Саватчилик ва бўйрачилик санъати - Искусство - Рефераты

Саватчилик ва бўйрачилик санъати

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

42.5 KB

Саватчилик ва бўйрачилик санъати Режа: 1. Саватчилик ривожланиши. 2. Бўйрачилик ривожланиши.

Ўзбек алқи қадимдан ўзининг нафосатга бой, асрлар давомида шаклланган ва сайқал топган халқ амалий санъати билан бутун дунёга машхурдир. Шу санъатнинг ноёб турларидан бири САВАТ тўқиш санъатидир. Сават тўқиш ўзбек халқининг азалий хунари бўлиб, отақбоболаримиз қадимдан томорқа ва ҳовли атрофларини шох-шаббалардан қилинган махсус тўсиқ тўрлар билан ўраб келганлар. Ҳар хил новдалардан турли-туман саватлар тўқишган. Уларнинг ҳар бири шакли ва ишлатиш жойига қараб турли номлар билан юритилади. Масалан, кажава сават, нон сават, элама сават, қошиқдон сават, гулдор сават, дастурхон сават, тўр сава, узум сават, босма сават ва бошқалар. қадимдан сават тўқувчиларнинг махсус дўкони бўлиб, у ерда турли-туман саватлар сотилган. Қадимдан сават тўқишда тут, терак, тол, туранғил, юлғич новдалари буғдойпоя, қамиш ва бошқа материалларни ишлатиб келганлар. Айниқса қоратолнинг новдасидан тўқилган саватлар жуда чидамли ҳисобланган. Саватлар терак, мажнунтол, туронғил, лигуструм ва толнинг бир ёшли текис новдаларидан тўқилган. Ўзбекистоннинг деярли барча вилоятларида бармоқ билан саноқли усталар бор. Улар халқимизнинг қадимий анъаналарини давом эттирмоқдалар. Шундай усталардан бири қўқонлик Ашурбиби Ботировадир Ашурбиби Ботирова Фарғонадаги бошқа сават тўқувчи усталардан фарқ қилади. У нон сават, дастурхон сават сингари каттароқ, рўзғорбоп буюмларни йирик новдалардан сийракроқ қилиб тўқиб, баъзи жойларда ўрама усуллардан фойдаланади., майда саватлар, яъни, гул сават, чок сават, савли ва бошқаларни мустахкам, нозик ва майда чавақлардан майда қилиб тўқийди. Ҳозирги кунда Ашурбиби Ботированинг сержило ва сернақш саватлари халққа манзур бўлмоқда. Бўйрачилик – бўйра тўқиш касби, тожикча бўйробофи Ўрта Осиёда қадимдан ривожланиб келаётган халқ амалий санъати тури. Бўйра бу яхши пишиган қамишни пачоқлаб, пўстини тозалаб тўқилган буюм. Уни гилам, намат (кигиз), полос тагидан солишган. Бўйра тўқийдиган мутахассислари

бўйрачилар деб аталган. Бўйра гилам, намат (кигиз), полосларни тупроқ ва захдан сақлаган, ундан тўй маросимларида, меваларни қишда сақлашда, қуритишда фойда-ланилган. У қоп ўрнида ҳам ишлатилган, деразаларни қоронғилатишда парда сифатида, мусулмонлар одатига кўра дафн маросимида ҳам бўйрадан фойдаланилган. қадимда қурилишда бўйура жуда кўп ишлатилган. Иморат томини ёпишда (ломбоз босишда) ҳам ишлатилган. Бухорода X асрда қамишдан жуда кенг фойдаланилган. Қадимда бўйрачи маҳаллалар (тожикча бўйрабофон деб юритилган) бўлган. Бундай маҳаллалардаги ҳар бир оила бўйра тўқиш билан шуғулланган. Ва бўйраларни бозорларда махсус расталарда сотилган. Бўйраларни турли хил номлар билан юритилади. Қурилишда уй томини ёпишда «бордон» ишлатилади. Ўзбек халқи ўзининг қадимий ва бой маданияти билан жаҳонга машхурдир. Ўзбекистоннинг қадимий ёдгорликлари ва тупроқ ости қисми улкан тарихий музейдир. Самарқанд, Бухоро, Ҳива, Тошкент, Термиз ва бошқа шаҳарлардаги ҳар бир архитектура ёдгорлиги бир буюк асар, нодир қўлёзмалар, халқ амалий санъати намуналари бир вақтлар ўзбек халқининг маданияти нақадар юксак бўлганлигидан далолат беради. Чунончи ота- боболаримиз қурган бинолар, меъморчилик безакларини уларнинг ранг- баранглиги, гиометрик ва ўсимликсимон нақшлар уларнинг композицион тасвири завқ олишга, тарбияланишга, улар орқали ўз орзу умидларини, муҳаббатларини халққа изхор этишга чорлайди. Асрлар давомида орттирилган маданий бойлигимиз, халқ амалий санъатининг айрим турлари, уларнинг ўзига хос томонлар, хақиқий ўзбекча номлари, ишлаш технологиялари ва уларни яратган усталарнинг номлари аста-секин унитилиб кетиш арафасида. Шунинг учун халқимизнинг асрлар бўйи қилган ижодий меҳнати натижасида яратилган тарихий ёдгорликлар ва бошқа амалий санъат кўз қорачиғидек сақлаш, қадрлаш ва улардан фойдаланиш хозирги давримизнинг энг муҳим вазифаларидан биридир.

Г обелен санъати. Ўзбекистон амалий-безак санъати турлари орасида гобелен ҳам алоҳида ўрин эгаллайди. Ўзбекистонда унинг гуллаган даври 1970 йиллар ҳисобланиб, бунда фарғона вилояти гобеленчилари етакчилик қилишди. 1990 йиллар гобелен учун жиддий синовлар йили бўлди. Охирги кўргазмалар шундан далолат берадики, гобелен эндиликда замонавий санъат майдонида ўз ўрнини топди. 1990 йиллар иккинчи ярмида ўзбекистонда бир қатор ёш гобеленчилар гурухи шакиллана бошлади. Улар санъатнинг бу қизиқарли турида янги-янги изланишлар олиб бордилар. Уларнинг кўпчилиги гобелен санъатини дастлаб мустақил равишда ўрганишган бўлишларига қарамасдан, гобелен яратишнинг ўзига ҳос йўлини, унинг технологияси ва тўқиш услубларини яратишга интилдилар. Улар гобелен учун қўлланиладиган ҳом ашёга алоҳида эътибор билан қараб, безакдор шаклларга нозик дид билан ёндошдилар. Кейинги йилларда санъатнинг бу турида яратилган ишлар натижалари, бу санъат инқирози эндиликда ортда қолганидан далолат бермоқда. Милена Тюрина кейинги 10 йилда гобелен санъати билан фаол шуғулланмоқда. 1990 йилдан эътиборан Тюрина асарлари республика ва халқаро (Москва, Украина) кўргазмаларда намойиш этилиб келинмоқда. 1990 йил бошида Тошкентда муаллифнинг бир қанча шахсий кўргазмалари ташкил этилди. М.Тюрина ишлари, аввало, мавзусининг турли-туманлиги, бажариш техникасининг сифатлилиги билан ажралиб туради.

Фойдаланилган адабиётлар : 1. С.Булатов. Ўзбек халқ амалий безак санъати. Тошкент-1991 йил. 2. М. Прица «Тошкент ганчкорлиги» Бадиий адабиётлар нашриёти. 1960 йил. 3. С.Булатов. Ўзбекистон санъати тарихи. Тошкент 1991 йил. 4. Т.Абдуллаев XIX - XX асрларда Ўзбекистон кандакорлик санъати. Тошкент 1994 йил. 5. Р.Хасанов. Амалий безак санъати методикаси. Тошкент 2003 йил.

Похожие

Афросиёб санъати ва меъморчилиги

Кушон даври санъати ва меъморчилиги

Сомонийлар даври санъати ва меъморчилиги

Каштачилик санъати

Пичоқчилик санъати