Birinchi Jahon urushining Turkiston o‘lkasiga ta’siri. 1916 yil milliy-ozodlik harakati - Tarix - Referatlar

Birinchi Jahon urushining Turkiston o‘lkasiga ta’siri. 1916 yil milliy-ozodlik harakati

Yuklangan vaqt:

20.09.2019

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

73.5 KB

Ko'chirib olish

Birinchi Jahon urushining Turkiston o‘lkasiga ta’siri. 1916 yil milliy-ozodlik harakati Reja: 1. Birinchi jahon urushining boshlanishi va Turkistondagi favqulodda choralar 2. 1916 yil qo‘zg‘olonining boshlanishi va uning sabablari 4. 1916 yil xalq qo‘zg‘olonining yakunlari va tarixiy ahamiyati.

1910-1914 yillarda Turkiston o‘lkasida milliy o‘zlikni anglash jarayoni kuchaydi. Mustamlaka ma’muriyati idoralari 1911 yilda Farg‘ona viloyatida “idora tartiblariga va jamoat osoyishtaligiga qarshi kurashdan guvohlik beruvchi” 833 ta, 1913 yilda 1220 ta “jinoiy ish” qayd qilganlar. 1914 yil yozida Rossiya imperiyasi birinchi jahon urushiga qo‘shildi. Bu urush butun Rossiya imperiyasi, shuningdek, Turkiston o‘lkasi aholisining ham ahvolini og‘irlashtirdi. 1914 yil 26 iyulda Turkiston o‘lkasi “favqulodda muhofaza holatida” deb e’lon qilinib, mirshablik nazorati kuchaytirildi. Har qanday tashviqot, targ‘ibot ta’qiqlanib, tartib buzganlarga Maxsus qo‘mita tomonidan 500 rublgacha jarima solish, yo o‘n oy muddatga qamash huquqi berildi. Ammo bunga qaramay yangidan paydo bo‘lgan sotsial-demokratlar va eserlar tashkilotlarining yashirin faoliyati davom etib, korxonalarda ish tashlashlar to‘xtamadi. Mavjud tuzumdan norzilik o‘zbek ishchi, hunarmandlari o‘rtasida ham kuchaydi. Xozirgi O‘zbekiston hududida joylashgan 425 sanoat korxonasidan 220 tasi paxta tozalash, 76 tasi ko‘n-teri tayyorlash, 32 tasi pilla quritish zavodlari bo‘lib, ularda 18 ming ishchi kuniga 12-14 soatdan og‘ir sharoitda mehnat qilgan. Temir yo‘l ishchilari safida tub millat vakillari 4,5-5 mingni tashkil qilgan. Ayniqsa, hunarmandlarning ahvoli nihoyatda og‘irlashgan edi. Rus sanoati mollarining raqobati ularni xonavayron qilib, ko‘pchiligini oxiri ishchilar safiga olib borib qo‘shgan. O‘lkadagi hunarmandlar soni 100 mingdan oshiq edi. Urush o‘lkaning qoloq qishloq xo‘jaligiga asoslangan iqtisodiyotiga ham katta zarar yetkazdi. Natijada o‘lka aholisining 90 foizini tashkil etgan dehqon va chorvadorlarning ahvoli ham mushkullashdi. 1916 yilda paxta ekin maydoni ham, xosildolrligi ham pasayib ketdi. Chor imperiyasi yetishtirilgan praxta uchun qat’iy narxlarni belgilab qo‘ygan bo‘lib, bu narx juda past edi. Bu esa paxtakor dehqonlarning keskin noroziligiga sabab bo‘ldi. Paxta topshirishdan ommaviy bosh tortish avj oldi. Urush munosabati bilan dehqonlardan olinadigan soliqlarning hajmi ham kun sayin ortib bordi. Turkistonda 1914 yilda yer solig‘i 6859021 rubl bo‘lgan

bo‘lsa, 1916 yilga kelib bu ikki barobar ko‘tarildi. 1915 yilda esa maxsus harbiy soliq ham joriy qilindi. 1913 yilda paxtaning narxi 50 foiz oshirilgan bo‘lsa, boshqa zarur mollar narxi 400-500 foizga ko‘tarildi. Non narxi esa 6 barobar oshdi. Chayqovchilik avj olib, sudxo‘rlik kuchaydi. Oziq-ovqat ta’minotining qiyinlashuvi sababli mehnatkashlarning noroziligi kuchayib bordi. Rus mustamlakachilari urush yillari Turkistondan 59 million pud paxta, 8,5 million pud paxta yog‘i, 950 ming pud pilla, 2925 ming pud teri, 300 ming pud go‘sht, 229 ming pud sovun, 474 ming pud baliq olib ketishdi. Frontga aholidan 70 ming ot, 12 ming tuya, 38 ming kv metr gilam-namatlar, 2400 ming rubl naqd pul yig‘ib olindi. Xuddi shu davrda guruch, go‘sht, qand, poyafzal va gazlama narxi bir necha barobar ko‘tarilib, dehqonu-hunarmand va ishchi ro‘zg‘orini mushkul holga soldi. Aynan shu sharoitda podshoning bu oilalarni boquvchisiz qoldiradigan mardikorlikka safarbarlik haqidagi farmoni xalq sabr kosasini to‘ldirgan so‘nggi tomchi bo‘ldi. 1916 yil 25 iyunda rus imperatori Nikolay II ning «Imperiyadagi rus bo‘lmagan erkak aholini harakatdagi armiya rayonida mudofaa inshootlari va harbiy aloqa yo‘llari qurish uchun olib boriladigan ishlarga, shuningdek, davlat mudofaasi uchun zarur bo‘lgan boshqa har qanday ishlarga jalb qilish haqida»gi farmoni e’lon qilindi. Farmonga binoan Turkiston o‘lkasidagi rus bo‘lmagan 19 yoshdan 43 yoshgacha bo‘lgan jami 250 ming erkakni front orqasidagi ishlarga safarbar qilish ko‘zda tutilgan edi. Lekin farmonning bunday tarzda Turkiston o‘lkasiga mutlaqo tatbiq etib bo‘lmasligini tajribali podsho amaldori, sobiq harbiy vazir A.N.Kuropatkin ham tushungan edi. U vazir yordamchisi general Frolovga Rossiyada ikki yildan beri davom etib, nihoyasi ko‘rinmagan bu tadbirni, ya’ni urushga 19-43 yoshli aholini safarbar qilish masalasi hal bo‘lmagan holda uni chekka o‘lkalarga tadbiq etish noo‘rinligini ko‘rsatgan edi. Farmonga ko‘ra Sirdaryo viloyati zimmasiga 87 ming, Samarqandga 88 ming, Farg‘onaga 50 ming mardikor yuborish vazifasi yuklatildi. Podshoning o‘sha farmoni haqidagi bu shum habar yashin tezligida butun Turkiston o‘lkasiga

tarqaldi va azob-uqubatlardan alamzada Turkiston mehnatkashlarini larzaga soldi. Chunki mardikorlikka faqat kambag‘allarning farzandlarini olish rejalashtirilgan edi. Mardikorlik ro‘yxatlarini tuzish volost boshqaruvchilari, oqsoqollar va ellikboshilarga yuklatilgan edi. Ular bundan o‘z manfaatlari yo‘lida foydalandilar. Mahalliy ma’murlar katta pora evaziga boy va amaldorning arzandalarini safarbarlikdan qoldirar, ko‘proq kambag‘al oilalarning farzandlarini ro‘yhatga qo‘shib qo‘yar edilar. Bundan tashqari mustamlakachi ma’murlar ijozati bilan boylar va amaldorlar o‘z o‘g‘illari o‘rniga mardikorlikka boshqa kishilarni yollashlari ham mumkin edi. Bunday nohaqlik, adolatsizlik va firibgarlik busiz ham nochor xayot kechirayotgan xalq ommasining sabr-kosasini toshirib yubordi, ular bosh ko‘tarishga majbur bo‘ldilar. Shu tariqa Turkistonda tarixda Jizzax qo‘zg‘oloni nomi bilan ma’lum bo‘lgan umumxalq qo‘zg‘oloni sodir bo‘ldi. Dastlab qo‘zg‘olon Samarqand viloyatining Xo‘jand shahrida 1916 yil 4 iyulda boshlandi. Bu yerda to‘plangan 6- 7 ming kishilik olomon politsiya idorasini qurshab oldi va mardikorlikka bormasliklarini izhor qildi. Qo‘zg‘olonchilarning oldingi saflarida Abdumadaminov, Dadaboy Masharipov, Yaxyoxon Qori Olimxonov, Eshonxon Mirza O‘rinov kabi xalq vakillari bordilar. Qo‘zg‘olonchilar safida ayollar va bolalar ham bor edi. Politsiya qo‘zg‘olonchilarni o‘qqa tutdi. Uch kishi o‘ldirildi, to‘rt kishi yarador qilindi. Bu habar tez orada butun Samarqand viloyatiga va boshqa xududlarga ham tarqab ketdi. Jumladan 7 iyulda Xo‘jand voqeasidan habar topgan Samarqand viloyatining Dahbed qishlog‘ida qo‘zg‘olon ko‘tarildi. Bir necha ming kishi qatnashgan bu qo‘zg‘olonga mulla Usmon Abdurasulov, Gadoy Abduqodirov, Xolmo‘min Xolmurodov, Azizqul Murodov, Muxtor Xafizov singari xalq fidoyilari boshchilik qildilar. Qo‘zg‘olonchilar bo‘lim boshqaruvchisining mirzasi Qobulovni o‘ldirdilar. Qo‘zg‘olon qatnashchilaridan Usmon Abdurasulov boshchiligida 30 kishi hibsga olindi va turmaga tashlandi. Qo‘zg‘olonning asosiy markazi Jizzax shahri va uezdi edi. Qo‘zg‘olon ko‘targan Jizzax xalqi chor ma’murlarining kamsituvchilikdan iborat mustamlakachilik siyosatiga qarshi kurashga otlandilar. Podsho farmoniga ko‘ra Jizzax viloyati

bo‘yicha 10531 kishi mardikorlikka safarbar etilishi kerak edi. Ammo podshoning safarbarlik tadbirlari mehnatkash xalq tomonidan qo‘llab-quvvatlanmadi, aksincha ommaning qahru-g‘azabi kuchayib, ommaviy qo‘zg‘olonga aylanib ketdi. Bu qo‘zg‘olon davomida o‘zining butun qalbi-vujudini mehnatkash xalq baxtiga baxshida etgan haqiqiy qahramonlar yetishib chiqdilar. Jizzax qo‘zg‘olonining chor Rossiyasining milliy mustamlakachilik zulmiga qarshi umumxalq qo‘zg‘oloni ekanligini tasdiqlaydigan adolatli qarashlari 1916 yildagi boshqa rasmiy xujjatlarda ham tan olingan. Jumladan, chor hukumat tomonidan qo‘zg‘olonchilarni jazolash uchun tuzilgan favqulodda sud aybnomalarining birida Jizzax volostidagi qo‘zg‘olon xalq xarakati ekanligi e’tirof etilgan. Ana shu aybnomada bayon qilinganidek 12-13 iyul kunlari Jizzax uezdi Yom volosti aholisi qo‘zg‘alib, otliq va yayov bo‘lib, mustamlaka ma’murlari, volost boshqaruvchisi va oqsoqollarga qarshi shiddatli hujum boshladi. Qirq qishlog‘ida Karim Orziqulov boshliq olomon ellikboshilardan Norcha va Qulbeklarni o‘ldirishdi. Qo‘zg‘olonchilarni Turdibek Xudoynazarov boshchiligidagi 500 kishilik yana bir guruxi Chuqurtoqqishloq oqsoqoli Mulla Mahkamboy Mulla Ro‘ziqulovni toshbo‘ron qilib o‘ldirdi. Zomin pristavi Sobolev qurolli qo‘zg‘olon soqchilar va tarjimoni bilan Yom volostiga kelib qo‘zg‘olon tashabbuschilaridan yetti kishini, shu jumladan Karim Orziqulov bilan Turdibek Xudoynazarovni qo‘lga tushirib Zominga jo‘nadi. Lekin ular yo‘lda 800 kishilik qo‘zg‘olonchilarning xujumiga duch keldi. Yom volostidagi singari qo‘zg‘olon harakatlari Yangi Qo‘rg‘on, Zomin va boshqa volostlarda ham bo‘lgan. Mana shunday eng og‘ir va hal qiluvchi damlarda mahalliy hokimiyat vakillari mustamlakachi chor ma’murlariga yordam berganlar va o‘z millatlarining manfaatlariga hiyonat qilganlar. Buni quyidagi dalil yorqin ifoda etadi. Jizzax shaxri mehnatkashlarining qo‘zg‘olonlaridan tashvishga tushgan Jizzax uezdi hokimi Rukin Eski shahar aholisining bir qismini katta machitga to‘plab, agar ular hukumatga qarshilik ko‘rsatsa, hammaning mol-mulki musodara qilinib, uylari yakson qilinajagini aytgan. Mahalliy ma’muriyat vakillari Akrom to‘ra, Muhtorxon

to‘ra, Abdusamad Mahsum va boshqalar uezd boshlig‘iga ta’zim qilib, podsho farmonini to‘la ma’qullab, uni shubhasiz bajarish va xalq harakatini bostirishda chor ma’murlariga yordam ko‘rsatishga va’da berishdi. Mustamlakachi va mahalliy ma’murlarning o‘zaro til biriktirib xalq ommasiga nisbatan ishlatgan zo‘ravonlik, do‘q-po‘pisa siyosati mexnatkashlarning nafrat va nadomatini yanada battar oshirdi. Mexnatkash xalq milliy zulm va zo‘rlikka qarshi yoppasiga qo‘zg‘olonga ko‘tarildi. Qo‘zg‘olonni bostirish uchun uezd hokimining yordamchisi polkovnik Avansev o‘z qo‘shini bilan yetib keldi. Olomon Avansev otryadini qurshab olmoqchi bo‘ldi. Ammo ketmon, belkurak, tayoq va toshlar bilan qurollangan qo‘zg‘olonchilar harbiy qismning yalpi o‘q uzishiga bardosh berolmadi. Qo‘zg‘olonchilardan 11kishi halok bo‘ldi. Jizzax qo‘zg‘oloni chor ma’murlari va mahalliy hokim to‘ralarni vahimaga soldi. Ular qo‘zg‘olonni qonga belash va bostirish maqsadida Toshkentdan yordam so‘radilar. Toshkentdan to‘plar va pulemyotlar bilan qurollangan otryad Jizzaxga yetib kelgach, qo‘zg‘olon shafqatsizlarcha bostirildi. Jizzaxning eski shahar qismiga harbiylar o‘t qo‘yib, yer bilan yakson qildi, yoshu-qari otib, chopib tashlandi. Shahar aholisi qishloq va ovullar tomon qochdilar. Harbiylar qishloq va ovullarga ham hujum uyushtirdilar. Ko‘plab dehqonlar va batraklarni dorlarga osdilar yoki otib o‘ldirdilar. Jizzax qo‘zg‘olonida ishtirok etgan va qamoqqa olinganlar ustidan shoshilinch suratda harbiy dala sudlari tashkil etilib, tegishli choralar ko‘rildi. Jumladan, Jizzax qo‘zg‘olonining rahbari Nazirxo‘ja Abdusalomov boshchiligida 76 kishi ustidan 1916 yil 23 avgustda Zakomolskiy raisligida yopiq harbiy sud majlisi bo‘ldi. Sud ishi yakuniga ko‘ra 32 kishi otuvga hukm qilindi. 1916 yil 10 sentabrda hukm ijro etilib, Nazirxo‘ja Abdusalomov, Jaynoq Abdurahmonov, Ziyoqori Abdullaev, Muhammadrahim Abdurahimov va boshqalar osib o‘ldirildi, ko‘plari Sibirga surgun qilindi.

Jizzax shaxrida boshlangan qo‘zg‘olon tez orada shahar atrofidagi Bog‘don, Zomin, Sangzor, Yangiqo‘rg‘on, Yom, Ravot, Qoratosh, Usmat va boshqa volostlarga ham yoyilib ketdi. Qo‘zg‘olonchilar son jixatdan kun sayin ko‘payib bordi. 14-17 iyul kunlari Bog‘don mintaqasidagi bekliklarga ishonchli vakillar jo‘natildi. Natijada Forish, Narvon, Majrum va boshqa bekliklarning vatanparvarlari ham oyoqqa turdilar. Bu yurishga Ilonchi, To‘qay, Anamuna, Yomchi qishloqlarining mingboshisi Jaynoq Abdurasulov boshchiligida qurollangan 200 otliq dovyurak yigitlar ham kelib qo‘shildilar. Jizzax tomon yurgan qo‘zg‘olonchilar Abdurahmon Jevachi o‘zining yetti o‘g‘li - Norbek, Doston, Islom, Qorabek, Dovil, Sorabeklar bilan birga bosh bo‘lib bordi. Bog‘donlik qo‘zg‘olonchilar yetib kelganga qadar chor qo‘shinlari Jizzaxdagi qo‘zg‘olonni bostirib bo‘lgan edi. Shunga qaramasdan Abduraxmon Jevachi boshchiligidagi vatanparvarlar Qili arig‘i yonida podpolkovnik Afanasev boshchiligidagi rus qo‘shinlarini qurshovga oldilar. Natijada bosqinchi kuchlar qattiq otishmalarga chiday olmay shaharga chekindilar. Ana shunday paytda rus qo‘shinlariga Ivanov boshchiligida qo‘shimcha yordamchi kuchlar yetib keladi. Bu vaziyatni dushmanlar foydasiga o‘zgartirib yubordi. Qo‘zg‘olon shafqatsizlarcha bostirildi. Dushmanning qattiq ta’qibiga bardosh bera olmagan qo‘zg‘olonchilar Nurota tog‘lari, Samarqand, Buxoro va boshqa tomonlarga qochdilar. Jizzaxga yashirincha qochib kelgan Bog‘don pristavi Borilla jazo otryadiga boshchilik qiladi va qo‘zg‘olonchilardan shavqatsiz o‘ch oladi. Jazo otryadlari qishloqma-qishloq, ovulma-ovul, tog‘ va qirlar osha kezib yo‘l-yo‘lakay yoshu qari, erkak, ayol demasdan duch kelgan odamni otib, chopib o‘ldiradilar. Faqat 26-27 iyul kunlari Bog‘don muzofotining o‘zida sudsiz-tergovsiz 120 dan ziyod kishi otib tashlandi. Jazo otryadi Yangiqishloq, Mixin, Ilonchi, To‘qay, Yom, Ota, Yotoq, Nurak, Qoratosh, Anamuna, Sarimsoq, Sharilloq, Safarota, Mojirin va boshqa o‘nlab qishloq va ovullarga batamom o‘t qo‘yib kulini ko‘kka sovurdilar. Ana shu tariqa Bog‘don qo‘zg‘oloni chor ma’murlari tomonidan ayovsizlarcha shafqatsizlik bilan bostirildi. Qo‘zg‘olon ishtirokchilarining ko‘pchiligi osib o‘ldirildi, qamoqqa olindi, otib tashlandi va Sibirga surgun qilindi.

Qo‘zg‘olonnning rahbari Abdurahmon Jevachi sud qilinib Jizzaxning Quturbuloq mavzesida osib o‘ldirilgan. Qo‘zg‘olon qatnashchilaridan ko‘pchiligi o‘n yil muddat bilan Sibirga surgun qilindi. Jizzax bilan bir vaqtning o‘zida Kattaqo‘rg‘on shahar va uezdida ham xalq qo‘zg‘olon ko‘tarib ko‘chalarga chiqqan edi. Kattaqo‘rg‘on uezdining Mingariq volosti aholisi 18-19 iyul kunlari qo‘zg‘olon qilib oqsoqollarning uylariga o‘t qo‘ydilar. Qo‘zg‘olonning keng tus olayotganligidan tahlikaga tushgan uezd hokimi N.M. Ross viloyat harbiy gubernatoriga 22 iyulda yuborgan xabarnomasida, Kattaqo‘rg‘on volostidagi O‘zbekkent va Arabxona qishloqlarida qo‘zg‘olon ko‘targan olomon qozining uyiga hujum qilib, uni o‘ldirgani to‘g‘risida ma’lumot beradi. Tobora keng quloch yozayotgan g‘alayonning oldini olish uchun N.M.Ross «jinoyatchilarni» qidirib topgandan ko‘ra, ularning uylariga yalpisiga o‘t qo‘ygan ma’qul deydi. 1916 yilgi xalq harakatlari Farg‘ona viloyatining beshta uezdiga; Andijon, Qo‘qon, Namangan, Skobelev (Farg‘ona) va O‘sh uezdlariga yoyildi. Rasmiy hujjatlarga ko‘ra Farg‘ona viloyatida kamida 107 joyda, Samarqand viloyatida 25 joyida, Sirdaryo viloyatida 20 joyida qo‘zg‘olon va g‘alayonlar bo‘lib o‘tganligi qayd etilgan. 1916 yilning iyul o‘rtalarida bo‘lib o‘tgan Marg‘ilon qo‘zg‘olonida 25 mingdan ortiq xalq qatnashdi. Ularning aksariyati kambag‘al dehqonlar, kosib va hunarmandlardan iborat bo‘lib, ular tengsizlik va haqsizlikka qarshi kurashga chiqqan edilar. Biroq mahalliy hukumat ma’murlari harbiy qo‘shinlar yordami bilan bu qo‘zg‘olonni bostirishga erishdi. Qo‘zg‘olonchilardan 63 kishi katorgaga va surgunga jo‘natildi. Bular orasida Nurmuhammad Ma’zumov, Tojiboy Miraliev, Layliboy Qosimboev, Shermuhammad Habibullaev, Qodirjon Mamasodiqxo‘jaev, Kamoliddin Xolliev va boshqalar bor edi. Mustamlaka ma’muriyati bergan ma’lumotlarga ko‘ra Farg‘ona viloyatining 17 joyida aholining harbiy qismlar bilan qonli to‘qnashuvi bo‘lib o‘tgan. 9 iyul kuni Andijonda ham odamlar qo‘zg‘aldi. Mahalliy amaldorlarni do‘pposlagan ulkan olomon eski shahardan yangisiga - Skobelev nomli katta ko‘cha orqali yo‘l

oldi. Andijonliklar 1898 yildagi voqealarni unutmagan, intiqom o‘ti endi baralla alanga olgan edi. Ular Gultepa maydonida tumanboshi I.Brjezitskiy bilan uchrashishadi. U kazaklar va politsiyachilar qurshovida turib, olomonning talablarini eshitib, kazaklarga ularni o‘qqa tutishni buyuradi. Natijada uch kishi halok bo‘lib, 12 kishi yaralanadi. 9 iyul kuni Andijon shahrining ikkinchi qismida Gultepa maydonidagi isyonni bostirish chog‘ida alohida Ural kazak yuzligidan Kuntaev boshiga tosh tegib jarohat ko‘rdi, qo‘zg‘olonchilardan uch kishi o‘ldi, 8 kishi yarador bo‘ldi. Qo‘zg‘olon boshliqlaridan 22 kishi ushlandi, tergov organiga topshirildi. 10 iyulda Oltinko‘l bo‘lisiga qarashli Dalvarzin qishlog‘ida qo‘zg‘olonchilar bo‘lis boshlig‘i Mulla Xakimbek Mulla Ro‘zibekov va uning hamrohlarini o‘ldirdilar. Qo‘zg‘olon boshliqlaridan 32 kishi ushlanib qamoqxonaga topshirildi. 11 iyulda Maygir bo‘lisining Chuvama qishlog‘ida ko‘tarilgan qo‘zg‘olonda Chuvama ellikboshisi Qipchoqboy Boymirzaev o‘ldirildi. Qo‘zg‘olon rahabarlaridan 16 kishi hibsga olinib, tergovga berildi. 12 iyulda Baliqchi bo‘lisidagi Xolmurod-Qo‘rg‘oncha qishlog‘ida qishloq oqsoqoli Eson Ali Rahimqulov o‘ldirilib, qo‘zg‘olon tashkilotchilaridan 2 kishi qamoqqa olingan. Xuddi shunday qo‘zg‘olon Yorboshi bo‘lisidagi Bekobod qishlog‘ida, Sultonobod jabhasidagi So‘fiqishloq, Norin bo‘lisidagi Cho‘ja qishlog‘ida ham bo‘lib o‘tdi. Andijon tumanining Kapa, Hindimozor, Ko‘tarma, Elaton, Mirobod, Xo‘jaobod (Baliqchi bo‘lisidagi), O‘rmonbek qishloqlarida ham qo‘zg‘olonlar bo‘lib o‘tdi. Qo‘zg‘olon qatnashchilaridan talaygina qismi hibsga olindi. Marg‘ilon bilan bir vaqtning o‘zida Namangan shahrida ham qo‘zg‘olon ko‘tarilgan. 11 iyulda Namangandagi Labbaytog‘a dahasidagi Kurashxona maydoniga 1500 odam to‘plandi. Labbaytog‘a dahasining qozisi xalq qo‘zg‘oloni haqida darhol pristavga xabar yetkazdi. Pristav V.Dombrovskiy tish-tirnog‘igacha qurollangan harbiy qism bilan yetib keldi. Erkaklar, ayollar va bolalardan iborat olomon V.Dombrovskiydan mardikorlikka safarbarlik qiluvchi ro‘yhatni tuzishni to‘xtatishni talab qildi. G‘alayon kengayib ketishidan xabar topgan kapitan

Rumyansev o‘z rotasi bilan yetib keldi. Bu ashaddiy millatchi kapitan dab- durustdan aholini o‘qqa tutishga buyruq berdi. Pristav Dombrovskiyning e’tirof etishicha, qo‘zg‘olonchilar qurolsiz va katta talofat berilishiga qaramay harbiy va politsiyachilar bilan qattiq olishgan. Ular politsiyaga xujum qilib, pristav Fedorovning to‘ppanchasini tortib olmoqchi bo‘lishgan, hatto qo‘zg‘olonchi Jamollidin Uvaysov bir politsiyachining qilichini tortib olgan. Namangan qo‘zg‘oloni qatnashchilaridan 84 kishi turli muddatlarda qamoq jazosiga hukm qilingan. Farg‘ona vodiysining 17 joyida bo‘lib o‘tgan to‘qnashuvlarda ikki tomondan ayniqsa, mahalliy aholi juda ko‘p qurbonlar bergan; 5 kishi o‘ldirilgan, 109 kishi yarador qilingan. Yarador bo‘lganlardan keyinchalik yana 28 kishi vafot etgan. Ammo bu raqamlarning ataylab kamaytirib ko‘rsatilganligini keyinchalik mustamlaka ma’murlarning o‘zlari tan olishgan. Jumladan, Farg‘ona viloyati harbiy gubernatori, g‘alayonlarda o‘lgan va yarador bo‘lganlarning ko‘pchiligini aholi tez fursatda jang maydonidan olib ketganligi sabali aslida qancha talofat berilganligini bilish qiyin, deb yozgan edi. 11 iyulda Toshkentning Eski shahar qismida xalq harakati to‘lqini ko‘tarildi. To‘plangan olomon: «O‘lsak o‘lamiz lekin bolalarimizni bermaymiz!», «Zolim podshoning o‘zi o‘lsin!», «Qachongacha u bizni ezadi?» deb har tomondan baqirardi. Qo‘zg‘olonni bostirish uchun Kolesnikov boshchiligidagi jazo otryadi yetib keldi. Qo‘zg‘olon vaqtida polkovnik N.Ye.Kolesnikov bir necha martoba olomonni tinchlantirishga harakat qildi. Qo‘zg‘olonchilardan biri qo‘lida qilichi bilan N.Ye.Kolesnikovga tashlanganida u bu kishini to‘pponchadan otib o‘ldiradi. Shundan keyin haloyiqning qoni qaynab «Ur» degan ovozlar yangradi. Olomon orasida Mahmud Mirsoatov ismli gimnaziya o‘quvchisi «Mirshablarni uringlar!» deb odamlarni hujumga chaqirgan. Qo‘zg‘olonchilardan Mirqosim Isamuhammedov sherigi bilan telefon simini uzgan. Olomonning boshqarma idorasiga bostirib kirishi havfi tug‘ilganidan keyin N.Ye.Kolesnikovning buyrug‘iga ko‘ra ularga o‘q uzildi. Natijada 11 kishi o‘ldirildi va 15 kishi yarador

qilindi. Ayollardan Rizvonbibi Ahmadxonova o‘ldirildi, Zo‘rbibi Musamuhammedova yarador qilindi. Boshqarma hovlisida ro‘y bergan fojeadan keyin ko‘p o‘tmay Toshkent shahar boshlig‘i O.O.Kochin yetib keldi. U o‘zi ko‘rgan voqeani shunday bayon etgan; «Men politsiya boshqarmasiga kelganimda ko‘chada, boshqarma atrofida va qisman hovlida erkagu xotinlardan tashkil topgan olomonga duch keldik. Olomon bir necha ming kishidan iborat bo‘lib, ular orasida o‘lganlar va yaradorlar yotardi. Politsiya boshqarmasiga boradigan ko‘chada ayrim kishilar menga yig‘i-sig‘i aralash nimalarnidir tushuntirib, kimlarningdir ustidan shikoyat qilmoqchi bo‘ldilar. Bu yerdagi erkaklar va xotinlarning hammasi xo‘rlangan va ezilgan ko‘rinadi. Politsiya boshqarmasiga kirganimda Eski shahar mirshablarining hammasi qo‘llarida to‘pponcha ushlab turganlarini ko‘rdim. Boshqarma binosi oldida telefon simi uzilgan holda yotibdi. Idoraning ichida g‘isht va tosh parchalarini, eshik va derazalar singanini ko‘rdim. Hali harbiy qismlar kelmagan edi. Olomonning tarqalishini so‘rab qilingan taklif inobatga olinmay, shovqin-suron eshitilib turdi. Ko‘p o‘tmay o‘liklarni va yaradorlarni olishga va tibbiy yordam ko‘rsatishga kirishildi. Shu paytgacha boshqarmaga harbiy bilim yurtining bo‘linmasi va Toshkent yangi shahrining mirshablari kelishdi. Shundan keyin harbiy qismlar ham yetib kelib, olomonni ko‘cha tarafdan o‘rab oldi va ularni tarqatishga muvaffaq bo‘lindi. Qo‘zg‘olonchilardan bir guruhi mirshab Mirkomil xonadoniga xujum qilish uchun Beshyog‘och tomonga ketishgan ekan». Chor hukumati qo‘zg‘olonni bostirgandan keyin ko‘p kishilarni hibsga oldi va sud qildi. g‘alayonning faol qatnashchilaridan etikdo‘z Abdurahmon Qayumso‘fiev va qora ishchi Mirqosim Shomuhammedov osib o‘ldirishga hukm etildi. Ishchilardan Tojiboy Yunusxo‘jaev, G‘ulom Kamolov, Yo‘lchi Ibrohimov, Nizomiddin xo‘ja Zayniddin Xo‘jaev, kambag‘al dehqon Murodxo‘ja Mahmudali Xo‘jaev, Yoqub Murodjaboev va boshqalar uzoq muddatli surgun yoki qamoq jazosiga tortildi. Chor ma’muriyati jo‘natilishi kerak bo‘lgan 200470 kishi o‘rniga amalda 123 mingdan ortiq mardikorni safarbar qila oldi. Ulardan 101600 tachsi Rossiyaning g‘arbiy qismiga, 4000 kishi Sibirga, 7405 kishi Kavkazga yuborilgan.

10000dan ortiq kishi Turkiston o‘lkasining o‘zida ishlatilgan. Mardikorlar harbiy va sanoat korxonalarida, konlarda, temir yo‘llar qurilishida, o‘rmonlar va ayrim kapitalistlarning xo‘jaliklarida qattiq nazorat ostida betinim ishlatilganlar. Ular ochlikdan, ho‘rlikdan, mashaqqatli mehnatdan ko‘p aziyat chekdilar. Ko‘plari sovuq urishidan, turli kasalliklardan o‘lib ketdilar yoki bir umrga nogiron bo‘lib qoldilar.

Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati 1. Karimov I. Milliy mafkura - mamlakat kelajagi poydevori. “Xalq so`zi” gazetasi, 7 aprel, 2000 yil. 2. Karimov I. “Tarixiy xotirasiz kelajak yo`q”, T.”Sharq”, 1998. 3. Karimov I. “Ozod va obod Vatan, erkin va farovon hayot - pirovard maqsadimiz” “Ishonch” gazetasi, 25 yanvar 2000 yil. 4. O`zbekiston tarixi (qisqacha ma`lumotnoma) T. ”Sharq”, 2000. 5. O`zbekiston tarixi (1-qism), T.”Universitet”, 1997. 6. O`zbekiston tarixi (talabalar uchun qisqacha Ma`ruzalar matni), T., “Universitet”, 1999. 7. www.ziyonet.uz 8. www.pedagog.uz

O'xshashlar

Birinchi jahon urushining sabablari va oqibatlari

Turkistonda Chor Rossiyasi mustamlakachiligi davrida idora usuli va boshqaruv

Chor Rossiyasining Turkistonni bosib olishi. Chorizm istibdodiga qarshi Turkiston xalqlarining milliy ozodlik kurashi. Jadidchilik

Turkiston o‘lkasida jadidchilik harakati va siyosiy harakatlar

O’zbek xonliklarining Rossiya imperiyasi tomonidan bosib olinishi. Mustamlakachilik zulmiga qarshi milliy ozodlik harakati. Jadidchilik