Антик даврда публицистиканинг пайдо бўлиши - Лингвистика - Рефераты

Антик даврда публицистиканинг пайдо бўлиши

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

65.5 KB

Антик даврда публицистиканинг пайдо бўлиши Режа: 1. Нотиқлик санъати оғзаки нутқ чўққиси. 2. Ёзма нутқнинг публицистика равнақидаги ўрни. 3. Ю. Цезар – илк матбуот асосчиси.

Инсоният муомила аҳамиятини англаши ва уни тил белгилари билан белгилаши учун узоқ тараққиёт босқичларини босиб ўтди. Одам яшашини таъминлаши учун авваламбор хатти- Ҳаракатларини шуурий тарзда амалга оширдилар.Бу эса ўз навбатида одамларда оиласи, ўзини боқиши учун ( овда, ташқи курашишда) маълум бир ташқи объектга йўналтирган кучларни бирлаштириш мақсадида ибтидоий тарзда муносабатда бўла бошлаганлар. Ҳатто одам ўзининг бирон-бир ҳўжалик ишини «яхши» амалга ошириш учун ҳам тажриба ва маҳоратини муомила орқали бир-бирига узатиши керак эди. Ўзаро меҳнат алоқалари ва тил ҳаракат функциялари таъсири остида одамнинг индивидуал шаклланиши рўй бера бошлади, унинг мия ва туйғулари такомиллаша бошлайди. Одам маънавиятининг ўсишида сўзнинг таъсири беқиёс даражада катта бўлган. Одам нутқни эгаллай борган сари унинг ташқи олам билан алоқалари мисли кўринмаган даражада кенгайди, табиат ходисаларини англашда катта ёрдам берди. Одамлар ўртасидаги ички алоқаларнинг мустаҳкамланиши алоҳида шахсларнинг сифат томон ўзгаришига ҳамда барча инсониятни олға ҳаракатга,. Жамиятни эса янги тараққиёт босқичига олиб чиқди. Бир инсоннинг меҳнат фаолиятидаги (маҳорат усуллари, тажриба донолик кабилар) такрорий ҳолатлар сўзларда ўз аксини топа бошлади ва бу нарса турли одамларнинг ўзаро алоқалари ҳам янги ривожланиш босқичига олиб чиқди. Ушбу мустаҳкамлашлар авлоднинг, одамнинг яшашига ёрдам бериш,унинг умрини узайтириш мақсадида амалга оширилар эди. Теварак атрофнинг, табиатнинг тез-тез ўзгариб туриши одамлар ва алоҳида шахслар хотирасида муҳрланиб қола бошлади. Кейинчалик бу нарса янги ташкил этилиб бораётган инсон маданиятининг бир қисмига айлана бошлади. Моддий ривожланишнинг маълум бир даврларида алоҳида маънавий тажрибанинг ўсиши ва унинг сақланиши аста секинлик билан инстинктив ёки тасодифий ҳолда эмас, балки англаган ва бир мақсадли ҳолда амалга оширила бошланди. Агар бу нарса илк босқичда сақланишу- билимни,

тажрибани қайта ишлаш ва узатишни ўзида мужассам этган бўлса, кейинчалик маънавий фаолият соҳасини одоб- аҳлоқ нормалари ҳуқуқий ҳаракатлар кабиларни ҳам қамраб ола бошлади. Инсон фаолиятини ҳуқуқий ваколатлар асосида бошқарилиши йирик қабила жамиятлари,. Шаҳарларнинг пайдо бўлиши билан боғлиқдир. Уларнинг тепасида оқсоқоллар жамияти турар ва улар ижтимоий организмни бошқариш сифатидаги фаолиятнинг алоҳида бир турини пайдо қилди. Маданий шаклланишнинг илк босқичларидаёқ нотиқлик санъатини эгаллаш муҳим ижтимоий қадриятга эга эди. қадимда одамлар олий фазилатлари, яъни шахсий ғурур, воизлик, диний туйғу, тўғрилик, мардлик ва жасурлик кабилар билан ажралиб туришган. Лекин ҳамма эгаллаши мумкин бўлган ушбу фазилатларга ҳамма ҳам эга бўлавермаган. Тацит (58-117 й) герман қабилалари ҳаётини баҳолаб шундай ёзади: унчалик аҳамиятга эга бўлмаган нарсалар ҳақида оқсоқоллар, муҳимроқлари ҳақида ҳамма билан маслаҳатлашилади. Кейин ёшига, машҳурлигига, жанговор шуҳрати ва нотиқлигига қараб шоҳ ва оқсоқоллар эшитилади.. Бу ерда ҳокимлик ваколатидан фойдаланиб буюрилмасдан, ишонтириш орқали ҳаракат қилинади. Милодгача VII асрда Грецияда шаҳар-давлатлар қурилиши даври жамоат - авлод муносабатларини ўзида акс эттирган эди. қабила жамиятида муҳим давлат ишларини ҳал этишда халқ йиғинлари катта роль ўйнаган. Ўта муҳим масалаларнинг эркин халқ муҳокамасига (йиғинлар 6 минг фуқародан ортиқ киши қатнашганда ҳақиқий ҳисобланган) антик нотиқлик санъатининг асослари ҳисобланган. Аристотельнинг рақиби ва Афина нотиқлик санъатининг бошлиғи Исократ (эрамизгача 436-338 й) шундай ёзган эди: “ бир-биримизни ишонтириш ва нимани хоҳласак ўшани тушунтира олиш каби туғма

қобилиятга эга бўлишимиз нафақат ҳайвоний ҳаёт тарзини итқитиб ташлаш имконини , балки ҳамкорликда шаҳарлар барпо этиш, қонунлар чиқариш, ҳунармандчилик ва санъатни кашф этиш ва умуман биз томондан нимаики ўйлаб чиқилган ва ихтиро этилган бўлса, бу инсон нутқининг биринчи яратиш хусусиятидир”. Бу ерда Исократ нутқ қудратини улуғлайди, лекин у шу билан бирга қуруқ сўз билан машҳур бўлган софистларга қарши курашди. Ушбу баҳслардан кейин Римда нотиқларни қарама- қарши қўйиш анъанаси ривожланди. Нотиқ - бу жамоат арбоби, давлат вакили, нотиқ воизлик назарияси билимдони. Лекин Цицерон (эрамизгача 106-43 йил.)ўзининг ижодида ҳам нотиқлик,ҳам воизлик санъатини бирлаштирган кишилардан бўлган. У сиёсатчи давлат арбоби сифатида хаф сала билан сўзомоллик сирларини ҳам ўрганган. Антик даврда сўзомолликнинг асосан учта турип кўрсатилади: -эпидектик (яъни тантанали); -суддаги нутқ; -маслаҳат (сиёсий)нутқи. 6 Сўзомолликнинг энг олий ва мураккаб тури маслаҳатда, мажлисда сўзланадиган, яъни сиёсий нутқ ҳисобланган. Аристотель (эрамизгача 384- 322 й.)мана шундай ҳолатларда нотиқ бешта асосий масала бўйича ўз фикрини билдириши керак дейди: -молиявий аҳвол; -уруш ва тинчлик; -ватан ҳимояси; -маҳсулотларни олиб келиш ва чиқариш; -қонунчилик. Сўзомоллик маҳоратини пули, вақти, хоҳоши ва қобилияти бўлган ҳар қандай одам эгаллаши мумкин эди. Кўпчилликка тегишли бўлган сўзамоллик хусусияти аста секинлик билан алоҳида шахсларнинг кабига айлана бошлади. «Инсонни икки соҳадаги хизмати уни юқори

лавозимига – буюк императорлиги ва буюк нотиқлиги олиб чиқиши мумкин», -деган эди Цицерон. Афинада долзарб ижтимоий-муҳим ғоялар оммавий театр намойишлари, диний чиқишлар кўп сонли девор ёзувлари ва тарихчилар ишлари орқали ифода этилган. Буюк нотиқларнинг сиёсий нутқлари, уларнинг асослари ва айтиш шартлари публицистик фаолиятга ўхшашдир. Уларнинг предмети – бу алоҳида муҳим воқеа эканлиги ҳам ўхшаш, уларнинг функцияси- омма онгига тезкорликда таъсир этиши ҳам ўхшаш. Публицистиканинг шаклланишида сўзомоллик билан биргаликда ёзувнинг ривожланиши ҳам муҳим таъсир этди. Ёзувнинг келиб чиқиши қабила-авлод жамиятларида иқтисодий-сиёсий муносабатларнинг янги бир тури, ёзма ҳарфларга мурожаат давлатнинг ташкил топиши, солиқ ва маҳсулотларни белгилаш учун, ҳисобга олиш ва алмаштириш операцияларини амалга ошириш пайтида пайдо бўла бошлади. Энг қадимги ёзма ёдгорликлар, хусусан Месопотамияда топилган Шумер ёзувлари эрамизгача бўлган IV минг йилликнинг ўрталарига бориб тақалади. Ушбу дажла ва Фрот дарёлари оралиғида археологик текширишлар олиб бораётган олимлар Оссурия подшолигининг пойтахти Ниневия шаҳрининг вайронасинин (эрамиздан олдинги 612 йилда вайрон этилган)топди ва у ерда Оссурия ҳукмдори Анниурбанипалнинг кутубхонасига дуч келдилар: кутубхонада паҳлавон Гилглмиш ҳақидаги достон топилган, достонни таржима қилган олимлар ҳайратланиб қолганлар, ундаги воқеа Инжилнинг « Борлиқ китоби»даги ХI,ХII бобларида беоилган пайғамбар Нуҳ ва Туфон ривоятининг айнан ўзи ( қисман эмас)экан, кейин эса бу воқеа қуръони каримнинг Нуҳ пайғамбари ривоятида такрорланади. Ушбу топилдиқлар шуни исботламоқдаки, инсониятнинг энг қадимий ёзма ёдгорликлари узоқ тарихий шаклланишига эга. Ҳар қандай халқнинг ёзма ёдгорликлари ўзининг шаклланиши даврида фақат аниқ бўлган фактик маълумотларни, меҳнатга оид

хабарларни ёки диний рамзлар ёки расм-русмларни акс эттирган. Ёзув ёзма нутқнинг бой ифодавий имкониятларини акс эттириши учун узоқ тараққиёт босқичини босиб ўтди, хатто баъзи бир вақтларда у билан мусобақалашиш даражасига ҳам етди. Эрамизгача бўлган VIII асрдаги Эллин ёзуви анча шаклланиб улгурган, одамлар янги онгини, унинг фаолиятинини акс эттиришда муҳим восита бўлиб хизмат қила боҳлади. Ёзувнинг ривожланиши ёзма қоғозларни кашф этишга олиб келди. Чунки олдин ишлати б келинган лой, тош, дарахт ва металлакрдан кўра қоғозлар ( папируслар) анча қулай эди.Биз антик даврда публицистика мақсадларда ёзма матнлардан кенг фойдаланганлиги ҳақида кўпгина манбаларни учратишимиз мумкин. Масалан, эрамизгача бўлган VI- VII асрларда одамлар гавжум бўладиган жойларда: майдонларда, бозорларда тошларга ёки металл парчасига ўйиб ёзилган қарорлар, буйруқлар, қарорлар, буйруқлар, хабарлар, ҳукуматнинг халққа қаратилган мурожаатлари илиб қуйилган. Масалан, зрамизгачаV асрга тааллуқли бўлган юнон қишлоқларидан бирида топилган мрамор тошдаги Юнон- форс урушига бағишланган ёзув ўзининг таъсирчанглиги ва долзарблилиги билан ажралиб туради. Унда шаҳарнинг урушга тайёргарлик ва ташкил этишга чақирув ўз аксини топган: «Худолар ! Кенгаш ва халқ қарор қилди! Ферарлар авлодидан Неоклнинг ўғли Фемистокл ( шахснинг, унинг авлодининг аҳамияти таъкидланяпти)таклиф киритади.Шаҳар Афинага ва бошқа худоларга ишонади. Афиналиклар ва ксенликлар болалар ва 7аёлларни Трезунпга олиб бориб қўйсинлар. қариялар ва аёлларни эса Саламинга олиб борсинлар Хазиначилар ва уроқчилар худолар мулкини қуриқлаш учун Акрополда қолишсин.» Балоғат ёшига етмаган барча қолган кишилар икки юзта кораблни тайёрлаш учун борсинлар ва умумхавфни бартараф этишда баҳам жиҳат бўлишни хоҳлаган македонияликлар, коринфиянлар, эгинетлар ва бошқалар билан биргаликда ўзининг ва бошқа эллинларнинг озодлиги учун варварларга қарши курашсинлар.

Ушбу ёзма матндан ҳам маълум бўлаяпдики, унда ёзма сўз оммада ватанпарварлик туйғуларини уйғотишга йўналтирилган сиёсий мақсадларни ифодалашга хизмат қилмоқда. Шу билан бирга оммага таъсир этиш мақсадида ўрнатилган ёки тарқатилган монумент ёзувлар ҳақидаги гувоҳлар ҳам жуда қизиқ. Плутарх юнон-форс урушининг машҳур лашкарбошчиси Фемистокл ҳаётини тасвирлаб, шундай дейди: Фемистокл соҳилдан узоқ бўлган, душманлардан, бўрондан қочиб борадиган барча жойларга, кўринадиган тошларга ёки улар таниб оладиган қилиб, тошларга ўйиб ёзилган ёзувлар қолдириб кетар эди. Ушбу ёзувларда у юнонликларга мурожаат қилиб, агар иложи бўлса ўзларининг ота- боболарига, уларнинг озодлиги учун курашаётганлар сафига келиб қўшилишига чорлаган: агар мумкин бўлса, унда ҳеч бўлмаганда уруш пайтида варварлар армиясига зарар етказиш ва уни бош-бошдоқликка олиб келиш айтилган. У ушбу ёзувлар билан юнонликларни ўз томонига ўтказиш ва уларни юнонликларга нисбатан шубҳа билан қарашга мажбур қилиб варварларни саросимага солишга умид қилган эди. В.В. Ученованинг ёзишича, бу ерда ёзма матн тезкор сиёсий мақсадларни амалга ошириш учун хизмат қилган. У очиқдан-очиқ ташвиқот характерига эгадир, бу душман қўшини ичида саросима уйғотиш ва нотўғри информация тарқатиш мақсадида ишлатилган. Мазкур "тош варақалар тирижи" ва кодексларининг кейинчалик «нашр» кам бўлган бўлсада, лекин улар оз эмас эди. Эҳтимол омма ҳайъатининг ҳаракатини бошқаришда монумент ёзувлар эхтиросли оғзаки нотиқлардан кўра кам таъсир этган бўлиши мумкин,лекин унинг бошқа бир устунлиги, яъни чақирув ва декларациянинг қатъий бузилмаслиги билан устун эди. Ушбу монумент ёзувларга қараб, омманинг ошкораликка бўлган эҳтиёжи қандай қилиб ёзув матнларида ифода этилгани ва мустаҳкамланиб борганини кузатишимиз мумкин. Оғзаки сўз ихчам, эхтиросли бўлиши мумкин, лекин у абадий эмас. Албатта элчи, чопар хабарлари бир неча марта

такрорлаши, образли ва рамзий тарзда ифодалаши мумкин, лекин у нималарнидир унутиши ёки алмаштириб юбориши ҳам мумкин. Бутун бир антик давр нафақат худоларга ҳайкал қуруш анъаналари билан, балки ўз заминида қаҳрамонлик кўрсатган ва буюк аждодларига ҳайкаллар қуруш билан ўтказишган. Диоген Лаэртский Афина бошқарувчиси Димитрий Филерский ҳақида шундай хабар беради. (милодгача 317-300 й). Унинг шарафига 360 дан ортиқ мис ҳайкалчалар ўрнатилган эди ва уларнинг кўпчиллигида у отда ёки тўрт оёқли аравада ёки қуш от устида тасвирланган бўлиб, улар 300 кун давомида қўйилган. Унга бўлган интилиши шу даражада эди. Аммо Филерский ўрнига бошқаси келганида ушбу ҳайкалларнинг кўпчиллиги ер билан яксон қилинди, бошқалари эса сотиб юборилди, яна бири чўктириб юборилди, яна бирлари кечки хожатлар ( шунақа ҳикоялар ҳам бор)учун қайта ишланган биттаси Акрополда сақланиб қолган. Ёзма сўз, ёзма матнлар барибир ўзининг публицистлиги, таъсир этиш даражаси бўйича оғзаки нутққа нисбатан паст эди. Ёзма сўз тезкор таъсир этиш ва кенг аудиторияни қамраб олиш бўйича оғзаки сўз билан мусобақалаша олмас эди. Фақат оғзаки сўзгина у ёки бу долзарб масалага, бир вақтнинг ўзида ҳаммасига самарали таъсир этишини таъминлай олган. Шунинг учун ҳам қабилаларнинг оқсоқоллар томонидан бошқарилиш пайтида оғзаки нутқ имкониятларидан кенг фойдаланилган эди. қадимги Рим тарихчилари ишларида Римда « аsta» сарлавҳаси остида тарқатилган кўпгина ўзига хос блютенлар ҳақида эслатмалар мавжуд. Антик даврда, қадимги шаҳарликлар газеталарга эҳтиёж сезмас эдилар, чунки уларнинг ахборотга бўлган эҳтиёжини чопарлар, гоҳида эса ёзма эълонлар қондириб турган. Фақат Рим ҳукмдорлиги бутун Ўрта ер соҳилларига ёйила бошлагандан сўнг жойларда бошқаришни осонлаштириш ва марказда нима ишлар содир бўлаётганидан хабардор бўлиш эҳтиёжи

бўлиши туфайли восита лозим эди. Рим харбий монархияси ва марказлашган бошқарув асосчиси Ю.Цезарь ўз навбатида газетани эслатувчи 8биринчи идоранинг ҳам асосчисидир. Ю.Цезарнинг автографи Светоний шундай гувоҳлик беради: Цезар консулликни олгандан сўнг биринчилардан бўлиб ҳам сенат, ҳам халқ кундалик ведомости «asta» нинг ташкил этилиши ва нашр этилишига қарор қилади.Тарихчи Тацит ўз ишларида тез-тез ушбу ведомостдан олинган хабарларга мурожат қилади. Шундай эслатмалар яна бир бошқа қадим тарихчи Плиний асарларида ҳам келтирилган. Ушбу манбалар асосида нашр этилган хабарларнинг икки турини тиклаш мумкин. Биринчидан, мазкур «asta senatuc»да Рим Республикасининг олий ҳукумат органи бўлган сенатнинг қисқартма мажлис баённомаларидан иборат бўлган «asta senatus» билан биргаликда “Asta diurna populi romani”, яъни “ рим фуқаролари учун кундалик хабарлари”нинг ҳам бўлганлигига гувоҳлик беришади.“Asta”нинг кундаликлиги доимий бўлмаган. Масалан Цицерон эрамизгача 50 йилда Аттикага ёзган хатида “ Asta senatus” нинг март ойи нашрини олганини ёзади. Ахборот алмашишга бўлган биринчи эҳтиёжлар кенгайган Рим империясининг юқори табақаларини бошқаришни мувофиқлаштириши туфайли пайдо бўлган эди. Кенг сиёсий ахборотлар алмашишлар сиёсий мақсадлардан кўра асосан ҳўжалик- иқтисодий, шахсий маиший,. Бирор нарсани англаш мақсадини эътиборда тутган. Гипс тахтачаларга хукумат қарорлари ҳақида хабарлар ҳам жуда қисқа қилиб ёзиб қўйилган. Лекин бу ерда ҳамма нарса ҳақида батафсил ёзилмаган. Бунда ёзма публицистиканинг анъаналари кўзга ташланади, яъни “ ҳукуматга номаъқул бўлган фактлар ҳақида ҳеч нарса дейилмаган”. ХV асрдан кейин гипс тахтакачлар ўрнини енгил, қулай, тезликда кўпайтириладиган қоғоз варақалардан нотиқлар сиёсий минбар сифатида фойдалана бошлашди.

Хабарларнинг масофани тезликда босиб ўтиш қобилияти ва ижтимоий аҳамиятини сақлаш эпистоляр (номалар) амалиётини ривожлантирди. Демак кундалик матбуотнинг биринчи авлодлари антик даврда пайдо бўлган эди, лекин булар ҳали даврий газетанинг ўзи бўлмаган. Матбуот у вақтда бир оз шаклланиши жараёнини бошдан ўтказган бўлиб, ҳали антик даврдан узилиб чиқиб кетолмаган эди. Бунга уни кўпайтириш ва тарқатишнинг иложи йўқлиги ҳалақит берган эди. ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР 1. Кузнецова Т.И, Стрелкова И. П. Ороторское искуство в Древним Риме. М., 1976. 2. Плутарх. Жизнеописание.Соб. Соч.в 2х т. М.,“Мысл” 1978. 3. Блаватская Т.В. Греческое общество второго тысячилетие до н.э.и его культуры. М., 1976. 4. В.Ученова. Беседы о журналистике. М., 1978. 5. Прохоров Е.П. Введение в журналистику. М., 1998. 6. www.ziyonet.uz 7. www.nur.uz

Похожие

Антик даврда публицистиканинг пайдо бўлиши

Телевидениенинг пайдо бўлиши ва ривожланиши

Оврўпода ( Европада ) кундалик нашрларнинг пайдо бўлиши

Антик даврлар тилшунослиги

Урта асрларда публицистик фикрнинг тараккиёти