O’zbek davlatchiligining shakllanishi va dastlabki taraqqiyot bosqichlari - История - Рефераты

O’zbek davlatchiligining shakllanishi va dastlabki taraqqiyot bosqichlari

Загружено в:

05.09.2022

Скачано:

0

Размер:

41.572265625 KB

O’zbek davlatchiligining shakllanishi va dastlabki taraqqiyot bosqichlari Reja: 1.Davlatchilik tushunchasi. O’lkamiz hududlarida dastlabki shaharsozlik madaniyati. 2. Vatanimiz hududidagi eng qadimgi davlatlar. ( Katta Xorazm, Baqtriya podsholigi, So’g’diyona). 3.Yunon-Baqtriya, Parfiya, qang’ va Davon davlatlari. Ulardagi ijtimoiyiqtisodiy va madaniy hayot. 4.Kushonlar saltanati va uning vatanimiz xalqlari tarixidagi tutgan o’rni.

Nafaqat O’zbekiston, balki dunyo tarixida ilk davlatchilikning paydo bo’lishi masalalari hozirgi kunda tadqiqotchilar orasida eng dolzarb bo’lib turgan muammolardan biri hisoblanadi. Davlatchilikning ildizlari va paydo bo’lish shartsharoitlarini aniq bilish kata ahamiyatga ega. Davlat bu siyosiy tashkilot, muayyan hududda joylashgan va yagona hokimiyatga uyushgan xalq hokimiyatidir. Davlat insoniyat taraqqiyotining ma’lum bir bosqichida ishlab chiqarish qurollari va vositalariga egaligi, xususiy mulkchilikning paydo bo’lishi va jamiyat tabaqalasha boshlashi bilan ro’y bergan mehnat taqsimoti natijasida vujudga kelgan tashkilot. Davlat, uning mohiyati, mazmuni har bir tarixiy davrda jamiyat mafaatlari va ehtiyojlari bilan bog’liq xolda o’zgarib boradi. Davlatning kelib chiqishi xaqida turli nazariyalar - teologik nazariya, patiriarxal nazariya, shartnomaviy nazariya, zo’rovonlik nazariyasi, psixologik nazariya, marksistik nazariya, irrigatsiya nazariyasi mavjud. Davlatning belgilari: yozuv, xududiy birlik va rasmiy davlat (boshqaruv) hokimiyati. Davlatning mohiyati uning funktsiyalarida, ya’ni davlat faoliyatining asosiy yo’nalishida, uning ichki va tashqi siyosatining mazmuni va xarakteri bilan belgilanadi: masalan, quldorlik davlati, feodal davlat va hokazo. Yangi tosh davriga (neolit) kelib O’rta Osiyo hududlarida dehqonchilikning paydo bo’lishi jamiyat hayotida ijtimoiy-iqtisodiy rivojlanish jarayonlarini yanada tezlashtirdi. Bronza davriga kelib dehqonchilikdan chorvachilikning ajralib chiqishi, ixtisoslashgan hunarmandchilik, ho’jaliklarining rivojlanishi natijasida ishlab chiqarish hajmi ko’payib, mehnat qurollari yanada takomillashib bordi. Mehnat qurollarining metaldan ishlanishi esa mehnat unimdorligining yanada oshishiga keng imkoniyatlar yaratdi. Tadqiqotchilarning fikrlariga qaraganda, sun’iy sug’orishga asoslangan dehqonchilik O’rta Osiyo xo’jaligining asosi hisoblanib, bu jarayon janubiy Turkmaniston, Tojikiston va O’zbekistonnning janubida bronza (mil.avv. III-II yilikllar) davrida, Toshkent vohasi va uning atroflarida esa ilk Temur (VIII-IV

asralar) davrida shakllanib rivojlandi. O’rta Osiyoda ilk davlat uyushmalari sun’iy sug’orish birmuncha qulay bo’lgan Amudaryo (yuqori, quyi, o’rta) oqimlari bo’ylarida, Murg’ob vohasida, Zarafshon va qashqadaryo vohalarida shakllangan va rivojlangan. Bunday holatni dunyo tarixidagi dastlabki davlatlar-Misr (Nil daryosi) va Mesopotamiya (Dajla va Frot) misolida ham kuzatish mumkin. Arxeologik tadqiqotlarga, “Avesto” va boshqa yozma manbalarga tayanib aytish mumkinki, mil.av. I ming yillikning birinchi yarmida, aniqrog’i bundan taxminan 2700 yil ilgari Markaziy Osiyoda Katta Xorazm, Baqtriya, so’ng Sug’diyona, Marg’iyona deb atalgan davlat tuzilmalari paydo bo’ladi. Davlatchilikning vujudga kelishini qanday shart sharoitlar taqozo etgan? Mintaqamizda yerni qayta ishlash, yangi mehnat qurollarini yaratish inson faoliyatining kengayishi va jadallashuviga olib keldi. Sug’orma dehhonchilik kengayib bordi, hunarmandchilik sohalari ko’paydi, kishilarning o’troqlashuvi shaharlarning paydo bo’lishiga turtki bo’ldi. Urug’chilik munosabatida o’zgarishlar yuz berdi, juft oilalar vujudga keldi, oila jamoasi ishlab chiqarish jamaolariga aylandi, ibtidoiy jamoa tuzumi yemirilib bordi. Jamiyatdagi ijtimoiy tenglik barham topdi. Mulkka egalik esa turli ziddiyatlarni vujudga keltirdi. Jamiyatda mulkdorlar, xo’jayinlar va tobelar, kambag’allar qatlami paydo bo’la boshladi. Ijtimoiy tabaqalanish jarayoni kuchaydi. Jamoalar o’rtasida turli to’hnashuvlar, janjallar ko’payib bordi. Bunday sharoitda jamiyatda ijtimoiy, siyosiy barqarorlikka ehtiyoj kuchayadi. Shu alfoz ijtimoiy iqtisodiy hayotda tartib tizimi–davlatchilik alomatlari vujudga kela boshlaydi. Dastlabki bunday uyushmalar avval kichik mintaqalarda paydo bo’ldi. So’ng ular hududi kengayib bordi. Bunday ma’muriy–hududiy jamoa boshliqlarining faoliyati asosan aholi hamjihatligini ta’minlash, muammolarni yechish, nizolarni bartaraf etish doirasida kechar edi “Avesto” kitobidagi va boshqa ma’lumotlarga ko’ra, qadimda, taxminan bundan 3–3,5 ming yil muqaddam O’rta Osiyo jamiyati alohida yirik oilalardan tashkil topgan ekan. Urug’ jamoasi (vis) yerga egalik qilgan, bir nechta bir–biriga yaqin bo’lgan urug’lar qabilaga birlashgan. Nisbatan yirik qabilalar esa muayyan hududda birgalashib yashaganlar. Bu birlashma daxyo degan nom olgan. Viloyat

boshlig’i daxyopati deb atalgan. Ana shu uyushma dastavval harbiy–siyosiy birlashma sifatida paydo bo’lgan. Ular o’zi yashagan hududni mudofaa qilgan, sug’orish ishlarini uyushtirgan va boshqarib borgan. qabila boshliqlari vaqti vaqtida to’planib, kengashib turishgan. Bular dastlabki davlatchilikning alomatlari edi. Iqtisodiy va ijtimoiy taraqqiyot jarayonida jamiyatning siyosiy tuzilmasi davlat va uni boshqaruv tizimi muttasil takomillashib borgan. Xususan, davlatlar paydo bo’lishining osiyocha ishlab chiqarish usuliga asoslangan “Sharq yo’li” bo’lib, unda iqtisodiyotning asosini sug’orma dehqonchilik tashkil etgan. Binobarin, yer va irrigatsiya inshootlari davlatning mulki bo’lgan. Shuningdek, dehqonchilik jamoasi jamiyatning birlamchi yacheykasi, ya’ni hujayrasi hisoblanadi. Aholining katta qismini safarbar etish zarurati esa, qat’iyatli boshqaruvchilar tabaqasining shakllanishiga olib kelgan. O’rta Osiyodagi ikki daryo oralig’i–alohida tarixiy geografik va tarixiy–madaniy hududdir. Uning tsivilizatsiyasi Amudaryo va Sirdaryo tufayli ko’p ming yilliklar mobaynida vujudga keldi. Bu mintaqada yuzaga kelgan davlatlar qadimgi davrlarda ham, o’rta asrlarda ham umumiy belgilar bo’lishiga qaramay, Markaziy Osiyoning boshqa qismlaridagi davlatlardan o’ziga xos belgilariga ko’ra ajralib turgan. O’rta Osiyodagi ikki daryo oralig’i hududi doirasining o’zida ham shimoliy viloyatlar (Xorazm) va janubiy viloyatlar (Baqtriya) ayniqsa qadimgi davrlarda etnik va madaniy, til va yozuv, davlat qurilishi tizimi jihatidan bir biridan farq qilgan. Bu har bir viloyatga xos bo’lgan madaniy–genetik tiplar, darajasi har bir viloyatda turlicha bo’lgan o’troq va ko’chmanchi xalqlarning raqobatlashuvi bilan belgilangan. qadimgi davrda O’rta Osiyo ikki daryo oralig’ida davlat birlashmalarining har xil shakllari mavjud bo’lgan: O’rta Osiyodagi qadimgi davlatchilik evalyutsiyasini (taraqqiyotini) bir necha davrlarga ajratib ko’rsatish mumkin: 1-davr miloddan avvalgi II ming yillikning II yarmi O’zbekiston janubida davlatchilik tuzilmalarining ilk belgilari paydo bo’ldi. Davlatning bunday namunasi Jarqo’tonda topilgan.

2-davr miloddan avvalgi I ming yillikning boshi Xorazm Baqtriya, Sug’d tarixiy madaniy viloyatlarining shakllanishi. 3-davr Ahamoniylar bosqini va O’rta Osiyoning Ahamoniylar davlati tarkibiga kirishi natijasida mahalliy davlatchilik rivojlanishidagi tanaffus. 4- davr miloddan avvalgi IV-II asrning ikkinchi yarmi. A. Makedonskiy bosib olgandan boshlab Yunon Baqtriya podshohligining qulashigacha. 5-davr miloddan avvalgi II asrning ikkinchi yarmi va milodiy I asr boshi. Mahalliy davlatlar: qang’, Xorazm podshohligi; Sug’d, Dovon davlatlarining mustahkamlanishi va yanada rivojlanishi. 6-davr milodiy I asr boshidan III asr o’rtalarigacha. Mahalliy davlatchilikning ravnaq topishi. Insoniyat tsivilizatsiyasining dastlabki o’choqlaridan biri hisoblanadigan O’rta Osiyo, xususan O’zbekiston o’zining qadimiy shahar madaniyati bilan ham jahonga mashhurdir. Tadqiqotchilarning fikrlariga qarganda, ilk shaharlarning paydo bo’lishi dastlabki davltachilik shakllanishida eng muhim va asosiy omil bo’lib, bu ikkala jarayon uzviy bog’liq holda kechgan. Ma’lumki, mil.avv. II ming yillikka kelib qadimgi O’zbekistonning dehqonchilik vohalarida o’troq qabilalar rivojlanib, aholining alohida joylashuv manzilgohlaridagi ijtimoiy-iqtisodiy o’zgarishlar-o’troq dehqonchiligining rivojlanishi, aholi zichligining yuqori darajasi, hunarmandchiligining taraqqiy etishi, ijtimoiy tabaqalanish va boshqaruv tizmining murakkablashib borish, o’zaro almashinuv, savdo-sotiq va madaniy aloqalarning kuchayishi hamda harbiy-siyosiy vaziyat O’zbekiston hududlarida dastlabki shaharlarning paydo bo’lishida asosiy omillari hisoblanadi. Jamiyat hyotida sodir bo’lgan ijtimoiy-iqtisodiy o’zgarishlar mil.avv. III ming yillikning oxiri-II ming yillikning boshlariga kelib, O’rta Osiyo hududlarida dastlabki shaharlarning paydo bo’lishiga olib keladi. Shahar madaniyatining shakllanishi ham huddi jamiyat taraqqiyotida bo’lgani kabi taraqqiyot yo’li bilan

rivojlangan. Bu qonuniyatga ko’ra shaharsozlik madaniyat-ining shakllanishi, uzoq, bosqichma-bosqich davrlarni bosib o’tgan. Mil.avv. II ming yillikka oid O’rta Osiyodagi Jarqogg’on Sopolli, Dashli, Gonur, Namozgoh, Oltitepa, Ulug’tepa kabilar ilk shaharsozlik madaniyatining shakllanishi va rivojlanishi uchun quyidagi omillar muhim ahamiyatga ega bo’ldi: aholining o’troq dehqonchilikka o’tish va keng vohalar bo’ylab yoyilishi; hunarmandchilik rivojlanishi va ayrim sohalarga ixtisosilashishi; qadimgi savdo yo’larining rivojlanishi natijasida iqtisodiy va madaniy aloqalar hamda savdo-sotiqning taraqqiy etishi; Tabbiy-geografik hamda harbiy-strategik shart-sharoitla. Shahar madaniyati dastvval O’zbekistonning janubida, Surxondaryo hududida shakllandi, so’ngra esa shimolga So’g’d (qashqadaryo, Samarqand, Buxoro), Xorazm, Shosh va Farg’ona hududlariga tarqaldi. Bu-aynan yurtlar va xalqlar taraqqiyotidagi notekislik kabi tarixiy qonuniyatga zid emas. Ko’p sonli arxeologik topilmalarning dalolat berishicha, O’zbekistondagi ayrim ko’xna shaharlarning yoshi 2700-3000 yildan kam emas. Ularga Afrosiyob (Samarqand), qiziltepa (Surxondaryo), Uzunqir, Yerqo’rg’on (qashqadaryo) kabilar kiradi. qadimgi shaharlar-tarixiy rivojlanishidagi urbanistik jarayonida muhim ahamiyatga ega bo’lgan jamiyat taraqqiyotining ijtimoiy asosi hisoblanadi. Fikrimizcha, shaharlar tarixini o’rganish jarayonida dastavval, eng qadimgi shaharlar shakllanishi va rivojlanishi; aniq hududlar va viloyatlardagi tarixiymadaniy shart-sharoitning ta’siri; ekologik-geogarfik, ijtimoiy, iqtisodiy va demografik muhitlarning darajasi va ta’sir doirasi; shaharlarning vazifasi; qadimgi shahar markazlarning tarixiy-madaniy jarayonlardagi o’rni va ahamiyati masalalariga keng e’tibor qaratish lozim. Amudaryoning quyi oqimida yashaydigan o’troq dehqon elatlari xorazmliklar bo’lgan. Ularning yurti Xvarizam (“Avesto”da), Xvarazmish (Behistun yozuvlarida), Xorasmiya (Arrian, Strabon asarlarida) deyilgan. Sug’diylarning eng yaqin qo’shnilari baqtriyaliklar bo’lib, ularning yurti Surxon vodiysi, Afg’onistonning shimoli, Tojikistonning janubiy hududlarida joylashgan.

Yozma manbalarda u Baxdi (“Avesto”da), Baktrish (Bexistun yozuvlarida) deb nomlangan. Yunon–rim mualliflari uni Baktriana yoki Baktriya deb ataganlar. Amudaryo buylarida ko’chmanchi massaget qabilalari yashaganlar. Markaziy Osiyoning tog’lik, cho’l va sahro yerlarida asosiy mashg’uloti chorvachilik bo’lgan saklar istiqomat qilishgan. Miloddan avvalgi I asrda ular o’z yerlarini boshqa qabilalar hujumidan himoya qilish uchun harbiy–qabila ittifoqini tuzadilar. qadimgi rim va yunon tarixchilarining yozishlaricha, saklar uch ijtimoiy guruhga bo’lingan. Ularning ko’pchilik qismi saka–tigraxauda, ya’ni o’tkir uchli kigiz qalpoq kiyib yuruvchi saklar deb atalgangan. Ular hozirgi Toshkent viloyati va Janubiy qozog’iston yerlarida yashaganlar. Ikkinchi guruh saka–tiay - taradarayya, ya’ni daryoning narigi tomonida yashovchi saklar deb atalgan. Ular Orol dengizi buylarida, Sirdaryoning quyi oqimida yashaganlar. Pomirning tog’li tumanlarida va Farg’onada saka – xaumovarka deb ataluvchi saklar yashaganlar. Miloddan avvalgi II–I asrlarda yuqorida ko’rsatilgan o’lkalarda yashovchi aholi ilk davlat uyushmalarini tashkil etganlar. Bu davlat uyushmalari o’zining ma’lum hududi, chegaralariga ega bo’lib, iqtisodiy–geografik makon–katta bir viloyat sifatida shakllanib borgan. Bu davrlarda Xorazm, Baqtriya, Marg’iyona, Sug’diyona, Farg’ona kabi viloyatlar mavjud edi. Ahmoniylar bosqiniga qadar o’lkaning asosiy qismini birlashtirib turuvchi siyosiy markaz shimolda Xorazm, janubda Baqtriya hisoblangan. “Katta Xorazm” davlat uyushmasi ittifoqi hududi hozirgi Xorazm yerlari bilan chegaralanib qolmay, balki uning atroflari–hozirgi qoraqalpog’iston, Marv hamda Amudaryoning quyi oqimigacha bo’lgan yerlarni o’z ichiga olgan. ‘‘Katta Xorazm’’ davlati to’g’risida xorazmshunos olim S.P.Tolstov, yevropalik olim V.Xenn, I.Gershkovich, birinchi o’zbek arxelog olimi Ya././ulomov ham qimmatli ma’lumotlar beradilar. Ular “Avesto” dagi ma’lumotlarga asoslanib, Markaziy Osiyoning katta qismi “Katta Xorazm” xududiga qarashli ekanligini isbotlashdi (“Avesto” da tilga olingan 16 viloyatning 9 tasi Katta Xorazm hududida joylashgan

Yunon tarixchisi Gerodot ma’lumotiga ko’ra qadimda Oks (Amudaryo) bo’ylab 360 dan ziyod sun’iy kanallar, suv inshootlari mavjud bo’lgan. Dehqonchilikda dukkakli ekinlar, meva–sabzavot yetishtirishga e’tibor ko’p bo’lgan. Paxtachilik rivoj topa boshlagan. qal’aliqir, Ko’zaliqir, Janbosqal’a kabi shaharlar barpo etilgan. Davlatni mustahkamlash maqsadida poytaxt va boshqa shaharlar qalin va mustahkam mudofaa devorlari bilan o’ralgan. Gerodotning asosli ma’lumotlariga qaraganda, miloddan avvalgi VIII-VII asrlarda Oks-Tajan vohasi. Ya’ni hozirgi Turkmaniston xududlari ‘‘Katta Xorazm’’ yerlari bo’lgan. Biroq ilk davlatchilik masalasida juda ko’plab ilmiy munozaralar, baxslar bo’lib o’tganiga qaramay, bu masala hanuz o’z yechimini topgan deb hisoblanmaydi. Xususan, ‘‘Katta Xorazm’’ davlatining hududiy joylashuvi va paydo bo’lgan davri masalalari ham ancha munozarali mavzu. Rivoyat va afsonalarga qaraganda Xorazmning eng qadimiy siyosiy sulolalari sifatida, Siyovushiylar tilga olinadi. ‘‘Avesto’’ bo’yicha Siyovarshon Kavousning o’g’li bo’lgan. Siyovarshon o’limidan so’ng uning nabirasi Kova Xisrav bobosi qotilidan o’ch olib Xorazmda birinchi sulolaga asos soladi. Abu Rayxon Beruniyning ‘‘Osorul boqiya’’ (qadimgi ajdodlardan qolgan yodgorliklar) kitobida Xorazmga aholi miloddan avvalgi 1292 yilda kela boshlagan deb ko’rsatiladi. Afsonaviy Siyovushning Turon zaminiga kirib kelgan sanasini esa milloddan avvalgi 1200 yilda deb belgilaydi. Ammo Katta Xorazm davlatining yaxlit tarixi, uning qachon inqirozga uchraganligi haqida yozma ma’lumotlar uchramaydi. Biroq shu narsa ma’lumki, miloddan avvalgi IV asrda Farasman degan podshoh, qadimgi Xorazm davlatida hukmdorlik qilgan. Uning davlatining hududi Amudaryoning quyi havzasida edi. U Iskandar Zulqarnayn yurtimizga bostirib kirganda uning huzuriga o’z qo’shinlari bilan keladi va shimolga yurishda o’z qo’shinlari bilan yordam berishni taklif qiladi. Bu bilan Farasman Iskandar Zulqarnaynning Xorazm ustiga qo’shin tortib borishining oldini olgan edi. Ichki va tashqi savdo–sotiq yuksak darajada rivojlangan “Avesto”da ta’kidlanishicha, Xorazmning qadimiy sulolasi Siyovushiylar bo’lgan. Xorazm davlati miloddan avvalgi I asrgacha o’z mustaqilligini saqlab qola olgan.

Markaziy Osiyodagi yana bir qadimgi davlat uyushmasi– Baqtriya edi. Bu davlatning hozirgi Surxondaryo, qisman qashkadaryo viloyatlari, janubiy Tojikiston va shimoliy Afg’oniston hududlarida joylashganligi ma’lum. Bu davlat haqidagi dastlabki ma’lumotlar yunonistonlik tabib Ktesiy asarlarida uchraydi. Boshqa yunon salnomachisi Diodot esa Ktesiy ma’lumotlariga asoslangan holda Ossuriya podshosi Ninning Baqtriyaga qilgan harbiy yurishlari haqida xabar beradi. Nin baqtriyaliklarga qarshi 170 ming piyoda 210 ming otliq askar to’plab hujum boshlagan. Poytaxt Baqtra (hozirgi Balx) mustaxkam mudofa inshoatlariga ega bo’lgan. Baqtriya hukmdori Oksiart esa vatan himoyasiga 400 ming kishilik qo’shin to’playdi. Dastlab Baqtriya qo’shinlari Ossuriyaliklarga katta talafot keltiradi, lekin keyinchalik chekinishga majbur bo’ladi va qo’shinlarni bo’lib shaharlar mudofasiga yuboradi. Bunda ustalik bilan foydalangan Nin shaxarlarni birin-ketin bosib oladi, ularning boyligi talanadi. Ma’lum vaqt o’tgach Midiya bilan Ossuriya o’rtasida urush kelib chiqadi. Midiya aslzodalari baktriya qo’shinlarini o’z tomonlariga og’dirib olib, Ossuriya qo’shinlariga katta talofat keltirganlar. Ktesiy Ahmoniylar podshosi Kir II ning Sharqqa yurishi munosabati bilan yana Baqtriya haqida ma’lumotlar beradi Keyingi yillarda qadimgi Baqtriya xududida olib borilgan arxelogik tadqiqot ishlari natijalari Janubiy Baqtriyada Oltin-1 va Oltin-10, hamda Baqtra shahri vayronalari, Shimoliy Baqtriyada esa Kuchuktepa, qiziltepa, Talashkantepa, Bandixon-2 kabi yodgorliklar qadimgi Baqtriya podshohligi haqida qadimgi mualliflarning bergan ma’lumotlari to’g’ri ekanligini tasdiqlaydi. Topilmalar bu davlatda yashagan aholi mustahkam mudofa devorlari bilan o’rab olingan shahar tipidagi makonlarda yashab dehqonchilik, chorvachilik va xunarmandchilik, binokorlik va savdo-sotiq bilan shug’ullanishganligini tasdiqlaydi. Baqtriya Buyuk Ipak yo’lining markazida joylashganligi sababli qadimgi shahar madaniyati aynan shu hududda shakllangan. Gerodot Baqtriyani Misr va Bobil kabi yirik davlatlar qatorida tilga oladi. qadimgi Baqtriya tabiiy boyliklari tufayli Xitoy, Hindiston, Misr, Bobil qatorida mashhur bo’lgan. Masalan, Badaxshon lojuvardi (lazuriti)

boshqa yurtlarda ham qadrlangan. “Avesto”da Baqtriya eng go’zal o’lkalardan biri sifatida ta’riflanadi. Unga qarashli Vaxsh vodiysi unumdor bo’lib, dehqonchilik madaniyati taraqqiy topgan. Hunarmandchilikda ayniqsa zargarlik keng rivojlangan edi. Eronda saroy tabibi bo’lib ishlagan yunon tarixchisi Ktesiyning yozishicha, Baqtriya miloddan avvalgi III–II asrlarda qudratli davlat bo’lgan. Bu davlat bir qancha mahalliy hokimliklarni birlashtirgan harbiy demokratiya tipidagi davlat edi. Baqtriya hukmdorlari oltin va kumush tangalar zarb etganlar. “Baqtriya” nomi Esxilning eramizgacha bo’lgan 472 yili sahnaga qo’yilgan “Forslar” tragediyasida ham uchraydi. Ko’plab mualliflar baqtriyaliklarga “ko’p sonli”, “jangovar” va “botir” xalq sifatida tavsif beradilar. “Avesto” hamda yunon mualliflarining guvohlik berishicha, Zarafshon va qashkadaryo vodiysida dehqonchilik bilan shug’ullanuvchi ko’plab aholi istiqomat qilgan. Yozma manbalarda bu hudud Sug’da (“Avesto”da), Suguda (Behistun yozuvlarida), Arrian, Strabon, Kurtsiy Ruf asarlarida esa Sug’diyona deb nomlangan. Sug’diyona hududlari hozirgi O’zbekistonning Samarqand, Navoiy, Buxoro va qashkadaryo viloyatlari, Tojikistonning Panjikent, O’ratepa va Xo’jand yerlarini o’z ichiga olgan. So’nggi yillarda olib borilgan tadqiqotlar natijasida qadimgi davlatlar ro’yxatiga Sug’diyona davlatini ham kiritish imkoniyati tug’ildi. Miloddan avvalgi IX-VII asrlarga oid tarixiy-madaniy yodgorliklar Sug’diyona hududlarida davlatchilik tarixi aynan mana shu davrdan boshlanganligidan dalolat beradi. Turli manbalarda Sug’da, Sug’uda, Sug’diyona nomlari bilan mashhur bo’lgan qadimgi tarixiy madaniy o’lka hozirgi Zarafshon va qashqadaryo vohalarini o’z ichiga oladi. Ilk davlatchilikning eng asosiy belgilaridan bo’lgan ko’hna shahar xarobalari So’g’diyonaning to’rta joyida (Erqo’rg’on, Afrosiyob, Uzinqir, Ko’ktepa) topib o’rganilgan bo’lib, ular hozircha O’zbekistondagi eng qadimgi rivojlangan shahar madaniyatini o’zida aks ettiradi. Sug’diyonada yashagan aholi yuksak dehqonchilik va chorvachilik madaniyatiga ega bo’lganlar. Bu yerda hunarmandchilik ham yaxshi rivojlangan. Yaqin-yaqinlarga qadar sug’d kulolchiligi miloddan avvalgi VI-IV asrlardagi Eron

axamoniylari kulolchilik sa’nati bilan bog’lanar va uni ‘‘axamoniylar sopoli’’ deb atardilar. Keyingi 25-30 yil davomida o’tkazilgan arxeologik qazishmalar Sug’diyona kulolchiligi’’- miloddan avvalgi IX-VII asrlardayoq, rivojlanganligini isbotladi. Davlatning markazi Marokanda (Samarqand) bo’lgan. Eng qadimgi shahar–Afrosiyob taxminan 2700–2800 yil muqaddam tashkil topgan. Sug’d tili o’sha paytlardayoq jahon savdo tili darajasiga ko’tarilgan. Bu davlat qo’shni mamlakatlar bilan savdo–sotiq, tijorat ishlarini yo’lga qo’ygan. Gerodotning O’rta Osiyo to’g’risidagi asosiy fikrlari forslarning sakmassagetlarga qarshi yurishlari, Kir II va Tumaris o’rtasidagi siyosiy munosabatlar, ahamoniylar qo’shinlari tarkibida yurtimiz xalqlari jangchilarning ishtroki, ularning qurol-aslahalari, yo’lboshchilari, ularning jasoratlari, sakmassagetlarning turmush tarzi va diniy e’tiqodi va boshqa ma’lumotlardan iborat: O’zbek xalqining ilk davlatchilik tarixi geografik, hududiy ma’noda hozirgi O’zbekiston hududiga to’g’ri kelmaydi. Ilk davlatlar orasida aniq ma’muriy chegaralar bo’lmagan. qadimgi Baqtriya, Xorazm, Sug’d chegaralari tabiiy bo’lib yaqin hududlardagi joylarning geografik bo’luvchisi sifatida dashtlar, cho’llar va tog’lardan foydalanilgan. Xulosa qilib aytganda, o’zbek xalqi va uning ajdodlari ilk davlatchiligi taraqqiyoti o’troq dehqonchilik xo’jaligi va qadimgi shaharlar tarixi bilan uzviy bog’liq bo’lgan. Ilk davlatlar tashkil bo’lishida, jamiyat rivojlanishining ichki qonuniyatlaridan tashqari ijtimoiy – iqtisodiy munosabatlarning yuqori darajasi- hunarmandchilik, almashinuv va savdoning kuchayib borishi, siyosiy qarama – qarshiliklar va harbiy to’qnashuvlar ham ta’sir qilgan. Vatanimiz hududidagi eng qadimgi davlatlar miloddan avvalgi VI –IV asrlarda Eron ahamoniylariga tobe bo’lib yashadilar. Mil. avv. 329 yildan boshlab bu hududga Iskandar Zulqarnayn boshchiligida yunon–makedon qo’shinlari bostirib kirdi. qadimgi Baqtriya va Sug’diyona zo’rlik bilan Iskandar Zulqarnayn davlati tasarrufiga kiritildi. Mil. avv. 323 yilda Iskandar Zulqarnaynning Bobilda vafot etishi siyosiy vaziyatni o’zgartirib yubordi. Yunon hukmdorlari o’rtasida

hokimiyat uchun shafqatsiz kurash boshlandi. Mil. avv. 312 yilda Iskandarning eng ishonchli sarkardalaridan biri Salavka kurashda g’olib kelib Bobil, Midiya, Old Osiyo, Eron va O’rta Osiyoda o’z hukmronligini o’rnatdi. Biroq Baqtriya, Parfiya va Sug’d yerlarini bo’ysundirish uchun ko’r urushlar qildi va mil. avv. 306 – 301 yillardagina ularni bo’ysundirdi. Salavka Iskandar davrida Spitamenni qiziga uylangan edi. qarindoshchilikni hisobga olibmi yoki boshqa maqsadni nazarda tutibmi, Salavka mil. avv. 293 yilda o’g’li Antiox I ni Sharqiy viloyatlarga, jumladan, O’rta Osiyo yerlariga hokim etib tayinlaydi. Biroq salavkiy hukmdorlari hokimiyatni qo’lda saqlab qolish uchun tinimsiz urushlar olib borishdi. Ular davlatni satraplarga (viloyatlarga) bo’lib boshqarishdi. Har qaysi satraplikni shoh tomonidan tayinlab qo’yilgan satrap yoki strateg deb nomlanuvchi shaxs boshqargan. Ular asosan yunonlardan, ayrim hollarda ellinlashgan mahalliy aholidan tayinlangan. Mil. avv. 360 - 350 yillarga kelib Kichik Osiyo va Bolqon yarim orolida Salavkiy hukmdorlari o’rtasida hokimiyat uchun kurashlar avj oldi. Natijada salavkiylar davlatining sharqiy satraplari siyosiy hayotida o’zgarishlar sodir bo’ldi. Miloddan avvalgi 250 yilga kelib dastlab Parfiya, keyin esa Yunon- Baqtriya davlatlari salavkiylar davlati tarkibidan ajralib chiqdi. (Miloddan avvalgi VII asrga oid Ossuriya hujjatlarida Parfiya haqidagi dastlabki ma’lumotlar uchraydi). Miloddan avvalgi 247 yilda Parfiyada arshak boshchiligidagi parnlar qabilasi Niso shahriga hujum qilib uni egallaydilar. Shu yili parnlar Arshakni o’zlariga podsho qilib saylaydilar. Tarixiy manbalarga qaraganda Arshak o’zining tashkilotchiligi, jasurligi va mohir diplomatligi sababli qisqa muddat ichida mustaqil davlat tuzishga erishdi. Miloddan avvalgi 235 yildan boshlab Parfiya podsholari o’z davlatlari xududini kengaytirib bordilar. Miloddan avvalgi 155 yilda Midiya podsholigini, 141 yilda Bobilni bosib oldilar va Rim imperiyasining kuchli raqibiga aylanadilar. Ikki kuchli saltanatning o’zaro munosabatlari Sharq va /arbdagi siyosiy jarayonlarni belgilab bera boshlaydi.

Miloddan avvalgi 1 asrga kelib ba’zi davlatlar Parfiya davlati tarkibidan chiqib keta boshlaydi. Parfiya davlatiga Arshakiylar miloddan avvlgi III asr o’rtalaridan milodning III asriga qadar hukmronlik qilgan. Bu davrda fors yerlarida yangi kuchli davlat Sosoniylar davlati vujudga kelmoqda edi. Keyinchalik Parfiya saltanatini ana shu Sosoniylar davlati ag’darib tashladi. Yunon-Baqtriya davlatining salavkiylardan ajralib chiqishga yunon zodagonlarining qo’zg’oloni sabab bo’ldi. Bu qo’zg’olonga diodot rahbarlik qildi va uni mahalliy aholi qo’llab quvvatladi. Diodot o’zining ming shaharlik Baqtriya davlatining shohi deb e’lon qildi. Diodotdan keyin Yunon-Baqtriyada Yevtidem hukmronlik qildi. Miloddan avvalgi 199-167 yillarda hukmronlik qilgan Yevtidemning o’g’li Demetriy davrida Yunon-Baqtriya davlati o’z taraqqiyotining yuqori cho’qqisiga ko’tarildi. Bu davlatga Hindistonning ham bir qismi qo’shib olindi. Parfiyada hokimiyat Mitridat I qo’liga o’tishi bilan Baqtriyaga harbiy tazyiqni kuchaytirdi. Shundan keyin Mitridat I Margiyonani bosib oldi. Bir oz vaqt o’tgach Sug’diyona Baqtriyadan ajralib chiqdi. Yevtidem, Demetriy, Yevkradit, Geliokl hukmronlik qilgan davrlarda tinimsiz urushlar olib borildi va Hindistonning shimoliy-g’arbiy qismidan Amudaryo va Sirdaryo o’rtasidagi katta yerlar qo’shib olindi. Miloddan avvalgi II asrning o’rtalariga kelib ko’chmanchi yuejchi qabilalari zarbasi ostida Yunon-Baqtriya davlati inqirozga uchradi. Yunon-Baqtriya davlati 120 yil yashadi. Shu davr mobaynida uning iqtisodi va madaniyati yuksaldi. Hunarmandchilik va savdo-sotiq rivojlandi, ko’plab shaharlar qurildi. Arxeologik tadqiqotlar Yunon-Baqtriya podsholigida dehqonchilik, xunarmandchilik, ayniqsa Temurchilik, kulolchilik va zargarlikning yuqori darajada rivojlanganidan guvohlik beradi. Yunon-Baqtriya davlatida tangalar hukmdor tasviri bilan zarb etilgan. Dajla daryosi bo’yidan to Baqtriyagacha bo’lgan karvon yo’lining qurib bitkazilishi bilan xalqaro savdo va madaniy aloqalar jonlangan. Baqtriya orqali Xitoydan Hindistongacha boradigan karvon yo’li o’tgan va Buyuk ipak yo’li tarmoqlarga bo’lingan. Olib borilgan arxeologik tadqiqotlar natijasida O’rta Osiyoning janubiy xududlaridan ellinizm madaniyati bilan bog’liq bo’lgan turar joylar,

madaniyma’naviy madaniyat buyumlari, tanga pullar topildi.Ellinizm madaniyati bu xududlardagi mahaliy shaharsozlik, haykaltaroshlik, badiy-amaliy san’at, alifbo va boshqalarga ta’sir etganidan dalolat beradi. Shu bilan birga bu topilmalar mahaliy madaniyatdagi rivojlanish antik davr Sharq va g’arb madaniyatining o’zaro uyg’unlashuvi natijasida o’ziga xos madaniyat darajasiga ko’tarilishining ham guvohidir. Lekin Yunon madaniyati an’analari yoyilgan bo’lishiga qaramay, Markaziy Osiyo xalqlari o’zlarining qadimiy madaniyatlari an’analariga sodiq qoldilar. Ular Ellin madaniyatining eng afzal tomonlarini qabul qilib, yangi asoslarini rivojlantirdilar. Miloddan. avvalgi III asr oxiri va II asrda Farg’ona (Dovon)da, Sug’dda alohida shahar davlatlar shakllanadi. Ayni shu davrda qang’ davlati qaror topishi yuz bergan. Bu davlatlarning har biri o’z tangalarini zarb etgan. Bu esa mustaqil mulk mavjud bo’lganligidan dalolat beradi. Miloddan avvalgi III asrning boshlarida qang’ davlati paydo bo’ldi. Keyinchalik Yunon-Baqtriya davlati hamda ko’chmanchi qabilalar bilan kurash natijasida qang’ davlati yanada mustahkamlandi va O’rta Osiyoda eng yirik davlatlardan biriga aylandi. Bu davlatning asosiy negizini Sirdaryoning quyi oqimida yashovchi qang’lar tashkil etganlar. Miloddan avvalgi II asrning boshlariga kelib qang’ davlatining xududi Farg’ona vodiysi shimoliy-sharqda yuechji qabilalari bilan, shimoli-g’arbda Sarisu daryosi, g’arbda Cirdaryogacha borgan. Miloddan avvalgi II-I asrlarda qang’liklar Amudaryo va Sirdaryo oralig’idagi yerlarni va Xorazmni o’zlariga bo’ysundirdilar. Manbalarda qang’ podsholarining ikkita: yozlik va qishlik qarorgohlari eslatiladi. Ular yozni O’trorda (hozirgi qozog’istondagi Aris va Turkiston oralig’ida), qishni esa qang’a-qang’dez (hozirgi toshkent viloyati Oqqo’rg’on tumanida) o’tkazganlar. qang’ davlatining shimolida, shimoli-qarbida va shimoli-sharqida bir qancha qabilalar mavjud bo’lib, ular asosan chorvachilik bilan shug’ullanganlar. Toshkent vohasida yashovchilar asosan dehqonchilik va bog’dorchilik bilan

shug’ullanganlar. Ular arpa, bug’doy, tarig’, no’xot, sholi va boshqa donli ekinlar yetishtirganlar. Mevali daraxtlar va uzumzorlari ko’p bo’lgan. Sirdaryoning o’rta oqimida yashovchi qang’arlar asosan dehqonchilik va chorvachilik bilan shug’ullanganlar. qurama va Chotqol tog’larida Temurchilik, misgarlikning rivojlanishi uchun kerakli ma’danlar bo’lgan. Bu joylarda juda ko’plab mis, Temur, kumush va boshqa metallar olingan. qang’ shaharlari qalin va baland devorlar bilan o’rab olingan. Devorlarning tashqarisida qal’a atrofi gir aylantirilib chuqur va keng qilib handaq qazilgan. Shaharlar ichida ark shahristonlarning ham baland devorlari bo’lgan. Yirik shaharlardan, tashqari Toshkent vohasida yuzga yaqin aholi yashaydigan katta va kichik qo’rg’onlar ham mavjud bo’lgan. Davlat iqtisodiyotining gullab yashnashiga uning xududidan Buyuk Ipak yo’lining shimoliy tarmog’i o’tganligi katta imkon yaratdi. Lekin ayni shu hol Xitoy bilan urushlarning kelib chiqishiga sabab bo’ldi. Bu urushlarda qang’arlar ko’pincha g’olib chiqqanlar. Ma’lumotlarga qaraganda qang’ davlatiga yurishlardan birida jo’natilgan 60000 nafar xitoylik jangchidan 10000 ga yaqini Xitoyga qaytib borgan. Qang’ podsholari davlatning ichki va tashqi siyosati va boshqa muhim masalalarni o’z oqsoqollari bilan maslahatlashib hal qilganlar. Davlat kengashida qabila boshliqlari, harbiy sarkardalar faol ishtirok etganlar. Milodiy III asrda qang’ davlati parchalanib, keyinchalik, yani V asrga kelib uning hududi Eftalitlar davlati tarkibiga qo’shib olindi. Davon davlati tahminan miloddan avvalgi III asrning oxirida miloddning II asrigacha mavjud bo’lgan.Davon davlati tarixi haqidagi batafsil ma’lumot Xitoy yilnomalarida uchraydi. Masalan, Davonda bo’lgan xitoy sayyoxi Chjan TSyan bunday deb yozadi: ‘‘Davon diyorida 70 tacha katta-kichik shahar bor; aholisining soni bir necha yuz mingga yetadi. O’q-yoy va nayzalar bilan qurollanishgan. Xalqi ot choptirib o’q otishga mohir’’. Boshqa bir Xitoy solnomasida: ‘‘An’si (Eron) shaharlari Davondagiga o’xshashdir’’-deb yozilgan.

Farg’ona vodiysi, hozirgi qirg’iziston respublikasi hududida joylashgan Davon (Parkana, Farg’ona) davlatining poytaxtlari-bosh shahar Ershi (hozirgi Andijon viloyati Marxamat tumani), ikkinchi shahar Yuchen (hozirgi qirg’izistonning O’zgan vohasi)da bo’lgan. Miloddan avvalgi II asrdan boshlab qashqardan Davonga shimoliy yo’ldan karvon yo’li harakati boshlandi. Bu yo’ldan ipak va boshqa mahsulotlarning halqaro tranzit savdosi amalga osha boshlaydi. Bu paytga kelib Davon aholisi ko’paya boshlaydi va ko’plab mustahkamlangan aholi manzilgohlari paydo bo’ladi. Savdo yo’lida Davon muhim ahamiyatga ega bo’la boshlaydi. Chjan TSyan shunday yozadi “o’troq aholi yer haydaydi, g’alla va sholi ekadi. Ularda musallas navli uzum, juda ko’plab yaxshi otlar bor”. Xitoyliklarni ayniqsa, o’zlari uchun notanish bo’lgan beda va uzum xayratga solgan. Chjan TSyan ma’lumotida shunday gap bor: ‘‘Xitoy elchisi urug’ keltirdi, shunda osmon farzandi (Xitoy imperatori) unimdor yerga beda va uzum ekdi’’. Xitoy xukmdorlarini ko’proq Farg’onaning nasldor otlari qiziqtirgan. Otlar naslining biriga xatto “Samoviy” deb nom berganlar. Davonning mashhur ‘‘Samoviy otlari’’ tasvirlari tushirilgan qoyatosh suratlari Aravon qoyasida, Navqat vohasi va Obishisoyda topilgan va hozirgacha saqlanib qolgan. Bu tasvirlar Davon o’zining samoviy otlari bilan qadimdan mashhur bo’lganligini tasdiqlabgina qolmasdan, Farg’onaliklarning yuksak tasviriy sa’nat sohiblari bo’lganligidan ham dalolat beradi. qo’shni davlatlar, ayniqsa, xitoy imperatorlari Davon otlarini nihoyatda qadrlaganlar. Otlar va Davonning serunum yerlari uchun miloddan avvalgi II asrning oxirlarida Xitoy va Davon o’rtasida harbiy to’qnashuvlar ham bo’lib o’tgan. Bu to’qnashuvlarda davonliklar o’z mustaqilliklarini saqlab qolishga muvaffaq bo’lganlar, chunki Davon davlatida yaxshi qurollangan va mashq ko’rgan qurolli kuchlar mavjud bo’lgan. Miloddan avvalgi III asrda bu davlat “Dovon” keyinroq esa “Boxon” va “Polona” nomlari bilan tilga olinadi. “Polona” bu “Farg’ona”ning xitoycha talaffuz etilishidir. Xitoy manbalariga ko’ra mil.av. II asrda Farg’onada 300 mingga yaqin aholi yashagan

Miloddning II asrida Farg’ona davlati barham topdi va uning yerlari Kushon podsholigiga qo’shib olindi. Kushon podsholigi. Kushonlar davri O’rta Osiyo, Afg’oniston, Pokiston va Hindiston xalqlari tarixidagina emas, balki butun dunyo madaniyatining taraqqiyotida alohida o’rin egallaydi. Chunki bu davrda tili, dini va etnik madaniyati bir xil bo’lgan halqlarning siyosiy jihatdan birlashish jarayoni kechdiki, bu hol insoniyat tsivilizatsiyasi taraqqiyotida turtki vazifasini bajardi. Spitamen qo’zgoloni mag’lubiyatga uchragandan so’ng mil.av. I asr oxirlarida asli O’rta Osiyoda yashagan massaget tohar qabilalarining katta bir qismi Sharqiy Turkistondan to Mug’uliston chegaralarigacha bo’lgan hududlarga ko’chib o’tganlar. Ana shu qabilalar tarixi bilan bog’lik mil.av. IV asr oxirlari va milodning V asriga oid ma’lumotlar Xitoy manbalaridan olinligi sababli qabila, urug’, shaxslar, joy va shahar nomlari xitoycha nomlar bilan berilgan. O’rta Osiyodan Sharqqa tomon ko’chib o’tgan massaget - toharlarni Xitoy manbalarida yue- chjelar nomi bilan ataganlar. Xitoyning shimolidagi katta hududlarda xunn qabilalari yashagan. Xunnlar bilan yue - chjelar o’rtasida ziddiyatlar kuchayib, xunnlar mil. avv. 176 - yili yue-chjelarni g’arbga siqib chiqaradi. Farg’ona (Dovon) podsholigi hududlariga chekingan yue-chje qabilalari bu yerda shahar va qishloqlar barpo qiladilar. Hozirgi Namangan viloyati Kushon qishlog’i va Kosonsoy tumani shular jumlasidandir. Ular mil. av. 140-130 yillarda Yunon - Baqtriyani ham o’zlariga tobe qiladilar va “Katta Yue-chje” davlat uyushmasiga asos soladilar. Bu davlat uyushmasiga beshta hokimlik: Guyshuan, Xyumi, Shaunmi, Xise va Dumilar bo’ysunar edi. Bulardan biri Guyshuan (Kushon) hokimligi ancha kuchayib, boshqa hokimliklarni birlashtiradi va Guyshuan hokimi Kudjula Kadfiz o’zini yagona hokim deb e’lon qiladi. Natijada yangi Kushon davlati paydo bo’ladi va hozirgi Surxondaryo viloyatining Sho’rchi tumanidagi Dalvarzintepada joylashgan manzilgoh bu davlatning poytaxti bo’lib qoladi. Kudjula Kadfiz davlat chegaralarini kengaytirib, qudratini oshiradi. Parfiya, hozirgi Afg’oniston hududi va Kashmirni egallaydi.

Kudjula vafotidan keyin uning o’g’li Vima taxtga chiqadi va Hindistonning markaziy viloyatlarini o’z davlati tarkibiga qo’shib oladi. Vima Kadfiz 30 yil hukmronlik qilgan. Undan so’ng Kanishka mamlakatni boshqaradi va u Hindistonning janubiy hududlarini zabt etadi. Natijada Kushon davlati katta saltanatga aylanib, Xitoydagi Xan sulolasi hamda Rim imperiyasi bilan raqobatlashish darajasiga ko’tarildi. Kushonda davlatida viloyatlar va shaharlar davlat tepasida turuvchi oliy hukmdor noiblari tomonidan boshqarilgan. Ular oliy hukmdorga so’zsiz itoat etib, doimiy ravishda davlat xazinasiga o’lponlar to’lab turganlar. Kushonlar davlatida zarb etilgan kumush, oltin tangalarning bir tomonida Budda xudolari, zardushtiylar xudolari Anaxita, Mitra rasmlari uchrasa, ikkinchi tomonida esa “shoh”, “shohlar shohi” atamasini ko’ramiz. Buyuk ipak yo’li tarmoqlarida joylashgan Kushon podsholigi gullab yashnadi. Ko’pdan ko’p yangi shaharlar bunyod etildi. Bu davrda ko’plab sug’orish inshootlari qurilib, yangi yerlar o’zlashtirildi. Shaharlar qurilishida aniq binokorlik qoidalari amalga oshirilgan. Shaharlar tug’ri burchakli bo’lib, qalin deganvorlar bilan o’ralgan. Shahar tuzilishiga ko’ra, u bir necha qismlarga bo’lingan: hokim saroyi (qal’a), hunarmandchilik ustaxonalari, guzarlar, alohida ibodatxonalar joylashgan qismi, savdo maydoni va boshqalar tartibli ravishda joylashgan edi. Kushon podsholigi iqtisodiyotining asosini sug’orma dehqonchilik, savdo va hunarmandchilik tashkil qilib, yuqori darajada rivojlangan. Xitoy va Rim saltanati bilan savdo va elchilik munosabatlari o’rnatilgan. Savdo munosabatlarining rivojlanishida Buyuk ipak yo’lining ahamiyati katta bo’lgan. Termizdan Rim tangalari xazinasi, O’rta yer dengizi atrofi hududlarida esa kushon tangalari topilgan. Kanishka davrida Hindistondan tarqalgan Budda dini davlat diniga aylandi. Oromiy va yunon yozuvlari bilan birga kushon yozuvi ham mavjud bo’lgan. Kushon saltanati davrida me’morchilik va tasviriy san’at yuksak darajada rivojlangan edi. Buni o’lkamizning Ayritom, Ko’hna Termiz, qoratepa budda ibodatxonalari Fayoztepa, Xolchayon, Dalvarzintepa va boshqa joylardan qazib olingan arxeologik topilmalardan ko’rishimiz mumkin. Kushon davri shaharlari xarobalarini va

qabrlarini o’rganish o’lka xalqlarining urf odatlari, diniy qarashlari to’g’risida qimmatli ma’lumotlar beradi. Xususan, Dalvarzintepa ashyolari kushonlarning diniy e’tiqodlari buddizm bilan zardushtiylik bo’lganini ko’rsatadi. Ayniqsa, yapon olimlari bilan Darvarzintepada, frantsuz arxeologlari bilan Afrosiyobda olib borilgan taqiqotlar muhim ma’lumotlar beradi. Kushon saltanati inqirozi Xuvishka podsholigi davridan boshlanadi. Bu jarayon Erondagi Sosoniylar davlatining tarix sahnasiga chiquviga asosiy omil bo’ldi. Xususan, sosoniy hukmdorlardan Shopur I ning (milodiy 242-243 yillar) va Shopur II ning (mil. 309-379 yillar) Kushonlarga bergan zarbalari hal qiluvchi o’rin tutdi. IV asrga kelib Kushon podsholigi asosiy hududlaridan mahrum bo’ldi. Kushonlarning ayrim mulklari faqat Shimoliy Hindistonda ma’lum vaqtgacha saqlanib qoldi. Kushon saltanati olti asr davomida insoniyat jamiyati taraqqiyotida o’chmas iz qoldirdi. Bu davrda yaratilgan noyob san’at asarlari, madaniyat yodgorliklari uning o’tmish qudratining namunasidir. Bu madaniyat uzoq Sharq, Yaponiya, Hindiston va Indoneziya xalqlari madaniyatiga g’oyat katta ta’sir ko’rsatdi va bizning davrimizgacha yetib keldi. Bu davrda Eronda tarkib topgan kuchli uyushma—Eron Sosoniylarining hujumi natijasida Kushon saltanati inqirozga yuz tutdi. Xulosa o’rnida shuni ta’kidlashimiz joizki, o’zbek xalqi asrlar davomida o’z davlatchiligini yaratib keldi. Ammo XX asrgacha bo’lgan davlatlarimiz deyarli butun Markaziy Osiyoni, xatto unga qo’shni hududlarni ham o’z ichiga olar, ya’ni ular milliy emas edi.

F oydalanilgan adabiyotlar : 1. B. Axm е dov. “O`zb е kiston xalqlari tarixi manbalari”. T. O`qituvchi. 1991 yil. 2. A.A. Madraimov. “Manbashunoslikdan ma'ruzalar majmuasi”. T. 2001 yil. 3. A. Habibulla е v. “Adabiy manbashunoslik va matnshunoslik”. T. 2000 yil. 4. O`zbekiston tarixi (qisqacha ma`lumotnoma) T. ”Sharq”, 2000. 5. O`zbekiston tarixi (1-qism), T.”Universitet”, 1997. 6. O`zbekiston tarixi (talabalar uchun qisqacha Ma`ruzalar matni), T., “Universitet”, 1999. 7. www.ziyonet.uz 8. www.arxiv.uz

Похожие

O’zbek xalqi davlatchiligining tarixiy asoslari va dastlabki bosqichlari

O’zbek xalqining etnik shakllanishi

Buyuk Ipak yo'lining shakllanishi va rivojlanish bosqichlari

Ilk davlatchilikka asos solinishi va o’zbek davlatchiligining miloddan avvalgi tarixi

O`rta Osiyoda qadimgi davr va dastlabki madaniyatning shakllanishi