O‘rta Osiyo xonliklarining chor Rossiyasi tomonidan bosib olinishi va mustamlakachilarga qarshi xalq harakatlari - История - Рефераты

O‘rta Osiyo xonliklarining chor Rossiyasi tomonidan bosib olinishi va mustamlakachilarga qarshi xalq harakatlari

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

68.5 KB

O‘ rta Osiyo xonliklarining chor Rossiyasi tomonidan bosib olinishi va mustamlakachilarga qarshi xalq harakatlari Reja 1. Chor Rossiyasi qo‘shinlarining Qo‘qon xonligi hududlariga hujumi. Mustaqillik uchun kurash. 2. Buxoro amirligining chor Rossiyasi vassaliga aylantirilishi. 3. Xiva xonligining bo‘ysundirilishi.

Rus podsholarining Turkiston yerlariga g‘arazli maqsadlarda ko‘z olaytirishlari shayboniylar hukmronlik qilgan davrlardan boshlangan. Kavkaz, Volgabo‘yi, Sibir va O‘rta Osiyo ustidan hukmronlik qilish rus podsholarining azaliy va asriy orzusi bo‘lgan. Rus davlati O‘rta Osiyo mintaqasini bosib olish uchun bu yerdagi mavjud honliklar haqida keng ko‘lamda josuslik ma’lumotlarini to‘play boshladi. Bu holat «Moskva savdo kompaniyasi» deb atalgan tashkilotning vakili Antoni Jenkinson boshliligidagi elchilarning faoliyatida yaqqol namoyon bo‘ldi. Ingliz savdogarlari Antoni Jenkinson Richard va Robert Jonsonlar 1558- 1559 yillarda, Moskva savdo elchisi Ivan Danilovich Xoxlov 1621 yilda Xiva, Buxoro va Samarqandga asosan o‘lkani o‘rganish va josuslik ma’lumotlarini to‘plash maqsadida kelgan edilar. Lekin Turkistonni Rusiyaga qaram qilish uchun to‘g‘ridan-to‘g‘ri amaliy ochiq harakat Petr I davridan boshlandi. U o‘zining Sharqqa nisbatan tajovuzkorlik siyosatini yashirib ham o‘tirmadi. «Sharq bilan aloqada Qozog‘iston tasarrufi kalit va darvoza hisoblanadi. Shuning uchun millionlab mablag‘ sarflasa ham Qozog‘istonni bo‘ysundirish yoki hech bo‘lmasa u yerda Rusiya ta’sirini o‘rnatish zarurdir», degandi Petr I. U tajovuzkorlik siyosatini amalga oshirish maqsadida Markaziy Osiyoga 1717 yilda knyaz Bekovich-Cherkasskiyni katta qo‘shin bilan yubordi. Ammo Xiva xoni Sherg‘ozixon tomonidan bu qo‘shin batamom qirib tashlandi. Rusiya bilan Xiva xonligi o‘rtasida dushmanlik vaziyati kuchaydi. Petr I Markaziy Osiyo yerlariga bo‘lgan o‘z tajovuzkorligidan voz kechmadi. U Buxoroga josuslik maqsadlarida elchi qilib italiyalik Florio Benevenini jo‘natdi. Bu safar ham missiya muvaffaqiyatsiz chiqdi va Benevenining o‘zi zo‘rg‘a jon saqlab qoldi va faqat Petr I o‘limidan so‘ng 1725 yilda Rusiyaga qaytdi. Florio Beneveni hali Buxoroda bo‘lgan chog‘idayoq josuslik ishlari bilan shug‘ullandi va rus podshosiga yozgan xatlarining chetlarida shifrovka bilan maxfiy xabarlarni yubordi. Aytishlaricha, - deb yozadi A.S.Pushkin - Petr I o‘limi oldidan ikki narsani amalga oshira olmagani uchun armon bilan ketayotganini aytgan: Prut yonidagi jangda Turkiyadan yengilganini va Bekovichning o‘limi uchun Xivadan o‘ch ololmagani uchun qattiq afsus chekkan.

Markaziy Osiyoni bosib olish maqsadida Petr I zamonidayoq Qozog‘istonning zabt etilgan xududlarida harbiy qal’alar va istehkomlar qurila boshlangan edi. 1717 yilda Omsk, 1718 yilda Semipalatinsk, 1720 yilda Ust- Kamenogorsk, 1742 yilda Orenburg qal’alari qurildi. Faqat XVIII asrning o‘zida chor ma’murlari yovuz niyat bilan hozirgi Qozog‘iston hududlarida 46 ta katta va 96 ta kichik harbiy qal’a va istehkomlar qurganlar. XVIII asrning boshlarida har uchchala Juzning qozoqlari qalmiq (jungar)larning doimiy bosqini ostida og‘ir ahvolga tushib qoldi. 1723 yilda ro‘y bergan og‘ir ocharchilik qozoqlarning o‘z mustaqilliklarini saqlab qolishlarini xavf ostiga solib qo‘ydi. Oqibatda Katta Juz jungarlarga siyosiy qaram bo‘lib qoldi. O‘rta Juz Buxoroga ko‘chib borib Buxoro xonligiga, Kichik Juzning bir qismi esa Xiva xonligiga tobe bo‘ldi. Bunday og‘ir vaziyat Katta va Kichik Juzning xoni Abulxayrxonni o‘z hokimiyatini saqlab qolish ilinjida chor hokimiyati bilan yaqinlashuviga majbur etdi. Ana shu tariqa 1731 yilda Kichik Juz, 1731-1740 yillarda esa Katta Juz qozoqlarining aksariyati rus davlatining tobeligiga o‘tdi. Qozoqlarning rus fuqaroligini qabul qilishlari chor mustamlakachi ma’murlarining Turkiston yerlarini egallash borasidagi bosqinchilik harakatlariga qulay shart-sharoitlar yaratdi. Biroq Yevropadagi davlatlar o‘rtasidagi vaziyatning tobora taranglashib va chigallashib borishi, rus-turk urushi (1806-1812), rus-shved urushi (1808-1809), rus-fors urushi (1805-1813) va nihoyat Napoleonga qarshi 1805-1812 yillardagi to‘qnashuv, qolaversa, chor samoderjaviyasiga qarshi dekabristlar nomini olgan dvoryanlar qo‘zg‘oloni va uni bostirish chor hukumatining Turkistonga nisbatan bosqinchilik siyosatini ma’lum muddatga ortga cho‘zilishiga sababchi bo‘ldi. Biroq 1830 yillardan ma’lum darajada Yevropadagi janjalli voqealardan qo‘li bo‘shagan chor hukumati yana o‘zining ayg‘oqchilik va yovuzlik niyatlarini Markaziy Osiyo hududlariga qaratdi. 1839-1840 yillarda podsho Nikolay I ning homiyligi va fatvosi bilan Orenburg harbiy gubernatori V.A.Perovskiy katta qo‘shin bilan Xivani bosib olish niyatida yo‘lga chiqdi. Perovskiy qo‘shini tarkibida 2 ta zambarak, 40 arava, 5325 askar bor edi. Ammo og‘ir obi-havo sharoiti, yoqilg‘ining yo‘qligi, oziq-ovqat tanqisligi, kiyim-

kechaklarning yaroqsizligi natijasida Perovskiy qo‘shinlari yo‘l-yo‘lakay katta talofatlar berib Xivaga yurishni to‘xtatib orqaga qaytadi. Chor hukumati XIX asrning o‘rtalaridan boshlab o‘zbek xonliklarining yerlarini bosib olishga astoydil kirishadi. Buning sabablari avvalo shundaki: birinchidan, o‘zbek xonliklari o‘zaro davlat va yer talashib bir-birlarining tinka madorlarini shu darajada quritgan edilarki, ular tashqi dushmanga qarshi birlashib kurashish u yoqda tursin, hatto o‘zlarini biror bir darajada himoya qilishga ham qodir emas edilar. Bu xol chor ma’murlariga juda qo‘l kelar edi. Ikkinchidan, chor Rossiyasining harbiy-siyosiy va iqtisodiy ahvoli shuni talab qilar ediki, rivojlanayotgan rus kapitalistlari uchun yangi-yangi bozorlar, foyda manbalari kerak edi. Rossiya sanoat korxonalariga esa tabiiy yer osti boyliklari, xom ashyo bazalari; paxta, ipak, qorako‘l, teri va boshqalar zarur edi. Uchinchidan, Markaziy Osiyo masalasida ingliz-rus munosabatlarining keskinlashib borishi Rossiya bosqinining tezlashishiga sabab bo‘ldi. Rossiya hukmronlik doiralari XIX asrning boshidanoq ingliz josuslarining o‘zbek xonliklaridagi hatti-harakatlarini ziyraklik va shubha bilan kuzatib bordilar. Darhaqiqat Hindistonni Angliyaning mustamlakasiga aylantirgan Ost-Hindiston kompaniyasi oltinga boy, hamda iqtisodiy va strategik ahamiyati katta bo‘lgan Turkiston o‘lkasidagi voqealarni anchadan beri diqqat bilan kuzatib borar va bu o‘lkani o‘z tasarrufiga olish uchun qulay paytni poylardi. Buni Ost-Hindiston kompaniyasining Markaziy Osiyoga bir necha marta o‘z razvedkachilarini yuborganliklaridan bilsa bo‘ladi. Jumladan, 1824 yilda mazkur kompaniya ayg‘oqchisi Murkfort Buxoroda bo‘ldi, biroq u qaytish chog‘ida yo‘lda xalok bo‘ladi. 1831 yilda Buxoroga A.Byorns tashrif buyurdi. 1843 yilda kapitan Ebbot Xivaga yuborildi. O‘sha yili Volf Buxoroga kelgan edi. U 1838 yildan buyon Buxoro amiri Nasrulloxon zindonida saqlanayotgan polkovnik Stoddart bilan mayor Konollini (bular 1842 yili qatl etilgan) qutqarish niyatida edi. Ost-Hindiston kompaniyasi Buxoro amirligi va Xiva xonligiga Rossiyaga qarshi ittifoq tuzishni taklif qildi va birgalashib Rossiya tajovuziga qarshi kurashishni tavsiya etdi. Lekin bu takliflar amalga oshmadi. Inglizlarning

Markaziy Osiyoni bosib olishdan iborat rejasining amalga oshuviga Hindiston bilan o‘zbek xonliklari o‘rtasida joylashgan Afg‘oniston to‘siq bo‘ldi. Hatto 1838- 1842 yillarda va 1878-1880 yillarda inglizlar bilan Afg‘oniston o‘rtasida ikki marta urush ham kelib chiqdi. Ammo inglizlar afg‘on xalqining qarshiligini bostira olmadilar. Rossiya davlatining Turkiston yerlarini bosib olishga intilishining yangi to‘lqini 1847 yilda boshlandi. Shu yili Sirdaryoning Orol dengiziga qo‘yiladigan joyi Raim egallanib, Orol harbiy qal’asi barpo qilindi. Orenburgda «Nikolay» va «Konstantin» degan kemalar qurilib, ular bo‘lak-bo‘lak holda keltirilib Orol dengiziga tushirildi. Oq machit (Qizil O‘rda), Turkiston, Chimkent, Avliyoota, Pishpek, To‘qmoq va boshqa shaharlarda Qo‘qon xonligining harbiy istihkomlari mavjud edi. 1852 yilda chor qo‘shinlari Oq machitga xujum qildilar, lekin uni qo‘lga kirita olmadilar. 1853 yilda general Perovskiy boshchiligida ikki ming askardan ortiq qo‘shin Oqmachitga ikkinchi marta xujum uyushtirdi. 22 kunlik qurshov va jangdan so‘ng chor askarlari istehkomni egallaganlar. Qal’a himoyachilaridan 74 kishi tirik qolgan xolos. Chor qo‘shinlaridan bor yo‘g‘i 25 kishi xalok bo‘lgan va 46 kishi yarador qilingan. Istehkomga «Perovskiy forti» nomi berilgan. Oq machitdagi mag‘lubiyat Qo‘qon xonligini qattiq tashvishlantirdi. Tezlik bilan Toshkentda kuch to‘planib hokim Sabdalxo‘ja boshchiligida 8 ming askarlik qo‘shin va ko‘ngillilar Oqmachitni qaytarib olish uchun yo‘lga chiqdi. Lekin ikki o‘rtadagi jangda ular yengiladilar. Vatan himoyachilaridan 192 kishi xalok bo‘ldi. Qo‘qon xonligi qo‘shinlari yaradorlarni 92 tuyaga ortib orqaga chekinishga majbur bo‘ldilar. 1853 yilning dekabr oyida Yoqubbek boshchiligidagi 13 ming kishilik qo‘shin Oqmachitga kelib yana dushman bilan to‘qnashdi. Yurt himoyachilaridan bu jangda mingga yaqini o‘ldirildi va yarador qilindi. Bosqinchilar faqat 55 askarlarini yo‘qotdilar. Bunday ketma-ket mag‘lubiyatlar Vatan himoyachilari ruhini tushirmadi. Ular 1855 yilda yana 15ming kishilik qo‘shin bilan Oqmachitga otlandilar. Ammo chor qo‘shinlariga yangi kuchlar kelib qo‘shilganini eshitib, orqaga qaytdilar.

1854 yilda Olma-ota o‘rnida Verniy harbiy qal’asining qurilishi Turkistonni egallashda hal qiluvchi o‘rin tutgan istehkomlardan bo‘ldi. 1855-1857 yillardagi Qrim urushi munosabati bilan chor ma’murlari Markaziy Osiyoni zabt etish bo‘yicha katta miqiyosdagi harbiy harakatlarni olib bormadilar. Qrim urushidagi mag‘lubiyat Markaziy Osiyoning Rusiya uchun siyosiy va strategik jihatdan qanchalik katta ahamiyatga ega ekanligini ko‘rsatdi. Shu boisdan Rossiya hukmron doiralari o‘rtasida Markaziy Osiyo muammosini tezroq hal qilishga chorlovchi da’vatlar 1860 yillarda tez-tez ko‘zga tashlanadigan bo‘lib qoldi. Harbiy vazir D.A.Milyutin harbiy yurishlarning doimiy tarafdori edi. Xullas, 1860 yillar boshlarida Turkistonni bosib olish bo‘yicha g‘oyaviy tayyorgarlik ko‘rildi. Endigi asosiy vazifa bu g‘oyani amalga oshirishdan iborat edi. 1860 yilda polkovnik Simmerman qo‘shini Qo‘qon xonligining 5 ming kishilik qo‘shinini tor-mor keltirib, To‘qmoq va Pishpak qal’alarini egalladi. Ili orti vodiysi Alatov okrugi deb o‘zgartirildi. Xudda shu yili 21 oktabrda polkovnik Kolpakovskiy otryadi Qora Kostek daryosi yon bag‘ridagi Uzunyog‘och soyidagi jangda Qo‘qon xonligining 20 ming qo‘shinini batamom qirib tashladi. 1861-1863 yillarda chor qo‘shinlari Qo‘qon xonligiga bir necha zarbalar berdi. Bu davrda Qo‘qon xonligiga qarashli Yangiqo‘rg‘on, Dinqo‘rg‘on, Merka va ikkinchi marta Pishpek egallandi. 1863 yil yozida polkovnik Chernyaev Orenburg general-gubernatori Bezakning roziligi bilan Sirdaryo yoqasidagi So‘zoq qal’asini qo‘lga kiritdi va uni tevarak-atrofdagi aholisi bilan birga «Rossiyaning mulki» deb e’lon qildi. 1864 yil boshida Verniy (Olma-Ota) istehkomidan chiqqan 2500 kishilik Chernyaev boshchiligidagi chor qo‘shinlari 4 iyunda Avliyootani egalladi. Shahar ostonasidagi jangda vatanparvar kuchlarning 1500 kishilik qo‘shinlari mag‘lubiyatga uchradilar. Himoyachilardan 307 kishi o‘ldirildi va 390 kishi yarador bo‘ldi. Chernyaev bilan izma-iz Perovskiy otryadidan chiqqan polkovnik Verevkin guruhi esa Turkiston qal’asiga yurish qildi va uni 12 kunda bosib oldi. 1864 yil 16 iyulga qadar chor armiyasi qo‘shinlari ikki yo‘nalishda mustaqil harakatlarni davom ettirdi. Sibir-Yorkend tomonidan 8-g‘arbiy Sibir, 21-Sibir

kazak armiyasi batareyasi, Orenburg-Xiva yo‘nalishi bo‘yicha esa 4-Orenburg liniya batoloni, 1864 yildan boshlab 2-Orenburg liniya batolonining I-vzvodi; 1865 yildan 6-va 9-Orenburg liniyalari batoloni, 4-G‘arbiy Sibir bataloni janub tomondan o‘z harakatini davom ettirib, shahar va qishloqlarni birin-ketin egallab bordi. Avliyoota va Turkistonning dushman tomonidan zabt etilishi butun Qo‘qon xonligini oyoqqa turg‘azdi. Toshkent shahri chorizm bosqinchilariga qarshi kurashning markaziga aylandi. Bu yerga Marg‘ilondan Yusufbek, Xo‘janddan Mirza Ahmad Qushbegi qo‘mondonligida qo‘shinlar, Andijon, Namangan, O‘sh va boshqa joylardan harbiy qismlar keltirildi. To‘plangan qo‘shin va xalq qasoskorlariga Qo‘qon xonligining lashkarboshisi mulla Alimqul boshchilik qildi va ular Chimkent tomon ravona bo‘ldilar. Chimkentda bir kecha-kunduz qattiq jang bo‘ldi, general Chernyaev boshchiligida chor qo‘shinlari urushni davom ettira olmay Turkistonga qaytishga majbur bo‘ldi. Jinay degan joyda bo‘lgan jangda ham vatanparvarlarning qo‘li baland keldi. Vatan ximoyachilari Iqon qal’asi uchun bo‘lgan jangda xam g‘olib bo‘ldilar. Alimqul boshchiligida yurt himoyachilari urushni davom ettirish maqsadida tayyorgarlik ko‘rayotgan bir paytda Buxoro amiri Muzaffarxonning Qo‘qonga hujum qilganligi to‘g‘risida xabar oladi. Natijada lashkarboshi Alimqul qo‘shinning katta bir qismini Chimkentda qoldirib o‘zi Qo‘qonga qaytishga majbur bo‘ladi. Albatta bu hol dushmanga qo‘l keldi va Chernyaev 1864 yil 21 sentabrda Chimkentni jang bilan egallaydi. Shahar mudofaachilarining ko‘pi qirib tashlandi. Shu paytga qadar ikki yo‘nalishda mustaqil harakat qilib kelgan chor armiyasining ikki qo‘shini Chimkent shahrida tutashdi. Rus qo‘shinlari 1865 yil bahorida Toshkentga yaqinlashib Niyozbek qal’asini ishg‘ol qiladilar. Mulla Alimqul boshchiligidagi 6 ming qo‘qonlikning yordamga kelishi ham bosqinchilarni to‘htata olmadi. Mulla Alimqul jangda yaralanib toshkentda vafot etdi. Bir necha oylik qamal va janglardan so‘ng 1865 yil 17 iyunda toshkent chor Rossiyasi qo‘liga o‘tdi.

Istilo qilingan yerlar hisobiga 1865 yilda Orenburg general-gubernatorligi tarkibida Turkiston viloyati tashkil etildi; uning tepasiga general Chernyaev qo‘yildi. 1866 yil yanvar oyining oxirida Chernyaev Jizzaxga yurish boshladi. Ammo 8-9 ming kishilik shahar ximoyachilarining ko‘rsatgan qarshiligi tufayli u orqaga chekinishga majbur bo‘ldi. 1866 yil mart oyida Chernyaev Peterburgga chaqirib olindi, uning o‘rniga general Romanovskiy yuborildi. Toshkentga yordam uchun yuborilgan Buxoro amirining 100 ming kishilik qo‘shini bilan general Romanovskiy qo‘mondonligidagi Chor Rossiyasi qo‘shinlari o‘rtasida 8 mayda Erjarda bo‘lgan jangda rus qo‘shinlari g‘alaba qozondi. 24 mayda rus askarlari Xo‘jandda ham g‘alabaga erishdilar. Avgust oyida Romanovskiy Toshkent, Xo‘jand va Chirchiqorti o‘lkasini Rossiyaga qo‘shib olish to‘g‘risida ko‘rsatma berdi. Buxoro amiri bilan muzokaralarda kelisha olmagach, Romanovskiy 2 oktabrda Buxoro amirligiga qarashli O‘ratepa qal’asini, 18 oktabrda esa Jizzaxni bosib oladi. Jizzax uchun jang g‘oyatda dahshatli bo‘lgan. Romanovskiy 1866 yil 19 oktabrda harbiy vazirga yozgan telegrammasida Jizzax uchun bo‘lgan jangda kamida 6 ming kishi o‘ldirilganligi va 2 ming kishining asir olinganligini yozgan edi. Qizig‘i shundaki, Buxoro amiri rus qo‘shinlariga qarshi birgalikda jang qilishni Qo‘qon xoni Xudoyorxonga taklif qilganda u turli vaj-karsonlarni bahona qilib bu ishga bosh qo‘shmaydi. Amirlik qo‘shinlari Xo‘jand va Jizzaxda yengilgach, Xudoyorxon rus bosqinchi generali Romanovskiyga tabrik telegrammasi yuboradi. 1867 yilda chor hukumati bosib olgan joylarda Turkiston general- gubernatorligi tuziladi. General K.P.Kaufman bosh qilib tayinlangan bu gubernatorlikning markazi Toshkent bo‘lib uning tarkibiga Sirdaryo va Yettisuv viloyatlari ham kirgan edi. K.P.Kaufman podsho Aleksandr II dan katta vakolatlar bitilgan “Oltin yorliq“ oladi. U mustaqil ravishda urush e’lon qilish, sulh tuzish va boshqa huquqlarga ega edi. Shu bois Turkiston halqi K.P.Kaufmanni “yarim podsho” deb atagan. Turkiston general-gubernatori K.P.Kaufman O‘zi hukmronlik qilayotgan hududlarda rus davlati mavqeini mustahkamlash va Turkiston O‘lkasidagi qonli

fojealarni niqoblash maqsadida bir guruh mahalliy sotqin tabaqa vakillarini Markaziy hukumat bilan kelishgan holda Peterburgga yuborishga qaror qiladi. Bu vakillar asosan rus davlatiga sodiq, rus qo‘shinlariga har tomonlama yordam bergan kishilardan tashkil topgan edi. Turkiston vakillarini xatto podsho Aleksandr II ning o‘zi qabul qildi. Ular podshoga go‘yo Turkiston aholisining rus davlati tobeligiga olinganligidan baxtiyorligini, mangu sodiqligini izhor etuvchi maktubni topshirganlar. Ana shu tariqa chor ma’murlari Turkiston general-gubernatorligi tarkibidagi aholi o‘z ixtiyori va istagi bilan rus davlati fuqaroligiga o‘tganligini jahonga namoyish qilishga uringan edi. Turkistonda esa qonli va qirg‘inbarot urushni davom ettirdi. Jumladan 1867 yil 7 iyunda rus askarlari Jizzax va Samarqand o‘rtasida joylashgan Yangiqo‘rg‘onda 25 ming kishilik Buxoro qo‘shini va xalq ko‘ngillarini tor-mor keltirdi. 1868 yil 1 mayda Samarqand ostonasidagi Cho‘ponota tepaligida shiddatli va beayov jang bo‘ldi. 2 mayda Samarqand shahri taslim bo‘lishdan o‘zga chorani topmadi. Buxoro amiri Muzaffarxon bu habarni eshitgach, shu darajada dahshatga tushdiki, jahl ustida bu “shum habar”ni keltirgan habarchini osib o‘ldirishga farmon beradi. Amir Muzaffarning xalqi o‘rtasida obro‘si tushib ketdi. Xalq g‘azabga keldi. Ayniqsa amirning chor hukumati bilan sulh tuzishga moyilligi vaziyatni juda keskinlashtirdi. Xalq amirdan urushni davom ettirishni talab qilib qo‘zg‘olon ko‘tardi. Qo‘zg‘olon markazi Cho‘li Malik edi. Qo‘zg‘olonchilar albatta, so‘yil, nayza va shuning singari oddiy narsalar bilan qurollangan edilar. Amir Muzaffar qo‘zg‘olonni butun Zarafshon vodiysiga tarqalib ketishidan qo‘rqib uni tezda bostirdi-da, darhol beklar bilan kengash o‘tkazdi. Unda sulh tuzish yoki urushni davom ettirish masalasi muhokama qilindi. Kengashda birinchi bo‘lib so‘z olgan lashkarboshi Usmonbek bunday dedi: “Xonlik xalqi urushni davom ettirishni talab etayotgan bir paytda kofirlarga kontributsiya (tovon) to‘lagandan ko‘ra bir tomchi qon qolguncha kurashish afzalroqdir”. Bu fikrni kengash qatnashchilari yakdillik bilan qo‘llab-quvvatladilar. Muzaffar barcha kuchlarini jamlab, Samarqandni qaytarib olishga kirishdi. 15 ming otliq, 6 ming piyoda va 14 ta to‘pli Buxoro qo‘shini Zirabuloq tepaligiga kelib o‘rnashdi. 1868 yil 2 iyunda general

K.P.Kaufman qo‘mondonligidagi qo‘shin va himoyachilar o‘rtasida jang boshlanadi. Buxorolik mudofaachilar ko‘p talofat ko‘rib mag‘lubiyatga uchradilar. Bu habar xalq g‘azabini battar kuchaytirdi. Amir Qo‘rqib Qizilqum tarafga qochib ketadi. Samarqandda chorizmga qarshi xalq qo‘zg‘oloni boshlandi. Yurt himoyasiga shahar atrofidagi qishloq va ovullardan minglab kishilar kelib qo‘shildi. Naymanlar, qoraqalpoqlar, xitoy-qipchoqlar, qirq juzlar va boshqa qabilalar JO‘rabek va Bobobek boshchiligida Shahrisabzdan kelayotgan 20 ming kishilik qo‘shin qasoskorlarga qo‘shilib, Samarqanddagi qo‘zg‘olonchilar safini to‘ldirdi. Natijada Samarqand chorizmga qarshi umumxalq kurashining o‘chog‘iga aylandi. Bir necha ming kishilik qo‘zg‘olonchilar shahar qal’asida o‘rnashgan chor qo‘shinini qurshab olib jangga kirishadi. Ammo Shahrisabz beklari chor qo‘shinlariga yordamchi kuchlar kelayotganidan xabar topib, Samarqandni tashlab chiqdi. K.P.Kaufman Zirabuloq yaqinida Buxoro amirligi qo‘shinlarini tor-mor keltirib, tezlik bilan Samarqandga qaytdi. 8 iyunda u Samarqandni to‘plardan yoppasiga o‘qqa tutishga va shaharni batamom yoqib yuborishga buyruq berdi. 9 iyunda Samarqandda fojeali qirg‘in boshlandi. Qirg‘in uch kun davom etdi. Yuzlab odamlar hech qanday so‘roqsiz, tergovsiz otib tashlandi. Samarqanddagi qo‘zg‘olon yakunlariga ko‘ra uning boshliqlaridan 19 kishi o‘limga va 19 kishi Sibirga umrbod surgunga hukm qilindi. Buning ustiga, qo‘zg‘olonchilarning aksariyati esa jangu-jadalning o‘zidayoq qirilib ketdi. Chor qo‘shinlaridan 275 kishi o‘ldirildi va yarador bo‘ldi. Boshqa joylarda bosqinchilar bunchalik ko‘p talofat ko‘rmagan edi. Shuning uchun general K.P.Kaufman “Samarqand qal’asidagi talofatni juda katta yo‘qotish”, deb baholaydi. Bu vaqtda amir Muzaffarning obro‘ va mavqei tobora tushib, taxtda zo‘rg‘a ilinib turardi. Amir Karmanaga kelib, o‘z amaldorlari ishtirokidagi kengashda chor hukumat bilan sulh tuzishdan bo‘lak chora qolmaganini ma’lum qiladi. 1868 yilning 23 iyunida amir Muzaffarning elchilari Samarqandga K.P.Kaufman huzuriga kelib, sulh tuzishga rozilik bildirdi. Sulhga ko‘ra

Samarqand, Kattaqo‘rg‘on va Zarafshon daryosining yuqori qismi xonlikdan ajratib olinib, Russiya tarkibiga kiritildi. Amir tovon sifatida 500 ming so‘m tilla pul to‘lashga va xorijiy mamlakatlar bilan mustaqil ravishda aloqa o‘rnatmaslikka rozilik berdi. Shuningdek, Russiya savdogarlariga xonlik tasarrufida bemalol savdo-sotiq ishlari bilan shug‘ullanishga hamda karvonsaroylar qurishga ijozat etildi. Ular tO‘laydigan boj miqdori buxoroliklar to‘laydigandan oshmasligi kerak edi. Xullas, shartnoma tuzilganidan so‘ng Buxoro amiri urushni rasman to‘xtatib, Rossiya davlatiga tobeligini tan oldi. Amirlikdan tortib olingan hududlarda Zarafshon okrugi tuzilib, unga general-mayor Abramov boshliq etib tayinlandi. Bu esa vatanparvar, hur fikrli odamlarning qattiq noroziligiga sabab bo‘ldi. Xatto amirning o‘g‘li Abdumalik Katta to‘ra va bir necha nufuzli beklar birlashib, Muzaffarxon va chorizm istilochilariga qarshi kurashni davom ettirdi. Ular amirning taxtdan mahrum etilganini e’lon qilib, Shahrisabz va Kitobda katta kuch to‘pladi. Kitob va Shahrisabz beklari Jo‘rabek va Bobobek Katta to‘rani xon deb e’lon qildilar. Natijada amir Muzaffarxonning ahvoli nihoyatda og‘irlashdi. Ota- bola qo‘shinlari O‘rtasida Samarqand yaqinidagi Jom qishlog‘ida sodir bo‘lgan jangda amir sarbozlari yengildi. 1868 yilning kuzida Buxoro amiri Muzaffar o‘ziga qarshi ko‘tarilgan qo‘zg‘olonni bostirish uchun general-gubernator nomiga maktub yo‘lladi. Kaufman bu maktubdan shuni angladiki, amirning o‘g‘li Abdumalik otasiga qarshi qo‘zg‘olon ko‘tarib, Qarshi atrofida katta kuch to‘plagan. Kitob begi Jo‘rabek, Shahrisabz hokimi Bobobek va Sulton Sodiq Kenisarov otryadlari shahzoda armiyasi tayanchlari ekan. Chor qo‘shinlariga qarshi ilgarilari ham bir necha bor qahramonlik mo‘jizalarini ko‘rsatgan Sulton Sodiq Kenisarov 1868 yilda Buxoro amiri qo‘shini safida Kaufmanga qarshi kurashdi. Zirabuloqdagi jangda amir qo‘shinlari bilan qochganida, Sodiq o‘z yigitlari bilan jang maydonida qoladi. Keyin u Kaufman bilan sulh tuzgan amirga qarshi ko‘tarilgan qo‘zg‘olonga qo‘shilib, Kitob begi Jo‘rabek va Shahrisabz begi Bobobek sarbozlari safidan joy oladi.

Kaufman bunday xavfli dushmanlarga qarshi tajribali general Abramovni yuboradi. Qo‘zg‘olonchilar Qarshi ostonasida rus qo‘shinidan yengilib, turli tomonlarga tarqab ketadi. Jo‘rabek va Bobobek Shahrisabz va Kitobga qochdilar. 1870 yil 14 avgustda Kitob shahri shiddat bilan qo‘lga olingach, Jo‘rabek va Bobobek Qashqar tomon yo‘l oldilar. Ular Mahram ostonalaridagi Qo‘qon sarbozlari tomonidan hibsga olinadi va Xudoyorxon amri bilan Kaufmanga topshiriladi. General Kaufman esa ularni o‘z hizmatiga olib rus qo‘shini zobitlari unvonini beradi. Sulton Sodiq esa Qizilqum orqali Xiva xonligi xududiga o‘tib ketadi. Buxoro amiri Kaufman bilan tuzilgan sulh shartnomasiga ko‘ra Samarqand hamda Kattaqo‘rg‘ondan ajrabgina qolmay, o‘zining siyosiy mustaqilligidan ham mahrum bo‘ladi. Buxoro amiri rus saltanatining vassaliga aylanib, mamlakat Rusiya saltanati qaramligidagi yurtga-yarim mustamlaka ahvoliga tushib qoladi. Chor Rossiyasining hukmron doiralari Buxoro amirligi va Qo‘qon xonligi yerlarida tashkil topgan Turkiston general-gubernatorligini O‘rta Osiyodagi xarbiy operatsiyalar uchun tayanch markaziga aylantirib istilo tig‘ini Xiva xonligiga qaratishdi. 1872 yil oxirlarida peterburgdagi harbiy kengashda Xiva xonligini bosib olishga usil-kesil qaror qilindi. Rossiyaning tajovuzkor niyati Xiva xoni va amaldorlariga sir bo‘lmagan. Muhammad Raximxon 2 ruslar tahdidiga qarshi Angliyadan madad so‘ragandi. Angliya hukmron doiralari Xiva mustaqilligini saqlab qolishdan manfaatdor bo‘lsalar ham Rossiya bilan ochiq to‘qnashuvdan xavfsirar edi. Xiva endi o‘z kuchiga ishonib ish ko‘rishi lozim edi. Xonlik qo‘shinida 27 eski zambarak, 2 ming otliq, 4 ming navkardan iborat harbiy kuch bo‘lib, ular ham asosan poytaxtda jamlangan edi. Rossiya qo‘shini ham son ham sifat jihatidan va harbiy qurol-yarog‘lar texnikasi bilan ham Xiva qo‘shinidan ustun edi. Turkiston otryadiga general Kaufman (22 rota, 1800 kazak va 18 to‘p) qo‘mondon bo‘lib, Orol flotiliyasi ham uning ixtiyorida edi. Kaufman yurish oldidan Xivani siyosiy jihatdan yakkalab qo‘yish uchun Buxoro amiri va Qo‘qon xoniga taxdidli maktub yo‘llab, ularni Xivaga yordam bermaslikka chaqiradi.

Xiva xoni masalani tinch yo‘l bilan hal qilishga uninishlari behuda ketgach, harbiy kengash chaqirib mudofaa rejalarini tuzadi va dushmanga qarshi o‘z lashkarboshilarini safarbar etadi. General Veryovkin Qo‘ng‘irotga yurish qilib talofatlar berib bo‘lsada Xo‘jayli va Mang‘it qal’alarini ishg‘ol qildi. Keyinchalik Xazorasp ham egallandi. 1873 yil 29 may kuni ruslarning asosiy kuchlari Xiva ostonalarida paydo bo‘ldi. Muhammad Raximxon Xivani mavjud kuchlar bilan mudofaa qilib bo‘lmasligiga ko‘zi yetib turkman ovuliga ketishga majbur bo‘ldi. U Xivaga qaytib kelguncha bosqinchilar saroyni talab, barcha qimmatbaho buyumlarni, 300 ta qo‘lyozma asarni Peterburgga jo‘natdilar. 1873 yil 12 avgustda Gandimiyon qishlog‘ida Xiva xoni Muhammad Rahimxon bilan general Kaufman o‘rtasida sharmandali sulh bitimi imzolandi. 18 moddadan iborat bu bitim imzolanishi tufayli Xiva xonligi o‘zining siyosiy mustaqilligini yo‘qotdi. Xiva xonligi Rossiya vassaliga aylanib, xonlik zimmasiga 2 million so‘mlik tovon to‘lash majburiyati yuklandi. Ruslarga qarshi janglarda shijoati va vatanparvarligi bilan tanilgan Muhammad Murodbegi va Rahmatulla yasovulboshilar Xivadan surgun qilinishi belgilandi. General fon Kaufman muzokaralar bilan bir vaqtda, erksevar turkmanlarni jazolash uchun general Golavachyov qo‘mondonligidagi katta kuchni safarbar qiladi. Piyodalar, otliqlar, to‘p va raketalar bilan qurollangan Golavachyov jazo korpusining “Bekovich xuni uchun” deya qilgan vaxshiyliklari rus harbiy idoralari hujjatlari va mahalliy muarrixlar bitiklarida saqlanib qolgan. Sulx bitimida Amudaryo va Orol dengizi suvlarida rus kemalari boj to‘lamasdan bemalol yurishi, Buxoro va Xiva kemalariga esa bunday huquqlar rus hukmdorlari ruxsati bilan berilishi qonunlashtirildi. Rus savdogarlari xonlik hududida hech qanday boj to‘lamasdan erkin harakat qilish, savdo-sotiq ishlarini olib borish huquqiga ega bo‘ldilar, ular boj to‘lovlarisiz Xiva xonligi hududi orqali boshqa davlatlarga ham o‘tish huquqiga ega bo‘ldilar. Amudaryoning o‘ng qirg‘og‘ida Petro Aleksandrovskiy qo‘rg‘oni (hozirgi To‘rtko‘l) qurildi. Shunday

qilib O‘rta Osiyo xonliklari o‘z mustaqilliklarini qo‘ldan boy berib, chor Rossiyasi tarkibidagi qaram bir davlatga aylandilar.

Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati 1. Karimov I. Milliy mafkura - mamlakat kelajagi poydevori. “Xalq so`zi” gazetasi, 7 aprel, 2000 yil. 2. Karimov I. “Tarixiy xotirasiz kelajak yo`q”, T.”Sharq”, 1998. 3. Karimov I. “Ozod va obod Vatan, erkin va farovon hayot - pirovard maqsadimiz” “Ishonch” gazetasi, 25 yanvar 2000 yil. 4. O`zbekiston tarixi (qisqacha ma`lumotnoma) T. ”Sharq”, 2000. 5. O`zbekiston tarixi (1-qism), T.”Universitet”, 1997. 6. O`zbekiston tarixi (talabalar uchun qisqacha Ma`ruzalar matni), T., “Universitet”, 1999. 7. www.ziyonet.uz 8. www.pedagog.uz

Похожие

O’zbek xonliklarining Rossiya imperiyasi tomonidan bosib olinishi. Mustamlakachilik zulmiga qarshi milliy ozodlik harakati. Jadidchilik

Turkiston muxtoriyatini xalq tomonidan kutib olinishi

Turkistonda Chor Rossiyasi mustamlakachiligi davrida idora usuli va boshqaruv

Chor Rossiyasi mustamlakachiligi davri manbalari

O`rta Osiyoning arablar tomonidan bosib olinishi ( 7 asr )