Ислом динининг вужудга келиши - Основы религиоведения - Рефераты

Ислом динининг вужудга келиши

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

82.5 KB

Ислом динининг вужудга келиши Режа: 1. Исломнинг вужудга келиши 2. Муҳаммад пайғамбар ҳаёти ва унинг ислом учун олиб борган курашлари. Макка даври

Исломнинг вужудга келиши Ислом (ислом дини) Арабистон ярим оролининг жанубий-ғарбий томонидаги вилоятларда, хусусан Ҳижоз воҳасида жойлашган Макка ва Мадина шаҳарларида яшайдиган араб қабилалари (қурайшлар) орасида VII асрнинг биринчи ярмида вужудга келган янги жаҳон динидир. Ислом пайдо бўлиши арафасида Арабистоннинг ғарбида Ўрта ер денгизининг Шарқий қирғоқларида, шимолий Африкада (хусусан Мисрда) якка худоликка асосланган иудаизм (яхудолик) дини, шимол томондаги Византия (Ҳозирги Туркия) давлатида эса насроний дини (христиан) мавжуд бўлиб, бу динлар араблар орасида ҳам тарқалмоқда эди. Бу тўғрида Қуръонда ҳам маълумотлар берилган. (Бақара сураси). Ўша даврдаги тарихий вазиятда араб қабилалари ва шаҳар давлатлари аҳолиси олдида қуйидаги тарихий вазифалар мавжуд эди: 1. Араблар ҳаётида уруғчилик, қабилачилик тартиблари емирила бошлаб, қулчилик билан феодал тартиблари шаклланаётган эди. Натижада араблар ижтимоий турмушида табақаланиш, синфий тенгсизлик рўй бериб, бир томондан бой бадавлат хонадонлар, иккинчи томондан қашшоқ хонадонлар мавжуд бўлиб, ҳаётда юқори табақа оилаларида дабдабали тўй- маъракалар, айш-ишратбозлик, исрофгарчилик, маиший айниш авж олади. Айни пайтда камбағаллар, етим-есирлар аҳволи оғир эди. Раҳм-шафқат, адолат камайиб кетган эди. Бу хусусда Қуръонда (Нисо сураси ва бошқа сураларда) жуда кўп фикрлар айтилган. «Ислом - ихлос, тинчлик, омонлик, сулҳ, турли офатлардан саломат бўлиш, итоат , бўсуниш каби маъноларни англатади» (Қаранг: Поклик имондандир.Т., «Ўзбекистон», 1991 йил, 33-бет) 2. Араб қабилаларининг бир қисми водий ва воҳалардаги қишлоқ ҳамда шаҳарларда яшаб, деҳқончилик, ҳунар-мандчилик ва савдо ишлари билан шуғулланарди. Бу жойларда маданият анча ривож топган эди. Макка ва Мадина маданият ва диний марказлар эди.

Бироқ ўша вақтларда арабларнинг кўпчилиги саҳроларда яшаб, улар чорвачилик билан шуғулланиб кўчманчилик ҳаётида яшаганлар. Шаҳарлик ва саҳройи-бадавий араблар орасида тез-тез талончилик урушлари юз бериб турганлиги тарихий манбаларда кўрсатилган. Арабларда уларни тартибга солиб турадиган марказлашган кучли давлат ҳам йўқ эди. Ана шундай кучли давлат тузиш тарихий заруриятга айланган. Бу давлат ижтимоий тарқоқликка барҳам бериб, арабларни бирлаштириши зарур эди. 3. Ўша даврда арабларда ғоявий-мафкуравий бирлик ҳам йўқ эди. Чунки, араб қабила ва уруғлари турли-туман динларга диний урф-одатларга амал қилганлар, айниқса аждодлар руҳига сиғиниш, айрим ҳайвонларни илоҳийлаштириш (тотемизм), айрим тоғлар, ғорлар, сув манбалари, дарахтлар, тошлар, осмон жисмларидан; ой, қуёш, юлдузларни муқаддаслаштириб уларга сиғиниш (фетишизм), инс-жинслар, девлар, алвасти, пари, афсонавий хизр каби ғайритабиий кучларга ишониш кучли бўлган. Қабилавий худолар, маъбудалар, яъни илоҳаларга эътиқод қилишарди. Каъба (тошдан қурилган тўртбурчак ибодат уйи) тўғрисида тарихий маълумотлар сақланиб қолган. Исломий давргача ҳукм сурган бу жоҳилия даври мушриқийлик бўлиб бу ҳам арабларни мафкуравий жиҳатдан бирлаштириш йўлидаги ғов эди. Кун тартибида кўп худолик - мушрикийликдан ваҳдониятга, яъни якка худоликка ўтишдек муҳим тарихий вазифа турар эди. 4. Шаҳар бойлари ва бой чорвадорлар орасида кўп хотин олиш, кўп кунларга чўзилган дабдабали тўй-маъракалар, ичкиликбозлик, қимор ўйнаш, фоҳишабозлик каби ярамас одатлар кенг тарқалган эди. Айрим араб оилаларида қиз болаларни ерга кўмиб ташлашдек даҳшатли одат ҳам бор эди. Кун тартибида ана шундай аҳволга барҳам бериш вазифаси ҳам мавжуд эди. Юқорида санаб ўтилган тарихий вазифаларни фақат Оллоҳ хоҳиш иродаси бўлган Ислом дини куч-қуввати билангина бажармоқ мумкин бўлди. Оллоҳга иймон-эътиқодга даъват қилиш фаолиятини ханифалар бошлаб юборган эдилар.

Ханифалар (ханиф, арабча сўз бўлиб, маъноси чинакам эътиқод қилувчи, тақвадор киши) демакдир. Ўз ҳаётини якка худога эътиқод қилишга даъват қилишга бағишлаган. Ислом дини вужудга келмасдан илгари араблар орасида якка худолик ғоясини тарғиб қилиб чиққан руҳонийлар ханифлар эди. Ханифлардан Сижжаҳ, Тулайҳ, Асвад, Мусайлима кабиларнинг исмлари манбаларда тилга олинган. Ханифлар ўша даврда араб қабилалари ўртасида кенг ёйилган мушрикийликка қарши чиқиб якка худоликни тарғиб қилиб чиққанлар. Ханифлар Тангри, Воҳид, Карим, Фахим. Раҳмон, Акбар, Таоло, Одил кабиларнинг ҳар бири Оллоҳнинг, яратувчининг сифатлари деб тарғиб қилганлар. Ханифлар одамлар аҳлоқидаги баднафслик, очкўзлик, аҳлоқий бузуқлик, шуҳратпарастлик, дабдабабозлик, ҳаддан зиёд исрофгарчи-ликка олиб борадиган катта тўйлар, маъракалар қилишни қаттиқ қоралаганлар ва аксинча, инсоф, адолат, нафсни тийиш, ўзгалар ҳаққидан ҳазар қилиш, бир- бирларига ёрдам қилиш, ватанни севиш, илм-маърифатни эгаллаш каби фазилатларни тарғиб қилганлар. Улар турли бутларга сиғинишга чақир- ганлар. Ортиқча урф-одатларни бидъат деб ҳисоблаганлар. Муҳаммад пайғамбар ҳаёти ва унинг ислом учун олиб борган курашлари. Макка даври Муҳаммад Ибн Абдуллоҳ ёки Муҳаммад пайғамбар Саудия Арабистонидаги Макка шаҳрида Қурайш қабиласининг Хошимийлар хонадонида мелодий йил ҳисобида 570 йилда туғилган. Илк Ислом манбаларидаги маълумотларга қараганда, Муҳаммад «фил эгалари юриши» деб аталган тарихий воқеадан эллик кун кейин таваллуд топган. Ислом анъанасида бу 1-«фил йили» рабиъ-ул-аввал ойининг 12-куни деб қабул қилинган. Ал-Хоразмий ва ал-Берунийларнинг аниқлашларича, бу тарих 570 йилнинг 20 апрелига тўғри келади.(Қаранг: Муталлиб Усмонов. Қуръони Карим ва жаноби Расулулоҳнинг амаллари.Т., «Нур». 1992 йил, 5-бет).

Арабистон саҳроларида кўчманчи чорвачилик билан шуғулланган Қурайш қабиласининг ўндан ортиқ уруғи V аср бошларида Макка воҳасига жойлашиб, ўтроқлашган эди. Бу жойда мавжуд бўлган Каъба ибодатхонаси Иброҳим пайғамбар ўғли Исмоил билан бирга бошпана учун қурган, деган ривоятлар ҳам бор. Зам-зам булоғи ҳамда унинг атрофидаги ерлар қадимдан араблар ўртасида муқаддас ҳисобланган ва вақти-вақти билан бу ерни зиёрат қилиш қабилалар ўртасида одатга айланиб кетган. Чунки, Каъбада қабилаларнинг ўз худо-илоҳалари-ю маъбудалари учун қўйган бутлари, санамлари, ҳайкаллари мавжуд бўлиб, уларнинг жами сони 360 та эди. Ана шу худоларга атаб ҳар йили баҳор ва ёз ойларида Арофат тепалигида араблар туя, мол, қўй каби ҳайвонларни сўйиб худойилик қилганлар. Каъба ёнидаги қора тошга сиғиниб, унинг атрофидан айланиб зикр рақсига тушганлар. Зам- зам сувидан истеъмол қилиб, унга жаннатдаги кавсардан ер юзига отилиб чиққан муқаддас неъмат суви деб билганлар. Шу тариқа V аср ўрталаридаёқ Макка шаҳарга айланган. Маккада катта бозорлар вужудга келиб, унга атрофдаги араб қабилалари, узоқ юртлардан ҳам саводгарлар келишиб тижорат ва зиёрат қилганлар. Ҳозирги вақтда ҳам ана шу жараён хаж маросими номи билан давом этмоқда. Маккадаги ҳошимийлар хонадони нуфузли уруғлардан ҳисобланган. Муҳаммад авлодлари шу хонадондан чиққан. Муҳаммад ҳам ёш бўлган пайтларида Макка зиёратгоҳлари-нинг тасарруфи ҳошимийлар қўлида бўлиб, унинг бобоси Абдул Муталлиб Каъбанинг бош шайхи, эшик калитларини сақловчи эди. Абдул Муталлибнинг олтита ўғли бўлиб, иккинчиси - Абдуллоҳ Муҳаммаднинг отаси. У Муҳаммаднинг туғилганини эшитиб савдо карвони билан фаластиндан қайтиб келаётиб юрак оғриғи касалидан Мадинада вафот этган. Онаси Омина эса чақалоғини кўтариб карвон билан қайтгани ҳақида манбаларда маълумотлар мавжуд. Ўша даврда Маккада ўзига тўқ араблар орасида фарзандини атрофдаги қишлоқлардаги аёлларга эмизишга бериш одати бўлган.

Муҳаммадни ҳам бобоси Саъд ибн Бакр қабиласидаги Ҳалима Исмли аёлга эмизишга берган. Муҳаммад энага бағрида беш ёшигача яшаган ва кейин маккага, уйига олиб келинган. Бу ўринда шуни ҳам тилга олиб ўтиш керакки. Муҳаммад беш ёшида, ҳали Ҳалиманинг бағрида яшаётган вақтидаёқ келажакда пайғамбар бўлиши учун осмондан иккита фаришта тушиб кўкрагини очишгани, қалбидаги инсонларга хос бўлган ғараз ва ёмонликларни илдизи бўлган қора қони олиб ташлангани ва қалбини поклашгани ҳақида ривоят бор. Бу воқеани ислом тарихида «Саъд» воқеаси деб аталади. Муҳаммад олти-етти ёшлигида, яъни онаси Омина ҳаётдан кўз юмгач, уни бобоси Абдумуталлиб ўз тарбиясига олган. «Абдумуталлиб Муҳаммад аллайҳиссаломни ўз болаларидан юқори тутиб ҳар тарафга борсалар олиб борар эрдилар».(Қаранг: Бадойиъу-р-ривоят.Т., «Ёзувчи» нашриёти, 1995 йил, 12-бет). Лекин орадан икки йил ўтиб, бобоси ҳам вафот этган. Шундан кейин Муҳаммад тарбияси катта амакиси Абу Толиб қўлида бўлган. Болалигида у амаксининг қўй ва эчкиларини боққан. Кейинчалик Абу Толиб Муҳаммадни бир маротаба карвон билан Суриянинг Бусро шаҳридаги бозорга ҳам олиб борган. Анча вояга етганда Муҳаммад савдо карвонларини тузишда хизмат қилган. 595-йилда амакисининг маслаҳати билан Муҳаммад бадавлат бева аёл Хадичанинг хизматига кириб, унинг молларини карвон билан Сурияга олиб бориб сотиб келган. Орадан кўп ўтмай, у Хадичага уйланган. Илк Ислом манбаларида Хадичанинг ёши ҳақида икки хил маълумот учрайди. Оврупо исломшунослари Муҳаммад 25 ёшида ўзидан 15 ёш катта бўлган аёлга уйланган, деб камситиш мақсадида, фақат ана шу маълумотлардан биттасини мутлоқлаштирганлар. Уларнинг асарлари орқали бу маълумот Совет миллий ва тарғибот адабиётида ҳам кенг тарқалган эди. Аслида, иккинчи маълумот ҳам мавжуд бўлиб, бу маълумотлар Муҳаммаднинг кейинги хотини ойша сўзларига асосланган.

Шунга кўра Муҳаммад уйланган вақтда 23 ёшда, Хадича эса 28 ёшда бўлган. Бу маълумотни ҳақиқатга яқинроқ деб ҳисоблаш керак, чунки Хадича Муҳаммаддан олтита фарзанд кўрган. Биринчи кўрган фарзанди, ўғлига ал- Қосим деб исм қўйган, у икки ёшлигида вафот этган. Тўрт қиз: Зайнаб, Руқия, Умми-Гулсум, Фотималар катта бўлиб турмуш қуришган. 613 йилда эса яна бир ўғил кўрган бўлиб, унга ат-Тоҳир деб, исм қўйган, у гўдаклигида вафот этган. (Қаранг: Муталлиб Усманов. Қуръони Карим ва жаноби Расулуллоҳнинг амаллари.Т., «Нур» , 1992 йил 9,73-бетлар). Муҳаммад билан Хадича 15 йилга яқин ғоят тинч ва яхши турмуш кечирганлар. Қизларини турмушга узатганлар. Зайнабни узоқ қариндошининг ўғли Лакит Абул-Ос ибн Рабига, Руқия билан Умми- Гулсумни эса амакиси Абдул Уззанинг икки ўғлига, Фотимани амакиси Абу Толибнинг ўғли Алига турмушга берганлар. Оилада: Муҳаммад, Хадича, Фотима, Али, озод қилинган қул-ўғил Зайд ибн ал-Хориса, ҳаммаси бўлиб беш жон яшашган. Савдо ишлари билан Сурия, Фаластинга борган вақтларида Муҳаммад иудаизм (яҳудий) ва насроний (христиан) динлари билан танишган, катта руҳонийлар суҳбатида бўлиб, якка худо ва пайғамбарлар, айниқса Мусо (Моисей) ва Исо (Иисус) пайғамбарлар тўғрисида кўп қизиқ маълумотлар эшитиб, таъсирланган. Ёшлик пайтларида бобоси Абдул Муталлиб ва унинг суҳбатларида қатнашган уламолардан дин тўғрисида кўп сабоқ олган эди. У бир неча йиллар мобайнида мутассил равишда диний тафаккур ва ибодат билан шуғулланиб турган. Унинг хотираси кучли бўлиб, хулосалар чиқаришга қобилиятли бўлган. Ниҳоятда тақводорлик билан ҳаёт кечирган. Муҳаммад Макка яқинидаги Хиро ғорига бориб доимо ибодат қилган, бир неча куну тунларни шу ғорда ўтказиш одати бўлган. «Диний ёзувларни биладиган одам» сифатида танилган қариндоши Варақа ибн Навфалдан ҳам таълим олган.

Муҳаммад пайғамбар 610 йилда 40 ёшида Маккада актив Ханиф сифатида фаолият бошлаб, Ислом дини, барча борлиқнинг, у дунё-ю бу дунёлар эгаси Оллоҳни тарғиб қилиб, ҳаммани янги динга эътиқод қилишга даъват эта бошлаган. Муҳаммадга ваҳий келган. Оллоҳдан фаришта Жаброил ваҳий келтирган. (Ваҳий - луғавий маъноси: «Уқдириш», «дилига солиш» мазмунида Оллоҳнинг пайғамбарига юборган амри). Муҳаммаднинг Ислом дини учун олиб борган кураши икки даврга: Макка ва Мадина даврларига бўлинади. Исломни Макка давридаги тарғиботи, мушрикийликка қарши олиб борган кураши, мелодий 610 йилнинг 15 дан 16 августга ўтар кечасидан бошланиб то 632 йилнинг 8 сентябр-игача, яъни 23 йил давом этган. Ибн Исҳоқ-Ибн Хишомнинг «Сирату-р-Расул-Оллоҳ» асарида шундай ривоят келтирилган: Муҳаммад Хиро ғорида тунаб қолган бир кечада осмондан овоз эшитган ва фаришта Жаброил унга «Ўқи!» деб буюрган. У «Мен ўқишни билмайман»,-деб жавоб берган. Жаброил яна «Ўқи!» деб икки бор такрорлаган ва ҳар дафъа у оғир азоб чеккан. Охирида фаришта унга кўрсатиб турган ёзувни беҳос ўқиган. Кейин Жаброил унинг Оллоҳнинг элчиси қилиб олинганини айтган. (Қаранг: Юқоридаги китоб, 10-бет). Расулиллоҳ Хиро ғоридан қайтиб келиб, бўлган воқеани ва Қуръон сурасининг ваҳий қилинганини хотини Хадичага айтган ва дарҳол Хадича ваҳийни калима қилиб қайтариб мусулмон бўлган. Қуръоннинг 96-«Алақ», Лаҳта қон сурасининг дастлабки бешта оятида: Бисмиллоҳи-р-Раҳмони-р-Раҳим Иқраъ бисми раббика-л-лази халак Халака-л-инсона мин алак Иқраъ ва раббука-л-акрам Аллази аллама би-л-калами Аллама-л-инсона мо лам яълам

Таржимаси: Ўқи, яратган Парвардигорнинг номи билан Инсонни лахта қондан яратганнинг номи билан Ўқи, Парвардигоринг фазлу карамли Унинг ўзи қалам билан ўргатган Инсонга унинг билмаганини ўргатган. Дастлабки ваҳий келган кечаси «Лайлатул қадр»-мазмуни «қудрат кечаси» ёки «тақдир кечаси», илоҳий қудрат туфайли Қуръон юборила бошланган ва унда исломийлар тақдири белгиланган кеча, деган маъно мавжуд. Мусулмонлар Лайлатул қадр кечасини муқаддас деб билишлари ана шундан пайдо бўлган. Диндорлар ҳар йили шу кечада Оллоҳ ҳар бир мусулмон ибодат пайтида илтижо қилган тилагини ҳисобга олиб, унинг тақдири ҳақида ҳукм чиқаради, бахт ато этади, деб ишонадилар. Шунинг учун ҳам лайлатул қадр кечасида Қуръон ўқиб, Оллоҳга илтижо қилиб чиқиш расм бўлиб, у катта савоб ҳисобланади. Муҳаммад Расулиллоҳ тарғиботига дастлаб яқин қариндошларидан бир қисми ишониб, унинг издошларига айланишди. Исломни қабул этганлар сафи кенгайиб борган. Қурайш қабиласидаги ёшларнинг бир қисми ҳам пайғамбарга ишониб исломни қабул этганлар. Муҳаммад дастлабки тўрт йилда ўз ҳовилисида тарғибот олиб борган. Унинг тарафдорлари 35 кишига етгач, бадавлат задагонлардан бирининг ўғли ал-Аркам 614 йилда йиғилишларни ўз ҳовлиси-да ўтказишни таклиф қилган. Ал-Аркам ҳовлисида исломни қабул қилган Умар ибн-ул-Ҳаттоб 40-мусулмон бўлган киши ҳисобланади. Ислом тарихида дастлаб исломни қабул қилган 40-45 кишилар обрў-эътиборли бўлиб, улар орасидан кейинчалик Абу Бакр, Умар, Али, Жаъфар каби улуғ кишилар етишиб чиққанлар.

Муҳаммад ва унинг сафдошлари доимо бирга бўлишиб, тўйларда ҳам, азада ҳам, намозу рўзаларда, ифторлик ва жумада ҳам ҳамкорликда бўлиб, бир-бирларининг аҳволидан хабар олишган, ёрдам қилишган, манфаатлари, оила, мол-мулклари доимо баҳамжиҳатликда яшаган ва тасарруф этилгани учун уларни «мўминлар жамоаси» деб аташган. «Мўмин-мусулмон» атамаси ана шу тариқа пайдо бўлган. Ана шу дастлабки босқичда Муҳаммад пайғамбар тарғиботида одамларни якка худо Аллоҳга иймон келтиришга даъват этади. Якка худога иймон моҳияти Иброҳим пайғамбар эътиқодини тиклаш, одамларни ҳалолликка, бировнинг ҳаққига хиёнат қилмасликка чақириш мазмунида талқин этилади. Савдо билан шуғулланиш савоб иш, пулга фойда олиш (судхўрлик) эса қаттиқ гуноҳ дейилади, охират яқинлашгани-ни, у кун келгач, Оллоҳ барчанинг ишини ҳисоб-китоб қилиши, охират кунининг даҳшатлари, ҳар кимнинг қилмишига яраша ажр борлиги, яъни гуноҳкорлари дўзахга, савоб ишлар қилганлари жаннатга тушиши каби ғоялар тарғиботнинг асосий мазмунини ташкил этган. Маккада нозил бўлган суралар охират ва ажр масалаларига кўпроқ бағишланган бўлиб, улар одамлар руҳига кучли таъсир этган. Масалан: 81-ат-Таквир (Букланиш) сурасида: Бисмиллахи-р-Раҳмони-р-Роҳим Иза-ш-шамсу куввират Ва иза-и-нужуму-н-кадарат Ва иза-л-жиболу-суйиират Ва иза-лишору уттилат Ва иза-л-вухушу хушират Ва иза-л-бихору сужжират Ва иза-л-нуфусу зуввират Ва иза-л-мавъудату сутилат Би-аййи занбин кутират Ва иза-с-сухуфу нушират

Ва иза-с-самаъу кушират Ва иза-с-жахиму суъират Ва иза-л-жаннату узлифат Алимат нафсун мо ахзарат Таржимаси: Қуёш букланганда Юлдузлар тўкилиб тушганда. Тоғлар ўрнидан қўзғотилганда Ўн ойлик ҳомиладор туялар қаровсиз қолганда Ҳайвонлар бир жойга тўпланганда Денгизлар ёнганда Жонлар жонлар билан туташганда Тириклайин кўмилган қизларнинг Қандай гуноҳи учун ўлдирилгани сўралганда Ўрама ёзувлар очилганда Осмоннинг ёруғи сидириб олинганда Жаҳаннам қиздирилганда Жаннат яқинлаштирилганда Ўшанда ҳар бир жон нимани ҳозирлаганини билади. (Қаранг: ўша китоб. 17- бет) Маккада нозил бўлган суралар 90 та бўлиб, улардан 81,83,84,101,102,107-сураларида мол-дунё кўпайтиришга интилиб, одамгарчиликни унутадиган кишилар, одамларни тарозидан алдаб, ёлғон гапириб, фирибгарлик қилиб, пулга фойда олиб, мол-дунёсини кўпайтирадиган қалбларнинг иши қораланади. Бева-бечораларга, етим- есирларга ғамхўрлик қил-майдиган, қўл узатган гадони ҳайдайдиган қаттиққўл, шафқатсиз, тошмеҳр одамлар танқид қилиниб, раҳмдиллик, инсонларга ёрдам қилиш тарғиб этилган.

Бундай умумбашарий ва инсоний ҳисларга, аҳлоқий ҳалоллик ва покликка даъват, ғоятда ширали ва чиройли қилиб тиловат этилган оятлар, айниқса, ёшларга кучли таъсир қилганлиги сабабли улар исломни бажонидил қабул қиладилар, уларни бу йўлдан ота-оналарининг жазоси ҳам қайтара олмайди, хусусан қуллар исломни эътиқодга айлантирадилар. Бироқ Муҳаммад 615 йилда халқ йиғинлари ва анъанавий қурбонлик ўтказиладиган Сафо тепалигида халққа очиқ мурожаат қилиб, Ислом динига киришга даъват қилиб, аввалги маъжусийлик билан мушрикийликни қаттиқ қоралади. Айниқса навбатдаги қабилавий худоларга қўйилган илоҳа ҳайкалларни синдириб ташлашга чақиргач кескин қаршиликка учрайди, тўқнашув, таҳқирлар бошланади. Маккаликларнинг ота-боболари Аллоҳни танимагани учун дўзаҳда азоб чекмоқдалар, деган мазмундаги оятлар маккалик зодагонлар, савдогарларнинг юқори қисмида норозиликни кучайтирди. Шундан кейинги вақтларда пайғамбар ва унинг сафдошларининг аҳволи ёмонлаша бошлади. Муҳаммаднинг амакиси Абд ал-Узза илгаридан ислом тарғиботига қарши эди, у ҳошимийларни чақириб хонадонимиз обрўсини тўкаяпсан, деб пайғамбарни ҳақорат қилди. Унинг хотини уммавийлар уруғининг раҳбари Абу Суфъёнинг қизи Умма Жамил эрининг тарафини олиб, пайғамбар уйига ўтадиган йўлига ҳар куни тиканакларни тўплаб қўяди, натижа-да пайғамбар уйига қийинчилик билан киради. Абд ал-Узза Қуръоннинг 3-сурасида «Абу Лаҳаб», яъни («Оловнинг дўсти») «дўзахи» деб лақаб олади. Абу Лаҳабнинг икки ўғлига пайғамбарнинг Руқия ва Умми Гулсум деган қизлари тушганлигини айтган эдик. Абу Лаҳаб уларни талоқ қилдириб, уйига жўнатиб юборади, бу катта ҳақорат эди. Вазиятни енгиллаштириш мақсадида мусулмонларнинг бир қисмини пайғамбар 615 йилда Хабашистонга (ҳозирги Эфиопия) жўнатади. Бу биринчи ҳижратга Усмон Ибн Аффон бошчилик қилади. Кейинги бир неча ой ичида вазият бироз юмшайди. Лекин 615 йил охирида вазият яна оғирлашиб кетади.

80 дан ортиқ мусулмонлар иккинчи ҳажратга яна Хабашистонга жўнайди. Қурайш хонадонларининг задогонлари Абу Толибдан, ё Муҳаммад тарғиботини тўхтатсин ёки ҳошимийлар хонадонидан ҳайдалсин, деб талаб қиладилар. Абу Толиб бу талабларни қатъиян рад қилади. 200-300 ҳошимий пайғамбар ҳовлиси атрофига чодир тикиб уни ҳимоя қиладилар. Бундай ноқулай вазият икки йилдан кўпроқ давом этади. 619 йилнинг июль ойида Абу Толиб вафот қилади, икки ойдан сўнг эса Хадича ҳам оламдан ўтади. Ҳошимийлар хонадонига Абу Лаҳаб бошлиқ бўлиб қолади. У Муҳаммадни уруғ ҳимоясидан маҳрум, деб эълон қилади. Бу ҳолат Муҳаммад ҳаётини хавф остида қолдиради. У асранди ўғли Зайд билан яширин ҳолда Маккадан чиқиб Тоиф шаҳрига йўл олади. Лекин тоифликлар уларни масхаралаб, тошбўрон қилиб ҳайдайдилар. Муҳаммад ғоятда оғир руҳий ҳолатда орқага қайтади. Сўнг у Хиро ғорига яширинади. Обрўли Навфал авлодидан бўлган Мутъим Ибн Али Муҳаммадни ўз уйига қабул қилади. У қуролли гуруҳи билан Кабъа олдига келиб пайғамбарни ўз ҳимоясига олганлигини эълон қилади. Пайғамбар ўз тарафдорлари орасида тарғибот олиб боради, маккалик зодагонлар билан эса тўқнашмасликка ҳаракат қилаверади. Пайғамбарнинг тарғиботи 620 йилнинг июль ойида Ясриб шаҳридан хажга келганларга катта таъсир кўрсатади. Хаждан қайтиб борганлар орқали Ясриб аҳолиси ўртасида бу тарғибот ҳақида ижобий фикр ёйила бошлайди. Маккадан 350 километр шимолда жойлашган Ясриб воҳасида яшайдиган Авс ва Хаэраж номли араб қабилалари ўртасида доимо зиддиятлар мавжуд эди. Бундан ташқари, бу икки қабила билан ўша воҳада қўшни бўлиб яшайдиган Кайнука, Нзир, Курайза деган яҳудий қабилалари ўртасида ҳам тез-тез тўқнашувлар бўлар эди. Қабилалар ўртасидаги ихтилофни бартараф қиладиган бир тадбиркор «ҳакам» бўладиган шахсга катта эҳтиёж сезилар эди.

621-622 йиллардаги ҳаж мавсумларида Ясриб вакиллари Муҳаммад пайғамбар билан Макка яқинидаги Акаба деб номланган жойда икки маротаба учрашдилар. Бу учрашувларда Муҳаммадни сафдошлари билан ясрибга таклиф қилишиб, агар пайғамбар «ҳакам»лик қилишга кўнса, ясриб аҳли исломни қабул қилиб, пайғамбарни ўзларига бошлиқ этиб сайлашларини ваъда берадилар. Ўртада келишув бўлди. Ясрибликлар жўнаб кетгач, Муҳаммад ва унинг тарафдорлари аста-секин Ясрибга кўника бошлайдилар. Ниҳоят 622 йил 9 сентябр кечаси Муҳаммад Абу Бакр билан яширин равишда Ясрибга жўнаб кетиб, 16 кун йўл босиб 622 йил 24 сентябрда ясрибга эсон-омон етиб келадилар. Ясрибликлар уларни яхши кутиб оладилар, пайғамбар ниҳоят янги жойда бемалол дам олиши мумкин бўлди. Бу кўчиш арабча хижрат дейилади. Мусулмон йил ҳисоби - ҳижрий йил шу 622 йилдан бошланади.

Фойдаланилган адабиётлар: 1. Абдуқаҳҳор Иброҳимов, Хайриддин Султонов. Ватан туйғуси. Нарзулла Жўраев . Тошкент. «Ўзбекистон» - 1996 й. 2. Қуръони Карим. Алоуддин Мансур таржимаси ва изоҳлари. Тошкент, «Чўлпон» нашриёти. 3. Муқаддас китоб. Инжил. Туркия муқаддас китоб жамияти. 1995 й. 4. Музаффар Хайруллаев. Даврон Шораҳмедов. Маданият ва мерос. Т., 1973 йил. 5. Ҳамиджон Ҳомидов. Зардўшт яратган дин ва маданият. Ёш куч. 7-8 сонлари. Т. , 1992 йил. 6. Искандар Жадид. Биз қандай ибодат қиламиз? Германия. 7. Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Исмоил Бухорий. Ҳадис 2. Алб жомиъ Ас- Саҳиҳ (Ишонарли тўплам). Қомуслар бош таҳририяти. Тошкент-1996 й

Похожие

Ислом учун курашнинг Мадина даври

Жахон динлари хакида тушунча

Диннинг тарихий шакллари ва моҳияти. Миллий давлат динлари ва уларнинг хусусиятлари

Марказий осиёдаги барқарорликка таҳдид солаётган диний экстремистик ва террористик ташкилотлар

Диннинг келиб чиқиши ибтидоий жамиятдаги динлар