият сиёсатчилар ва ижтимоий субъектларнинг манфаатларини адолатли равишда мослаштириши лозим. Конт фикрича, жамият гармонияси ва барқарорликнинг муҳим шарти жамиятда табақалар, халқ ва шахснинг нормал яшаш имкониятидир.

Жамият гармонияси ва барқарорлиги фақат фан ёрдамида ҳал этилади. Фан жамиятдаги барча қисм ва уюшмалар ўртасидаги муносабатлар механизмини яратади, ижтимоий қатлам ва шахслараро манфаатларни мувофиқл аштиради. О.Контнинг ижтимоий фалсафага оид қарашлари ҳозирги давр учун ҳам аҳамиятлидир. У жамиятга яхлит ижтимоий система сифатида қаради. Жамият ривожланишининг қонуниятли ва прогрессив характерга эга эканлигини кўрсатди. Бу жараёнда^ меҳнат тақсимотининг ривожланиши, кишиларнинг сиёсий фаолллиги, фан ва маънавий маданиятнинг катта роль ўйнашини алоҳида таъкидлади. Конт томонидан илгари сурилган жамиятнинг гармонияли ривожланиши, ижтимоий барқарорлик омиллари ва ижтимоий субъектлар манфаатларини мослаштириш зарурлиги тўғрисидаги ғоялар бугун кун учун ҳам аҳамиятлидир. Контнинг позитив таълимотида фалсафа, табиий ва ижтимоий фанларнинг далилларидан кенг фойдаланиш, жамиятга ижтимоий организм деб қараш етакчи ўринни эгаллади. Ижтимоийфалсафий таълимот яратишга инглиз олими ва файласуфи Герберт Спенсер (1820-1903) муносиб ҳисса қўшди. У «Синтетик фалсафа» асарида табиий ва ижтимоий ҳодисаларни синтетик асосда талқин этди. Спенсер яна «Бошланғич асослар», «Илмий-сиёсий ва фалсафий тажрибалар» каби асарларида жамиятнинг органик назариясини яратди. Унда жамият ривожланишида биологик ва ижтимоийлик томонларнинг ўзаро таъсирини кўрсатди. Жамиятга биологик ва ижтимоий омилларнинг яхлит бирлиги сифатида қаради. Жамиятни ижтимоий-табиий бирлик сифатида таърифлади. Г.Спенсер эволюция муаммосини ўзига хос тарзда ҳал этди, эволюцияга хос қуйидаги муҳим белгиларни кўрсатди:

а) оддийдан мураккабга ўтиш (интеграция); б) бир хилликдан кўп хилликка ўтиш(дифференциация); в) беқарорликдан барқарорликка ўтиш. И ж т и м о и й э в о л ю ц и я н и м а ? И ж т и м о и й э в о л ю ц и я ж а м и я т ривожланишининг прогрессив усули, ижтимоий институтлар фаолиятининг мураккаблашув ва такомиллашув сари йўналишидир. Ижтимоий эволюция инсонлар эҳтиёжи билан шартланган объектив жараёндир. Ижтимоий эволюция инсонлар фаолиятини ва ҳар хил ижтимоий институтларнинг аҳамиятини оширади, шунингдек, у индивидларни ҳам ҳисобга олиши зарур. Ижтимоий эволюция кишиларнинг турли-туман авлодлари томонидан амалга оширилади. Натижада жамиятнинг кўпгина функциялари, ҳажми, турли- туманлиги, муайянлиги ва мураккаблиги ўзгаради, кенгаяди ва ривожланади. Г.Спенсер ҳам О.Конт сингари жамиятга мувозанат, гармония ва барқарорлик зарурлигини таъкидлади. Ижтимоиймувозанат деганда кишилар хатти-ҳаракатининг мослашувини, улар манфаатларининг уйғунлашувини, ижтимоий гуруҳ ва институтлар ҳаракатида муросасозлик, ўзаро келишувлар бўлишини назарда тутди. Ижтимоиймувозанат кишилар ва ижтимоий институтларнинг ўзаро алоқаларининг тенглиги шароитида амал қилади. Бу омил ижтимоий барқарорликни вужудга келтиради. Спенсернинг фикрича, жамиятнинг инқирозга юз тутиши ижтимоий мувозанат, гармония ва ижтимоий барқарорликни истисно этади. Жамиятнинг инқирози ( таназзули) Спенсернинг фикрича, давлат институтлари фаолиятининг самарасизлиги туфайли вужудга келади. Ҳокимият, армия, ташкилот институтларнинг яроқсизлиги ҳам инқирозни янада кучайтиради. Омма ҳаракатига айрим шахслар, сиёсатчилар халақит берадилар, харакатларнинг бирлашиши бузулади, марказдан қочиш тенденцияси кучаяди. Тартибсизлик саноат ва савдо ташкилотларининг

фаолиятини издан чиқаради. (қ.:Спенсер Г. «Система синтетической философии».М.1998. С. 314) Спенсернинг таълимоти ҳозирги шароитда катта аҳамиятга эгадир. СССР парчалангандан сўнг вужудга келган мустақил республикалардаги ҳаракатлар бу ғоянинг ҳаётий эканлигини тасдиқламоқда. Позитивизм фалсафаси асосчилари О. Конт ва Г. Спенсернинг жамиятдаги гармония ва мувозанат ижтимоий барқарорликнинг асосидир, деган ғояси ғоятда қимматлидир. Позитивизм ижтимоий ҳаётнинг турли ҳодисаларини, айниқса, турли-туман ижтимоий институтлар структураси ва барқарорлигини таҳлил қилишга алоҳида эътибор берди. Натижада ижтимоий фалсафий тафаккурда структурали функционал таҳлил оқими вужудга келди. Унга Амеракилик файласуфлар: Т.Парсонс (1902-1979) Р.Мертон (1910) асос солдилар. Структурали функционал таҳлилда асосий эътиборни ижтимоий система барқарорлигига, унинг нормал яшашига қаратилди. Бу назария тарафдорлариниг фикрича, жамият ўзгаради, инқирозга учрайди, ҳар ҳил ижтимоий ташкилотларнинг функциялари ўзгариб туради. Бу оқим ижтимоий системадаги функционал томонларнинг пайдо бўлишини, адаптация (мослашув, кўникиш) ва мақсадга эришиш, интеграция бирлашув, қўшилиш, структурани қайта ташкил этиш, ижтимоий кескинликни юмшатиш йўлларини ўрганади. Ижтимоийгармония ижтимоий келишувга қарама-қарши бўлган муаммоларни ўрганади. Ижтимоийсистемани бузишга, инқирозга олиб келадиган ҳар қандай ҳолатларни таҳлил этади. Дарендорфнинг фикрича, ижтимоий конфликтлар: а) ижтимоий системадаги мувозанат ҳолатининг бузилишини ва шу жараёнда ривожланишнинг рўй беришини англатади. б) чунки конфликтлар бўлмаса, жамият инқирозга юз тутади.

Ижтимоий фалсафа тарихий жараён характерига мос равишда янгича қарашларни илгари сурди. Таниқли немис файласуфи Макс Вебер (1869- 1920) ижтимоий фалсафа ривожига салмоқли ҳисса қўшди. У ижтимоий фалсафа ва социологияга оид илмий манбаларни чуқур ўрганди. Макс Вебер ўзининг «Протестантлик ахлоқи ва капитализм руҳи», «Хўжалик ва жамият», «Социал-илмий ва ижтимоий-сиёсий билишнинг объективлиги», «Тушуниш социологиясининг айрим котегориялари тўғрисида»ва бошқа асарларида ижтимоий фалсафа муаммоларини ҳал этишга ҳаракат қилади. М.Вебер ижтимоий фалсафани назарий социология деб таърифлади: ижтимоий фалсафа кишилар фаолиятини ва хулқ-атворини ўрганиши керак. Жамият айрим индивидлардан ёки ижтимоий группалардан иборат бўлиши мумкин. Улар инсон фаолиятининг дастлабки уюшмаларидир. Шунга мувофиқ ижтимоий фалсафанинг муҳим масаласи ижтимоий ҳаракатларни ўрганишдир. Ижтимоийҳаракат, М.Вебернинг фикрича, кишиларнинг онгли, англаган ўзаро муносабатлари системаси, ўзаро бир-бирига таъсиридир. Инсон ҳаракати унинг бошқа кишиларнинг ҳаракатига нисбатан жавобидир. Ижтимоийҳаракатдаги мотивларни, қадриятларни ҳисобга олиш керак. Ижтимоийҳаракат субъектининг маънавий дунёсини, қадриятли йўналишини тушунмоқ зарур. Харакат маъносини таҳлил қилиш, сезиш, тушунувчан социологияни вужудга келтирди. Тушуниш социологиясида субъектнинг ижтимоий харакати ва ички дунёси мантиқий фикрлар, тушунча ва ҳиссиёт психологияси орқали очиб берилади. М.Вебер социологик жараёнларни илмий даражада англаш ва тушунишга интилди ва бу усулни кенг қўллади. Бу ижтимоий ҳаракат субъектининг маънавий оламини ўрганишда қадриятлар, ахлоқ, сиёсат, эстетик, диний қадриятларнинг ўрни катта эканлигини кўрсатди.

Шахс ўз ҳаракатида, ниятида қадриятларга асосланади. Бу эса инсон фаолияти ва хулқ-атворининг моҳияти ва мазмунини белгилайди. Социолог, философ ҳам қандайдир қадриятларга таянади. М.Вебернинг фикрича, қадриятлар ҳаётий бўлиб, инсоннинг онгли фаолияти билан боғлангандир. Ҳар қандай қадрият ижтимоий тарихий асосга эгадир. М.Вебер ижтимоий фалсафада идеал типлар концепцияси (ғояси)ни ривожлантирди. Идеал тип назариясида идеал моделни яратди. Бу модел инсон учун фойдали бўлиб, унинг манфаатларини ифодалайди. Идеал типларда ахлоқий, сиёсий, диний ва бошқа қадриятлар асосий ўрин эгаллайди. Шунга мувофиқ кишиларнинг фаолияти ва ахлоқининг қоида ва нормалари белгиланади. Идеал типларнинг ижтимоий ҳолати ҳокимият, шахслараро муносабат, индивидуал ва гуруҳ онглари ҳолатларига қараб белгиланади. Маънавий ва бошқа қадриятларнинг ўзаро алоқаси идеал типларни ижтимоий аҳамиятли ҳодисалар даражасига кўтаради, инсон хатти ҳаракатининг мақсадини белгилайди, уни фаолликка ундайди. Тарихий жараёнда инсон ҳаракати тобора оқилона тус олади, инсон фаолияти рационаллашади. Инсон ҳаётига янгиликлар, ижтимоий ўзгаришлар тобора қўпроқ кириб боради. Шунингдек, Вебер ҳуқуқий давлат ҳақидаги н а з а р и я с и д а б у д а в л а т ф у қ а р о л а р н и н г м у н о с а б а т л а р и н и рационаллаштиради, қонунга асосланади, ижтимоий-сиёсий ва ахлоқий нормаларга таянади, деган ғояни илгари сурди. Ижтимоий фалсафа тарихий жараён характерига мос қарашларни илгари сурмоқда. Ижтимоий фалсафа йўналишлари кўпқиррали бўлганлиги сабабли тарихий жараённинг моҳияти ва унинг ҳаракатлантирувчи кучлари тўғрисида ҳам турлича қарашлар вужудга келди. Айрим назариётчилар тарихий қонунларнинг ўрни салмоқли эканлигини эътироф этадилар. Айримлари эса буни инкор этадилар.

Тарихнинг маъноси масаласидаги қарашлар ҳам бир хил эмас. Чунки тарихий жараён таҳлилига турлича методлар асосида ёндашадилар. Шундай бўлиши табиийдир. Инсоният тарихи мураккаб ва хилма-хил реалликдан иборат бўлиб, унда турли кучлар ва омиллар амал қилади. Турли ижтимоий макон, ҳар хил маданият ва цивилизацияда турлича омиллар амал қилади. Инсон тарихига ва ижтимоий ҳаётига географик муҳит, ишлаб чиқариш кучлари, техниканинг ривожланиш даражаси, мафкура, ахлоқ, қадрият, иқлим ва бошқалар ҳам таъсир кўрсатади. Улар бир-бири билан ўзаро боғлангандир. Тарихий ривожланиш қандай бўлишидан қатъи назар, у умумий объектив характерга эгадир. Инсоннинг ҳаётий фаолияти унинг моддий ва маънавий эхтиёжларини, манфаатларини қондиришга қаратилган жараёндир. У муайян қонуниятлар асосида рўй беради. Ижтимоий фалсафа нинг вазифаси ана шу қонунларни холисона ўрганиш ва изоҳлашдир. Тарихий жараённинг объективлиги унинг яхлитлиги, бирлиги, ажралмаслиги ва бир бутунлигидадир. Тарих албатта кўпқиррали ва хилма хилдир, лекин у бир бутундир. Тарихий ривожланиш шароитига, вазиятга, муаммоларни ҳал этишга қараб турличадир. Лекин инсоният тарихи яхлит жаҳон тарихидир. Халқлар тарихи жаҳон тарихи билан узвий боғлиқдир. Жаҳон интеграцияси объектив жараён бўлиб, у мураккаб ва зиддиятлидир. Унда қатнашадиган турли мамлакат ва халқлар ўз манфаатлари, мақсадлари, истакларини амалга оширишга ҳаракат қиладилар. Инсоният тарихининг зиддиятли характерга эга эканлиги унда объектив ва субъектив омилларшнг ўзаро таъсири мавжудлигидадир. Унинг яхлитлиги ва турли - туманлиги тарихий жараённинг бир хил ва тўғри чизиқли ривожланиш бўйлаб эмас, аксинча кўп вариантли характерга эга эканлигидадир. Ижтимоий фалсафа ўз моҳияти билан жамият истиқболини илмий асосда кўра оладиган фандир. Унинг асосий вазифаси тарихий воқеаларни ва

ижтимоий системанинг ривожланиш қонуниятлари ва йўналишлари (тенденциялари)нинг ҳал қилувчи омилларини аниқлашдир. Ижтимоий фалсафа билишнинг турли-туман назарий моделларидан фойдаланади. Билиш объектига ҳар томонлама ёндашади. Тарихий жараёнга жаҳон тарихи нуқтаи назаридан ёндашади. Унда формацияли, цивилизацияли, кўп вариантли шакллар мавжуд. Шунингдек, циклли ривожланиш жамиятнинг ривожланишида тарихий босқич ва хакозолар ўз ифодасини топади. Турли-туман ёндашув жамият хақида тўлиқ тасаввур беради. Ижтимоий фалсафа инсонга тарихнинг субъекти ва объекти сифатида қарайди. Инсоният тарихи турли-туманлиқцан иборатдир. Миллий мустақиллик ижтимоий фанларни, айниқса, фалсафани бир ёқлама коммунистик мафкура зуғумларидан озод қилиб, унинг ҳар том онлам а ривож ланиши учун кенг йўл очди. Президент И. А. Каримовнинг «Тарихий хотирасиз келажак йўқ», «Ўзбекистон XXI аср бўсағасида: хавфсизликка таҳдид, барқарорлик шартлари ва тараққиёт кафолатлари» сингари асарларида ижтимоий фалсафа олдида турган энг муҳим масалалар кўрсатилди. Жамиятшунос файласуфларимизнинг эътибори энг долзарб муаммоларга жалб этилди XIX асрда Ғарбий Европа мамлакатлари ижтимоий-сиёсий ҳаётида 'рўй берган муҳим ўзгаришлар, табииётшуносликда эришилган ютуқлар жамият тўғрисида яхлит ва бир бутун фалсафий таълимот яратишни, ижтимоий фалсафанинг шаклланишини тақазо этди. Ижтимоий фалсафанинг шаклланиши ва ривожланишида буюк файласуфлар: Гегель, Маркс, Г.Спенсер, М. Вебернинг асарлари муҳим аҳамиятга эга бўлди. Гегелнинг таълим беришича, ижтимоий структуранинг туб асосини маънавий маданият ташкил этади. Маънавий маданият ўз моҳиятига кўра объектив характерга эга бўлиб, унинг мавжудлиги ёки амал қилиши айрим индивидларнинг хоҳиш- иродасига боғлиқ эмасдир. Балки аксинча, ҳар бир

индивид жамиятга хос бўлган маънавий маданият қадриятларини ўзлаштиради, маданият талабларига бўйсунади. Агар айрим кишилар ижтимоий шартланган маданий қадриятларни тушунмаса ва англамаса, маданий қадриятлар унга нисбатан ташқи мажбур қилувчи куч сифатида намоён бўлади. Гегелнинг фикрича, маънавий маданият «жаҳоний ақл» («мутлақ руҳ») муқаррар ва тўхтовсиз равишда амал қилади. Гегель фақат маънавий маданиятгина жамиятнинг бир бутун система сифатида ривожланиши учун имкон беради, деб ҳисоблади. У айниқса ўзига замондош бўлган Ғарбий Европа маданиятига алоҳида эътибор берди. У ана шу маданиятнинг кенг ёйилиши, барча қитъа ва мамлакатларнийг жипслашувига, жаҳон ҳамжамиятининг қарор топишига олиб келади, деб таъкидлади. Карл Маркс ижтимоий ҳаётнинг фундаментал асосини иқтисодий муносабатларда кўрди. У ижтимоий ҳаёт реалликларидан келиб чиқди: саноат ишлаб чиқаришининг ривожланиши билан инсон табиатни фаол ўзлаштирувчи ва ўзгартирувчи куч сифатида намоён бўлди. Саноат тараққиёти ишлаб чиқаришнинг кенг тармоқларини вужудга келтирди. Ишлаб чиқариш ривожлана бошлади; иқтисодий муносабатлар ижтимоий ҳаётнинг зарур соҳаларидан бири бўлиб қолди. Маркс инглиз иқтисодчилари: А.Смит ва Д. Рикардонинг «иқтисодий инсон» ғоясини бир ёқлама ривожлантирди. Инсон ҳамиша иқтисодий манфаат, фойдани кўзлар экан, барча ижтимоий муносабатлар асосида иқтисодий муносабат ҳал қилувчи роль ўйнайди, деб ҳисоблади. Бироқ иқтисодий муносабатлар автоматик равишда ўз-ўзидан амал қилмайди, ҳар қандай иқтисодий тараққиёт асосида илм-маърифат, маънавий маданият ётади. Жамият моддий ҳаётнинг асосини ташкил этса

ҳам, унинг нормал ишлаши учун маънавий салоҳият, билим, иймон- эътиқод ва ҳакозо зарурдир. Жамият ҳаётининг фундаментал асосини нима ташкил этади? деган масала иж тим оий фалсаф ада ҳамиша муҳим ўрин эгаллаб келди. Мамлакатимизда маънавият, илм-фан ва маданиятни ривожлантириш давлат сиёсатининг устивор йўналишига айланган ҳозирги шароитда юксак маънавиятнинг жамият ҳаётидаги ўрни ва ролини янгича тушуниш муҳим аҳамиятга эгадир. Буюк француз мутафаккири Огюст Конт (1798-1856) жамият тўғрисидаги илмий назарияга, позитив фалсафа ва социологияга асос солди. У биринчи бўлиб метафизик фалсафани кескин танқид қилди: реал ижтимоий ҳаётдан ажралиб қолган метафизик фалсафий таълимотлар ўрнига кишилар учун фойдали ва аҳамиятли бўлган жамият тўғрисидаги позитив фан яратишни ўз олдига мақсад қилиб қўйди. О.Конт жамият тўғрисидаги янги фанни «позитив фалсафа» деб атаган бўлса ҳам, унинг қарашларида ижтимоий фалсафа ва социология бир- биридан ажралмаган эди (дастлабки қадам сифатида шундай бўлиши табиий эди). Контнинг фикрича, жамият индивидларнинг оддий мажмуидан иборат эмас: «ижтимоий атомлар» ҳам эмас, балки ривожланган индивидлар уюшмасидир. Ижтимоийсубъектларнинг ўзаро алоқадорлигидир. К о н т н и н г т а ъ к и д л а ш и ч а , ж а м и я т в у ж у д г а к е л и ш и в а ривожланишига кўра яхлит ижтимоий организм бўлиб, у субъектлар (индивид, табақа, синф)нинг ривожланишига боғлиқдир. Конт ижтимоий фалсафага «ижтимоий статика» тушунчасини олиб кирди. Унинг ёрдамида жамият структурасини тавсифлади. Ижтимоий• фалсафа тушунчаларини ривожлантирди. У «Позитив фалсафа курси», «Позитив сиёсат системаси» ва бошқа асарларида фалсафа ва социологияни плозитив фан деб атади. Бу фанлар

илмий далиллар ва илмий кузатишларга асосланади. Конт фалсафа йўналишида янги оқимга - позитивизмга асос солди. Контнинг позитив ижтимоий фалсафасида жамият ривожланишининг бош негизи ва унинг қонуний характерга эга эканлиги муаммоси муҳим ўрин тутади. Конт инсониятнинг интелектуал эволюциясини «уч босқич қонуни» орқали тушунтиришга ҳаракат қилди. Бу қонунга мувофиқ инсониятни билиш фаолияти унинг ижтимоий онги бутун инсоният тарихи ўз тараққиётида қуйидаги уч босқични: аҒтеологикҒилохий ривожланиш; бҒметофизик босқич; вҒ позитив юксалиш босқичларини кечиради. Теологик ривожланишда диний-мифологик онг устун эди. Теологик онг кишининг ташки оламга ўз муносабатларини белгилаши, ахлоқ нормаларини шакллантиришлари, кундалик муаммоларни ҳал этишларига имкон берган. Метофизик онг босқичида кишилар диний тасаввурларга эмас, балки фалсафий тушунчаларга асосланадилар. Тушунчалар эса инсон ҳаётининг реал жараёнларини акс этиради, реал ҳаётдан келиб чиқади. Лекин бу босқичда кишиларнинг билими анча паст бўлган. Метафизик метод теологик қарашнинг мавқеини пасайтирган. Инсон онгининг позитив босқичида кишилар оламни билиш ва илмий кузатишлар асосида олиб борадилар. Бу даврда теологик (диний- мифологик) қараш ва метафизик мавҳум қарашлар ўз аҳамиятини йўқотиб, оламни билишда илмий тушунча ва қонунларга таянишнинг аҳамияти кучаяди. Ривожланиш қонуниятларини билиш, табиий қонунларнинг аввалдан кўриш, сезиш, ўрганишнинг аҳамияти ортйб борди. Конт жамият тўғрисидаги фаннинг ривожланиш муаммоларини биология ва астрономия қонунлари билан боғлашга ва ҳал этишга ҳаракат қилди. Ҳатто жамиятнинг ривожланишига иқлим ва аҳолининг ирқий

тузулиши таъсир этади, деб ҳисоблади. Контнинг фикрича, жамият ривожланишининг асосий омили инсониятнинг интеллектуал эволюциясидир. Фан инсон интеллектуал эволюциясининг олий типи, юқори босқичидир. Жамиятнинг ривожланиши қонуний ва прогрессив жараёндир. Ривожланиш жараёнида ижтимоий меҳнат тақсимоти муҳим ижобий роль ўйнайди. Конт «Позитив сиёсат системаси» асарида кишиларнинг сиёсий фаолиятига алоҳида эътибор берди. Цивилизация тараққиётида инсоният узлуксиз равишда жисмонйй, ахлоқий, ақлий ва сиёсий жиҳатдан ривожланади^ Бу эса инсониятнинг интеллектуал эволюцияси асосида содир бўлади. Конт ўз таълимотида жамият ривожланишида гармония(уйғунлик) муаммосини ҳал этишга, жамият барқарорлигига эришиш йўлларини кўрсатишга ҳаракат қилди. Конт жамият гармонияси деганда ижтимоий системанинг қисмлари ва бўлаклари ичидаги маънавий, сиёсий, иқтисодий биологик томонларнинг уйғунлашувини назарда тутди. Жамият гармонияси ҳар хил шахслар ва ижтимоий қатламларнинг манфаатларини уйғунлаштириш ва мослаштиришдан иборатдир. Сиёсий ҳокимият сиёсатчилар ва ижтимоий субъектларнинг манфаатларини адолатли равишда мослаштириши лозим. Конт фикрича, жамият гармонияси ва барқарорликнинг муҳим шарти жамиятда табақалар, халқ ва шахснинг нормал яшаш имкониятидир. Жамият гармонияси ва барқарорлиги фақат фан ёрдамида ҳал этилади. Фан жамиятдаги барча қисм ва уюшмалар ўртасидаги муносабатлар механизмини яратади, ижтимоий қатлам ва шахслараро манфаатларни мувофиқл аштиради. О.Контнинг ижтимоий фалсафага оид қарашлари ҳозирги давр учун ҳам аҳамиятлидир. У жамиятга яхлит ижтимоий система сифатида қаради.

Жамият ривожланишининг қонуниятли ва прогрессив характерга эга эканлигини кўрсатди. Бу жараёнда^ меҳнат тақсимотининг ривожланиши, кишиларнинг сиёсий фаолллиги, фан ва маънавий маданиятнинг катта роль ўйнашини алоҳида таъкидлади. Конт томонидан илгари сурилган жамиятнинг гармонияли ривожланиши, ижтимоий барқарорлик омиллари ва ижтимоий субъектлар манфаатларини мослаштириш зарурлиги тўғрисидаги ғоялар бугун кун учун ҳам аҳамиятлидир. Контнинг позитив таълимотида фалсафа, табиий ва ижтимоий фанларнинг далилларидан кенг фойдаланиш, жамиятга ижтимоий организм деб қараш етакчи ўринни эгаллади. Ижтимоийфалсафий таълимот яратишга инглиз олими ва файласуфи Герберт Спенсер (1820-1903) муносиб ҳисса қўшди. У «Синтетик фалсафа» асарида табиий ва ижтимоий ҳодисаларни синтетик асосда талқин этди. Спенсер яна «Бошланғич асослар», «Илмий-сиёсий ва фалсафий тажрибалар» каби асарларида жамиятнинг органик назариясини яратди. Унда жамият ривожланишида биологик ва ижтимоийлик томонларнинг ўзаро таъсирини кўрсатди. Жамиятга биологик ва ижтимоий омилларнинг яхлит бирлиги сифатида қаради. Жамиятни ижтимоий-табиий бирлик сифатида таърифлади. Г.Спенсер эволюция муаммосини ўзига хос тарзда ҳал этди, эволюцияга хос қуйидаги муҳим белгиларни кўрсатди: а) оддийдан мураккабга ўтиш (интеграция); б) бир хилликдан кўп хилликка ўтиш(дифференциация); в) беқарорликдан барқарорликка ўтиш.

И ж т и м о и й э в о л ю ц и я н и м а ? И ж т и м о и й э в о л ю ц и я ж а м и я т ривожланишининг прогрессив усули, ижтимоий институтлар фаолиятининг мураккаблашув ва такомиллашув сари йўналишидир. Ижтимоийэволюция инсонлар эҳтиёжи билан шартланган объектив жараёндир. Ижтимоий эволюция инсонлар фаолиятини ва ҳар хил ижтимоий институтларнинг аҳамиятини оширади, шунингдек, у индивидларни ҳам ҳисобга олиши зарур. Ижтимоийэволюция кишиларнинг турли-туман авлодлари томонидан амалга оширилади. Натижада жамиятнинг кўпгина функциялари, ҳажми, турли- туманлиги, муайянлиги ва мураккаблиги ўзгаради, кенгаяди ва ривожланади. Г.Спенсер ҳам О.Конт сингари жамиятга мувозанат, гармония ва барқарорлик зарурлигини таъкидлади. Ижтимоиймувозанат деганда кишилар хатти-ҳаракатининг мослашувини, улар манфаатларининг уйғунлашувини, ижтимоий гуруҳ ва институтлар ҳаракатида муросасозлик, ўзаро келишувлар бўлишини назарда тутди. Ижтимоиймувозанат кишилар ва ижтимоий институтларнинг ўзаро алоқаларининг тенглиги шароитида амал қилади. Бу омил ижтимоий барқарорликни вужудга келтиради. Спенсернинг фикрича, жамиятнинг инқирозга юз тутиши ижтимоий мувозанат, гармония ва ижтимоий барқарорликни истисно этади. Жамиятнинг инқирози ( таназзули) Спенсернинг фикрича, давлат институтлари фаолиятининг самарасизлиги туфайли вужудга келади. Ҳокимият, армия, ташкилот институтларнинг яроқсизлиги ҳам инқирозни янада кучайтиради. Омма ҳаракатига айрим шахслар, сиёсатчилар халақит берадилар, харакатларнинг бирлашиши бузулади, марказдан қочиш тенденцияси кучаяди. Тартибсизлик саноат ва савдо ташкилотларининг фаолиятини издан чиқаради. (қ.:Спенсер Г. «Система синтетической философии».М.1998. С. 314)

Спенсернинг таълимоти ҳозирги шароитда катта аҳамиятга эгадир. СССР парчалангандан сўнг вужудга келган мустақил республикалардаги ҳаракатлар бу ғоянинг ҳаётий эканлигини тасдиқламоқда. Позитивизм фалсафаси асосчилари О. Конт ва Г. Спенсернинг жамиятдаги гармония ва мувозанат ижтимоий барқарорликнинг асосидир, деган ғояси ғоятда қимматлидир. Позитивизм ижтимоий ҳаётнинг турли ҳодисаларини, айниқса, турли-туман ижтимоий институтлар структураси ва барқарорлигини таҳлил қилишга алоҳида эътибор берди. Натижада ижтимоий фалсафий тафаккурда структурали функционал таҳлил оқими вужудга келди. Унга Амеракилик файласуфлар: Т.Парсонс (1902-1979) Р.Мертон (1910) асос солдилар. Структурали функционал таҳлилда асосий эътиборни ижтимоий система барқарорлигига, унинг нормал яшашига қаратилди. Бу назария тарафдорлариниг фикрича, жамият ўзгаради, инқирозга учрайди, ҳар ҳил ижтимоий ташкилотларнинг функциялари ўзгариб туради. Бу оқим ижтимоий системадаги функционал томонларнинг пайдо бўлишини, адаптация (мослашув, кўникиш) ва мақсадга эришиш, интеграция бирлашув, қўшилиш, структурани қайта ташкил этиш, ижтимоий кескинликни юмшатиш йўлларини ўрганади. Ижтимоийгармония ижтимоий келишувга қарама-қарши бўлган муаммоларни ўрганади. Ижтимоийсистемани бузишга, инқирозга олиб келадиган ҳар қандай ҳолатларни таҳлил этади. Дарендорфнинг фикрича, ижтимоий конфликтлар: а) ижтимоий системадаги мувозанат ҳолатининг бузилишини ва шу жараёнда ривожланишнинг рўй беришини англатади. б) чунки конфликтлар бўлмаса, жамият инқирозга юз тутади. Ижтимоий фалсафа тарихий жараён характерига мос равишда янгича қарашларни илгари сурди. Таниқли немис файласуфи Макс Вебер (1869-

1920) ижтимоий фалсафа ривожига салмоқли ҳисса қўшди. У ижтимоий фалсафа ва социологияга оид илмий манбаларни чуқур ўрганди. Макс Вебер ўзининг «Протестантлик ахлоқи ва капитализм руҳи», «Хўжалик ва жамият», «Социал-илмий ва ижтимоий-сиёсий билишнинг объективлиги», «Тушуниш социологиясининг айрим котегориялари тўғрисида»ва бошқа асарларида ижтимоий фалсафа муаммоларини ҳал этишга ҳаракат қилади. М.Вебер ижтимоий фалсафани назарий социология деб таърифлади: ижтимоий фалсафа кишилар фаолиятини ва хулқ-атворини ўрганиши керак. Жамият айрим индивидлардан ёки ижтимоий группалардан иборат бўлиши мумкин. Улар инсон фаолиятининг дастлабки уюшмаларидир. Шунга мувофиқ ижтимоий фалсафанинг муҳим масаласи ижтимоий ҳаракатларни ўрганишдир. Ижтимоийҳаракат, М.Вебернинг фикрича, кишиларнинг онгли, англаган ўзаро муносабатлари системаси, ўзаро бир-бирига таъсиридир. Инсон ҳаракати унинг бошқа кишиларнинг ҳаракатига нисбатан жавобидир. Ижтимоийҳаракатдаги мотивларни, қадриятларни ҳисобга олиш керак. Ижтимоийҳаракат субъектининг маънавий дунёсини, қадриятли йўналишини тушунмоқ зарур. Харакат маъносини таҳлил қилиш, сезиш, тушунувчан социологияни вужудга келтирди. Тушуниш социологиясида субъектнинг ижтимоий харакати ва ички дунёси мантиқий фикрлар, тушунча ва ҳиссиёт психологияси орқали очиб берилади. М.Вебер социологик жараёнларни илмий даражада англаш ва тушунишга интилди ва бу усулни кенг қўллади. Бу ижтимоий ҳаракат субъектининг маънавий оламини ўрганишда қадриятлар, ахлоқ, сиёсат, эстетик, диний қадриятларнинг ўрни катта эканлигини кўрсатди. Шахс ўз ҳаракатида, ниятида қадриятларга асосланади. Бу эса инсон фаолияти ва хулқ-атворининг моҳияти ва мазмунини белгилайди.

Социолог, философ ҳам қандайдир қадриятларга таянади. М.Вебернинг фикрича, қадриятлар ҳаётий бўлиб, инсоннинг онгли фаолияти билан боғлангандир. Ҳар қандай қадрият ижтимоий тарихий асосга эгадир. М.Вебер ижтимоий фалсафада идеал типлар концепцияси (ғояси)ни ривожлантирди. Идеал тип назариясида идеал моделни яратди. Бу модел инсон учун фойдали бўлиб, унинг манфаатларини ифодалайди. Идеал типларда ахлоқий, сиёсий, диний ва бошқа қадриятлар асосий ўрин эгаллайди. Шунга мувофиқ кишиларнинг фаолияти ва ахлоқининг қоида ва нормалари белгиланади. Идеал типларнинг ижтимоий ҳолати ҳокимият, шахслараро муносабат, индивидуал ва гуруҳ онглари ҳолатларига қараб белгиланади. Маънавий ва бошқа қадриятларнинг ўзаро алоқаси идеал типларни ижтимоий аҳамиятли ҳодисалар даражасига кўтаради, инсон хатти ҳаракатининг мақсадини белгилайди, уни фаолликка ундайди. Тарихий жараёнда инсон ҳаракати тобора оқилона тус олади, инсон фаолияти рационаллашади. Инсон ҳаётига янгиликлар, ижтимоий ўзгаришлар тобора қўпроқ кириб боради. Шунингдек, Вебер ҳуқуқий давлат ҳақидаги н а з а р и я с и д а б у д а в л а т ф у қ а р о л а р н и н г м у н о с а б а т л а р и н и рационаллаштиради, қонунга асосланади, ижтимоий-сиёсий ва ахлоқий нормаларга таянади, деган ғояни илгари сурди. Ижтимоий фалсафа тарихий жараён характерига мос қарашларни илгари сурмоқда. Ижтимоий фалсафа йўналишлари кўпқиррали бўлганлиги сабабли тарихий жараённинг моҳияти ва унинг ҳаракатлантирувчи кучлари тўғрисида ҳам турлича қарашлар вужудга келди. Айрим назариётчилар тарихий қонунларнинг ўрни салмоқли эканлигини эътироф этадилар. Айримлари эса буни инкор этадилар. Тарихнинг маъноси масаласидаги қарашлар ҳам бир хил эмас. Чунки тарихий жараён таҳлилига турлича методлар асосида ёндашадилар. Шундай бўлиши табиийдир. Инсоният тарихи мураккаб ва хилма-хил

реалликдан иборат бўлиб, унда турли кучлар ва омиллар амал қилади. Турли ижтимоий макон, ҳар хил маданият ва цивилизацияда турлича омиллар амал қилади. Инсон тарихига ва ижтимоий ҳаётига географик муҳит, ишлаб чиқариш кучлари, техниканинг ривожланиш даражаси, мафкура, ахлоқ, қадрият, иқлим ва бошқалар ҳам таъсир кўрсатади. Улар бир-бири билан ўзаро боғлангандир. Тарихий ривожланиш қандай бўлишидан қатъи назар, у умумий объектив характерга эгадир. Инсоннинг ҳаётий фаолияти унинг моддий ва маънавий эхтиёжларини, манфаатларини қондиришга қаратилган жараёндир. У муайян қонуниятлар асосида рўй беради. Ижтимоий фалсафа нинг вазифаси ана шу қонунларни холисона ўрганиш ва изоҳлашдир. Тарихий жараённинг объективлиги унинг яхлитлиги, бирлиги, ажралмаслиги ва бир бутунлигидадир. Тарих албатта кўпқиррали ва хилма хилдир, лекин у бир бутундир. Тарихий ривожланиш шароитига, вазиятга, муаммоларни ҳал этишга қараб турличадир. Лекин инсоният тарихи яхлит жаҳон тарихидир. Халқлар тарихи жаҳон тарихи билан узвий боғлиқдир. Жаҳон интеграцияси объектив жараён бўлиб, у мураккаб ва зиддиятлидир. Унда қатнашадиган турли мамлакат ва халқлар ўз манфаатлари, мақсадлари, истакларини амалга оширишга ҳаракат қиладилар. Инсоният тарихининг зиддиятли характерга эга эканлиги унда объектив ва субъектив омилларшнг ўзаро таъсири мавжудлигидадир. Унинг яхлитлиги ва турли - туманлиги тарихий жараённинг бир хил ва тўғри чизиқли ривожланиш бўйлаб эмас, аксинча кўп вариантли характерга эга эканлигидадир. Ижтимоий фалсафа ўз моҳияти билан жамият истиқболини илмий асосда кўра оладиган фандир. Унинг асосий вазифаси тарихий воқеаларни ва ижтимоий системанинг ривожланиш қонуниятлари ва йўналишлари (тенденциялари)нинг ҳал қилувчи омилларини аниқлашдир.

Ижтимоий фалсафа билишнинг турли-туман назарий моделларидан фойдаланади. Билиш объектига ҳар томонлама ёндашади. Тарихий жараёнга жаҳон тарихи нуқтаи назаридан ёндашади. Унда формацияли, цивилизацияли, кўп вариантли шакллар мавжуд. Шунингдек, циклли ривожланиш жамиятнинг ривожланишида тарихий босқич ва хакозолар ўз ифодасини топади. Турли-туман ёндашув жамият хақида тўлиқ тасаввур беради. Ижтимоий фалсафа инсонга тарихнинг субъекти ва объекти сифатида қарайди. Инсоният тарихи турли-туманлиқцан иборатдир. Миллий мустақиллик ижтимоий фанларни, айниқса, фалсафани бир ёқлама коммунистик мафкура зуғумларидан озод қилиб, унинг ҳар том онлам а ривож ланиши учун кенг йўл очди. Президент И. А. Каримовнинг «Тарихий хотирасиз келажак йўқ», «Ўзбекистон XXI аср бўсағасида: хавфсизликка таҳдид, барқарорлик шартлари ва тараққиёт кафолатлари» сингари асарларида ижтимоий фалсафа олдида турган энг муҳим масалалар кўрсатилди. Жамиятшунос файласуфларимизнинг эътибори энг долзарб муаммоларга жалб этилди.

O'xshashlar

Ижтимоий фалсафа тарихи

Ижтимоий фалсафа фанининг баҳс мавзуси ва вазифаси

Фанлар тизимида фалсафа ва унинг асосий хусусиятлари

Фанлар тизимида фалсафа ва унинг асосий хусусиятлари

Фалсафа – мафкура