Христианликнинг ақидалари - Dinshunoslik asoslari - Referatlar

Христианликнинг ақидалари

Yuklangan vaqt:

20.09.2019

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

63.5 KB

Ko'chirib olish

Христианликнинг ақидалари Режа: 1. Христианликнинг ақидалари 2. Христианликнинг маросим ва байрамлари

Христианликнинг ақидалари Аввалги мавзуларда айтиб ўтилганидек, ақидалар дин ти-зимида энг муҳим фалсафий-назарий таълимотлар сифатида муҳим ўрин эгаллайди. Диний тасаввурлар, тушунчалар, диний дунёқарашдаги назарий ғоялар ана шу ақидаларда ифода қилинади. Христианлик ақидалари ҳам бундан истисно эмас, албатта. Христианлик диний таълимотининг воқеликни сирли, илоҳий қилиб тасвирловчи асосий ақидалари бир неча асрлар давомида таркиб топган. Бу ақидалар қуйидагилардир: 1-ақида : Христианликнинг иймон калимасига кўра диндорлар - ота худо, ўғил худо ва муқаддас руҳ («муқаддас учлик») бўлиб гавдаланадиган ягона худога эътиқод қиладилар. Демак, христианлик монотеистик дин эканлиги шу ақидадан маълумдир. Ота худо кўриниб турган олам (фариш- та)ларни яратган, деб ҳисобланади. Исо унинг инжилдаги «таржимаи ҳоли» билан бирликда Ўғил худо ҳисобланади. Муқаддас руҳ-православиеда ота худодан, католиклар эса ҳам ота-худодан, ҳам Ўғил худодан келиб чиққан, деб ҳисобланади. 2-ақида: Христианлик учун энг муҳим ақидавий ғоя худонинг гавдаланиш ақидаси бўлиб, унга биноан Исо худолигича қолган ҳолда, гўё Мария исмли қиздан (Биби Марям онадан) туғилган пайғамбар деб эълон этилади. Бу ақида Исога мансуб деб ҳисобланадиган барча инжил панд- насиҳатларга «илоҳий ҳақиқат»ларга хос ҳурматни кучайти-ришга хизмат қилади. 3-ақида: Гуноҳни ювиш ақидасига катта ўрин берилган, бунга асосан Исо бутга михланиб тортган азоблари ва ўлими билан ўзини одамларнинг гуноҳлари касрига ота худога қурбон қилган ва шу тариқа бу гуноҳларни ювган Бу билан у гўё одамзоддаги «гуноҳ ҳукмронлигидан халос бўлиш» йўлини очиб берган.

4-ақида: Исонинг қайта тирилиши ақидаси христиан диний таълимотида марказий ўрин эгаллайди. Бу тирилиш келгусида одамларнинг ҳаммаси тирилишининг (ислом динидаги охират-қиёматдаги одамларни тирилиши каби) гарови деб таъкидланган. 5-ақида: Осмонга чиқиб тушиш (Исломда меърож) ақидаси христианларни Исо тирилгандан сўнг осмонга, 0та худо ҳузурига чиққанлигига ишониш. Мазкур ақида орқали ердаги ҳаёт одамни охиратда кутадиган мангуликка нисбатан ҳеч нарсага арзимайди, деган ишонч уқтирилди. 6-ақида: Христианликнинг «худо олдида ҳамма одам тенгдир», деган бу ақидаси ижтимоий тенгсизликни бекор қила олмаган тасаввурдагина барчаги тенглик ҳуқуқини берган эди. Бу тенглик охиратда амалга ошишини кутишга диндорлар даъват этилган. Христианлик барча одамларнинг биринчи гуноҳ қилиш тенглигини эътироф қилади. Тўғри, христианликда мулкий тенглик ва умумийлик тўғрисида фикрлар бўлган, аммо оддий диндор меҳнаткашлар ва қуллар билан табақа вакиллари бўлган диндорлар орасида қарама-қаршилик келтириб чиқарган ана шу тенглик ғоялари инжилномаларда йўқ бўлиб кетган. Христианлик ақидалари Таврот асосида яратилган. Ота-худо бутун оламни ва одамларни яратиши тўғрисидаги ақида ҳам Тавротнинг «Ҳаёт» деб аталган биринчи китобидан олинган. «Ҳаёт» да дунёни яратилиши ҳақида шундай дейилган: «Дастлаб худо осмон ва ерни яратди. Ер кўринмас ва бўм-бўш эди, унинг усти чексиз ва қоронғи эди. Ва худонинг руҳи сувга тушди. Шундан кейин худо ёруғликни яратган ва уни зулматдан ажратган. Шу билан бирга яратишнинг биринчи куни йўқликдан самовий заминни, ер қитъаларини, денгизларни, тоғларни, осмон ёриткичларини, Қуёш, Ой, сайёраларни, юлдузларни яратган.

Шундан кейин худо ўсимликларни, ҳайвонларни яратган, ниҳоят, яратишнинг сўнгги олтинчи кунида у одамни бунёд этган. Ва худо одамни ўз қиёфасида яратган. Уларни эркак ва хотин қилиб яратди». (Ҳаёт, 1-сура, 21- оят) Бу йўқдан бор қилиб яратиш вақтида кўплаб чалкашликлар мавжуд. Масалан: «Ҳаёт» китобидаги 1-сурада эркак ва аёл бир вақтда яратилган дейилган. 2-сурада эса аввал эркак, кейин унинг қовурғасидан аёл яратилган, дейилади. Адам ва Ева дастлабки одамлар бўлиб, улар жаннатда яшашган, лекин шайтоннинг гапига кириб жаннат тартибини бузиб (улар манъ қилинган билим дарахти мевасини истеъмол қилишган), ундан ҳайдалганлар - биринчи гуноҳ юз берган. Шундан кейин улардан тарқалган барча одамлар туғма гуноҳ билан дунёга келганлар, деган ғоя олға сурилади. Чўқинтириш маросимида муқаддас сувда ана шу гуноҳни ювиб ташланади. Дин пешволари оламни яратишдаги ҳар бир кун миллион-миллион йилларга тенг бўлган, деб ҳисоблайдилар. Христианликнинг маросим ва байрамлари Бошқа динлар каби христианликда ҳам кўпгина маросим ва байрамлар мавжуд. Диндорлар ҳаёти ва турмушида, диний ташкилотлар иш фаолиятида христианлик маросимлари ва байрамларининг кўпи тантана, шодлик, ҳурсандчилик кунлари бўлса, айримлари совуқ, ғамгинлик, марсиявий ҳолатлар ҳисобланади. Маросимлар ибодат, сиғиниш, руҳий покланиш мазмунига эга бўлиши билан ажралиб туради. Ибодат қилиш вақтидаги диний сирли ҳолатдаги вазият, черковнинг тантанали ва сирли безаги, мусиқа, муножот, қўнғироқ овози, ёниб турган шам ва мой чироқлари, худога мадҳиялар, олтин суви берилган ёрқин ризолар, бутлар, деворга ишланган суратлар ва скульптура, руҳонийларнинг сиғиниш буюмлари ва ибодат қилувчиларнинг ўзлари устидан қиладиган сеҳрли ирим-сиримлари - буларнинг ҳаммаси диндорлар руҳиятига, қаттиқ таъсир қилиб уларни маҳзун ҳолатга солади, иродасини букиб, яратган худога эътиқодини кучайтиради, эмоцияни оширади, сирли ва сеҳрли «у

дунё»нинг лаззатлари тасаввурини яққолроқ намоён қилади. Маросимлар ҳар қандай диннинг энг актив элементи бўлиб, улар кишилар руҳий ҳаётида қаттиқ ўрнашиб қолади. Маросим ва байрамлар: а) диндорларни ҳамкорлик руҳида тарбиялайди; б) диндорлар орасида тартиб-интизомни мустаҳкамлайди; в) диндорларнинг вақти, моддий ҳаракат-ларини талаб қилади; г) диндорлар иймон ва эътиқодини кучайтиради; д) улар миллий ва байналминал маданиятнинг бир қисмига айланиб, умуминсоний қадриятларни кучайтиради. Бу хусусиятларнинг барчаси христианлик маросим ва байрамларида ҳам тўла амал қилади. Христианлик маросимлари асрлар мобайнида аста-секин шаклланиб борган, улар қуйидагилардир: чўқинтириш, причашчение (нон ва вино истеъмол қилиш), миропомазание (черковларда чақалоқни чўқинтиргандан кейин хушбўй мой суркаш), елосвяшчение (соборга олиб келиш), никоҳ (гулчам-бар кийдириш, никоҳ узуги тақиш кабилар), тавба қилиш (гуноҳларига пушаймон бўлиш), руҳонийликка қабул қилиш, Пасха, рождество Христово, троица байрамлари. Христианлик маросимларини таинстволар деб аталади. Бу маросим ва байрамлар барча христиан йўналишларида мавжуд, фақат уларни шакли ва вақти турлича холос. Чўқинтириш маросими христиан динининг энг муҳим ва асосий маросимидир. Бу маросим черковда ўтказилади. Маросиминг асосий моҳияти туғма гуноҳдан болани халос қилиш, уни христианликка доҳил қилиш, унга христианча исм қўйиш, уни черков қавмига, яъни аҳоли рўйхатига ёзиб қўйишдир. Маросим ўтказиш учун янги туғилган болани черковга олиб келишади. Бу ерда руҳоний унинг юзига қарата уч марта куф-суфлайди, дажжолларга қарши афсун ўқийди. Шайтондан юз ўгиришга, уни пуфлашга ва унга туфлатишга чақиради. Бу ишларнинг ҳаммасини чақалоқ номидан чўқинтираётган эркак ёки аёл, яъни чақалоқни «чўқинтираётган отаси ёки онаси» бажо келтиради.

Шундан кейин поп чақалоқни уч марта сувга ботириб олади, чақалоққа зайтун ёғи суртайди, унинг бошидан бир тутам сочини кесади ва болага исм қўйиб беради. Ривоятга кўра Исо пайғамбарни Иордан дарёсида авлиё Иоанн Чўқинтирувчи чўқинтирган. Чўқинтириш маросими қадимги Ҳиндистон, Рим, Миср, Кичик осиё ва бошқа давлатлар ҳудудларида яшаган халқлар орасида ҳам мавжуд бўлган. Христианликда чўқинтириш маросими янги эранинг 1-асри охирларида пайдо бўлган. Би-ринчи христиан жаҳон соборининг (4-аср) қарорига муво- фиқ, бу маросим ҳар бир христиан учун мажбурий деб топилган ва «эътиқод символи»га киритилган. Шу вақтдан бошлаб «чўқин-тирилган» сўзи «христиан» деган сўз билан тенг маъно касб этган. Христианлар бошқа диндаги ҳамма кишиларни «чўқин-маганлар» («Исони танимаганлар») деб атай бошлаганлар. Никоҳ маросими ҳам черковда ўтказилади. Бу маросим оила қуриш маросимидир. Черковда ўтказилган никоҳ христиан оиласининг қонуний асоси ҳисобланади. Никоҳ пайтида поп келин-куёвга оқ фотиҳа беради, уларни қўша қариб, ували-жували бўлишини худодан тилайди, келин-куёвга шоҳона жиға тақади, уларга ёниб турган шамни ушлаб туришни буюради. Уларнинг юзларига крест билан соя солади, исириқ-бухур тутатади (ёки исириққа ўхшаш хушбўй ҳид тутуни солади). Келин билан куёв бир- бирларининг бармоқ-ларига никоҳ узуги тақишади, поп уларни бир-бирига вафодор, ғамхўр, иттифоқ бўлиб яшаб, турмуш кечиришга даъват қилади. Оилани бузиш, ажралиш ҳам черков рухсати билангина бўлади. Тавба қилиш маросими ҳам черковда бўлади. Тавба қилишда гуноҳ қилиб қўйган ҳар бир христиан ўз гуноҳидан пушаймон бўлади. У гуноҳини кечиришни худодан сўраб беришни попдан илтимос қилади. Тавба қиладиган шахс попга ҳеч бир гувоҳсиз, у билан юзма-юз, тиз чўккан ҳолда ўзининг ҳамма гуноҳларини батафсил сўзлаб беради. «Бузуқ ниятлар»дан қаттиқ пушаймон бўлиб тавба қилади.

Поп гуноҳкорга насиҳат қилиб, уни тўғри йўлга солади ва «муқаддас руҳнинг кучи» билан уни гуноҳларидан пок қилади. Шу хизмати учун черковга гуноҳкор шахс ҳақ тўлайди. Поп эса унга «гуноҳдан пок бўлганлиги» ҳақидаги индульгенция ёрлиғини беради. Бу маросим диндорларни ҳалол яшашга чорласа, черковнинг эса диндор устидан назорат қилиб туришига кенг имконият яратиб беради. Причашчение маросими христиан динининг асосий маросимларидан бири ҳисобланади. Бу маросимни гўёки Исонинг ўзи тайин қилган эмиш. Причашчение маросимидаги асосий мазмун шуки, нон билан винони сирли равишда диндорлар биргаликда истеъмол қилади, бунда нонни Исонинг гўшти, винони эса унинг қони деб тасаввур қилинади. Исога янада яқинлашиш учун, у билан бир тан, бир жон бўлиб кетиш учун шу маросим ўтказилади. Машҳур руҳоний ва файласуф олим ўрта асрларда яшаган Фома Аквинский, Причашчение-нинг ҳар бир заррасида Исо бордир, деб таълимот беради. Христианликнинг причашчение маросими қадимги замон-лардаги тотемизм динидаги тотем-ҳайвонни қурбон қилиб, унинг «муқаддас» қони ва гўштини истеъмол қилиш мароси-мининг янги шаклидан бошқа нарса эмас. Христианликда яна дафн маросими, бутларга, хочларга, авлиёлар жасадига, муқаддас жойларга, айрим иконаларга сиғиниш маросим-одатлари ҳам бор. Христианлик байрамлари, яъни энг муҳим диний воқеа ва ҳодисалар билан боғлиқ бўлган алоҳида кунлар, барча христианлар учун байрам тантаналари мавжуд. Черковлар байрамларга жиддий ва катта эътибор бериб келаётир. Исо пайғамбар туғилган куни (рождество) байрами черков ҳаёти ва диндорларнинг турмушида кўзга кўринарли ўринда турадиган, миллионлаб кишиларнинг тантанали байрамларидан ҳисобланади. Черков таълимотига кўра бу байрамни худо Исо шарафига бағишлаб байрам қилишни тавсия этган. Католик руҳонийси ва олими Дионисий кичкинанинг мўлжалига кўра Рим шаҳрига асос солинганига эрамиздан аввалги 754-йилдан бошланган.

Исо туғилган кунни мисрликлар 6 январда нишонлаганлар. Рождество байрами олдидан диндорлар уйларидаги барча нарсаларни ювадилар, полларини артиб чиқадилар, устки кийимларни қоқадилар, ҳаммомда чўмиладилар, тоза кийимларни киядилар. Италияда рождество куни уйларидан эски кийимларни, нарсаларни, буюмларни кўчага ирғитиб юборадилар, шу қутлуғ байрамда ҳатто урушлар тўхтатилган. Айрим аразлашиб юрган кишилар ярашганлар, беморлар ҳолидан хабар олиб, уларга совғлар беришган. Исо инсониятни гуноҳидан озод қилиш учун ўз жонини фидо қилиш, ер юзида адолат ўрнатиш учун туғилган деб тасаввур қилинади ва унинг туғилган куни байрам қили-нади. Кўпгина давлатларда рождество куни президентлар ўз халқига мактуб йўллаб, байрам билан табриклайдилар. Рим папаси бутун христианларни табриклаб, уларни тинч-тотув яшашини, ҳар бир оилада бахт-саодат бўлишини тилайди. Халқ ўйнаб-яйрайди, бу уларнинг ҳақиқий байрами ҳисобланади. Ҳозирги вақтда мусулмон давлатларидаги дин бошқармалари бошлиқлари ҳам (Масалан, Ўзбекистон мусулмонлари диний ҳайъати раиси, муфтийси) христиан дини пешволарига табрик-лар йўлламоқдалар. Пасха байрами христианларда айниқса катта тантана билан ўтадиган байрамдир. Пасхадан олдин эҳтиросли ҳафта деб аталган ҳафта келади, бу ҳафта давомида диндорлар рўза тутадилар, зўр бериб ибодат қиладилар. Бу ҳафта охири худога эҳтиросли, мунгли мурожаат оҳангида ибодат қилиш билан якунланади. Ундан кейин пасха байрами бошланади. Қувончли ҳафта деб аталган бу ҳафта давомида байрам кун-лари руҳонийлар ва черков учун «иш» кунлари бўлиб, улар диндорларга ҳалоскорлик ғояларини, пасха байрами қандай келиб чиққанлигини тушунтириб берадилар. Улар пасха ва эҳтиросли ҳафта инсоннинг машаққат чекканлиги, ўлими ва қайта тирилишини хотирлаш учун белгиланган деб ҳисоблайди-лар. Қадимги ўлиб тирилишга, ўладиган танаю, ўлмайдиган жон (руҳ) га ишониш тўғрисидаги апима-анимизм динини таъсири ва шу дин асосида пайдо бўлган мисрликлардаги Озирис, финикияликлардаги Адсоинс, фиригияликлардаги

Аттис, греклардаги Дионис каби ўлиб тириладиган худолар, улар билан боғлиқ байраму урф-одатлар, турли ривоятлар асосида инсоннинг ҳам ўлиши ва қайта тирилиши, унинг ўз умматларининг гуноҳларидан поклаш учун чеккан азобию машаққатлари тўғрисидаги тасаввурлар ҳамда уни таърифлаш, хотирлашга бағишланган байрам келиб чиққан. Христанлар бу байрамнинг «пасха» деган номини яҳудийлардан олганлар. Чунки, қадимги човадор яҳудийлар баҳор байрамини «Песах» деб аташар эди, унда ёвуз руҳларнинг раҳмини келтириш учун биринчи туғилган қўзичоқни сўйиб, қурбонлик маросими ўтказишар эди. «Песах» деган яҳудийча (Иврит тили) сўзнинг маъноси «Раҳмини келтириш» маъносини билдиради. Қўзичоқ ўрнига ўзини қурбон қилган Исонинг чеккан азобларини хотирлаб пасхадан аввалги «эҳтиросли ҳафта» ўтказилган. Пасха байрами ҳалоскор Исонинг тирилишини тилаб, тантанали ибодат ўқиш билан бошланади. Пасха вақтида поплар черков минбарларидан туриб, тантана билан: «Бир-биримизни қучоқлаб, ўпишайлик, бизни ёмон кўрадиганларни кечирайлик»,-деб хитоб қиладилар. Исони қайта тирилиб қайтиб келиши эса барча вафот этган христианларнинг қайта тирилиши ва аршу аълода боқий ҳаёт кечиришининг асосий шарти ҳисобланади. Пасха байрами салб юришлари, диндорларнинг тантанавор намойишкорона кўчалардан ўтиши барчанинг руҳан шодлиги, ўйин кулгилари, жамоанинг зиёфатлари билан ўтадиган ҳақиқий байрамидир. Рождество, пасха байрамлари христиан байрамлари бўлсада, бу байрамлар христианликдаги турли йўналиш ва секталарга маҳаллий анъаналар, қадимги миллий динлардаги байрамлар билан уйғун равишда ва қўшилган ҳолда вақти, айрим шакллари жиҳатидан фарқ қилган ҳолда ўтказилади.

Фойдаланилган адабиётлар: 1. Абдуқаҳҳор Иброҳимов, Хайриддин Султонов. Ватан туйғуси. Нарзулла Жўраев . Тошкент. «Ўзбекистон» - 1996 й. 2. Қуръони Карим. Алоуддин Мансур таржимаси ва изоҳлари. Тошкент, «Чўлпон» нашриёти. 3. Муқаддас китоб. Инжил. Туркия муқаддас китоб жамияти. 1995 й. 4. Музаффар Хайруллаев. Даврон Шораҳмедов. Маданият ва мерос. Т., 1973 йил. 5. Ҳамиджон Ҳомидов. Зардўшт яратган дин ва маданият. Ёш куч. 7-8 сонлари. Т. , 1992 йил.

O'xshashlar

Христианликдаги йўналишлар

Жахон динлари хакида тушунча

Христианлик

Христианлик фирқалари

Монотеистик ва жаҳон динлари