Мустақил ўзбекистон тасвирий санъати йўналишлари - Искусство - Рефераты

Мустақил ўзбекистон тасвирий санъати йўналишлари

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

182 KB

Мустақил ўзбекистон тасвирий санъати йўналишлари Ўзбекистонда янги маънавий-ғоявий йўналишларининг шаклланиши ўз навбатида, замонавий санъатнинг барча соҳаларига самарали таъсир этиб, ижодий изланишлар доирасини кенгайтириб, бадиий тафаккур ривожини янада жадаллаштирди. Тарихий, маданий ва маънавий-аҳлоқий қадриятларнинг кенг қатламларини қайта идрок этиш ғоялари, янгиланиш тамойиллари меъморлик, тасвирий ва амалий санъат соҳаларида яққол намоён бўлмоқда. 90-йилларда маҳобатли ва ландшафтли ҳайкалтарошлик, деворий рангтасвир ва витраж, мозаика ва меъморлик билан узвий боғлиқ маҳобатли безак санъатининг бошқа турлари турар-жой муҳити эстетикаси шаклланишига салмоқли ҳиссасини қўшди. Шу даврда барпо этилган йирик иншоотлар маҳобатли рангтасвирчиларнинг фаол иштирокида бунёд бўлди. Мисол тариқасида Тошкентдаги «Туркистон» саройи (деворий суратлар, витраж, безакли ҳайкалтарошлик, сополли паннолар), Бизнес- центр ва Интерконтинентал меҳмонҳонаси (деворий суратлар, безакли пластика), «Меридиан» ва «Шератон» меҳмонхоналари (деворий суратлар, кошинлар, безакли пластика), Темурийлар тарихи Давлат музейи (деворий суратлар, бадиий шиша, сопол плиткалар), Тошкент шаҳри ҳокимияти биноси ва Олий мажлис биноси (деворий суратлар, кошинлар, бадиий шиша), Олимпия спорти музейи, Самарқанд ва Бухоро шаҳарларидаги «Афросиёб», «Бухоро» меҳмонхоналари ҳамда пойтахт ва республиканинг бошқа шаҳарларидаги замонавий меъморий иншоотларни келтириш мумкин. Мазкур даврда санъаткор Б.Жалолов бир қатор аҳамиятли асарларни яратди. Шунингдек, ёш истеъдодли мусаввир А.Алиқулов бошчилигидаги ижодий гуруҳ яратган тарихий характердаги муҳаббатли паннолар ҳам юксак бадиияти ва ижро маҳорати билан ажралиб туради. Самарқандлик

мусаввирлар томонидан ҳам турли иншоотлар учун қизиқарли деворий расмлар туркуми яратилди Мустақилликнинг илк ёдгорликларидан бири Тошкент марказидаги хиёбонда ўрнатилган Амир Темурнинг отлиқ ҳайкали (И.Жабборов, К.Жабборов, 1993) бўлиб, Самарқанд ва Шаҳрисабзда ҳам (ҳайкалтарош И.Жабборов, К.Жабборов, 1996) соҳибқиронга ҳайкаллар барпо этилган. Худди шу даврда ўтмишда яшаб ўтган буюк алломалар, давлат ва дин арбоблари, шоирлар ва мусаввирлар тимсолини муҳрлаган қатор ёдгорликлар қад кўтарди. Улар орасида ўрта асрларда яшаб ўтган буюк аллома ал- Фарғонийга Фарғона (1998) ва Қува (1998) шаҳарларида, миллий қаҳрамон Жалолиддин Мангубердига Хоразмда (1999), улуғ хадиснавис имом ал- Бухорийга Самарқандда (1998), Тошкентнинг мустақиллик майдонида «Мотамсаро Она» мажмуаси, «Шаҳидлар хотираси» меъморий ёдгорликлари (2000) қад кўтарди. Алпомишга Термизда хайкалтарошлик мажмуа- композицияси яратилди (А.Раҳма-туллаев, Қ.Норхўрозов, У.Мардиев, Т.Подосинников, 1998). Ўзбекистон ҳайкалтарошлари яратган Белгиянинг Кортрейк шаҳрида Абу Али ибн Сино ҳайкали тантанали равишда очилди. Дастгоҳли ҳайкалтарошлилик анча жонланганлигини кўрамиз. Д.Рўзибоев, Т.Тожихўжаев, И.Жабборов, Р.Авакян, М.Бороди-на, Р.Миртожиевлар ижодида шакл, ранг билан бир ўринда хайкалтарошликка хос бўлмаган материалларни самарали равишда қўллаш устида ижодий тажрибалар давом этмоқда. Графикада анъанавий технология билан бир қаторда ифода этишнинг авангард воситаларини фаол излаш жадаллашди. (Э.Исҳоқов, В.Апухтин, М.Кагаров, М.Содиқов, Л.Зуфарий, Л.Тио-ра). XX асрда Ўзбекистонда кучли рангтасвир мактаби шаклланди. Айни пайтда уларнинг аввалги даврлар кўрсатиш мумкин бўлмаган ўз фалсафий қарашларини ифода этиш имконияти, даврларнинг алоқадорлигини кўрсатиш, тарихий хотирани парчалаб бўлмаслигини исботлашга интилишлари кўзга ташлана бошлади. Рангтасвирнинг замонавий фалсафий

пластик тизими 80-йилларда Тамал тоши қўйилган қочиримли-размли услуб ривожи жадаллашди. 90-йиллар раснгтасвир санъати ўтиш даврига хос бўлган турли туман услублар кўламининг кенглиги билан фарқланади. Бу кўламда академик реалзм, декоративизм ва миллий-романтизм (кўп ҳолларда миниатюра талқини оҳангларида) қиёфасиз рангтасвир, инсталяция ечими тарзидаги авангардизм ёнма-ён мавжуддир. Бу кўп жиҳатдан ижодий дунёқарашнинг кенгайиши ва теранлашуви, муаллифларнинг белгиланган қолиплар чегарасидан чиқишга интилиши билан изоҳланади. 1997 йилда Ўзбекистон Бадиий Академиясининг ташкил этилиши Республика маданий ҳаётида муҳим воқеа бўлди. Унинг фаолияти бадиий таълим, кўргазма ишларини такомиллаштириш ва бадиий меросни ҳамда замонавий санъатни тарғиб қилиш истиқболини таъминлашга йўналтирилган. Академиклар орасида устоз рассомлар- фаҳрий академиклар Р.Аҳмедов, А.Абдуллаев, Н.Қўзибоев, М.Саидов, Р.Чориев, М.Набиев ҳамда ҳақиқий аъзолари – В.Бурмакин, А.Икромжонов, Т.Қўзиев, Т.Миржалилов, Ж.Умарбеков, Б.Жалолов, А.Мирзаев, Ж.Изинтаев, Л.Ибрагимов, Б.Бобоев, Й.Турсунназаров, С.Абдуллаев, А.Нур ва бошқалар бор. Турли авлод рассомларидан иборат академиклар таркиби рамзий маънода мамлакат тасвирий санъатининг XX асрда босиб ўтган турли хил услубий йўналишларини, ўзига хос тараққиёт йўлини ифода этди. XX асрга келиб ижтимоий-иқтисодий шарт-шароитлар ўзаро бориши билан боғлиқ ҳодиса халқ усталарининг камайишига, ҳунармандчилик буюмларининг истеъмолдан чиқишига олиб келсада, амалий безак санъати анъаналари саноқли усталар ижодида ўзининг муаллифлик ва касбий маҳорати даражасини сақлаб қолди. Ўзбекистон Мустақилликка эришгандан сўнг анъанавий ҳунармандчилик тақдири тубдан ўзгарди ва халқ санъати ривожи тубдан ўзгарди.

Халқ бадиий ҳунармандчилиги ва амалий безак санъати ривожида Ўзбекистон Республикаси президенти томонидан имзоланган «Халқ амалий санъати ва ҳунармандчиликнинг келгусидаги ривожини давлат томонидан қўллай-қувватлаш тадбирлари тўғрисида»ги фармони жорий этилди. Бу фармонга мувофиқ, уй шароитида юксак савиядаги бадиий буюмлар ишлаб чиқараётган халқ усталарига жойлардаги ҳокимларнинг амалий ёрдамлари муҳим вазифалардан бири сифатида кўрсатилади. Халқ усталарининг ижтимоий ҳуқуқий мақоми ҳам сезиларли даражада ўзгарди. Бир қатор халқ усталари Бадиий Академия академиги деган шарафли унвонга сазовор бўлди. Ганч ўймакорлиги усталари Маҳмуд Усмонов ва Абдурахим Умаров, кулоллар Шариф Азимов, Ҳудайберди Ҳақбердиев (Самарқанд), Шарофиддин Юсупов (Риштон), Ботир Болтабоев (Хива), Акбар Ҳакимов (Тошкент), Шаҳноза Мўъминова (Тошкент), миниатюрачи рассомлар Ниёзали Холматов ва Шомаҳмуд Муҳаммаджонов, Наққош Саидмаҳмуд Маҳмудовлар шулар жумласидандир. «Ўзбекистон Республикаси халқ устаси» таъсис этилиб, унга биринчи бўлиб. Заргар Фасҳиддин Дадамухамедов сазовор бўлди. Ҳайкалтарошликда яратилган асарларда янги ғоявий-мафкуравий муҳит таъсири, миллий ҳамда тарихий мавзулар устиворлиги ўз аксини топди ва йирик бадиий ёдгорлик ҳайкаллар барпо этилди. Миллий боғнинг энг сўлим гўшасидан ўрин олган Алишер Навоий ёдгорлигида (Э.Алиев, Н.Банделадзе, В.Дегтяров. 1991) эса, шарқона яратилганлиги билан ажралиб туради. Бронзадан ясалган ҳайкалда фозиллик аломатлари ўз ифодасини топган. Рамзий маънода барпо этилган меъмор детал эса, шоирнинг маҳобатли қиёфасини янада жонлантиради. Ҳайкал ишланиш услубига кўра умумлашма тарзда амалга оширилган. Яъни, майда деталлар фақат кўкракдан тепа қисмида, либослар ҳарактерида ва юз қиёфасида қўлланилган. Шоирнинг ўнг қўлида хасса билан тасвирланиши динамик харакатни юзага келтиради. Биргина ушбу детал орқали ҳайкалтарошлар турли маъноларни очиб беришга ҳаракат қилганлар.

Тошкентнинг гавжум ҳиёбонига ўрнатилган Соҳибқирон Амир Темурнинг маҳобатли отлиқ ҳайкали бадиийлиги билан ажралиб туради (И.Жабборов, К.Жабборов, 1993 йил). Реалистик услубда ишланган мазкур монументда кучли пластик ҳарактерлар кўзга ташланади. Амир Темурнинг жўшқин ички ҳиссиёти отнинг бироз бадиийлаштирилган кўриниши билан бирлашиб, унинг композицион тузилишини мукаммаллаштиради. Ҳайкал шаклан бетакрор ва майда безакли унсурлар билан бойитилган. Темурнинг бу отлиқ хайкали 2 метрли таккурсига ўрнатилган бўлиб, унинг «куч адолатдадир» ҳикмати битилган. И.Жабборов мазкур асарини «Юртга қайтиш», «Панднасиҳат» ғоялари асосида яратилганлигини таъкидлайди. Монументда гўёки душманларни енгиб жанг майдонидан пойтахтга кириб келган Соҳибқирон фуқароларга бундан буён давлат хавф-хатардан холи бўлгани, тинчлик ва фаровон ҳаёт бўлажагини эълон қилаётгандек тасвирлаган. Соҳибқироннинг руҳий ҳолати юзида, ундаги имода яхши ифодаланган. Фарғона шаҳрида ўрнатилган ёдгорлик ҳайкал очиқ осмон остида зиналар билан кўтарилган сунъий баландлик устида қад ростлаган. Ҳайкал орқаси яримдоира кўринишда олти устун ва унинг устидаги уч қават зинасимон шарафа-карниз билан бажарилган. Бу миллий услубдаги меъморий деталлар ёдгорликнинг салобатини оширади. Қувадаги ёдгорлик бироз вазмин, ўйчан бўлиб, ромондо услубида бажарилган. Хоразмда Жалолиддин Мангуберди ҳайкали “тоғнинг устида турган бургутдай туради”. Чингизхондек ёвуз босқинчига қарши курашда мислсиз матонат, жасорат намуналарини кўрсатган Хоразмшоҳлар сулоласидан Жалолиддин Мангубердининг она шундай мард қиёфасини И.Жабборов томонидан яратилди (1998). Р.Миртожиев томонидан эса, “Заҳириддин Муҳаммад Бобур” (1993й, Андижон шаҳрига ўрнатилган), “Абдулла Қодирий” (1994 й., Тошкент шаҳрига ўрнатилган), “Чўлпон” (1997 й., Андижон шаҳрига ўрнатилган), “Она” (1999 й., Жиззах шаҳрига ўрнатилган) каби қатор бадиий нуқтаи назардан йирик ёдгорликларни яратган.

Термиз шаҳрида эпик қаҳрамон Алпомишнинг рамзий ҳайкали бунёд этилди. Ҳайкалтарошликнинг мазкур композицион мажмуи, икки ёндаги бўртма тасвирларда Алпомишнинг ёри Барчин ва ўғли Ёдгор сиймолари Бойсун элининг тарихий манзараси асосида ифодаланган. Алпомишнинг маҳобатли қиёфасини очиб бериш учун турли унсурлардан унумли фойдаланилган. Чап қўлидаги камони озодлик ва эркликнинг тимсоли бўлса, ўнг қўлига қўним топган қуш мактуб элтувчи восита сифатида ифодаланган. Бу мажмуа А.Раҳматуллаев, Қ.Норхўрозов, У.Мардиев, П.Подосин-ников каби ҳайкалтарошлар томонидан бунёд этилди. Дастгоҳни ҳайкалтарошликда Т.Тожихўжаеав Навоий, Улуғбек, Фурқат, Машраб каби руҳий ва маънавий жиҳатдан ўта мураккаб шахслар қиёфасини, уларнинг ички ҳисларини, юз мимикалари ва қарашлари орқали кўрсатишга ҳаракат қилади. Унинг томонидан «Кураш», «Рақс», «Чавандоз» каби кичик хажмдаги плас-тик ишлари портретлар санъати реалистик бўлмай, балки, романтик, импрессион ва экспрессион оқимга мансубдир. «Бахт қўши» асари эса «илон изи» тошидан ишланган бўлиб, қушнинг қифасида ғайриоддий, шу билан, эрксевар халқнинг асрлар давомида ички туйғуларида сақланиб келаётган ҳиссиётлари ўз ифодасини топган. Д.Рўзибоевнинг композицияларини кузатар эканмиз ҳайкалтарошлик билан рангтасвирниннг ўзаро уйғунлигига гувоҳ бўламиз. Унинг кейинги йилларда яратилган «Жаз ижросига ҳамоҳанг бадиҳалар» (1998) туркумига янги бадиий жараёни ўзида тўлақонли ифодалайди. Бундан ташқари «Наврўз маликаси» баҳорий ҳис туйғулар билан байрамона кайфиятда ифодаланган. Ҳайкалтарош бу асари орқали тарихга мурожаат этиб, аждодларимизнинг типик либосларидан унумли фойдаланиш орқали образни замон руҳига мослаштиради. Ж.Қуттимуродов эса ўз ижодида қорақалпоқ оҳангларини ҳайкалтарошлик асарларига кўчирган. Унинг ижодига мансуб «Аёл», «Ўтирган соҳибжамол», «Амударё», «Оққуш», «Қизил тож таққан қиз», «Шоҳли Искандар» асарларида ҳайкал табиатини идрок этиш мумкин.

Ж.Қуттимуродов томонидан яратилган асарларда эртаклар, ғаройиботлар олами намоён бўлади. Ҳайкалтарошнинг «Авесто» туркумидаги асарлари ҳам алоҳида эътиборга молик. Р.Миртожиевнинг дастгоҳли ҳайкалтарошлик соҳасидаги тажриба ва кўникмалари етарли даражада эканлигини у яратган «Бобур-Ватан соғинчи», «Шайҳ Бобур ва Темур Малик» (1990 й), «Ёмғир» (1995 й.), «Беҳзод» (2000) каби асарларида кўриш мумкин. Умуман олганда, 1990 – йиллар ҳайкалтарошлигида, асосан, тарихий сиймолар гавдаланди ва уларнинг сони кўпайиши бора-бора услуб жиҳатларининг янгиланиши билан бир қатор асарларда кўзга ташланади. Шунинг билан биргаликда, замонавий мавзулар, қаҳрамонлар образларига нисбатан кам аҳамият берилди. Рангтасвирда бадиий жараён шиддатли ва серҳаракат кечди. 1991-2001 йилларда бўлиб ўтган кўп сонли кўргазмалар мазкур давр рангтасвири услуб ва композицион ечимнинг турли туманлигини тасдиқлайди. Республика умуммиллий кўргазмаларда Тошкентлик рангтасвирчилар асосий гуруҳни ташкил этиб келмоқда, сўнгги йилларда эса рангтасвирнинг географик ҳудуди Самарқанд, Андижон, Бухоро, Наманган, Нукуслар кўзга куринган марказга айландилар. Самарқандда энг ёрқин ва истеъдодли рассом А.Исаев ҳисобланади. Наманганда эса И.Валихўжаев, П. Жалилов, М.Ашурматовларни кўрсатиш мумкин. Бухорода М.Абдуллаев, Б.Саломов, З.Саиджоновлари алоҳида кўрсатиш мумкин. Замонавий ҳаётда асосий мавзу бўлиб келаётган Амир Темур образи, мазкур давр фаолиятлари бу галерияларда асосий ўрин эгаллайди. Бу образга М.Набиев ва Н.Қўзибоевлар мурожаат қилдилар. Улар ўзига ишонган, жаҳонгир ҳукмдор образини яратдилар. М.Набиев томонидан яратилган Амир Темур (1999) образи ўзининг сеҳрли жозибаси ва кучли таъсири билан замонавий тарихий рангтасвирнинг ўзига хос мумтоз асарига айланиб, эталон сифатида қабул қилинди Ушбу рассом томонидан яратилган Заҳириддин Маҳаммад Бобур портрети романтик тарзда ечилган. А.Маматова

полотносида ҳам Бобур образи – ажойиб шоир сифатида ўзига хос талқин этилади. Таниқли портретчи рассом С.Раҳметов Темурийлар даври тарихий шахслар образларини маҳорат билан яратади (71-расм). Темурийлар даври буюк миниатюрачи рассом К.Беҳзходнинг ҳаётлигида ишланган ва ҳозиргача сақланиб қолган портрети А.Икромжонов «Камолиддин Беҳзод»га (1997 й.) бағишланган композицияси, шунингдек А.Абдуллаевнинг А.Навоийга (1997) бағишланган полотносининг асоси бўлди. Темурий маликаларга аталган туркум портретлар О.Мўминовнинг қаламига мансубдир. Бу композицияларида рассом «Шарқ аёллари» (Бибихоним, 1997)га хос романтик ва эҳтиросли жиҳатларини талқин этади. Ч.Аҳмаров шоира Нодира (1992)нинг жозибали қиёфасини яратади. Тарихий шахслар образини яратишда рассом олдида мушкул вазифа туради. Чунки камдан-кам ҳолатлардан мустасно тарздагина тарихда уларнинг ташқи қиёфалари ҳақида ҳеч қандай далиллар сақланиб қолмаган. Бунинг натижасида ўзида замонаси руҳини тимсоллаштирувчи умумлашма тарздаги рамзий портретлар вужудга келмоқда. «Жалолиддин Мангуберди»га (1997) бағишланган Т.Курязов ва Э.Машариповларнинг ишлари, М.Йўлдошевнинг «Алпомиш» (1998-2000) достони қаҳрамонига бағишланган туркум асарлари, Э.Машариповнинг «Алпомиш» (1998), Қ.Башаровнинг «Спитамен» полотнолари шулар жумласидандир. А.Икромжонов, Т.Қўзиев, М.Нуриддинов, С.Рахметовлар жадидлар портрелари туркумларини яратдилар. Э.Машарипов ва А.Алиқуловларнинг «Амир Темурнинг Тўхтатамишхон устидан ғалабаси» (996), З.Фаҳриддиновнинг «Зафар» (1997), М.Нуриддиновнинг «Саид Барака Амир Темурни ҳокимият рамзи - ноғора ва ғалаба байроғи билан тақдирламоқда» сингари сюжетли асарларда Амир Темур енгилмас саркарда, ўз халқининг шавкатли ўғлони сифатида гавдалантирилган. Бу кўп фигурали композициялар ўзида очиқ ҳаракат майдонини намоён этадики, Амир Темур доимий тарзда марказий, бош қиёфа тарзида талқин этилади. Буюк саркарданинг яратувчанлик фаолияти

С.Абдуллаев полотноларида акс этган бўлиб, мазкур асарларда у буюк меъморий обидалар фонида тасвирланади. («Амир Темур Бибихоним масжиди қурилишида», «Осмонинг беғубор бўлсин Туркистон»). Ушбу композицияларни шакллантиришда тарихий воситалар ва либослар ҳам аҳамият касб этади. Бунда мазкур даврга тегишли бўлган ёзма манбалар, меъморий ва санъат обидалари талқин этилиши муҳим ўрин эгаллайди. Фикримизнинг далили сифатида А.Алиқуловнинг этнографияга урғу берилгани - яъни маиший ҳаёт буюмлари, давр бинолари интерьери, каштачилиги, гилам, қурол-аслаҳалари қунт билан ишланган «Асов от», «Дор», «Машшоқлар» (1997) каби композицияларини келтиришимиз мумкин. Ўзбекистонда кучли реалистик мактаб таркиб топиши ажойиб портретнавис-рассомлар сулоласини вужудга келтирди. Улар орасида А.Абдуллаев, Р.Аҳмедов, Р.Чориев, Т.Оганесов, В.Бурмакин каби портрет усталари жаҳонда кенг тан олинганлиги эътироф этилди. Ўзбек рангтасвирида портрет жанрининг асосчиси, етакчи портретнавис, академик А.Абдуллаевнинг қаламига мансуб ҳар бир портрет кишиларнинг чуқур маънавий дунёсини акслантирувчи, рассом билан портрет қаҳрамони ва портрет билан томошабин ўртасида ҳақиқий ва очиқ муносабатни тақозо этади. 1999 йилда А.Абдуллаевнинг 1984 йилда ишланган машҳур автопортретини турли давр ва халқларга мансуб буюк рассомлар автопортретлари сақланаётган дунёнинг йирик тўплами, Уффицидаги (Италия) картина галереясига бериши Ўзбекистон санъати учун оламшумул воқеа бўлди. Академиклар Р.Аҳмедовнинг «Жиззаҳлик аёл» (1992) «Нигина» (1993) портретларида оддий инсонлар, қишлоқ кишилари бўлиб, айнан уларда мусаввир донишмандликни маънавий покликни, юксак аҳлоқий қоидаларни гавдалантирса, Р.Чориевнинг эса «Бойсунлик қария» (1996), «Сайроблик гўзал» (1997) каби ўзбек халқининг энг яхши маънавий-ахлоқий

фазилатларини тараннум этувчи мураккаб композицион ечимдаги портретлари яратилди. Ажойиб рангтасвирчи А.Икромжоновнинг илк ишларида реалистик асос кучли таъсир кўрсатади. Унинг портретлари юксак маҳорат ва диққат билан ишланганлиги, бўёқларнинг фактурали қўйилиши, натурани, ҳатто, фотосуратгача таҳлил этиб чизилганлиги, шунингдек, образнинг руҳий тўлақонлиги («Малика портрети» (1993), «Мадина» (1993)) билан ажралиб туради. Рассом Р.Ҳудойбердиевни портретлари ҳам кишини бефарқ қолдирмайди. («Хажар хола) (1999). Аввалги усталар услубини қўллаган ҳолда мусаввир ҳеч қандай ёрдамчи воситаларсиз, тўқ фонда портретлар яратадики, улар қаҳрамон қиёфасини янада мукаммалроқ чиқишида етакчилик қилади. Унинг ажойиб асарларидан бири «Бастакор Р.Абдуллаев портрети»дир. Портрет жанрида Б.Жалолов реалистик чизмалар яратишда мислсиз даражага эришадики, бу борада «Саудия Арабистони қироли Аравий фахд ибн Абдул Азиз» (1992), «Академик С.Азимов портрети» (1998) ва бошқа полотноларни мусаввирнинг ўзбек рангтасвирчилари орасида дунё талаблари даражасида яратган асарлари сирасига қўйиш мумкин. С.Рахметовнинг кейинги йилларда яратган энг яхши портретлари қаторида «Юнус Ражабий портрети» (1993), «ГФРнинг Ўзбекистондаги элчиси Г.Кун портрети» (1999) алоҳида аҳамият касб этади. Аёл рассомлар А.Маматованинг «Юлдуз Усмонова портрети», Ш.Абдуллаеванинг «Ўзбек мадоннаси», М.Шуваеванинг «Лола» портрети, З.Шарипованинг «Автопортрет»лари ҳам шу даврларда яратилган. Портретчи рассомлар қаторида ўз матоларида замондошларимиз образларини муҳрлаган Й.Турсунназаров, Б.Саломов, И.Баҳромов, Ч.Бекмиров, М.Нуриддинов, О.Бакиров, Б.Назаров ва бошқаларни ҳам санаб ўтиш мумкин.

Водий ва тоғларнинг лирик манзаралари (Р.Аҳмедов, Н.Қўзиев, М.Саидов, Ю.Стрельников) ва қишлоқ, шаҳарлардаги янги ҳаётнинг аломат ва хусусиятларини намоён этувчи (В.Зиёев, В.Енин, Ю.Талдикин, А.Жибоедов, М.Тошмуродов) жанрли манзаралар яратилди. Рассомларнинг янги авлодига мансуб реалистик йўналишида Р.Шодиев ўз ижодий ғояларини бирмунча эҳтиросларга буркаган тарзда намоён этади. Мусаввирнинг «Манзара» (1999), «Байрам» (1999) сингари қарама-қарши ижодига хос бўлган ёрқин рангларда бажарилган асарларга қараганда, 1999 йилда ишланган «Даштда тонг» картинаси кўк-кулранг қора совуқ гаммада яратилганлигига қарамай, кутилмаганда ўзида мукаммал композицияни гавдалантиради. А.Мирзаевинг «Ўтмишдан эртаклар», «Сўқмоқда» (1995), «Қизил тоғ этагидаги учрашув» (1996) асарларида оддий мавзулар асосида рангин ифодавий воситаларни кучайтиришга интилиш сезилади. О.Қозоқов миллий романтиклик бироз ёрқинроқ ранглар ва мураккаблаштирилган композицион ечимда шакллантирган асарлар яратди. Унинг аксарият асарлари халқ фольклори ва достонлари асосида вужудга келгандир. Бу борада «Канизаклар» триптихи (1996) алоҳида эътиборлидир. Рангтасвирли безаклик, кескин пластик ечимлик, шунингдек чизиқлилик Чингиз Ахмаров ва унинг шогирдлари С.Раҳмонов ва Ш.Абдуллаева ижодида миниатюра анъаналари сингдирилган. Шунингдек, шундай хусусиятлар самарқандлик Т.Шоймардановнинг («Ҳаётнома» триптихи, 1991 й) ва Тошкентлик рассом Э.Зайниддиновнинг («Халқимга» 1991 й) картиналарида кузатиш мумкин. Миниатюрачи рассомлар Н.Холматов, Б.Йўлдашевлар ўзларини дастгоҳли рангтасвирда ҳам синовдан ўтказдилар. Йирик рангтасвирчи рассом Николай Шининг теран ғояли асарлари бир вақтнинг ўзида фожеавий оҳанг беради. «Хотира йўли» номли туркум асарларидаги кайфиятга салбий таъсир этувчи оҳанглар «Сўқоқ» туркумларида қувноқ безакдор оҳанглар билан алмашинади. Сўқоқ манзаралари туркумида услубнинг шартлиги ва безакдорлиги манбаи - бу

Кореяда ҳам, Ўзбекистонда ҳам халқ амалий санъатининг анъаналарига ўхшашликдир. Булар фольклор мавзулари ва нақшлар, турли хил халқларга мансуб тўқилган матолар ва кашталарнинг чекмалари, миллий ўйинчоқлариннг услубий ўхшашлиги, инсон ва табиат уйғунлашувининг белгисидир. Улардан Н.Шин ўз нигоҳидан ўтказган ҳолда аслан мавжуд бўлмаган, аммо чинакамига ғаройиб реал оламга айланадиган санъат асарларида фойдаланади. Умуман олганда изланиш ишлари олиб борилаётган мазкур даврда Ўзбекистон рангтасвирнинг миллий-романтик йўналиши ривожланишнинг янги қобиғига кирди ва замонавий рангтасвирнинг ёрқин бадиий жиҳатларидан бири бўлиб қолди. В.Охунов, С.Алибеков, Б.Жалол, Ғ.Бойматов, Ж.Умарбеков, Л.Иброхимов, А.Исаев, З.Саиджонов, В.Ким,, Ж.Усмонов, Ғ.Қодиров, Н.Имомов, А.Турдиев, Ф.Аҳмадалиев, Р.Акромов, А.Нур, Ш.Ҳакимов, М.Қорабоев, Т.Аҳмедов, Б.Муҳамедов, Б.Исмоилов, Н.Шоабдурахимов, Т.Каримов ва бир қатор бошқа рассомлар ижодида фалсафий-таҳлилий ва ассоциатив-мажозий йўналишлар ўзининг тўла аксини топди. Шу билан бирга таҳлил мобайнида ушбу рассомларнинг ижодига алоҳида баҳо беришда ўзига хос ёндошилиб, мавжуд умумий йўналишга хос алоҳида хусусиятлар билан бирга, уларнинг ҳар бирининг шахсий услуби ҳамда рангтасвирни кўра билиш қобилиятга эга экани намоён бўлади. Тўла маънода уларни авангардчилар дейиш мумкин бўлмасада, айнан шу гуруҳ рассомлари Ўзбекистоннинг 90-йиллардаги рангтасвирининнг янги услубиятини важудга келишида асосий ўрин эгалладилар. Охирги ўн йилликда В.Охунов ижодида 90-йиллар бошида яратган («Шарқона қиёфалар», «Инкрустация» «Будданинг тонгги сайри» 1991) мавсумий-безакдор мавзудаги туркум асарлари, унинг кейинги ғоявий мураккаб асарларига асос бўлди («Медитация» туркуми 2000). Бу асарлардаги чуқур фалсафий ғоя ўзининг мазмунини нодир ижод шаклида намоён қилади. В.Охуновнинг янги пластик ечимлар изланиши натижасида

вужудга келган ноёб лойиҳали инсталляциялари, 2000 йилда Олмаотадаги халқаро танловда Гран-прига сазовор бўлди. Республиканинг етакчи рангставирчиси Б.Жалоловнинг шу даврда яратилган асарлари 80-йилларда юзага келган асарларининг тадрижий давоми тарзида шаклланиб, мутлоқ янги шаклий ва ёрқин ғоявий пластик ечимларини ўзида намоён этди. Бинобарин, мусаввирнинг ижодига юксак маҳорат, рангтасвир пластик ечимларнинг бетакрор нафосати, коинот ва табиат, инсон ва борлиқ уйғунлашуви, мавжудлик ва руҳият мусаффолиги каби мавзулар ўз муҳимлигини сақлаб қолди. Унинг чизмакашлик истеъдоди яна такрор шаклий рангтасвирга мурожаат этишга ундайди. Рассомнинг ижодий заковати эвришларга ҳамоҳангдир. Б.Жалоловнинг янги тарихий воқеанинг ғоявий қадриятларини акс эттирувчи «Олтин аср» (1999) асари сиёсий воқеликка муносабат тарзида вужудга келган бўлган, унда Хумо қушининг қаноти остида отлиқ Амир Темур ҳамиладор аёл ҳамроҳлигида тасвирланган композиция, расм ва ранглар мажмуаси назокати Сальвадор Далининг ҳаёлий асарларини ёдга солади. Миллий тимсолларнинг Ғарб эстетикаси билан уйғунлашувида мусаввирга хос Шарқ билан Ғарбни узвийликда мушоҳада этиш хусусияти аён бўлади. Мусаввирнинг ҳаётий шакллар олами чегараларини бузиб, беинтиҳом фантазияларини гавдалантириш истаги маъжозий силсилавий талқиндаги кўплаб асарларнинг яратилишига олиб келади. У маҳобатли рангтасвир соҳасида аввалгидек шаклий ифодага мо-йиллигини сақлаб қолсада, дастгоҳли рангтасвирда ўз ҳаёлотига чексиз эрк берди. Бироқ, у ранг, шакл, чизиқларни жилолантирар экан, ҳар сафар рангтасвирнинг янги имкониятларини ишга солиб, ўзини ҳеч такрорламайди. Хуллас, унинг «Борлиқ сирлари» (1991), «Муҳаббат боғи» (1992), «Коинот устунлари» «Бухоро» (1991), «Темур минораси» (1996) асарларида декоративлик бошчилик қилар эди. Ушбу асарларда чуқур фалсафий ечим

ёрқин декоратив ва апликацион композиция тамойиллари билан уйғунлашган. Б.Жалолов айрим композицияларида юмшоқ чизгиларни афзал кўриб, («Меърож» (1996), «Шоир ва илҳом париси» (1996)) уларда ислом санъати эстетикасини тарғиб этса, бошқаларида эса ўткир ва аниқ шакл, ҳамда чизгиларни тасвирлаш билан мудроқ туйғуларни уйғотишга ҳаракат қилади. («Ой нури» (1995), «Кушонлар хотирасига» (1998)). 1999 йилда Бадиий Академиянинг Марказий кўргазмалар залида бўлиб ўтган Б.Жалоловнинг шахсий кўргазмаси, унинг ёрқин ва тўкин иқтидори намойиши бўлди. 1980 йиллар ўрталарига келиб «Инсон тафаккури» ва «Мен инсонман» сингари оддий, шунингдек, тасвирни олийжаноб, юксак кайфият ва хитоб билан ифода этувчи рассом Ж.Умарбеков, яна ўн йиллар ўтгач томошабинга қувноқ ва ҳатто нимаси биландир ғайритабиий асар («Таомил», «Кўча чархчиси» «Лўли»)ларни намойиш этиши унинг ижодига бўлган қизиқишни янада жонлантирди. 1980 йиллар ўрталари 1980 йиллар бошлари санъати кишилар онгида ҳаёлий, маиший-ижтимоий ғоя тарқатувчи позитивизм эстетикасининг инқирозига учраганлиги ўз аксини топа бошлади. Лекин, Ж.Умарбеков рангтасвирни баҳолашга ошиқмади, балки ўз мулоҳаза ва ҳиссиётлари билан унга содиқ қолиб, ўзининг ички кечинмаларини ҳеч қандай ҳовлиқишсиз изхор эта олди. Бу эса ўзининг фожиавий оҳанги билан П.Пикассонинг машҳур «Герника»сига жуда яқин бўлган «Зилзила» номли композициясида ёрқин намоён этилган. Ўзининг колорити билан оҳанграбо қўшиқ сингари жаранглаб турувчи «Ҳаворанг мусиқачилар» картинаси, гўё узоқ вақт кутилган тонгдан дарак бераётгандек тасаввур уйғотади. Бу асар маълум даражада унинг 1990 йиллар бошларида вужудга келган туркум картиналарининг мантиқан зид томонларини тушунтиришга ҳизмат қилади. Миллий ҳусусиятга эга бўлган палитранинг барча қудратли томонини кўрсатишга бўлган интилиш Ж.Умарбековни тор доирадаги миллий услубий

«чегара»дан чиқиб кетишга ундайди (ушбу чегарада-ёрқин безаклар ранглар, маиший атрибутлар, шунингдек ҳаётга ижобий муносабат бир-бирига аралашиб, фикран боғланади). Руҳий кайфиятнинг рангин жилоси ва ўзбекона миллий ҳусусиятлар шубҳасиз кенг ва бойдир. Ж.Умарбеков буни ҳис қилади, унинг ишларида кайфиятнинг кенг гаммаси, оҳанг, жўшқин қиёфали нозик ранглар, халқнинг ўзига хос миллий фазилатлари иштирок этади. 90-йиллар бошларида яратилган янги масрур оҳангдаги асарлар юқоридаги фикрларин тўла тасдиқлайди, яъни ўз-ўзини англаш ва уни ижодда эркин кўрсатиш мантиқан Ўзбекистон давлати мустақиллиги жараёни билан боғланади. С.Алибеков асарларида гўё воқеаликдек тез ўзгарадиган, ўтмишдек мустаҳкам нарса йўқ демоқчи бўлади. Аммо, учлик - тарихдан, маданият унинг ваъзхонлик йўли билан ўзгартиришга қаратилган интилиш мавжудким, бунда насихатгўйлик аломатлари мавжуд. С.Алибеков ишлари нафис рангларга бойлиги ва жозибадорлиги, образларнинг кўтаринки руҳдалиги, ажойиб колорити билан фарқланиб туради. Унинг композицияларидаги тарихий унсурлар, афсонавий ва маъжозий персонажлар ҳамда оҳанглар алоҳида бир ҳаёлот оламини ташкил этадики, уни ўзига хос сеҳрли достон дейиш мумкин. Воқеалар таъсирида том маънода фикрлар муносабатида рассомлик, ўйлаб топилган саҳналар замирида ички маъно, изчил теранлик мавжуд бўлиб, ҳикоя баёни лўнда, маъжозий ва ҳикматли фикрларга уйғунлашиб кетади. Рассомнинг сўнгги йилларда яратган туркум асарларида инсон ҳис-туйғулари ва қалб изтироблари ажойиб ҳаёлий афсонавий талқинда ифода этилган. Ҳар бир композицион асар - катта спектаклнинг бир парчаси - яхлит бадиий воқеаликнинг негизи мазмунини ифода этувчи жозибага эга. С.Алибековнинг ғайри-оддий, шоирона, чуқур мушоҳадаларга ундовчи ишлари ҳам борки, уларда рассомнинг нафис ҳаёлий олами ва бадиий истеъдоди йўғрилган бўлиб, бу унинг ўзини (яъни рассом шахсини тўла намоён этади. «Пиёнгул гуллаган лаҳза» (1995), «Ғаройиб шарбат ҳиди»

(1996), «Сузаётган фламинго учун харорат» (1996) «Мувозанат боғи» (1997) ва бошқалар шулар жумласидандир (72-расм). С.Алибеков ижодида бош йўналиш-шоирона фикрлаш, ижодий фикриннг ёрқин парвозидир. Уларда кўпроқ илиқ-совуқ ранглар ўйинига урғу берилиб, макон ва ривожланишдаги ечимлар: ҳаракатни, суръатни ёки аксинча тўхтаб қолган вақтнинг (йиқилаётган таёқча, аскар ҳолати, капалаклар парвози, қадимги тритон юқори қисми одам, ярми балиқ думи шаклидаги денгиз худоси, тошга айланган ниқоб ва бошқалар) ҳис қилиш хусусиятлари устунлик қилади. Графикачи рассом Леким Ибрагимовнинг ўзи учун янги ижодий йўналишда ўз услубига содиқ қолади: ишланмаган матода, шиддаткор чизгиларда кўхна Турфон деворий суратларидан илхомланиб, енгил ва нафис шаклларни яратади. Л.Ибрагимов рангтасвирида аёллар образи етакчи ўрин эгаллаган бўлиб, Буюк уйғур маликаси («Малика», 1997), табиат қўйнидаги ором олаётган ёки саҳнада рақс тушаётган қизлар («Соҳилда» 1989, «Саҳродаги рақс» 1998). Қадимги Хўтон аёллари («Хўтон аёли» (1995), рангдор хонатлас кийган раққосалар («Атлас қушлар», 2000) бунга мисол бўлади. Унинг «Амударё» (2000) асарининг композициясида жаннатмакон Осиё заминини тараннум этган дарё образи аёл қиёфасида ифодаланган. Барча мавжудот ва махлуқот унинг теварагида мужассамдир. Сокин ранглар мажмуи, доимий ранглар нафосати, чизмаларга хос шартлилик, аён воқеаликдан нусха кўчирмаса-да, мусаввирнинг индивидуал дунёқарашини ўзига хос бетакрор композицияларда тараннум этиш ва нафақат мусаввирлик, балки шоирона истеъдод соҳиби бўлган Л.Ибрагимов асарларининг белгиловчи хусусиятидир. Мусаввир Акмал Нур ижодида муҳаббат мавзуи ва унинг умуминсоний аҳамияти етакчилик қилади. «Севги олмаси», «Муҳаббат боғи», «Муҳаббат дарёси» (1995), «Муҳаббат ороли» (1998) асарлари жозибли номланган. Мазкур асарларда мусаввир турли рамзий маъжозий тимсоллар, яъни ой, ҳўкиз шоҳи, балиқ, қайиқ кабиларни қўллайди. Бироқ, ушбу картиналарда

асосий маъно ва умумий пластик йўсинни олма мавзуси эгаллайди. Баъзан эса олма бўлинган холда, унинг фонида эса севишганлар, баъзан эса олма ҳавода муаллақ ҳолатда тасвирланган. Мавзунинг ботиний мазмуни аста- секин иккинчи планда берилиб, олма тасвири муваффақиятли жойлаштирилиб, услубни маҳорат билан алмаштириб туради. Бу даврда яратилган асарларнинг босқичлари сезиларли даражада бўлиб, мусаввирнинг 1998-йилда яратилган «Муҳаббат ороли» полотноси, 1995 йилдаги асарларидан томошабинга енгил кайфият бахш этиши ва композицион ечимнинг нафислиги билан ажралиб туради (73-расм). Рассомнинг бу туркумдаги картиналари безакдорлик услубининг нозиклиги билан 1998 йилда бажарилган «Илҳом париси», «Риштон натюрморти», «Даҳлдорлик», «Доира чалаётган қиз» асарларига жуда яқин туради. Шундай қилиб, мазкур асарлар рангтасвир вазифаларини расмийлаштиришга уриниш, янада муайян ва мавҳумроқ пластик формулаларнинг изланиш билан А.Нур ижодидаги янги йўналишини аниқлайди. Аслиддин Исаевнинг «Бибихоним» (1992) полотносининг бадиий замирида қандайдир сирли ва ҳаётий оҳанг бор. Мазкур асар ва шу сирага кирадиган «Доҳил бўлиш», «Йўлда», «Шам» каби асарлар сир-асрорга чулғанган бўлиб, ўзида кўп маънолик, режадорлик сирини мужассамлаштиргандир. Истеъдодли рассом Ж.Усмоновнинг («Қушлар» «Ёлғизлик водийси», 1992, «Севишганлар», 1992; «Англаш», 1993; «Мушоҳада», 1994) деб номланган туркум асарлари ўзгача шеърий оҳанг таратади. Мусулмон маданиятида қуш - «қалб» тимсоли, сўфий руҳини қалбнинг доимий мангуликка кетиши олдидаги ўз асли билан қайта бирлашишга интилиши. Сўфий тилининг тилининг қўш тили «забони мурғон» деб анъанавий номланиши тасодифий эмас. Ўрта асрлар миниатюра манзараларини ифода этиш анъаналарини давом эттириб, Ж.Усмонов табиат ва унинг бир бутунлигини, чексизлик ва ўзгарувчанликни яхлит мукаммал ўйғунлик

сингари талқин этади («Кузги зикр», 1994. Учлик, «Баҳорги шиддат», 1996; «Уйғониш», 1997). Ж.Усмонов асарларини яширин ва моддий дунё орасилаги уйғунликка эга эканлиги билан Шарқнинг ўзига хос мумтоз санъатининг ёрқин намунаси сифатида қабул қилинди. Темур Аҳмедов рангтасвирида шаклий ижод нафислиги, рангларнинг нозик безакдорлиги, истеҳзо ва туйғу самимийлиги, енгил кулгу мавжуд. Т.Каримов ижодида реалистик услубдаги ишлар билан бирга экспрессионистик асарлар ёнма-ён бўлиб, кишида ақл ва туйғуларнинг зўриққан қарама-қаршилигини, чизгилар ва рангли доғлар бўртишини, композициянинг кўламли моделлашуви ва якка безак талқинини, шоирона ташбеҳларни ҳосил қилади. Қалам чизгининг бежиримлиги ва лўнда, зид рангларнинг барала жаранглаши унинг бир неча асарларига хос. Балки бу туркумдаги асарлар марказида латифлик рамзи сифатида отларнинг тасвир этилиши тасодиф эмасдир («Зарғалдоқ тусда» 1999). Мавҳумлаштирилган ранг ва муҳит етакчи майин чизиқлар уйғунлигида шоирона кайфият ҳосил қилади. Гўё бир қарашда ҳеч қандай фикр сингдирилмагандай туюлган сюжетлар, отни қучоқлаб турган бола, қўлида олма ушлаган қизча - ҳаётнинг ҳақиқий қадриятлари ҳақида мулоҳаза юритишга ундайди. Н.Шоабдурахимов картиналарида аёл, муҳаббат, оила асосий мавзу ҳисобланади. У ҳам бошқа ёш рассомлар қатори рангтасвирда йўл қидира бошлади ва у шахсий ижодий услубининг асоси сифатида халқ амалий санъатида оммавий бўлган «қуроқ» техникасини танлади, бу услуб шабҳасиз ҳеч йўқотишларга йўл бермайди. Халқ санъатининг мумтоз мероси бўлган бу ижод турли рангтасвирда шакл изланишларига мос тарзда аталиб замонавий рассомларни илҳомлантирган, ундан турли хил даражада муваффақият билан фойдаланилади. Бир қараганда осон туюладиган бу услуб алоҳида ранг уйғунлигини ва композиция тузиш маҳоратини талаб этади.

Н.Шоабдураҳимов рангтасвир муҳитини, унда жойлаштирилган фигураларни рангли мозаикага ўхшатади, бунда ранглар ўзаро зид ҳолда ёхуд ягона тусга бўйсундирилади («Одам Ато олган олма», 1992; 1998). Ҳар бир композиция худди декоратив панно сифатида қабул қилинади, ундаги сюжет кўпроқ иккинчи даражага тушиб қолади. Б.Исмоиловнинг «Анор суви» (1998) номли асарида қўнғироқ устаси ўзига ўхшаган ниқоб ясовчи ўз қаҳрамонлари орасида сингиб кетмоқда. Унинг «Одам-қушлар» деган картинаси эса ҳаётнинг мангу байрами ҳақида сўйлаб, тушларимизда оралаб юрадиган дайди масхаравозлар ва созандалар, одамлар, ҳайвонлар, мевалар, олти қанотли қушлар афсонавий бир дунёни акс эттиради. Тушларнинг ранго-ранг хазинаси бизга янгидан-янги ғаройиб- ажойиб нақшларни тақдим этаверади. У дунёни даврлар, тақдирлар ва ҳис- туйғулар алмашиб, интиҳосиз ҳаракат пайдо қилувчи улкан саҳна тимсолида кўринади. Юқоридагилардан хулоса қилишимиз мумкинки, 1990 йилларга келиб, кўпгина рассомларнинг дунёқарашлари ўзгарди, рангтасвирда янги бадиий шакл ва ғоялар пайдо бўлди. Кўк отларни (Т.Каримов), сариқ товусларни (Ғ.Қодиров) ёки ўркачларида ўсган буталарда қизил олмаларни кўтарган туяларни (Ф.Аҳмадалиев) қора, ярим оқ ой остида тинч туришини кутилмаган, зид рангларда қачон кўриш мумкин эди. Бу гуруҳнинг бошқа рассомларида эса реаликка баҳо, тавсия бериш деярли истисно дейиш мумкин. Биз уларнинг асарларида холис, беор, лоқайд дунёнигина кўрамиз. Гўзал манзара етарли бўлса-да, қушлар ҳеч нима ҳақида куйлашмайди (Ж.Усмонов). Севишганлар бахслашмайди, рашк қилишмайди, фақат ўзларининг ширин ўй-ҳаёлларига ғарқ ҳолатда (Ш.Ҳакимов, Л.Ибрагимов) гавдаланишади. Сюжетларнинг ранг-баранглиги асарлардаги декоратив йўналишларга зид келмайди, уларни мураккаблаштирмайди (Ж.Умарбеков). Ва ҳаттоки, фаол тимсоллар (қизил ва оқ атиргуллар фожеавий қора ёки кўк либослар фонида, зид ранглар муносабатида). Бу гуруҳ рассомлари асарларидаги ички хотиржамлик ва роҳат фароғатни бузмайди (Ғ.Қодиров).

Ана шундай гуруҳ вакилларидан бири - А.Нурнинг 1997-1998 йилларда ишланган «Эврилиш», «Ҳумсан мунчоқлари», Хумсаннинг кумуш тонги», «Куз бўйлаб чопаётган» асарларида аҳлоқий-фалсафий хулосаларга интилмайди. Унинг туркум картиналарида ойдинлик, шарқона нафислик, кўркамлик уфуриб туради. («Оқ шеър», «Малика», «Оҳанг»), шахсий фалсафа, панд-насихат кўринмайди. Мустақиллик қўлга киритилгандан сўнг шахсий услубнинг, бошқача пластик ифода тили, алоҳида ташбеҳли усуллар ва тимсоллар доирасида изланишлар дунёга келди. Бунинг устига аввалги санъат фалсафасидан фарқли ўлароқ, турли ёшдаги рассомлар ижодида бир-бирига ўхшамаган услублар яратишга интилиш иштиёқи сезилади. Янги рангтасвирдаги фалсафий-ижодий муносабатда дидактик оҳанглар истисно қилинмайди, аммо, улар анъанавий панд-насиҳатдан кўра кўпроқ фаол мушоҳада қилишни ёдга солади. Рангтасвирдаги реалистик йўналиш замонавий бадиий жараёнда ўз моҳиятини сақлаб турибди. Мустақиллик шарофати билан рангли тасвирдаги бадиий услубий манзара янги хусусиятларга эга бўлди ва бойиди. Умуман олганда, Ўзбекистоннинг миллий санъати, жаҳон, Европа ва собиқ совет ҳудудидаги республикалар санъати орасида маҳаллий ҳам, ўта новаторки, авангард ҳам бўлмаган ҳолда намоён бўлади. 90-йиллар рангтасвирчилари бадиий йўналишда тўнтариш ясайдиган ҳаракатларга киришмадилар, уларнинг киритган янгиликлари «сокин инқилоб» тусини касб этди. Ўзбекистонда 90-йилларда услубий жиҳатдан ўзига хос рассомлар гуруҳи шаклланди, уларнинг ижодига қизиқиш ҳам сусайгани йўқ. Рассомлар ижодида эврилишлар содир бўлмоқда. Янги пластик йўналишларда жо қилган ҳаёлий эртагу-достонлар, халқ оғзаки ижоди ва маталлардаги тимсоллар, сюжетлар, турли хил расм-русм ва маросимлар билан боғлиқ белгилар ҳамда рамзлар улар рангтасвирининнг янги босқичини белгилаб берди.

1990 йилларга келиб махобатли рангтасвир санъати ривожини асосий мезонларда ижодий эркинликни, мавзу, ҳолат ва услубий усулларнинг эркин танланиши, энг мухими эса бадиий меросимизнинг бой анъаналарига мурожаат қилинишини намойиш этувчи янги сахифа очилди, бадиий жараён бирмунча қизиқарли ва серҳаракатлик билан кечди. Бу даврда маҳобатли рангтасвир соҳасида алоҳида аҳамият касб этувчи бир қатор туркум деворий суратлар Б.Жалолов томонидан яратилди. Рассом Тошкентдаги «Туркистон» концерт саройининг ички интерьерида Шарқ лирикаси мавзусида ишланган «Умар Ҳайём туши» асарида у композициянинг ажойиб пластик ва ранглар ечимига эришган. Ўзбекистон Миллий банки биноси ички қисмдаги «Нимага туғилганимни ҳеч ким айтмади» (1993). Интерконтинентал меҳмонҳонаси интерьеридаги «Наврўз», «Афросиёб», «Тун маъбудаси» (1996) каби панноларида дабдаба ва кўпфигуралилик такрорланмайди. Таркидунёчиликни ифода этувчи атрибутлар, қандайдир «сўфиёна» муҳит вужудга келади, рассом ўрта аср диний мистик таълимотининг боқий дунёвий руҳини ўз мушоҳадасида акс эттиришга интила бошлайди. Маҳобатли рангтасвир композицияларида аввалари кўп мурожаат этган қиёфалар, яъни тарихий арбоблар, масхарабозлар ва сервиқор раққослар ўрнини эндиликда наво қилаётган файласуф-шоирлар ва дарвишлар эгаллай бошлайди. 1995 йил Ўзбекистон халқлари тарихи Давлат музейи ички деворида у илк маротаба йирик ҳажмда Ўзбекистон тарихи ва ўтмиш маданияти ҳақида ретроспектив тарзда ҳикоя қилувчи «Абадият гумбази остида» номли композицион асарини яратди (74-расм). Бу панно янги Ўзбекистоннинг рамзий ғоясини ифодалашда, тарихий ва маданий меросини эълон қилишда ўзига хос аҳамиятга эгадир. Томошабинлар кўзи ўнгида буюк ватандошларимиз сиймолари, Ўзбекистоннинг бадиий меросидаги шоҳ асарлар, бой миллий тарихимизни ўзига хос босқичларини аниқлаб келувчи даврлар гавдаланади.

Ўзбекистоннинг қадимги шаҳарларида жуда кенг тарқалган мавзулар Б.Жалолов ишларида кутилмаган нозик матнда акс этади. Ўз фикрларини дунёни хис этиши миллий англаш орқали беришга интилиши унинг бош вазифасига айланиб қолди. Бу борада муаллиф шундай ёзади: «Бухоро, Самарқанд маданият меросидир, уларни мен миноралар орқали эмас, қиёфа ва миллий ҳусусиятлар орқали моҳиятан англашга ҳаракат қиламан». Б.Жалоловнинг асарларида академик мактабнинг мустаҳкам анъаналари, шунингдек, бой ҳаёлий тафаккурга эга рассомнинг Ғарб ва Шарқ санъати эстетикасини усталик билан уйғунлаш-тиргани сезилади. А.Алиқулов ва у билан ҳамкорликдаги муаллифларнинг ке-йинги йилларда ишларида уларни ўз пластик тилларини топишга уринганликлари натижасида бирмунча бошқачароқ услубда ишланганлигини эътироф этиш жоиз. Рассомлар ёш томошабинлар театри интерьери учун ишланган «Жаҳон халқлари эртаклари» мавзусидаги деворий суратда ёрқин ясси-безакдорлик тарзида машҳур эртаклар қаҳрамонлари дунёсини гавдалантиради. Рассомлар интерьернинг маълум меъморий қисмларидан шунчалар муваффақиятли ва унумли фойдаланишганки, кириш эшиклари, шуниндек деворий ясси қисмлари композициянинг мазмуний ва пластик жиҳатлари билан уйғунлаштирилган. Деворий рангтасвирнинг композиция ва рангдаги ечими юксак маҳорат билан бажарилган. А.Алиқулов бошчилигидаги гуруҳ (А.Агаҳанян, Б.Олимхонов, Ш.Баҳриддинов) Тошкентдаги Олимпия шуҳрати музейи интерьерининг деворий сурати ечими ўзига хос, яъни ҳаракатчан тарзда ечилган илк режали композициянинг монохром силуэтидаги антик атлетларга қарама-қарши ҳолатда шарқ курашчилари, камондозлари ва чавандозлари қиёфалари тасвирланган. Шунингдек, шу гуруҳ рассомлари томонидан Мудофаа музейи интерьери учун (1990 йиллар охири) ҳам маҳобатли жангга оид рангтасвир энг яхши сифатларини акс эттирувчи асарлар яратилди.

А.Алиқулов гуруҳининг Ўзбекистон халқлари тарихи музейи учун ишланган охирги ишларидан бири «Халқ кўзғолонлари ва жадидчилик ҳаракати» (2000) деворий суратида яқингача «ёпиқ» бўлган Ўзбекистондаги 1920-30 йиллардаги миллий озодлик ҳаракатлари мавзусига мурожаат қилинганлик билан ажралиб туради. У фуқаролик ва ватанпарварлик туйғуси жаранги билан суғорилган. Деворий сурат тили кенг қамровли ва сермаъно бўлиб, қарама-қарши рангларни уйғунлаштириш орқали ўша даврлар тарихий муҳити берилади. Бу иш мавзу ва услубий жиҳатдан рангтасвир асарига яқинлиги билан аввалги деворий суратлардан ажралиб туради (75- расм). Тошкентдаги «Туркистон» концерт саройи интерьерида Ўзбекистоннинг кўхна шаҳарлари тарихий обидалари мавзусида ишланган А.Ганнинг деворий суратларини Ю.Чернишовнинг Урганчда «Жайхун» меҳмонхонаси, шунингдек, О.Хабибулиннинг Ўзбекистон Республикаси халқ ижодиёти Давлат қўмитаси, миллий матбуот-маркази, ҳамда А.Икромов тумани банки биноси интерьерига ишланган деворий композицияларини эслаб ўтиш ҳам жоиздир. Қадим Хоразм цивилизацияси тарихига бағишлаб ишланган маҳобатли асари ҳажман катталиги (200 кв.м.) билан кишини ҳайратга солади. Асар кейинги йилларда Ўзбекистонда ишланган йирик кўламдаги деворий суратлардан деб эътироф этилиб, Ю.Чернишов дастгоҳли рангтасвир устаси сифатида машҳур бўлишига қарамасдан мазкур композицион асарда у ўзини моҳир маҳобатли рангтасвирчи рассом сифатида намойиш этади. О.Ҳабибулин ишлари, асосан, тарихий мавзуга бағишланган бўлиб, Амур Темур даври ва Буюк Ипак йўлига оид бўлган Ўзбекистон халқларининг бой маданий меъроси билан извий алоқадордир. Унинг энкаустика техникасида ишланган асарлари ўзига хос тарзда Ўзбекистоннинг нақш санъати йўсинини бойитади.

1990 йиллар охирларида кўпгина рангтасвирчи рассомлар ўзларини маҳобатли рангтасвирда синаб кўрдилар. Бу борада самарқандлик рассом А.Исаев ижоди эътиборга моликдир. У темпера техникасида қатор деворий суратлар яратди. 1998 йилда Самарқанд Давлат чет тиллар институти интерьерига унинг томонидан «Буюк Ипак йўли» номли йирик композиция (узунлиги 43 метр; марказий қисмининг буйи 2 метрдан 8 метргача) яратилган (73-расм). Деворий сурат деярли бинонинг бутун вестибюлини эгаллайди, унинг марказий қисми («Меҳмонлар учрашуви») Самарқандга бағишланади, ён томонларида эса Буюк Ипак йўли бўйлаб жойлашган Ҳиндистон, Ҳитой, Миср, Италия каби мамлкатларга бағишланган саҳнавийлик ўз ифодасини топган. Деворий сурат чекланган тарздаги оч- сариқ ва ҳаворанг туслардан фойдаланиб амалга оширилган. 2000 йил А.Исаев Туркистон (Қозоғистон) шаҳридаги Хўжа Аҳмад Яссавий меъморий мажмуасидаги уч зални рамзий маънода уч давлат Қозоғистон, Ўзбекистон ва Қирғистонга бағишлаб ишлади. Деворий сурат темпера техникасидан ишланган. Самарқандлик маҳобатли рангтасвирчилар Э.Муҳаммадиев ва Н.Султоновлар 2000-2001 йилларда А.Навоий номидаги Самарқанд Давлат университети интерьерида ишланган «Маънавият бўстони» номли йирик ҳажмли (192 кв.м.) деворий композиция ҳам шу услубда яратилган. Бешта алоҳида композициядан иборат бу деворий сурат қадимги даврдан то ҳозирги кунгача бўлган Ўзбекистон маданияти тарихига бағишланади. 1970-80 йиллар охирига келиб, «Усто» халқ усталари бирлашмасининг ижодий лабаротарияси фаолияти ташаббуси билан Ч.Аҳмаров раҳбарлигида ҳамда Н.Холматов ва Ш. Муҳаммаджоновлар иштирокида миниатюра анъаналарини қайта тиклаш янгидан авж олди. 1980 йиллар охирига келиб миниатюра санъати услубида биринчи маротаба маҳобатли деворий суратлар яратиш «Санойи-нафиса» гуруҳи томонидан муомилага киритилди. Гуруҳнинг деярли барча аъзолари - Т.Болтабоев, Ҳ.Назиров, Ғ.Камолов, ва

С.Қорабоевлар ўз фаолиятини локли миниатюрада бошлаганлар, бироқ биргина ўз устози ва раҳбарлари машҳур маҳобатли рангтасвирчи рассом Ч.Аҳмаров тажрибаларидан илҳомланиб, Ангрен шаҳридаги 100 кв.м. ҳажмида «Улуғбек мактаби» деворий суратини яратдилар. 1996 йил «Санойи-нафиса» гуруҳи томонидан Тошкентдаги Темурийлар тарихи Давлат музейи интерьерини безатилди. Интерьердаги 200 кв.м. ўлчови Амир Темурга бағишлаб ишланган «Буюк соҳибқирон - буюк бунёдкор» учлиги (1 левкас, темпера, олтин) Интерьернинг марказий қисмида 200 кв.м. жойлаштирилган ва ўзида: «Туғилиш», Улғайиш», «Мерос» мавзуларини бирлаштиради. Деворий сурат ранглар ва композицион-маконий ечимига кўра муваффақиятли чиққан. Тилла ҳал билан безакланган ҳошияли ички гумбаз, марказий зал устунлари ва улкан биллур қандиллар билан учлик жуда нозик тарзда уйғунлашган. Деворий сурат ўзининг тантанавор жаранги билан унутилмас таассурот қолдиради. Асосий қаҳрамон, яъни Амир Темур қиёфасини акс эттиришда рассомларнинг соҳта кайфият, дабдабалиликдан четлашган ҳолда, шунингдек, салобатли тасвирлай олганликлари, айниқса, муҳимдир. Деворий суратда Амир Темурнинг асосий хусусияти, ҳукмдор шахсини ўзига хос жиҳатларини таъкидловчи яратувчилик ва бунёдкорлик фаолияти саҳна ва персонажлар билан мувофиқлаштирилган (76-расм). Гуруҳ рассомлари ўзларининг юқори малакаларини намойиш этдилар. Қиёфалар ўлчови умумий композицияга мувофиқ тарзда олинганлиги боис улар ушбу маконий кенгликда йўқолиб кетмайдилар. Композициянинг юқори қисми шитоб билан парвоз қилаётган фаришталар (марказий қисмида), феникслар (учликнинг чап қисми) ёки опоқ «хитой» булутчалар (учликнинг ўнг қисми) билан табиий равишда бир маромда ва енгил тарзда уйғунлаштирилган. Бу эса бутун учликка зарурий бўшлиқ ва маконни яратиб беради. Бундай йирик иш учун «Санойи-нафиса» гуруҳи рассомлари Камолиддин Беҳзод номидаги Давлат мукофотига сазовор бўлдилар.

1991 йили А.Аҳмедшин Ургенч шаҳридаги «Жайхун» меҳмонхонаси интерьери учун бинога ўринли равишда қўшимча меъморий-бадиий кўриниш бағишловчи «Флора» номли витраж ишлайди. Охирги йилларда Ўзбекистон ташқи иқтисодий алоқалар биноси (1998 й). Вашингтондаги Ўзбекистон элчихонаси учун «Ипак йўли» (1997 й. А.Болтабоев эскизлари асосида), шунингдек миллий мавзуларни тарғиб этувчи қатор кичик хажмли ва хусусий буюртмалар асосидаги витражлар А.Аҳмедшин томонидан яратилди. Ш.Жамилова эса Тошкентдаги химия ва физика молимерлаш институти (1986й., «Ҳаво Ер, Сув» учлиги, 50 кв.м.), Наманган вилояти Косонсой шаҳридаги ипак тўқиш фабрикаси (1988 й., «Йил фасллари» туркуми, 100 кв.м), Тошкентдаги Беруний метро бекати, Самарқанддаги темир йўл вокзали (1994 й., «Тонг, Кун, Оқшом, Тун», 150 кв.м) интеръерини унинг витраж ва қандиллари безаб турибди. Витражлар бетон боғламларда қуйма шиша қуйиш техникасида бажарилган. А.Бухорбоев эса, Флоренция мазаикаси техникасида лазурит, бронза, нефритдан фойдаланиб Тошкентдаги «Ле-Меридиан» меҳмонхонаси даҳлизида уч қисмли композиция яратади. Ҳиндистон бадиий ҳунармандчилигини рамзийлаштирувчи икки аёл қиёфасини ишлашда лазурит, бронза, нефритдан фойдаланади. Осиё банки ҳозирги қимматбаҳо тошлар ва маъданлар бўйича Қўмита залини таъмирлаш ишларида кенг фазовий композиция яратар экан, В.Ган ҳам худди шундай масалани хал этди. Ўз ўлчови билан аҳамиятли бўлган биллурдан қилинган бу икки композиция интерьерда асосий ёруғлик ва композицион урғу сифатида муҳим аҳамият касб этади. Бу йиллардаги Ўзбекистон маҳобатли рангтасвири ўз ривожига кўра янги босқични эгаллайди. Услубий лойиҳада миниатюра рангтасвирининг таъсири аҳамиятли ўрин эгаллаганлиги; ватанимизнинг тарихий ва маданий ўтмиши билан боғлиқ бўлган мавзуларга мурожаат этилиши замонавий маҳобатли рангтасвир санъатининг алоҳида хусусиятлари бўлиб қолди.

Дастгоҳли графика санъати ривожи илгариги кўламда бўлмаса-да, рассомлар сувбўёқ, чизматасвир, линогравюра, афорт техникасида ишладилар. 1990 йиллар охирига келиб графика санъатида ижодий юксак ишлар рўй берганлиги таъкидланади. Бунда, графика санъати ҳақидаги одатдаги тасаввурларни рад этган ҳолда бутунлай янги шакл ва бадиий услублар вужудга келдики, уларда графика, анъаналаридан бутунлай четга чиқиб кетганлилиги ва рангтасвир ҳамда маҳобатли рангтасвирга яқинлашганликни кузатиш мумкин. Масалан, бу нарса М.Кагаров ижодида, унинг классик реалистик графикадан узоқлашиб, «монопринт» техникасида коллаж ёки аппликацияни эслатувчи («Ибодатхонага йўл», 1997 й., «Қайта тирилган Орол», 1999 й.) композицияларида намоён бўлади. Бу мавҳум композицияларда чизиқлар эмас, балки рангтасвирга хос ёндошиш устунлик қилади. В.Апухтин 1980 йиллардаёқ қоғоздаги график тасвирлар моҳиятини тасвирнинг муқобил композицион ечими, образлар рамзлиги, экспрессион шаклий воситалар орқали чуқур ҳал этган. Булар билан бир қаторда экспрессив ва рамзий хусусиятга эга бўлган абстракт (мавҳумий) ва ярим абстракт асарларни график усулда ишлашни давом эттиради («Коинот - Инсон», 1998 й., «Маънавият дарвозаси», 2000 й. туркум композициялар). П.Анненков эса образлардаги реал аниқликни сақлаб қолиш билан ўзининг аввалги ижод услубига содиқ қолади, аммо охирги йилларга келиб, у қатор компьютер графикаси асарлари яратди. Ғ.Бойматов ноанъанавий сув бўёқ техникасида ишланиши, зарурий аҳамиятли янги техник ечимларни қидиришга ундаши, ёзиш имкониятларидаги ёрқин ифодали безакдорлик ва ҳаёлий образлик билан уйғунлаштирилган янгича услуб рассомнинг ижодини янада юксалтирди. Мусаввир мавзулари сезиларли тарзда ўзгарганлиги: кескинлик, бўртириш ва киноялиликдан четлашганлиги ва ўз анъанавий маданият қадриятларига қайта мурожаати сезилади. Бундай асарлар сирасига «Ўрта Осиёнинг

қадимги тангалари» (1997 й.), «Ургутда тўй» (1996 й), «Минг бир кеча» (1997 й) композицион асарларини киритиш мумкин. Леким Ибрагимов асарларидаги ўзига хослик ва етуклик кўп асрли Узоқ Шарқ тасвирий санъати анъаналарини мужассам этишда кўзга ташланади («Осиё океани» циклидаги график ва рангтасвир композицияси, «Баҳор», «Куз» циклидаги манзара жанри композициялари 1999 й). А.Мамажоновнинг асарлари бизга халқ байрамлари ва сайллари, шунингдек маҳаллий яшаш тарзи ҳақида ҳикоя қилади. У мунтазам равишда реалистик услубда тушь ва перода ишлайди. У маҳаллий халқ вакилларини кучли хусусиятларини кўрсатиш, хажмлилик, мутаносиблик, натуралистларга хос ортиқча унсурлардан чекланиш ва хазилга мойиллик рассом графикасига хосдир. Рассомлар М.Карпузас ва Ю.Габзалиловлар иккинчи техник материаллар (тушь, перо, қалам, гуашь, гратография, сувбўёқ, аралаш техника)ни қўллайди. Габзалилов реалистик услубга қатъий берилган, у ўзбеклар турмушини яхши билади, хазилни ўткир ҳис қилади, баъзида фош этувчан. М.Карпузаснинг дастгоҳли композицияларида лирик баъзан эса файласуф сифатида намоён бўлади. Карпузаснинг чизмалари экспрессивлиги, тасвир воситаларининг лўндалиги, натуралистик шаклларнинг иштирок этмаганлиги билан ажралиб туради. Антик мавзуга бағишланган, ўз ватани афсоналари руҳида ишланган бир туркум асарларида унинг греклардан келиб чиққанлиги дарҳол англашилади. («Йигит ва қиз», Шарк мотиви 1995 й., «Ойкумена», ернинг одамлар яшайдиган қисми, сувбўёқ, 1996 й.). Машҳур автолитография ва сувбўёқ устаси М.Содиқов охирги ўн йилликларда ўзига одат бўлиб қолган автолитография техникасидан воз кечиб, асосан, сувбўёқда ўзи учун севимли бўлган Бухоронинг эски шаҳар кўчаларини ишлайди. Ёш рассом Б.Исмоилов ижодий асарларида турмушда йўқолиб бораётган эскилик унсурларига соғинч билан назар ташлаш сезилади. У

тушь, перо, қоғоз, шарикли ручка, темпера каби оддий техник воситаларидан фойдаланиб, тузилиши жиҳатидан мураккаб ва жумбоқли бўлган композициялар яратади. Шаклларнинг нақшинкорлигига озғин юзли, қирра бурун қиёфаларга берилиши рассомга хосдир. («Орзулар дарахти» 1998 йил, «Одам қушлар», 1998 й.). Баъзан Б.Исмоилов графикасида сюрреализм қонуниятлари таъсири сезилиб туради («Ҳоҳиш» учлик). Ксилогравюра устаси Д.Уразаев ўз графикаларида ксилографиянинг аввалги композицияларига хос бўлган кичик ўлчовликдан воз кечиб, сувбўёқ техникасида ишлашга ўтади. Унинг сувбўёқда ишланган «Ўзбек меъморий ёдгорликларининг сирли таровати» туркумидаги асари 2001 йил Тошкентда бўлиб ўтган шахсий кўргазмасида намойиш этилди. Кекса авлодга мансуб графикачи рассом С.Редькин буюк аждодларимиз – Мирзо Улуғбек, Беруний, Навоий, шунингдек Садриддин Айнийнинг портретларини яратди. Самарқандлик графикачи рассом «Авлодларимиз изидан» (1991), «Устанинг бир куни» (1991), «Будда қўнғироғи» (1991) каби туркум асарлари она ватан тарихи ва маданиятига бағишланган бўлиб, автолитография техникасида бажарилган. Плакат соҳасида қўқонлик Аҳмадалиев 1970 йили Прагада бўлиб ўтган Халқаро кўргазмада Кумуш нишон билан тақдирланган. Охирги йигирма йил давомида рамзлар ва белгилар тизимини ишлаб чиққан Э.Исҳоқовнинг шогирдлари Л.Тиоранинг «Каллиграфия-импульс» (дарахт танаси қоғоз (матнли) свиткалар билан қоришиб кетган (инталяция) асарида ҳам араб ва хитой каллиграфик ёзуви уйғунлигига уриниш сезилади. Л.Зуфарининг асарларида Э.Исҳоқовнинг тизим ва белгилар концепцияси таъсирида яратилган бўлсада, лекин унинг асарларида ўзига хос мустақил ёндошганлик сезилади. Унинг асарларида тош ва унинг сиртига ишланган рамзий ёзувлар уйғунлаштирилади. («Турк рукнлари», 1993).

Т.Аюпов композицияларида («Мавзу –I» «Мавзу – II) рамзийликка интилиш кўзга ташланса, Ю.Алагир ижодида мавҳум белгили композициялар устунлик қилади. 90-йилларда кўргазма ва галереяларда графикачи рассомлар Мурод ва Муҳаммад Фозиловларнинг паргор ва чизғич ёрдамида яратган қатъий, рамзий ва космагоник ўзига хос руҳдаги асарлари пайдо бўлди. Сувбўёқ техникасида Д.Мирсалимов, А.Лигай, ва А.Лилар катта ютуқларга эришдилар. 2000 йилга келиб эса, машҳур рангтасвирчилар графика техникасила яратган асарлари билан кўргазмаларда қатнаша бошладилар. 2001 йил апрел ойида «Илҳом» театрида бўлиб ўтган Б.Жалолов, ва С.Алибековларнинг график асарлари кўргазмасида айнан шу ҳолатни кўриш мумкин. Б.Жалолов чизматасвир устаси эканлигини яна бир бора намойиш этиш билан кўпчиликни ҳайратга солган бўлса, С.Алибеков ўзининг бетакрор фантазиялари билан рангли қалам имкониятларини намойиш этди. 90-йилар дастгоҳли графика ривожида рамзий-мавҳумлик ва безакдорлик услуби алоҳида таъкидланади. Ўзбекистон мустақилликка эришганидан сўнг юртимизнинг қадимий тарихини ёритувчи китоб ва рисолалар кўплаб нашр этила бошланди. Бугунги кунда Ўзбекистонда ўндан ортиқ нашриётлар фаолият кўрсатмоқда. Ушбу нашриётларда, замонавий ўзбекистонлик муаллифлар билан бир қаторда аждодларимиз қаламига мансуб, шунингдек, ҳорижий муаллифларнинг асарлари ҳам чоп этилмоқда. Нашриётларда детектив, фантастик жанрлардаги китоблар сони кўпайди. Миллий фалсафий ва диний мерос китоблари нашри ортди. Китобларни безаш ишлари анча камайди. Лекин муқова ва сармуқова қилишга эҳтиёж ортиб кетди. Айнан ўшалар харидор эътиборини тортмоқда.

«Ўқитувчи» нашриётида бир гуруҳ ёшлар томонидан компьютер графикасини фотомонтаж билан ижодий мувофиқлаш-тирилмоқда. Шу гуруҳдаги ёш рассом Ш.Мирфаёзов ўқув қўлланмаларни безаш билан шуғулланмоқда. Шу нашриётда ишлаётган Э.Нурмоновнинг график ишлари композициясининг жиддийлиги ва симметриклиги ҳамда рангларнинг вазминлиги билан ажралиб туради. У бажарган муқова ва иллюстрацияларда реалистик услуб яққол сезилади. Янги давр замонавий китоб графика санъатида А.Бобров, А.Мамажонов, М.Карпузас, Ю.Габзалилов, А.Кива, А.Панамарёв-лар, шунингдек, О.Васихонов, Г.Миллерлар жиддий графика устаси бўлиб қолмоқдалар. Тажрибали графикачи рассом Қ.Башаров Р.Киплингнинг «Маугли» китобига анъанавий реалистик услубда ўттиз тўртта рангли иллюстрациялар ишланган. Қалам (перо), гуашь ва сувбўёқ техникаларини пухта эгаллаган А.Бобров халқ эртакларига ифодали, образли ва ўзига хос услубда иллюстрация яратмоқда. Графика устаси А.Мамажонов «Алпомиш» эпосига реалистик ва мазмунан ифодали бўлган иллюстрацияларни тушь ва перода бажарган. Шу билан бир қаторда у офорт техникасида Навоий асарлари «антологияси»га иллюстрациялар ишлаган, уларда миниатюра анъаналарининг таъсири сезилади. Шунингдек, қорақолпоқ достони «Маспаша» ҳам А.Мамажонов томонидан бажарилган. А.Карпузас китоб безатиш маҳоратини пухта эгаллаган ва ўзига хос ижодий услуб яратган. Кейинги пайтларда у диққатини муқовалар, фронтисписларни безатишга қаратмоқда. Ю.Габзилилов услуб ва усулларни моҳирлик билан ўзлаштирган ҳолда, иллюстрацияларга достонда таъриф этилган маиший ҳаёт руҳини сингдиради. У реалистик ифодавий образ

яратилишга мойилдир. Китоб графикаси устаси А.Киванинг мўйқаламда ишланган рагли иллюстрацияларида рассомнинг рангларни зийраклик билан ҳис этиши намоён бўлади. Тажрибали уста А.Маҳкамов томонидан «Шарқ халқлари эртаклари» китобига ишланган иллюстрациялар бадиий жиҳатдан юксак бажарилган. Улардаги реалистик чизма асосида Шарқ миниатюраси таъсири яққол сезилади. Феруза ва Лайло Башаровалар Ш.Перронинг «Она ғоз эртаклари»га («Шарқ» нашриёт-мактаби акциядорлик компанияси) болалар дунёқарашига мослаб реалистик услубда иллюстрациялар яратганлар. Маълумки, ўзбек кулолчилик санъати қадимий даврлардан шу кунгача кенг тарқалган ва аҳоли эҳтиёжларини қаноатлантириб келган, муҳим касб- ҳунар соҳасидир. Ҳозирги вақтда бадиий бе-затиш услуби, пластик ва технологик хусусиятлари бўйича учта асосий кулолчилик мактаблари мавжуд. Фарғона бадиий кулолчилик мактаби (асосий марказлари – Риштон, Ғурумсарой); Бухоро-Самарқанд кулолчилик мактаби (асосий марказлари Самарқанд, Ургут, Ғиждувон, Уба, Шаҳрисабз); Хоразм бадиий кулолчилик мактаби (асосий марказлари – Мадир ва Каттабоғ қишлоқлари). Ҳар бир мактаб ривожланиши ва ижодий тамойиллари, етакчи марказ ва усталари, бошқа мактаблардан фарқловчи хусусиятлари билан белгиланади. Улар ўз қонуниятлари доирасида фаолият кўрсатади ва асосий бадиий тамойиллари умумийлигини сақлаб келади. 1990 йилларда Ўзбекистон ижтимоий-иқтисодий ҳаётининг ўз ҳолига келиши натижасида, анъанавий қадриятларга диққат эътибор қаратилди. Чет давлатлар билан алоқалар кенгайтирилмоқда. Республикада бир қатор халқаро муассасалар очилди. Улар халқ санъатига бўлган эътиборни кучайтирдилар. Чунончи, 1995 йилда бўлиб ўтган (БМТнинг 50 йиллиги муносабати билан) 1-республика ярмаркасида Ўзбекистонда мавжуд кулолчилик марказларининг вакиллари усталари махсус тайёрланган «Уста гувоҳномаси» сертификатига сазовор бўлдилар. Булар ўз мактаб

анъаналарини қадрлаб ва ривожлантириб келаётган усталар Р.Зуҳуров (Денов), М.Туропов (Ғурумсарой), И.Комилов (Риштон), Алигер ва Абдулла Нарзуллевлар (Ғиждувон), Номоз ва Нўъмон Облоқуловлар (Ургут), Р.Матчанов (Хоразм), А.Раҳимов (Тошкент)лардир. 1997 йили Ўзбекистон Бадиий Академияси ташкил этилиши ва бир қатор етакчи кулоллар – Акбар Раҳимов (Тошкент), Шарофиддин Юсупов (Риштон), Худойберди Ҳақбердиев ва Шариф Азимов (Самарқанд) – Академиянинг ҳақиқий аъзоси бўлиб сайлангани Ўзбекистон кулолчиги анъаналарининг юксак мавқеи ва даражасидан далолат берди, шунингдек, бу амалий безак санъат турининг анъаналарини ривожлантиришга самарали туртки бўлди. Хуллас, мустақиллик йилларининг дастлабки н йиллиги даврида Ўзбекистон тасвирий санъатнинг барча соҳаларида алоҳида бир ижодий изланишлар, тарихий, маданий ва аҳлоқИй қадриятларнинг доирасини кенгроқ этиш, янгиланиш тамоиллари – рассомларнинг янгича бадиий талқинлар устида самарали иш олиб бораётганликларини намоён этади.

Адабиётлар 1. Абдуллаев Н. Санъат тарихи. 2 қисмлик. 1-қисм. - Т., 1987. 2. Абдуллаев Н. Санъат тарихи. 2 қисмлик. 2-қисм. - Т., 2001. 3. Абдурахмонов Ғ.М. Тасвирий санъат композицияси. - Т., 1996. 4. Азимова Б. Натюрморт тузиш ва тасвирлаш методикаси. - Т., 1984. 5. Беда Г.В. Основў изобразительной грамотў (рисунок, живопись, композиция). Учебное пособие для студентов пединститутов. - М., 1981. 6. Беда Г.В. Живопись. Учебное пособие. - М., 1986. 7. Гренберг Ю.И. Технология станковой живописи (монография). - М., 1982. 8. Вольков Н.Н. Композияция в живописў М. 1977. 9. Делакруа Э. Мўсли об искусстве. О знамс нитиххудожниках. М. 1960. 10. Дмитриева Н.А. Краткая история искусств. Вўп. 1. От древнейших времен по XVI век. - М., 1985.

Похожие

Мустақил Ўзбекистон санъати, маданияти ва меъморчилиги

Кадимги Ўзбекистон санъати

Мустақиллик йилларида ўзбекистон санъати

XX Аср бошларида ўзбекистон санъати

Темур ва темурийлар даврида Ўзбекистон санъати