Ёғоч ўймакорлик санъати - Искусство - Рефераты

Ёғоч ўймакорлик санъати

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

71 KB

Ёғоч ўймакорлик санъати Режа: 1. Ёғоч ўймакорлиги ривожланиш тарихи. 2. Тош ва суяк ўймакорлиги санъати. 3. Ёғоч ўймакорлиги мактабларининг ўзига хослиги.

Ёғоч ўймакорлиги ўзбек халқ амалий безак санъатининг кенг тарқалган бир тури. Бунда бирор нақш ёки тасвир тахта ёки ёғоч буюмларга чизиб, кесиб, ўйиб ишланади. Бадиий санъатнинг бу тури деярли барча халқларда бўлиб, қадимий шарқда антик дунё мамлакатлари архитектурасида кенг ишлатилган. Асрлар давомида Европа ва Осиё мамлакатларида ёғоч ўймакорлигининг ривожланиб ўзига ҳос бадиий услублар келиб чиққан. Шу сингари Ўрта Осиёда ҳам ёғоч ўймакорлиги қадимдан ривожланиб кишиларнинг уй рўзғор буюмларида ва архитектурасида жуда кенг қўлланилган. Бу ўймакорлик қадимий архитектуранинг эшик, дераза, устунлар, ҳар хил тўсин, стол, хонтахта, қутича, рамка, қаламдон ва бошқа буюмларни безашда ишлатилиб келинган. VII асрнинг охиригача маҳаллий ўзбек халқи ичида ёғоч ўймакорлик тез суратлар билан ривожланган эди. XI – XII асрларда халқ амалий саънати янада гуркираб ривожланди. Мураккаб нақиш тури бўлган геометирик нақиш, яъни гириҳ нақши безакда етакчи ўринни эгаллади. Масалан XII асрга оид ёғоч ўймакорлиги намунаси Самарқанддаги Шоҳи–Зинда деворининг орасидан топилган бўлиб, у ўзининг бадиий нафис ва табиий ишланганлиги билан кишини лол қолдиради. XIX ва XX асрларда ёғоч ўймакорлиги, мисгарлик, наққошлик ва бошқа санъат турлари ривожланиб ҳар бир шахарнинг ўзига ҳос ёғоч ўймакорлиги пайдо бўлди. Қўқондаги Ҳудоёрхон саройи, Тошкентдаги Н.К.Романовларнинг саройи, Қувадаги Зайниддинбойнинг уйи, Марғилондаги Саидахмадхўжа мадрасаси, Бухородаги Ситораи Моҳи Хоса ва бошқаларда ажойиб ёғоч ўймакорлиги намуналари яратилди. Ўзбек халқининг энг кўзга ташланган усталаридан Олимжон Қосимжонов (1878-1942), Сулаймон Хўжаев (1866 1946), Мақсуд Қосимов ва бошқалар ажойиб намуналани яратдилар. Улар ўзига ҳос ёғоч ўймакорлиги мактаблари яратиб ажойиб шогирдлар етиштирдилар. Ёғоч ўймакорлигининг ўзига ҳос турли услуб ва усуллари бор.

Масалан, Марғилон ёғоч ўймакорлигини чуқур заминли ясси ўймани қўллаб келганлар. Қўқон ўймакорлиги эса калта бўртмали, ясси ўйма ишлатганлар. Тошкентда эса нақш билан қонланган ясси бўртмали, заминсиз чизма ёғоч ўймакорлиги кенг тарқалган. Ҳива ёғоч ўймакорлиги ўймасининг монументаллиги, ёғоч табиий рангини сақлаб қолиши билан бошқалардан фарқланади. Бухоро ёғоч ўймакорлиги эса ўйма нақшнинг жозибадорлиги, жимжима нақшларни олтин, кумуш суви билан безатилиши, нақш заминида ранглардан фойдаланиши билан ажралиб туради. Тош ва Суяк ўймакорлиги санъати Тош ўймакорлиги халқ амалий безак санъатининг ноёб турларидан бири. Бу санъат кишидан истеъдод ва интилишдан ташқари меҳнатсеварлик ва ғоятда зўр сабр-тоқат талаб қилади. Бу санъатни тоштарошлик ва сангтарошлик деб ҳам юритилади. Тош ўймакорлиги тошни ўйиб, йўниб, нақш ёки бирор тасвир ишлаш касбидир. Тошни ўйиб ишлашнинг чизиқли ўйма, занжира ўйма, панжарасимон ўйма ва ҳажмли ўйма турлари бор. Тош ўймакорлигида ишлатиладиган материаллар ўрни, ўртача қаттиқликдаги ва қаттиқ тошлар ишлатилади. Юмшоқ тошларга жипстош, талькохлорит, оҳактош, ўртача қаттиқликдаги тошлар оникс, порфир, оҳакли мармар, мармар ва қаттиқ тошларга лазурит, амозон, атаг, малахит, жадент, нефрит, яшма ва бошқалар киради. Бу тошлардан қозон, кўза, лаган, пиёла, ҳайкалча ва ҳайкаллар тайёрланади. Кўза, лаган, намойн ва бошқаларга ўйиб ўсимликсимон, геометрик рамзий нақшлар ҳамда сюжетли расмлар ўйиб ишланади. Жумҳуриятимиздаги водий ва тоғлар узоқ инсоният тараққиётидаги ўтмишда моддий маданиятнинг ўчоғи ҳисобланган. Тош ўймакорлиги санъати гуллаб яшнамоқда, қўлигул усталар Р.Обидов, А.Болтаев, З.Худайберганов, Ҳ.Раҳимов, Б.Давлатов, А.Бекжонов,

К.Полвонов, З.Абдулов, К.Рўзметов, Жалол Жўраев, Абдурахмон Турдиев, Бақо Камолов, Бобоназар Жабборов, Абдулла Ҳайитов, Салимжон Ҳамидов ва бошқалар яратган асарлар халққа хизмат қилмоқда. Тош ўймакорлик санъати ноёб санъат тури бўлиб, янги замон нафаси билан янгича жило ҳамда янгича гўзаллик касб этиши шубҳасиздир. Суяк ўймакорлиги. Ўзбекистон халқ амалий безак санъати ичида суяк ўймакорлиги ҳам санъатнинг турлари каби тез суръатлар билан ривожланмоқда. Суяк ўймакорлиги Ўзбекистонда санъатнинг энг ёш туридир. суяк ўймакорлиги Ҳиндистон, Ёқутистон, Африка, Хитой, умуман шарқ мамлакатларида юксак даражада ривожланган. Суяк ўймакорлиги жуда қадимий санъат, буни ҳар хил археологик топилмалар тасдиқлайди. Ўрта Осиёда суяк ўймакорлиги географик шароит туфайли риожланмаган. Аммо халқ амалий санъатининг бошқа турларида (пичоқчиликда) қўлланилган. Булар оддий суяклардан (қорамолнинг, эчкининг суякларидан) ишланган. Ўзбекистонда суяк ўймакорлиги 1959 йили кириб келди. Ўзбекистонда ягона ёғоч ўймакор ва суяк ўймакор уста Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ҳодими Ортиқ Файзуллаевдир. Ортиқ Файзуллаев ёғоч ўймакорлиги билангина шуғулланмай, ўзбек ўймакорлари орасида биринчи бўлиб ёғоч ўймакорлигини ҳам чуқур ўрганди. У Москва, Киев музейлари ва фабрикаларига бориб, суяк ўймакорлигини ўрганиб келди. Суяк ўймакорлигида, – дейди Ортиқ Файзуллаев, – “Мамонт тиши”, “Морж тиши”, “Фил суяги”, “Мол суяги” ва шохлари, отнинг суяги ва бошқа ҳайвон суяклари ишлатилади. Санъаткор яратган асарлар Япония, Германия, Польша, Туркия, Финландия каби чет эллардаги халқаро кўргазмаларда намойиш қилинган.

Ёғоч ўймакорлигининг ўзига хос тури ва усуллари бор. Масалан: Хива ёғоч ўймакорлигининг монументанлиги, ёғоч табиий рангини сақлаб қолиш билан бошқалардан фарқланади. Бухоро ёғоч ўймакорлиги эса ўйма нақшнинг жозибадорлиги, жим- жима нақшлари олтин,кумуш суви билан безатилиши,нақш заминида ранглардан фойдаланиш билан фарқ қилади. Марғилон ёғоч, ўймакорлиги чиқиш залини ясси ўймани қўллаб келган. Қўқон ўймакорлиги эса нақшни бўртмали ясси ўйма ишлашган. Тошкентда эса нақш билан қопланган ясси бўртмали, заминсиз чизма ёғоч ўймакорлиги кенг тарқалган. Тошкент ёғоч ўймакорлик мактаби. Бу мактабга мансуб усталар ўйма нақшларни 1-2 қават қилиб ўядилар, кейинги лой ишларида эса уч қаватли ўймалар бажаришга ўтмоқдалар. Компазиция жихатдан ўртага чуқурликда ўйилиб, ўсимликсимон, геометрик, гулли грих, хаттоки рамзий нақшлар бошладилар. Пардознинг хамма турларини қўллайдилар. Улар кўпинча ёнғоқ, чинор, ёғочларни ишлатадилар. Тошкент усталари рельеф юзасига озгина ранг бериб рельефни ўзини чоплайдилар. Хива ёғоч ўймакорлиги мактаби бошқа мактабларга қараганда, ўйма нақшларнинг майдалиги,нозиклиги, заминининг камлиги, нақшларнинг зичлиги ҳамда бадиий тузилиши жихатидан ўйноқлиги, яъни новдаларни спралсимон ишланиб ажойиб шакллар ҳосил қилиши билан фарқ қилади. Хива ўймакорлиги усталари кўпинча қайрағоч, терак ва чинор ёғочларни кўпроқ ишлатадилар. Улар ёғоч рангини табиийлигини сақлаган ҳолда юзасига ва заминига тахта, зиғир ёғи берадилар. Хива ёғоч ўймакорлиги мактаби ўзининг монументилилиги билан машхурдир. Қўқон ва Фарғона ёғоч ўймакорлиги мактаби. Қўқон усталари қошига, курси, расм ва бошқалардан калта бўртмали ясси ўймани, каргори услубда ишлатиб келиб, архитектурада эшик,устунларга йирик чуқур нақшлар ўрнатиб ўзгача мактаб яратдилар. Бу мактаблар ўймаларнинг манументлилиги билан фарқ қилади.

Қўқон ёғоч ўймакорлиги мактаби терак, ёғоч ва бўк материалларидан кўпинча фойдаланадилар. Усталар ўйилган рельефнинг фақат юзига тўқроқ ранг бериб кейин лаклайдилар. Марғилон ёғоч ўймакорлик мактаби ўзига хос миллий кўринишга эга бўлиб ўйманинг чуқур заминли ясси қўллайдилар. Кейинги вақтда Марғилон усталари биноларни ёғоч ўймакорлиги билан безашда пайия ишлар қилдилар. Ўзбек халқ амалий безак санъатининг энг кенг тарқалган турларидан бири кандакорликдир. Кандакорлик деганда металдан ясалган бадиий буюмларга ўйиб ёки бўртик қилиб нақш ишлаш тушунилади. Ўрта Осиё шаҳарларида кандакорлик санъати ўзининг қадимийлиги билан кулолчиликдан кейин иккичи ўринда туради. Кандакорлик санъати рамзий ифодаларни янги услублари ҳамда ғояларни тарқатиш манбаи бўлиб хизмат қилган. Махалий усталар олтин, кумуш, жез, мис ва бошқа металлардан ҳар хил буюмлар ясаганлар. Қадимги ва илк ўрта аср кандакорликги асосан талланган кумуш буюмларда ўз ифодасини топди. XI асрдан бошлаб кандакорлик махсулотларини мис ҳамда II аср бошларидан биринчи (махсус мис топилмаси) тўғнағичлар Миср, Ўрта ер денгизи, Месопатамия, Ҳиндистон, Ўрта Осиёда кенг тарқалганлиги аниқланган. Тўғнағичларда кичик-кичик воқеалар, хайвон ва бошқа нарсалар тасвирланган. Жумладан Фарғонада топилган маросим қозони 1 минг йилликнинг ўрталарида кандакорлик «хайвонот услуби» ривож топганлигини исботлайди. IV асрда Ўрта Осиё жанубий вилоятларининг Александир Македонский томонидан босиб олиниши тасвири ва амалий санъатнинг махалий санъатларининг тарқатилишига имкон яратди. III - VIII асрларда Ўрта Осиёда кандакорлик юқори даражада ривожланди. Қимматбахо металлардан қолиплар ҳамда аъёнлар учун ҳар ҳил нихоятда чиройлий безак буюмлари ишлатилди. Бу олтин ёки кумуш буюмларда тўй томоша тахтга ўтириш маросимлари, дунёвий мавзулар,ишкор ва кураш

манзаралари, ишоролиги ҳамда эпик кахрамонлар, ҳаётий мавжудод, парранда ва бошқа тасвирларни кўриш мумкин эди. VI - VII асрларда бадиий метал буюмлар юксак техник сифатда бажарилганлигига Аников лагани мисолидир. Бу лаганда қалъа дарвозаси олдидаги саҳна тасвирланган «Яккама-якка олишув» воқеаси тасвирланган коса ўша давир хаётида бир парча бўлиб, ундаги ўйманинг майинлиги, аниқ нафосати, композицияси, тасирчанлиги, кучлилиги билан машҳурдир. IX - XIII асрларда кумиш ишлаб чиқариш инқирозга учрайди, Темур хукмронлиги давригача буюмлар асосан бронза ва мисдан таёрланган. XIX аср охирига келиб кандакорлик буюмларини ясаш ва безаш бўйича ҳар бир шахар, вилоят учун ўзига хос миллий ҳарактерга эга бўлган мактаблар очилди. Кандакорлик техникасининг ўзига хос махаллий хусусияти биринчидан зарбанинг чуқур ёки юзалигида, иккинчидан нақишлар сирти ва заминнинг безагига қўлланиладиган усуллардан иборатлигидир. Буни турли туман ва вилоятлардаги метал буюмлар барча белгиларини ўзаро солиштиришимиз мумкин. Тошкент XVIII асрнинг охирида Ўрта Осиёнинг йирик шахарларидан эди. Унинг Афғонистон, Хитой ва Россия давлатлари билан савдо алоқаси жуда яхши бўлган. Россиядан мис, темир, кумуш сотиб олинар эди. XIX - XX асрларда Тошкент усталари чой идиш чиқариш билан бирга кашнил,сатил,офтоба ва бошқа идишлар ишлаб чиқара бошладилар. Тошкентга Самарқанд, Қўқон, Хива ва бошқа жойлардан кўплаб кандакорлар келади. 1920 йиллардан сўнг кандакорлик ривожлана бошлади ва Тошкентда бадиий ишлаб чиқариш ўқув комбинати очилди. У ерда кўпгина кандакорлар тайёрлана бошлади. Тошкент кандакорлик санъати шаклларининг катталиги, нақшларнинг соддалиги ва ўзига хослиги билан ажралиб туради. Тошкент кандакорлигида янги хошия йўлларда асосан ўсимликсимон, «ислими нақш» (илон изи) ишлатилади. Тошкентлик кандакорлар санъат асарларида теварак атрофимизни ўраб турган 7 нарсаларни нақш орқали акс эттирадилар.

Уста Мўмин, Абдуқори Юсуфжон ва қизи Зебинисо, Жамила Саидова каби усталар Тошкент кандакорлик вакилларидандир. Самарқанд санъати, маданият ҳамда бадиий ҳунармандчилик кенг ривожланган ер куррасидаги энг кўҳна шаҳар. Кандакор уста камол XVI асрда Самарқандда яшаб ўтгани У даврда унга тенг келадиган уста бўлмаган. XVII асрдан бошлаб XIX асргача базида хунарманчилик бъазида ривожланиб, базида инқирозга учраб туради. XIX асрда Самарқандда ҳунарманчилик ривожланди, мисгарлик ҳамда кандакорликнинг ўзига хос мактаблари пайдо бўлди. 1924- 1930 йилларда Ўзбекистоннинг пойтахти Самарқандда мисгарлик ва кандагорлик янада ривожланди. Самарқанд кандакорлик буюмларини пардозлашда гардишга ўхшаш чекмани қўллаш билан ажралиб туради. Усталар нақш талабларини узликсиз давом этирб бошқалари билан чирмашган танобларини энлироқ қилиб ишлайдилар. Уларнинг нақишлари Хива,Фарғона,Бухоро нақишларига ўхшамайди. Самарқантлий усталар чор барг гулларни жуда кўп ишлатадилар. Уста Аҳмат, Салим мисгар Уста Охунжон, уста Хайдар Хўжа, Карим /офуров, Карим Ахмедов, уста Тоғай ва бошқалар Самарқанд кандакорлик мактабининг вакилларидир. Қаршида кандакорлик мактаблари XIX аср охири XX аср бошларида пайдо бўлди. XIX - XX асрнинг бошларида Бухоро амири юборган беклар Қаршини бошқарар эди. Шунинг учун Бухоролик хунарманд ва меъморлар Қаршига юборилар эди. Қарши кандакориги Бухоро тасвирида бўлсада, унинг ўзига хослиги ҳам бўлган. Масалан Қаршида мис буюмларига ҳар хил рангдор ишланмалар қадап, нақшларни рангдор лаклар билан қоплашган. Қарши кандакорлари мис буюмларини ўзлари ясаб ўзлари безаганлар. Улар бунда қолипи усилидан фойдаланганлар.Қоплама мис парчалари феруза ранг ойналаридан кўз қўйиб. Нақиш заминларини рангли лаклар билан бўяшган.

Қарши кандакорлик буюмларини безаган ўсимликсимон нақишлар Бухоро нақшларига қараганда оддийроқдир. Қаршида ҳам мисгарликни кандакорлик билан бирга бажарилган. Саъдий Шарофи Асад, уста Абдуқодир Низомиддин, уста Ўрин, Салохиддин, Икромиддин, Худайберди Жўраев ва бошқалар Қарши кандакорлик мактаби намоёндаларидандир.

Фойдаланилган адабиётлар : 1. С.Булатов. Ўзбек халқ амалий безак санъати. Тошкент-1991 йил. 2. М. Прица «Тошкент ганчкорлиги» Бадиий адабиётлар нашриёти. 1960 йил. 3. С.Булатов. Ўзбекистон санъати тарихи. Тошкент 1991 йил. 4. Т.Абдуллаев XIX - XX асрларда Ўзбекистон кандакорлик санъати. Тошкент 1994 йил. 5. Р.Хасанов. Амалий безак санъати методикаси. Тошкент 2003 йил.

Похожие

Ёғоч ўймакорлиги

Ганч ўймакорлик санъатининг ривожланиши

Халқ амалий безак санъати

Ўзбекистонда ганч ўймакорлиги санъатининг ривожланиши

Ўзбекистонда ганч ўймакорлиги санъатининг ривожланиши