Маданиятлараро мулоқот минтақавий конфликтларни ечиш омили. Этноэтикетда ахлоқий тасаввурларнинг ифодаланиши - Культурология - Рефераты

Маданиятлараро мулоқот минтақавий конфликтларни ечиш омили. Этноэтикетда ахлоқий тасаввурларнинг ифодаланиши

Загружено в:

30.09.2022

Скачано:

0

Размер:

69 KB

Маданиятлараро мулоқот минтақавий конфликтларни ечиш омили. Этноэтикетда ахлоқий тасаввурларнинг ифодаланиши Бугунги кунда барча давлатларнинг равнақи ва ривожининг асоси, шубҳасиз унда истиқомат қилаётган турли этномаданий, миллий гуруҳларга тегишли элат ва миллат вакилларининг тинчтотув ва фаровон ҳаёти, барқарор ўзаро муносабатлари ва бағрикенглигига бориб тақалади. Мамлакатда мавжуд ўзга миллатлар маданиятига ижобий муносабатда бўлиш, уларнинг миллий қадриятлари ва урф-одатларига ҳурмат билан қараш, маданий меросларини оёқ ости қилмаслик ва уларни келажак авлод учун асраб-авайлаш ҳар бир фуқаронинг бурчидир. Бундан ташқари юқори профессионал билим ва малакага эга бўлган, чет тилларини мукаммал эгаллаган бўлажак мутахассислар барча олий таълим муассасаларининг кўзлаган мақсадидир. Айнан билим ва малака, чет тилларини ўзлаштирганликҳозирги замоннинг барча мезонларига жавоб бера олади. Жумладан, биринчи Президентимиз И.A. Каримов, “...Яна бир муҳим вазифамиз − бу Ўзбекистонда яшаётган барча миллат ва элатларнинг тили, маданияти, урф-одат ва анъаналарини ривожлантиришга кўмаклашиш, уларга яратиб берилган имконият ва шароитларни янада кенгайтиришдан иборат. Шу орқали юртимизда қарор топган миллатлараро тотувлик ва барқарорликни сақлаш, уни кўз қорачиғидай асраш − ҳар биримизнинг муқаддас бурчимиздир” деб айтиб ўтганлар маданиятлараро мулокот барча даражадаги муносабатларда иштирок этиш имконини беради. Шунга қарамай, унинг айрим қирралари охиригача тўлиқ ёритилмаган.Бугунги ахборот олами тасаввур қилиб бўлмас даражада онгу шууримизни эгаллаб бораётган бир шароитда, халқларнинг маданий интеграцияси шиддат билан ўсаётганлигига табиий жараён деб қарасак, нотўғри бўлмайди. Шу билан бирга глобаллашув даврида миллий ўзига

хосликни сақлаб қолиш масаласи моддий ва номоддий буюк маданият ва дунё цивилизацияси тарихида алоҳида ўрин тутган халқларни ўйлантирувчи долзарб масалалардан бўлиб келмоқда. Чет тилларни чуқур ўрганган, дунё халқлари билан эркин муомала қила оладиган, ўз юрти, халқи, давлати манфаатларини юксак билим ва иқтидор билан ҳимоя қилишга қодир мутахассисларгина бундай улкан глобал муаммоларни ечишга қодирдирлар. Шунинг учун ҳам Ўзбекистонда чет тилларни ўргатиш соҳаси давлат ижтимоий сиёсатининг устувор йўналишларидан бирига айланган. Зеро, “бугун жаҳон ҳамжамиятидан ўзига муносиб ўрин эгаллашга интилаётган мамлакатимиз учун, чет эллик шерикларимиз билан ҳамжиҳатликда, ҳамкорликда буюк келажагини қураётган халқимиз учун хорижий тилларни мукаммал билишнинг аҳамиятини баҳолашнинг ҳожати йўқдир”. Тил – тафаккурни ривожлантирувчи ва маданий-тарихий анъаналарни авлодларга етказиб берувчи восита хисобланади. У фақатгина мулоқот воситаси бўлибгина қолмай, балки маданий бойликларни асровчи хазина ҳамдир. Тил ва, табиийки, бу билан бирга адабиёт маданият тушунчасининг энг муҳим қирраларидан бири ҳисобланади. Чунки тил юксак инсонийликни, қадркимматни ифодаловчи, миллатлараро маънавий бирликни акс эттирувчи ҳодиса. Шунингдек, тил – тарихий хотирани, авлодлар ўртасидаги узвийликни таъминловчи кўприк ҳисобланади. Шу боис, ўз она тилимизга бўлган меҳр-муҳаббатимизни янада мустаҳкамлаган ҳолда, уни қунт билан ўрганишимиз ва, шу аснода, ўз тарихимизни ҳам чуқур билишимиз лозим. Ваҳоланки, ўз тарихини, аждодларини билмаган инсон келажакка умид билан боқа олмайди.Президентимиз таъкидлаганидек: “Ўз она тилимизни чуқур ўрганиш билан бир пайтда, бугунги кунда, чет тилларни ўрганиш биз учун ҳар томонлама зарур.” Дарҳақиқат, чет тилларни билиш эвазига ўзга мамлакатларнинг иқтисодий, сиёсий, маданий соҳалардаги бизга мос бўлган ютуқларини олишимиз ва, ўз навбатида, ўзимиз эришганларимизни бошқаларга намойиш этишимиз мумкин. Чет тилларни ўрганиш ва билиш биз учун қанчалик фойдали бўлса, маданий биқиқлик эса шу қадар

иқтисодий, сиёсий инқирозга олиб келади.Шу сабабдан, мамлакатимиз Мустақилликка эришган илк даврданоқ халқнинг илм даражасини, маданияти ва маънавиятини юксалтиришга қаратилган кўплаб ислоҳотлар олиб борди. Бунинг натижасида ўзбек тилига давлат мақоми берилди, “Таълим тўғрисида”, “Кадрларни тайёрлаш миллий дастури” каби таълим соҳасига оид бир қатор дастурлар қабул қилиниб, амалиётга тадбиқ этилди. Юртимизда тилимизга эътибор тобора юксалаётгани туфайли аждодларимиз қолдирган маданий меросни тиклаш ва ўрганиш имкони туғилди, миллий қадриятлар тикланди, халқимиз маънавий жиҳатдан ўсди. Шу билан бир қаторда мамлакатимизда чет тилларни ўрганишга эътибор йил сайин ортиб борар экан, бунинг замини тобора мустаҳкамланмоқда. Бу борада юртбошимиз томонидан 2012 йил 10 декабрда қабул қилинган “Чет тилларни ўрганиш тизимини янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида”гиқарор фикримизнинг ёрқин исботидир. Юртимизда олиб борилаётган фан-таълим сохасидаги ўзгартириш ва янгиликлар ўзининг амалий жиҳатдан самарасини бериб келмоқда. Бунда хорижий тилларни ўқитиш хам муҳим аҳамият касб этади. Ўсиб келаётган ёш авлод ҳар томонлама баркамол, етук ва билимли бўлишида чет тилларнинг ҳам ўз ўрни ва аҳамияти бор. Ўзбекистонда илмфанни, адабиёт ва санъатни, техника ва қишлоқ хўжалигини янада такомиллаштириш, хорижий технологиялар ва инвестицияларни ўрганишда ҳамда ҳаётга тадбиқ этишда хорижий тилларни мукаммал билиш энг муҳим омиллардан бири ҳисобланади. Тил ва адабиёт воситасида биз ўзга халқлар тарихи, уларнинг дунёқараши, интилишлари билан яқиндан танишамиз. Адабиёт умуминсоний қадриятларни бизгача етказиб беради, халклараро меҳр-оқибатни мустаҳкамлайди, барча инсонларни эзгуликка чорлайди.Кўҳна тарихимизга назар солсак, дунё халқлари, хусусан, Шарқу Гарб доимо бир-бирларини ўзаро яқиндан билишга интилиб келганлигига мисоллар яққол кўзга ташланади. Буюк аждодларимиз, олиму фузалолар, шоиру мутафаккирлар халқлар иттифоқи ҳақида қайғуриб келишган. Айни пайтда уларнинг жаҳншумул аҳамиятли

кашфиётлари, асарларининг ўзи ҳам дунё халклари эришган ютуқларнинг синтези хисобланади. Гарб донишмандлари доимо Шарқ фалсафаси билан қизиқиб келганлар. Шарқҳам, ўз навбатида, Гарб мамлакатлари эришган фан ва техника соҳасидаги ютуқларини ўрганиб, ўзлаштириб борган. Машҳур Пифагор узоқ йиллар Миср, Бобил ва Хиндистонда яшаб, илм олган бўлса, буюк шарқ алломаси Фаробий ўзини Аристотелнинг шогирди деб ҳисоблаган. Абу Али ибн Сино ўзининг жаҳнга таърифи кетган “Тиб қонунлари” асарида, мутахассислар таъкидлашига кўра, юнон ва шарқ тиббиёти ютуқларини тўла мужассам эта олган. Шу туфайли ҳам бу асар минг йилдан буён медицина оламида ўз қийматини йўқотмай келмоқда. Аристотелнинг “Поэтика” номли машҳур асарига Ибн Сино томонидан ёзилган “Шеър санъати” деб номланган шарҳлар ҳам маданиятлараро бирлик рамзи, жахон маданияти ривожига қўшилган катта ҳиссадир. Бундан ташқари, маданиятнинг бошқа соҳаларини олиб қарайдиган бўлсак ҳам, миллий руҳ билан бир қаторда умуминсоний муштаракликни яққол кўришимиз мумкин. Мисол учун, санъатнинг буюк ва кўхна турларидан бири бўлган архитектура соҳасидаги кўплаб ютуқ ва ўзгаришларни олиб қарайлик. Ваҳоланки, бизнинг ғуруримиз ҳисобланмиш Самарқанд, Бухоро, Хива шаҳарларидаги архитектура ёдгорликлари хам дунё халклари меъморий санъати ўзаро уйғунлигининг рамзи ҳисобланади. Хулоса ўрнида айтиш жоизки, мамлакатимизда тилларни яқиндан ўрганиш учун яратиб берилаётган кенг имкониятлардан ёшларимиз самарали фойдаланмоқдалар. Хусусан, бугунги кун ёшлари хорижий тилларни мукаммал эгаллаб, дунёнинг исталган бурчагида Ватанимиз шаънини кўкларга кўтаришга қодир бўлмокдалар. Шу билан бир қаторда, жаҳоннинг илғор техника ва технологияларини, сара билим ва тажрибаларини юртимизга олиб келиш ва хорижий давлатлар билан ижтимоий, иқтисодий, сиёсий, маданий, фан- таълим соҳасида бевосита самарали ҳамкорлик қилиш имконияти ҳам туғилди. Булар натижасида эса мамлакатлар, миллатлар ўртасидаги алоқалар янада мустаҳкамланмоқда. Маданият мураккаб ва серқирра ҳодиса сифатида

ижтимоий ҳаётнинг барча соҳаларига бирдек даҳлдордир. Шу жиҳатдан дин ва маданият узвий боғлик жараён ҳисобланади. Жамият ҳаётида содир бўлаётган ривожланиш ҳолатини маданий жараёнларсиз тасаввур этиб бўлмайди. Аслида «маданият - у инсоннинг ижтимоий мавжудот сифатидаги камолотининг, инсонда инсонийлик ривожланишининг меъёрини тавсифловчи ҳодиса ҳисобланади. Зеро маданият инсон фаолиятини, унинг натижасида яратилган моддий ва маънавий қадриятларни қамраб олган ҳолда шахс камолоти ва жамият тараққиётига хизмат қилувчи ижтимоий ҳодиса ҳисобланади» Асрлар давомида турли дин вакилларининг бир заминда хаёт кечириши, улар орасида ихтилофлар кузатилмагани юртимиз халклари менталитетида азал-азалдан диний ва маданий бағрикенглик тушунчаларининг шаклланганига асос бўла олади. «Маданият ва дин нафақат, миллий мансубликнинг қарор топишида, балки этноконфессионал асослардаги айрим зиддиятларни бартараф этишда ҳам катта роль ўйнайди. Конфессиялараро мулоқот, маданиятлараро алоқа ва ҳамкорлик маданий адоват, тарқоқлик ва диний тоқатсизликка барҳам бериш учун самарали восита ҳисобланади» Диний қарашлари турлича бўлсада, «бугунги кунда миллий ҳаётни диндан ташқарида тасаввур қилиш нихоятда қийин. Бу диннинг кишилар турмушининг турли соҳаларига кириб борганида, маданияти, урф-одатлари, анъаналарига сингиб кетганида кўринади. Бундай уйғунлашув шунчалик кучлики, баъзан қайси қадриятлар диний, қайси қад-рият миллий эканини ажратиб олиш ниҳоятда мушкул» Дин ва маданият уйғунлашувидаги яна бир жиҳат - бу, унинг инсоният тарихи ва фаолиятини ўрганишда ўзига хос феномен вазифасини бажаришида кўринади. Шунингдек, дин маънавий маданиятнинг муҳим элементи ҳисобланади. Дин инсоннинг руҳий дунёси маънавияти ва маданияти билан чамбарчас боғликдир. Инсоннинг ижтимоий ҳаётида доимо у билан бирга бўлади. Шунинг учун ҳам динни ўрганиш - бу инсониятни ўрганиш демакдир. Динни инсониятдан, инсониятни диндан ажратиб бўлмаслигини тарихнинг

ўзи исботлади. Бу ҳолат эса юксак маданият ёки тарихий тараққиётнинг ижтимоий ва этник гурухлар ривожланишидаги сифатий хусусияти тарзида ўз ифодасини топади. Маданият ва дин ўртасидаги муносабат ўзаро дилектик алокадорликда бўлиб улар бир-бирини тўлдириб боради ҳамда ворисийлик асосида такомиллашиб боради. Айнан шу ҳолат У. Кўшаев таъкидлаганидек, «маданиятни диндан холи равишда ёки аксинча динни муайян маданий тизимдан айри холда тизимли тадқиқ этиб унинг моҳиятини англаб бўлмайди» Мусулмонлар, христианлар ва буддавийларнинг Ўзбекистан заминида биргаликда ҳамнафас ва ҳамжихат бўлиб яшаши диний- маънавий тотувликнинг нодир тимсоли ва барча дин вакилларига нисбатан бағрикенгликнинг энг яхши намунаси деб хисоблашга асос бўла олади. Бугунги глобаллашув жараёнида мамлакатда расмий фаолият олиб бораётган барча диний конфессиялар вакиллари ўз жамоаларининг Ўзбекистон Республикаси Конституцияси, “Виждон эркинлиги ва диний ташкилотлар тyғрисида”ги Конун қоидаларига қатъий риоя қилаётганлари ҳамда диний бағрикенгликни мустаҳкамлашга ўз ҳиссаларини қўшаётганликларини доимо таъкидлаб келмоқдалар. Кўп конфессияли Ватанимизда динлараро ва миллатлараро бағ рикенгликнинг таъминланиши мамлакат ижтимоий тараққиётида муҳим аҳамият касб этади. Диний бағрикенглик хилма-хил диний эътиқодда бўлган кишиларнинг олижаноб ғоя ва ниятлар йўлида ҳамкор ҳамда ҳамжиҳат бўлиб яшаши, кишилик жамияти равнақи йўлида хизмат қилишини англатади. Бу эса макон чегараларини билмайди. Хозирда бу ғоя эзгулик йўлида жамиятнинг барча аъзолари ҳамкорлигини назарда тутади. Инсонларнинг диний ва маданий муносабатларининг муштараклиги диний бағрикенглик тимсолида тинчлик ва барқарорликни мустаҳкамлаш, озод ва обод Ватан қуришнинг асосий негизини ташкил этади. Ўзбекистонда турли конфессиялар ўртасидаги муносабатлар ўзаро ҳурмат ва бағрикенгликка асосланган. Диний ва маданий бағрикенглик - турли миллатга мансуб кишиларнинг бирбирларининг тилини, динини,

турмуш тарзи, урф-одати ва анъаналарини, миллий-маданий меросини ҳурмат қилишни, уларнинг шаъни, қадр- қимматини, ор-номусини қадрлашни англатади. Бу эса диний ва маданий бағрикенгликнинг ижтимоий воқеликдаги инъикоси - тинчликнинг барқарорлигини ўзида акс эттиради.

Адабиётлар : 1. Ўзбекистон Республикасининг“Таълим тўғрисида”ги Қонуни. 1997 йил 29 август. / “Баркамол авлод – Ўзбекистон тараққиётининг пойдевори” – Т.: “Шарқ” нашриёти, 1998 йил. 2. Ўзбекистон Республикасининг“Кадрлар тайёрлаш Миллий дастури тўғрисида”ги Қонуни. 1997 йил 29 август. / “Баркамол авлод – Ўзбекистон тараққиётининг пойдевори” – Т.: “Шарқ” нашриёти, 1998 йил. 3. Ўзбекистон Республикасининг “Виждон эркинлиги ва диний ташкилотлар тўғрисида”(Янги таҳрирда)ги Қонуни. – Т.: “Адолат” нашриёти 1998 йил 4. Ш.М.Мирзиёев Танқидий таҳлил, қатъий тартиб-интизом ва шахсий жавобгарлик-ҳар бир раҳбар фаолиятининг кундалик қоидаси бўлиши керак Т. Ўзбекистон. 2017. 5. Ш.М.Мирзиёевнинг Ўзбекистон Республикаси Парламентига Мурожаатномаси. (2017-йилда амалга оширилган асосий ишлар якуни ва Ўзбекистон Республикасини 2018-йилда ижтимоий-иқтисодий ривожлантиришнинг энг устувор йўналишларига бағишланган мурожаатнома).Халқ сўзи.2017.23 декабр Дарслик ва қўшимча адабиётлар 1. Имомназаров М. Миллий маънавиятимизнинг такомил босқичлари. Т.: 1996 йил. 2. Абдуллаев М. Маданиятшунослик. Фарғона,1998 йил. 3. Абдуллаев М. Абдуллаев А. Маънавият ва маданият тарихи. Фарғона, 1998 йил. 4. Этномаданиятфанидан маърузалар матни. 1-қисм. Фарғона, 2001 йил.

Похожие

Миллатлараро муносабатларда барқарорлик тараққиёт омили. Этномаданий жараёнларда толерантликнинг ифодаси

Ўсмирларнинг психологик хусусиятлари

Этномаданият ва миллий ғоя муштараклиги

Маданиятшунослик фанининг предмети ва вазифалари

Маданий тараққиёт ва маънавий мерос