Адабий турлар ва жанрлар - Adabiyot - Referatlar

Адабий турлар ва жанрлар

Yuklangan vaqt:

10.09.2022

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

32.693359375 KB

Ko'chirib olish

Режа: 1. Эпик тур жанрлари. 2. Лирик тур жанрлари. 3. Драматик тур жанрлари.

Бадиий асарнинг учта турга бўлиниши: эпик, лирик, драматик. Эпик тур–катта, ўрта, кичик турларга бўлиниши. Лирик тур–энг қадимги халқ қўшиқлари. Драматик тур–драма, комедия, трагедия. Адабий асар бирор тарихий воқеа, воқеани танлаб олиш принципи, воқеага бўлган муносабат, яъни маълум дунёқараш ва ижодий методнинг ифодасидир. Шунинг учун ҳам, адабий асарни ўрганишда, юқорида кўриб ўтганимиздек, мазмун ва шаклнинг барча томонлари, ғоявий- тематик асослар, характерлар доираси, асар сюжети ва композицион қурилиши, тили ва ўтмиш адабий анъаналар билан алоқадорлиги аниқланади. Адабий асар жамият ва ёзувчи ҳаётидаги маълум даврнинг инъикоси ҳисобланади. Адабиёт идеология шаклларидан бири сифатида ижтимоий борлиқни, объектив муҳитни акс эттиради. Адабий ижоднинг турли хиллиги унинг тилида ҳам намоён бўлади. Адабий асарлар бир-бирига ўхшаш бўлиши ҳам мумкин. Бу ўхшашлик турли тарихий муҳитнинг ўхшашлиги билан изоҳланади ва бу ўхшашлик композицияда кўринади. Аммо адабий асарларнинг турлари композицион қурилиши жиҳатидан бир-биридан фарқ қилади. Чунки адабий турлар тасвир принципи, воқеликнинг қамрови ва акс этиш тарзи, образлар характерини очиш имкониятлари билан белгиланади. Чунончи, ҳаётий материални тасвирлаш характери, бадиий асар асосида ётган конфликт ва унинг ҳал этилиши, асарда воқеалар баёнининг ким томонидан олиб борилишига қараб, бадиий асарлар уч катта турга бўлинади: 1) эпик асарлар; 2) лирик асарлар; 3) драматик асарлар. Эпик турда тасвирланаётган воқелик, асарда иштирок этувчи турли персонажлар хатти-ҳаракати, кечинмалари кўпроқ автор ҳикояси орқали кўрсатилади. Лирик турда эса воқелик айрим шахснинг кечинмалари, ўй-фикрлари орқали кўрсатилса, драматик асарларда воқелик бевосита иштирок этувчи конкрет шахсларнинг хатти-ҳаракати, нутқлари орқали очилади. Бу уч турга мансуб бадиий асарлар ҳам ҳаётий воқеаларни акс эттиришнинг шакл ва усуллари жиҳатидан янада майда хилларга бўлинади. Ана шу хиллар адабиётшуносликда жанр деб аталади.

Демак, адабий жанр 33бадиий асарларнинг ўзига хос композицион қурилишига, бадиий тасвир принципларига, воситалари ва усулларига, ўзига хос баён усуллари ва ҳаётий қамров имкониятларига кўра туркумларидир. Масалан, эпик тур роман, повесть ҳикоя, достон каби жанрларга бўлинади. Ҳар бир жанр ҳам тасвирланган воқеаларнинг характери, мавзуси, тасвир усули ва принципларига қараб яна майда туркумларга бўлинади. Бундай жанр хиллари шартли равишда жанрнинг ички туркумлари деб аталади. Масалан, роман жанрининг тасвирланаётган воқеалар хронологиясига кўра, тарихий роман, замонавий роман, мавзусига кўра ишқий роман, маиший роман, фантастик роман ва ҳоказо туркумлари мавжуд бўлиб, булар роман жанрининг ички бўлинишини кўрсатади. Бу ички туркумлар ўзлари мансуб бўлган жанр хусусиятларини акс эттирганидек, адабий жанрлар ҳам ўзи мансуб бўлган адабий тур хусусиятларини акс эттиради. Турли ёзувчиларнинг бир хил жанрдаги асарларига ташласангиз, улар ўртасида ўхшашлик йўқлигини кўрасиз. Улар ғояси, материали, характери, сюжети, тили жиҳатидан бир-биридан фарқ қилади. Масалан, Садриддин Айниийнинг «куллар романи билан Ойбекнинг «кутлуғ қон» романи ана шу жиҳатлари билан бир-биридан фарқ қилади. Эпос ҳозирги вақтда тор ва кенг маъноларда ишлатилади. Чунончи, эпос тор маънода оғзаки яратилган ва бирор чолғу асбоби жўрлигида ижро этиладиган, халқнинг қаҳрамонона ўтмиши ва орзу-умидларини ифодаловчи эпик асарларни англатади. (Масалан, ўзбек халқ достонлари, рус билиналари, украин думалари каби.) Кенг маънода эпос воқебанд бадиий асар бўлиб, у қадимда қабила ёки уруғнинг маиший ҳаётини ҳикоя қилувчи оғзаки ва ёзма шаклдаги асарни англатган. Бу асарлар аста-секин тараққий этиб, шеърий ва насрий йўлда ёзилган мукаммал бадиий асарларга айландилар. Бу жараёнда эпик асарлар такомиллашиб, турли композицион восита ва усулларга эга бўлади, ўзига хос бадиий тил хусусиятларини касб этади. Эпос дастлаб воқеликни ўз ҳолича объектив воқелик баёни автор

томонидан, ёки шартли ҳикоя қилувчи томонидан, ёхуд асар персонажи тилидан олиб бориладиган бўди. Эпосда баён шакли ва усуллари ҳам бойиди. Эпос воқеликни акс эттиришда, инсон руҳий оламини чуқур ва ҳар тарафлама ёритишда чексиз имкониятларга эга бўлди. Агар лирикада воқелик лирик қаҳрамон, бирор шахс ёки ижодкорнинг ҳис-ҳаяжони, руҳий кечинмалари орқали акс этса, эпосда воқелик ижодкор идеали, дунёқараши доирасида объектив тасвирланади. Шу жиҳатдан эпос бадиий адабиётнинг ҳикоявий бир турини–эпик турини англатади. Чунки эпик турга мансуб намуналарда, яъни эпик тур жанрларида воқеалар баёни етакчи ўринни эгаллайди. Эпик образ ривожланиш ва индивидуаллик хусусиятига эга бўлади, у тугалланган (бошланиши ва тугалланмаси бўлган) ва ҳаётий жараёндаги храктерли хусусиятни ўзида акс эттирган образ ҳисобланади. Ҳаётий жараённи, инсон характерини тасвирлаш хусусиятига, шакли ва қамраб олган воқеалари мазмунига кўра, эпик тур намуналари уч гуруҳга бўлинади: 34А) катта эпик тур - эпос, роман, эпопея; Б) ўрта эпик тур - қисса; В) кичик эпик тур–ҳикоя, новелла, бадиий очерк, латифа кабилар. Эпик тур намуналари унга мансуб жанрлар системасидан иборат бўлиб, бу жанрлар, юқорида кўрсатганимиздек, яна бир қанча ички туркумларга ҳам эгадирлар. Ҳикоя эпик турга мансуб кичик ҳажмли жанр бўлиб, у ўзига хос имконият ва ҳаётий қамровга эгадир. Ҳикояда тасвирланган воқеа ўз моҳияти ва аҳамияти жиҳатидан эпик турнинг роман, повесть каби жанрларидан фарқланмаса ҳам, бироқ тасвирнинг кўлами. Сюжет ва композициянинг нисбатан соддалиги, баённинг асосан бир шахс томонидан олиб борилишиб жиҳатидан фарқланиб туради. Ҳикоя кўпроқ прозаик тузилишга эга бўлса ҳам, айрим ҳолларда шеърий шаклда ҳам яратилади. Ҳикояда инсон ва унинг ҳаёти учун характерли бўлган эпизодгина кўрсатилади. Унда инсон ҳаётидаги айрим ҳодиса, бу ҳодисанинг юзага келиши ҳикоя қилинади. Шу тарзда айрим ҳодисагина баён қилиниши сабабли, унда кам персонаж қатнашади, ҳажми ҳам кичик бўлади. Ҳикоянинг сюжети асосини ташкил этган ҳодисанинг тугуни, кульминацияси, ечими

бўлади. Ўзбек ҳикоясининг энг яхши намуналари А.кодирий, А.каҳҳор, Ҳ.Шамс, Ғ.Ғулом, О.Ёқубов, С.Аҳмад каби ёзувчилар томонидан яратилган. Адабиётшуносликда нисбатан кичикроқ ҳажмга ва озроқ персонажларга эга бўлган ҳикоялар новелла деб аталади. Новелла кутилмаган якунга эга бўлиши билан ҳикоядан фарқ қилади. Повесть (қисса) ўрта ҳажмли насрий эпик жанр бўлиб, унинг ўзига хос хусусиятлари ҳаётий материални кенглиги ҳамда сюжет ва композициясининг ҳам романга нисбатан содда, ҳикояга нисбатан мураккаблигидан иборат. Шунинг учун повестда бирор шахс ҳаётининг маълум даври хроникал баён этилади. Повестда асосий персонажнинг ҳаёт йўли билан боғлиқ бўлган бир неча эпизодлар тасвирланади. Шу сабабдан повесть ҳажм жиҳатдан ҳикоядан катта бўлади, унда кўп персонажлар иштирок этади. Повестда воқеанинг тугуни, кульминацияси, ечими бўлади, воқеа ривожи кўрсатилади, асосий қаҳрамон билан ўзаро алоқада бўлган персонажлар ҳам кенг равишда тасвирланади. Ғ.Ғуломнинг «Шум бола», С.Айнийнинг «Одина», Ойбекнинг «Болалик», А.каҳҳорнинг «Синчалак», А.Мухторнинг «Бўронларда бордек ҳаловат» каби асарлари ҳозирги адабиётимиздаги повесть жанрининг ажойиб намуналаридир. Роман янги давр адабиётидаги катта ҳажмли эпик асар бўлиб, унинг асосий хусусиятлари инсон ҳаётини бутун мураккаблиги билан ҳар томонлама ва тўлиқ тасвирлаш, иштирок этувчи шахслар тақдирини кс эттирувчи кўп планли сюжетга эга бўлиш, мураккаб турмуш жараёнлари ва ҳаёт ҳодисаларини ўсиш-ўзгаришда тасвирлашдан иборатдир. Шунинг учун 35романда бир неча давр ва кўплаб персонажлар тасвирланади, инсон мураккаб ҳаётий қарама-қаршиликларда, бошқалар билан ўзаро муносабатда ифодаланади, воқеа-ҳодисалар кенг қамровли бўлади. Роман йирик эпик асар сифатида инсон ва жамият ҳаётининг ҳамма соҳаларини қамраб олар экан, баъзан бир роман персонажлари бошқа романларда ҳам иштирок этади; шу хилда икки романдан иборат асарлар диалогия, уч романдан иборат асарлар трилогия, учтадан ортиқ романлар йиғиндиси эса романлар цикли деб аталади. Роман жуда

мураккаб ва бой ҳаётий материални ёритиб, бутун бир даврни ўз ичига олса роман-эпопея дейилади. Масалан, С. Айнийнинг «куллар», Ойбекнинг «Навоий» романлари шундай эпопеялар намунасидир. Лирика бадиий адабиётдаги уч асосий турдан бири бўлиб, эпик ва драматик турлардан фарқли ўлароқ, мазкур турда воқелик шахснинг ҳис-туйғулари, кечинмалари, идроки орқали акс этади. Шеърий шакл лириканинг характерли хусусияти бўлиб, у кишининг ҳис-туйғуга тўла ҳаяжонли нутқини таъсирлироқ ифодалашга қўл келади. Шеърий шакл лирикада оҳангдорлик ва мусиқийликни вужудга келтиради. Воқеликнинг муайян шахс (субъект) қалбининг призмаси орқали акс этиши лирика қиёфасини белгиловчи муҳим хусусиятдир. Ана шу белгиловчи хусусият лирикада жуда кўп масалаларни ўзига хос шаклда ҳал этишни тақозо қилади. Чунончи, лирик асар, одатда, кичик ҳажмли бўлишига қарамай, турмушни бадиий, образли акс эттиришнинг барча хусусият ва белгиларига эга бўлади. Лирикада ҳам воқелик қарама-қарши тенденциялар кураши орқали акс этади. Бироқ бу қарама-қаршилик эпосдагидек, персонажлар ҳаракати орқали эмас, балки туйғулар зиддияти, курашлар орқали акс этади. Демак, эпос ва драмада воқеалар диалектикаси, лирикада кечинмалар диалектикаси етакчилик қилади. Мана шу кечинмалар диалектикаси лирик конфликтдан иборат бўлиб, унинг асосини эскилик ва янгилик, яхшилик ва ёмонлик, гўзаллик ва хунуклик, олижаноблик ва пасткашлик ташкил этади. Шу тарзда лирик асарда ҳам конкрет индивидуал кечинмалар ифодаланади, бу ҳолат лирикада бадиий умумлаштиришни вужудга келтиради, бадиий фантазияни туғдиради. Воқеликни илғор ижтимоий идеаллар нури билан ёритадиган бу индивидуаллаштирилган кечинмалар эса лирик асарнинг тарбиявий аҳамиятини белгилайди. Лирика бадиий адабиётнинг қадимий турларидан бўлгани учун унга мансуб бўлган жанрлар турлича аталиб келинган. Чунки лирика ҳаётни актив тарзда акс эттиради, бу активлик унинг асосида ётувчи ҳаётий мазмуннинг тез ўзгариши билан боғлиқ бўлиб, ўз навбатида жанрларнинг шаклий белгиларига ҳам таъсир этади. кадимги

адабиётшунослар лирик жанрларни мазмуни ва шакли жиҳатидан қатъий чегаралашга интилганлар. Шунинг учун ҳам Ғарб ва Шарқ адабиётларида ўзига хос лирик жанрлар юзага келган. Масалан, Ғарб адабиётида (кейин рус адабиётида ҳам) бирор шахсга дўстлик ёки ишқий маънода бағишланган лирик асарлар–бағишлов, каттароқ воқеа ва тарихий 36шахсга бағишланган тантанали лирик шеърлар – ода, кинояли шеърлар– эпиграмма, қишлоқ ҳаёти ҳақидаги шеърлар–эклога, бирор шахснинг ўлими муносабати билан ёзилган шеърлар–эпитафия, ғамгин шеърлар–элегия ва ҳоказо жанрларга бўлинган. Шарқ классик лирикаси, жумладан, ўзбек классик лирикаси ғазал, рубоий, мураббаъ, мухаммас, мусаддас, мусамман, қитъа, туюқ ва хоказо жанрларга бўлинган. Бу жанрларнинг аксарияти ҳозир ҳам шеъриятда қўлланилмоқда. Халқ лирикасида эса лирик жанрлар у ёки бу халқнинг урф-одати, бадиий асарнинг ижро этилиш ўрни, вазияти ва мавсумига қараб: меҳнат қўшиқлари, мавсум ва маросим қўшиқлари каби туркумларга ажралади. Ҳозир лирик турга мансуб асарлар ўзларининг асосий мазмунига кўра: сиёсий лирика ёки гражданлик лирикаси, фалсафий лирика, ишқий (интим) лирика, пейзаж лирикаси, ҳажвий лирика каби жанрларга ажралади. Ғазал аруз шеърий системасида уч байтдан ўн тўққиз байтгача ҳажмда ёзилган, Шарқ халқлари, жумладан, ўзбек классик адабиётида кенг тарқалган лирик жанрдир. Ғазалдаги ҳар бир жуфт мисра байт дейилади. Ғазал дастлаб ишқий мавзуда ёзилган бўлса ҳам, кейинчалик унинг тематик доираси кенгая борди: ижтимоий-сиёсий, ахлоқий-таълимий ғазаллар ҳамда ҳажвий ғазаллар юзага келди. Чунончи, Навоий, Турди, Махмур, Муқимий каби шоирлар ижодида ишқ, вафо ва садоқат тараннум этилган ғазаллардан тортиб, жамиятдаги айрим шахсларнинг ярамас иллатларини фош этувчи ғазалларгача учрайди. Ғазалнинг биринчи байти ўзаро қофияланиб, кейнги барча жуфт мисралар унга қофиядош бўлади, тоқ мисралар эса очиқ қолади (а-а, б-а, в-а каби). Рубоий шарқ поэзиясида кенг тарқалган, чуқур фалсафий, ижтимоий- сиёсий, ишқий ва ахлоқий фикрларни бадиий равишда ифодалайдиган

тўрт мисрадан иборат лирик турга мансуб мустақил жанрдир. Демак, рубоий халқ шеъриятидаги тўртликлардан шаклий асос олган бўлиб, ўз темаси ва ғоясига, барқарор жанр хусусиятларига, кичик шеърий шаклга эга бўлган мустақил ва мукаммал асардир. Рубоийнинг қофияланиш системаси икки хил бўлиб, одатда, унинг биринчи, иккинчи ва тўртинчи мисралари қофияланиб келади, яъни у а-а-б-а тартибида қофияланади. Туюқ - ўзбек ва бошқа туркий халқлар классик поэзиясида омоним сўзлар билан қофияланган тўрт мисрадан иборат лирик шеър. Туюқ арузнинг фақат рамали мусаддаси мақсур (фоилотун фоилотун фоилун) вазнида яратилиб, а-а-б-а шаклида қофияланади. китъа–шарқ халқлари классик поэзиясида кенг тарқалган, икки ёки ундан ортиқ жуфт мисралари ўзаро қофияланган байтлардан иборат, мавзу доираси кенг, вазн имкониятлари чегараланмаган лирик жанр. китъа турли темаларда–илм-ҳунар, ахлоқ-одоб, ишқ-муҳаббат темаларида ёзилади. У кўпинча икки байтдан иборат бўлса ҳам, ҳажм жиҳатидан чегараланмайди. китъада жуфт (2- 374-6) мисралар қофияланиб, тоқ мисралар очиқ қолади. китъа жанри икки хил йўл билан яратилади: 1) мустақил асар сифатида; 2) қасида, ғазал жанрининг таркибидан бирор парчани ажратиб олиш орқали юзага келади. Биринчисида қитъа шоирда тўсатдан пайдо бўлган ҳис-ҳаяжон ва поэтик фикрнинг бадиҳа тарзида яратилиб, янада ривожлантирилиб, тугал поэтик хулосаланиб, қасида ёки ғазал ҳолига келтирилади. Баъзан шу ҳолича ҳам қолиши мумкин. Иккинчисида қитъа қасида ёки ғазал таркибидаги ижтимоий-фалсафий жиҳатдан теран, дидактик жиҳатдан бақувват, ибратомуз байтларнинг ажратиб олиниши натижасида юзага келади. Фард–классик лириканинг энг кичик жанри бўлиб, бир байтдан иборат мустақил шеърдир. Фарднинг ҳар икки мисраси қофияланиб келади. Фардда кўпинча ибратомуз ҳикматли фикр, баъзан шоирнинг ички кечинмаси ихчам ва таъсирли ифодаланади. Фард ҳам ахлоқ-одоб, панд-насиҳат темаларида ёзилади. Маснавий–ҳар бир банди икки мисрадан иборат шеър шаклларидан бири бўлиб, у а-а, б-б, в- в, г-г… тарзида қофияланади. Классик адабиётда сюжетли кичик шеърий

асарлар ҳам, достонлар ҳам маснавий деб юритилган. Мурабба–ўзаро қофияланган бир неча тўртлик шаклидаги бандлардан ташкил топган лирик шеърий шакллардан бири. У қофияланиш тартибига кўра, бошқа шеър турларидан фарқ қилади: у а-а-а-а б-б-б-а, в-в-в-а шаклида қофияланган бўлиб, асар охирида шоир ўз тахаллусини келтиради. Ўзбек адабиёти тарихида мурабба Машраб, Огаҳий, Муқимий каби шоиралар ижодида мавжуд. Мусаддас классик адабиётдаги лирик турга мнсу шеър шаклларидан бўлиб, унинг ҳар бир банди олти мисрадан таркиб топади. Мусаддас ўзининг қофияланиш шаклига кўра икки хил бўлади: 1) биринчи банднинг барча мисраси бир хилда қофияланади. Кейинги бандларнинг беш мисраси алоҳида қофияланиб, олтинчи мисраси биринчи бандга қофиядош бўлиб келади, яъни а-а-а-а-а-а, б-б-б-б-б-а, в-в-в-в-в-а каби; 2) биринчи банддан кейинги бандларнинг тўрт мисраси бир хилда офияланиб, бешинчи ва олтинчи мисралари биринчи бандга қофиядош бўлади, яъни а-а- а-а-а-а, б-б-б-б-а-а, в-в-в-в-в-а каби. Мустазод классик шеърий шакллардан бири бўлиб, асосан, ғазал шаклида (а-а, б-а, в-а каби) қофияланади. Бироқ ўзининг мисра тузилиши жиҳатидан ғазалдан фарқи қилади, чунки ҳар бир мисрадан кейин қўшимча кичик мисралар ҳам бўлади ва улар ҳам ғазал тартибида бутун мустазод давомида мустақил қофияланиб келади. кисқа мисралар, одатда, ўзи эргашиб келган мисрадаги фикрни тасдиқлайди, таъкидлайди ва хулосалайди. Мухаммас классик поэзиядаги лирик шеър шаклларидан бири бўлиб, у беш мисрадан тузилган бир неча банддан ташкил топади. Унинг биринчи бандидаги мисраларининг ҳаммаси ўзаро бир хил қофияланади, кейинги бандларининг тўрт мисраси эса алоҳида, бешинчи мисралари эса дастлабки 38банднинг бешинчи мисраси билан қофияланади, яъни унинг қофияланиш тартиби а-а-а-а-а, б-б-б-б-а, в-в-в-в-а шаклида бўлади. Драматик тур уч асосий адабий турнинг бири бўлиб, у комедия, драма, трагедия каби жанрларга бўлинади. Драманинг адабий тур сифатидаги ўзига хос хусусиятларидан бири унинг саҳнада ижро этилиши ҳисобланади. Драматик

асар қаҳрамонлари ўзларини фақат ҳаракатда намойиш қиладилар, уларнинг нутқи ўзига хос хусусиятларга эга бўлиб, қаҳрамонлар ҳаракати билан бевосита боғланади. Драматик асарларда интонация, пауза ва овознинг баланд-пастлиги катта аҳамиятга эга бўлиб, нутқнинг ўзига хос бу хусусияти саҳнада янада аниқроқ кўринади. Трагедия (фожиа) драматик турга мансуб жанрлардан бири бўлиб, унинг асосида келиштириб бўлмайдиган зиддият ётади ва охирида воқеа фожиа билан тугайди. Трагедия ўз асосидаги конфликтнинг характери ва характерларнинг ўзига хослиги билан драма ва комедиядан ажралиб туради. Трагедиядаги конфликт жуда ҳам шиддатли, кескин бўлиши билан бирга, у ҳамма вақт ижтимоий-сиёсий тараққиёт, инсониятнинг етук маънавий ҳаёти билан боғлиқ ҳолда ҳал этилади. Шунинг учун ҳам трагедияда инсон маиший ҳаётининг, тарихий тараққиётнинг муҳим масалалари фалсафий тарзда кескин ҳал этилади. Трагедия дараматик турга мансуб жанр сифатида жуда узоқ тараққиёт йўлини босиб ўтиб, ҳозир ҳам адабиётимизда яшаб келаётир. Комедия драматик турга турга мансуб жанрлардан бири бўлиб, бунда воқеа-ҳодисалар, характерлар, коллизия кулгили фонда тасвирланади. Комедияда бевосита кулги, комизм ҳаётдаги ярамас иллатлар устидан ҳажв қилиш ёки енгил юморнинг бирдан-бир воситаси бўлиб хизмат қилади. Комедияда ҳам драматик турларга мансуб бошқа жанрлардаги сингари, ижобий ва салбий образлар мавжуд бўлади. Агар комедиядаги кулги ўткир заҳарханда, кескин фош этиш характерига эга бўлса, шу кулгига сабаб бўлган характер салбий образ бўлади. Агар кулгига сабаб бўлувчи шахс енгил юмористик кулги қўзғатса, у ижобий қаҳрамон ҳисобланади. Драма ҳам драматик асар жанрларининг муҳим бир туркуми бўлиб, унда ҳаётий воқеалар мураккаб конфликтлар негизида, персонажлар кураши жараёнида акс эттирилади. Драма ўзига хос мураккабликка эга бўлган жанр бўлиб, унда воқеалар тизмаси ва персонажлар миқдори чекланган бўлса ҳам, қаҳрамон ўз характерини турли томондан намоён қила олади. Чунки драмага

кенг эпиклик хос бўлиб, унда қаҳрамоннинг ички дунёси конкретроқ очила боради. Драмада психологик таҳлил жуда ҳам мураккаблашади.

АДАБИЁТЛАР: 1. Иззат Султон. Адабиёт назарияси. Т. «Ўқитувчи» 1980 йил. 229-283 бетлар. 2. Адабиёт назарияси дастури. Ўзбекистон Республикаси Халқ таълими вазирлиги. Т., 1999 йил. 3. Коллектив «Адабиёт назарияси». 2-томлик. Т., Фан. 1978-1979 йил. 4. Коллектив «Адабий турлар ва жанрлар». 2-том. Т., Фан. 1991-1992 йил. 5. www . wiki . arxiv . uz 6. www.tdpu.uz

O'xshashlar

Адабий турлар ва жанрлар 1

Кичик эпик жанрлар

Адабий йўналиш ва оқимлар

Ҳозирги ўзбек адабиётида йирик эпик жанрлар

Адабий жараён