Osvald Shpenglerning tarix falsafasi - Философия - Рефераты

Osvald Shpenglerning tarix falsafasi

Загружено в:

13.04.2024

Скачано:

0

Размер:

128 KB

Osvald Shpenglerning tarix falsafasi Reja: 1. Osvald Shpenglerning tarix falsafasi. 2. “Yevropa quyoshining botishi” asarida madaniyat va sivilizatsiya haqidagi g`oyalar. 3. O. Shpenglerning ijtimoiy-siyosiy konsepsiyasi. 4. Shpengler falsafasining g`arb ijtimoiy fikr taraqqiyotiga ta’siri.

Tayanch iboralar: Madaniyat, sivilizatsiya, tarixiy taraqqiyot, madaniyat taqdiri, madaniy о`zgarishlar sikli. Osvald Shpengler 1880 yilning 29 mayida Gari yaqinidagi mо`jazgina Blankerburg shahrida tug`iladi. Uning otasi Berngard Shpengler pochtada xizmatchi bо`lib ishlaydi. Onasining ismi Paulina Shpenglerdir. 1887 yilda Shpenglerlar oilasi Zost shahriga kо`chib о`tishadi. Shpengler bu yerda gimnaziyaga о`qishga kiradi. 4 yil о`tgach ularning oilasi yana Gari shahriga kо`chib о`tishadi. Shpengler Latinadagi о`quv bilim yurtida о`qiydi. Bu о`quv bilim yurti о`z asoschisi ilohiyotchi, pedagog Avgust German Farnke nomida edi. Bu yerda qadimiy tillar chuqur о`rgatilar edi. Nitshe о`qigan Shulfort gimnaziyasidan hech qanday kamchiligi yо`q edi. 1899 yilda Shpengler Garidagi universitetga о`qishga kiradi. Bu yerda matematika va tabiiy fanlar bilan chuqur shug`ullanadi. 1901 yilda Shpenglerning otasi vafot etadi, shundan sо`ng u о`qishni Myunxen va Berlinda davom ettiradi. 1904 yilda Shpengler Garida doktorlik dissertatsiyasini himoya qiladi. Uning mavzusi “Geraklit falsafasining metafizik G`oyasi” deb ataladi. Shpengler imtihon topshirib, gimnaziyada tabiiy fanlardan, matematika, tarix va nemis tilidan dars berish huquqiga ega bо`ladi. U 1908 yildan 1911 yilgacha Gamburgdagi Genrix Gers gimnaziyasida dars beradi. 1910 yilda onasi vafot etganidan sо`ng Shpenglerga meros qoladi. Shundan sо`ng u zerikarli о`qituvchilik faoliyatini tashlab, yozuvchilik bilan shuG`ullanadi. Shpengler Myunxenga kо`chib о`tadi. Bu yerda u hech kim bilan muloqotga kirishmay, о`zining mashhur asari “Ovrо`po quyoshining sо`nishi” ning qoralama variantini yozadi. Shpenglerning moddiy sharoitining oG`irlashishi, hamda urushning boshlanishi bu kitobning nashrini orqaga surib yuboradi. Nihoyat, 1918 yilda bu asarning birinchi jildi nashr qilinadi, shuning о`zi muallifga katta shon-88 shuhrat keltiradi. 1919 yilda “Prusschilik va sotsializm” nomli uncha katta bо`lmagan asarini yozadi. 1922 yilda esa “Ovrо`po quyoshining sо`nishi” asarining 2-jildi nashrdan chiqadi. 1920 yillarning boshlarida Shpengler kо`p mashhur oilalar

bilan dо`stlashadi. Ular bilan bо`lgan muloqot uning qarashlariga ham ta’sir qiladi. Shpengler Nitshe Arxivi prezidiumiga saylanadi. Bu davrda u о`tkir siyosiy mavzularda ma’ruzalar qiladi. 1925 yilda Shpengler siyosatdan qat’iy ravishda uzoqlashadi. U о`z diqqatini ilmiy faoliyatga qaratadi. Shpengler falsafaning metafizik masalalari tо`G`risida yakunlanmagan qisqa asarlar yozadi. Bu maqolalar 1966 yilda “Birlamchi savollar” nomli tо`plamda nashr qilinadi. Shu bilan bir qatorda Shpengler etnologiya, tarix masalalari bilan ham shug`ullanadi. Bu faoliyat uni yangi dunyo tarixini ishlab chiqishiga olib keladi. Uning g`oyalari bir necha maqolalarida о`z aksini topadi: “Amerika madaniyati”, “Falak gardishi va uning dunyo tarixidagi ahamiyati”, “Xristianlikning ikkinchi ming yilligida dunyo tarixi masalalariga oid lavhalar”. 1930 yillarda Germaniyada siyosiy vaziyat keskinlashadi. Shpengler yana siyosiy hayotga yaqinlashadi. U Gamburgdagi “Vatanparvar jamiyat”ida “Germaniya havf-xatar ostida” nomli ma’ruzasi bilan qatnashadi. Uch yil о`tgach, Shpengler о`zining oxirgi “Hal qiluvchi davrlar” nomli asarining 1-qismini yozadi. 1931 yilda uning “Inson va texnika” kitobi nashr qilinadi. Shpenglerning “Hal qiluvchi davrlar” kitobidan sо`ng unga qarshi natsional-sotsialistlar tomonidan harakat boshlanadi; matbuotda uning asarlarini boshi man etiladi, unga ishonchsizlik (non grat) e’lon qilinadi. Shpengler 1936 yil 8 mayda yurak xurujidan vafot etadi. Shpenglerning markaziy mavzusi - bu tarix, lekin tarix madaniyat orqali tushuntiriladi. Har bir madaniyat aylanma harakatga ega, ya’ni tug`iladi, ravnaq topadi va о`ladi. Ovrо`po madaniyati ham oxirgi uchinchi bosqichni о`z boshidan kechirmoqda. Tarix taqdirga о`xshaydi. Har bir madaniyat о`z qobig`iga joylashgan, boshqa madaniyatga о`z yutuqlarini bera olmaydi. Shpengler о`zining tarixiy konsepsiyasini yaratganda kо`pgina falsafiy masalalarni kо`taradi. Jumladan, ijtimoiy-siyosiy muammolar ham о`ziga xos ravishda madaniyat tushunchasi orqali о`z yechimini topgan. “Ovrо`po quyoshining sо`nishi” asari nashr etilishi bilan muallifga katta shuhrat olib keladi. U nafaqat Germaniyaning turli qatlamlari orasida, balki rus ziyolilari orasida ham katta qiziqish uyg`otdi. Tarix

falsafasini yaratishda u mistik intuitsiyaga tayanadi. Huddi ana shu uslub unga katta muvaffaqiyat olib keldi. “Ovrо`pa quyoshining sо`nishi” asarida Shpengler e’tiborini ovrо`po madaniyati taqdirini ochib berishga qaratgan. Asarning boshlanishida u “hali hech kimning miyasiga tarixni tushunishdagi bunday inqilobiy fikr kelmagan”, - deydi. U о`zining tarixiy ta’limotini о`zigacha bо`lgan ta’limotlarga qarshi qо`yadi. Lekin ayrim g`oyalarini Nitshe va Getedan olganligini tan oladi. Asosiy tushuncha Shpengler uchun “hayot” dir. Lekin “xayot” Dilteydek ruhiy-ma’naviy hayot ma’nosida emas, balki biologik “tiriklik, yashovchanlik” ma’nosida ishlatiladi. Huddi ana shu “biologik yashovchanlikda” u insoniyat madaniy hayotining birinchi asosini kо`radi. Shpengler tabiat haqidagi fanlarga ruh haqidagi fanlarni qarshi qо`yadi. Tabiat va tarix faqatgina subyektning ongidagina, kechinmalaridagina о`z voqeligini oladi. Mustaqil reallik sifatida ular mumkin emas, faqat ruhdagina mavjud, ya’ni “subyektsiz ob’yekt mumkin emas”. Subyekt bu “umuman ongdir”; dunyo asosida “men” yotadi, ana shu “men” orqali u о`zini namoyon qiladi. “Men” - bu yakka ong emas, balki xalq, madaniyat, insoniyat va turli kechinmalar. Shpenglerning asosiy g`oyasi - bu tarix alohida, yashirin madaniyatlarning almashinuvidir. U tarixni uzluksiz jarayon sifatida inkor qiladi va tarixiy taraqqiyotni ham inkor qiladi. Shpengler fikricha, g`arb odami uchun tarix butunlay о`zgacha kо`rinishga ega. Tarixning markazi “dunyo tarixining” bitta kichkina sayyoradagi olti ming yilligini tashkil qiladi. Shu manazara, Shpengler ta’kidicha, mohiyatan, bizning uyg`oq ongimiz mahsulidir. Shu asosda g`arb ruhi о`zini anglaydi. Shu zaruriy shakl orqali mavjudlikni mushohada qiladi. Qadimiy inson uchun, tarixga bunday nazar solish begona, qadimiy va Sharq insoni bunday holatni boshidan kechirgan bо`lsa ham, lekin uni butunlay boshqacha kо`rinishda qabul qilgan. Demak, “dunyo tarixi” faqat biz uchun mavjuddir. “Shunday qilib, - deydi Shpengler, - hamma odam uchun bir hil tarixiy faoliyat mumkin emas. Demak, bu alohida ruhning erkin fantaziyasidir. Bu yuz yilliklar ichra tо`da

sifatida insoniyat oqimi, million yillar ichra sanoqsiz quyosh tizimlarining yaratilishi, Nil, Ganga va Egey daryolari sohillaridagi allaqachon о`lib, yо`q bо`lib ketgan rivojlangan mamlakatlar tarixi - faust ruhi mahsulidir”. Shpengler yozadiki: “Qancha odam va madaniyat bо`lsa, shuncha dunyo mavjud. Har bir alohida inson uchun yagona mustaqil, abadiy dunyo mavjud. Dunyoning bunday mavjudligi har bir inson uchun doimiy yangi, bir marta amalga oshadigan, hech qachon qaytarilmaydigan kechinmadir”. Shunday qilib, “о`zida mavjud” real, ob’yektiv dunyo yо`qdir. Faqat subyektiv, individual dunyo haqidagi tasavvur mavjud. Insonlar, madaniyatlar о`zgarsa, dunyo ham о`zgaradi. Har bir inson ayrim holda boshqa insonlar bilan birgalikda о`zining ruhiyati aks etgan shaxsiy dunyosini yaratadi. Shuning uchun ham Shpengler uchun “ilmiy bilish - bu о`z-о`zini anglashdir”. Ilmiy bilish Shpengler uchun tashqi dunyoni mushohada etish yoki in’ikos qilish emas. Bilish bu о`zligini tashqariga chiqarish, о`zligini namoyon qilish, ichki ruhiyatini tashqariga, tashqi olamga chiqarishdir: “tabiat - bu ich-ichigacha shaxslashgan kechinmalar, iztiroblardir”. Shunday qilib, Shpenglerning bilish nazariyasi relyativizmga borib taqaladi. Uning uchun ob’yektiv dunyo tо`g`risida bilim umuman yо`q, jumladan ob’yektiv haqiqat ham mavjud emas. Shunday ekan, haqiqiy donishmand uchun mutloq tо`g`ri yoki mutloq notо`g`ri nuqtai-nazar yо`q. Hamma narsa nisbiy hususiyatga ega, о`zgaruvchan va о`tkinchidir. Inson koinotda atomdir, ya’ni bir zarrachadir, biroq koinot inson tafakkurining mahsulidir. “Ana shu inson tafakkurining buyuk sirlaridan biridir. Bu qarama-qarshilikni shundayligicha qabul qilishga majburmiz”. Jon va dunyo ikki qutblilik tafakkurimiz mohiyatini tashkil qiladi, huddi magnetizmning mohiyati ikki qutbni bir-biriga tortishishida namoyon bо`lganidek. Shpengler uchun “hayot” - bu “tarix”. Shpengler tarixni fandan butunlay ajratadi. Tarix - bu bilim emas, balki hissiyotlar, kechinmalar. Uning uchun tabiat va tarix qutbiy qarama-qarshiliklardir, ya’ni tiriklik-о`liklik, sokinlik-harakat, borlik va yо`qlik. Tarix - bu tirik borliqdir. Tabiat tafakkur mahsulidir. Tarix intuitsiya,

mushohada mahsulidir. Fan va mantiq hayotni о`ldiradi. Fan borliqni tushuntirib berish uchun emas, balki moslashish uchun kerak, ya’ni amaliy texnik ahamiyatga ega. Bilish “hokimiyatga intilishning” qurolidir. Tarixni faqat his etish kerak, tarixda faqat yashash kerak. Shpengler uchun tarixni bilish uslubi bu о`xshashliklardir (analogiya). Shunday qilib, tarixiy hodisalarni tahlil qilganda ularning ichki qonuniyatlarini, mantiqiy bog`liqliklarini qidirmasdan, balki о`xshashlikni, paralellarni topishga harakat qilish kerak, ana shu asosda tarixni yaratish kerak. Shpenglerning bu fikrlari uni “hayot falsafasi” namoyandalariga yaqinlashtiradi, lekin shu bilan bir qatorda farqi ham bordir, ya’ni tabiat bilan tarixning ziddiyati ularning ob’yektlarida emas, balki bilish uslublarida farqlanadi. “Tabiat va tarix, - deb yozadi Shpengler, - mana shu ikki qarama-qarshi uslub, о`zicha borliqni tartibga solishga urinadi. Agar har bir vujudga kelayotgan jarayonni, mavjudlik nuqtai-nazaridan kо`radigan bо`lsak, borliq tabiatga aylanadi; imkoniy vujudni zaruriy vujudga (jarayonga) bо`ysindirsak - bu tarix bо`ladi”, - deydi Shpengler. Jumladan, tafakkur ishga solinsa, uning о`lik tushunchalari va qonuniyatlari tabiatni tushuntirishga harakat qiladi. Ichki kechinmalarimizga, hissiyotimizga, intuitsiyamizga murojaat qilsak -kо`z о`ngimizda tarix namoyon bо`ladi. Tabiat tafakkur faoliyati natijasidir, bilish oqibatidir. Tarix esa, mushohada, intuitsiya natijasidir. Shunday qilib, Shpengler fikricha, fan va mantiq hayotni sо`ndiradi. Ularni faqat qiyinchilikka moslashish sifatidagina qо`llash mumkin. Boshqa vaziyatda ular insonga hech narsa bera olmaydi. Shpengler tarixiy qonuniyatlar va ijtimoiy ravnaq g`oyalariga qarshi chiqadi. U uzluksiz jamiyat taraqqiyotini aylanma harakat g`oyasi bilan, qonuniyatni taqdir g`oyasi bilan almashtiradi. Insoniyat, Shpengler fikricha, zoologik birlikdir. Uning uchun insoniyatning yagona tarixi yо`q, faqat alohida yashirin madaniyat bor. U о`z-о`zidan paydo bо`ladi, ravnaq topadi va о`ladi. “Har qanday madaniyat inson sifatida yashaydi, insoniyat davrlarini boshidan kechiradi. Har bir madaniyatning bolaligi, о`spirinligi, yetukligi va qariligi mavjud”.

Har bir madaniyatning hayotini taqdir boshqaradi. Taqdirni, Shpengler fikricha, his qilish kerak. Agar kim uni his qilmasa, tarix bilan shug`ullanmasin, “tabiatni bilishga о`rganish mumkin, lekin tarixchi bо`lib tug`ilish kerak. Tarixchining kuchi shundan iboratki, u ongsizlik darajasida tarix jarayonini instinktiv ravishda biladi, bunday uslubda har qanday inson ham ishlay olmaydi”. Tarixning mazmuni uning ruhida namoyon bо`ladi. Madaniyat ruhiyatning tashqi kо`rinishidir. Shpengler sakkizta madaniyatni sanab о`tadi. Bular - xitoy, bobil, misr, hind, antik, arab, G`arb va mayya xalqining madaniyatidir. Rus madaniyati haqida alohida e’tibor bilan gapiradi. Har bir madaniyat qaytarilmas, о`ziga xos va yagonadir. Har bir madaniyatning asosida о`ziga xos ruhiyat yotadi. Masalan, antik madaniyatda - Appolon ruhiyati, arab madaniyatida - mistik (afsungarlik) ruhiyati, G`arb madaniyatida - faust ruhiyati yotadi. Shpengler tarixchi va faylasuflarni butun dunyo tarixini “qadimgi, о`rta asr va yangi davr” tarixiga ajratishlarini tanqid qiladi. Bu ajratish faqat ²arb mamlakatlariga xosligini Shpengler sezadi va shu yerda g`arb tarixchilarining ovrо`pomarkazchilik tamoyilini tanqid qiladi. Shpenglerning “Ovrо`po quyoshining sо`nishi” asari, nafaqat, tarix falsafasiga bag`ishlangan, unda siyosiy masalalar ham kо`tarilgandir. U sо`z boshida shunday yozadi; Bu kitobda kelajak tarixini aniqlashga xarakat qilingan. Vazifa shundan iboratki, nihoyasiga yetayotgan yer yuzasidagi yagona madaniyatning, ya’ni G`arbiy Ovrо`po madaniyatining taqdirini о`rganishdir”. Muammo G`arb halokati, sivilizatsiya masalasiga kelib taqaladi. U kо`hna tarixning asosiy masalalaridan biridir. Har bir madaniyatning о`z sivilizatsiyasi bо`ladi. Sivilizatsiya – madaniyat taqdiridir. Sivilizatsiya eng oxirgi, eng sun’iy holatdir. Sivilizatsiya eng madaniyatli insonlarga xosdir. Shpengler sivilizatsiya haqida gapirib, shahar tо`G`risida ham fikr yuritadi, ya’ni shahar о`zlikni yо`qotishlik sifatida, ruhiyatning о`lishi sifatida paydo bо`ladi. “Madaniyat - bu ruhiyat, sivilizatsiya esa tafakkurdir”, - deb yozadi Shpengler. G`arbda madaniyatdan sivilizatsiyaga о`tish qadimda IV asrda sodir bо`lgan. Shahar - sivilizatsiyaning oqibati. Madaniyatli insonda quvvat inson

ichiga yо`naltirilgan, sivilizatsiya in’ikosida esa quvvat tashqariga yо`naltirilgan. Hayot imkoniyatni amalga oshirishdir, tafakkurli insonlarda imkoniyat cheksiz kengdir. Shpengler qat’iy ravishda umumdunyo tarixini inkor qiladi. U shunday yozadi: “Insoniyat men uchun zoologik birlikdir. Men G`arbiy Ovrо`po faylasuflarining fikrlarida insoniyat ravnaqi, maqsadi va yо`llarini kо`rmayapman” 1 . Tarixni an’anaviy tarzda qadimgi, о`rta va yangi davrga bо`lishni Shpengler juda tor doiradagi provinsializmga kiritadi. Uning uchun yagona insoniyat tarixi yо`q, faqat alohida ajralgan madaniyatlar mavjuddir. Ular tasodifan paydo bо`ladi, rivojlanadi va halok bо`ladi, misoli dalada о`sgan gul taqdirini boshidan kechiradi. О`simliklar, hayvonot olamida о`xshash morfologik organizmlar bо`lgani kabi, tarixda ham shunday organizmlar mavjud. Bu tarix morfologiyasi har bir madaniy organizm uchun davr va bosqichlarni belgilaydi. “Har qanday madaniyat, - deb yozadi Shpengler, - insondek hayot kechiradi. Ularning о`z bolaligi, о`smirligi, о`rta yoshi va qariligi bо`ladi”. Har bir madaniyat hayotini nima boshqaradi? Shunday yо`lni bosib о`tishga nima majbur qiladi? - degan savolga Shpengler taqdir, deb javob beradi. Mening fikrimning markazini taqdir g`oyasi tashkil qiladi. О`tib ketganlarning taqdiri ham shunday bо`lgan, hozirgi G`arbiy Ovrо`po madaniyatini ham halokat kutmoqda”, - deb qayg`uradi u. Agarda, Shpengler fikricha, taqdir madaniyat hayotini boshqarsa, uning mazmunin ruh belgilaydi. Uning ta’limoticha, “madaniyat insoniyatning abadiy- bolalik holati, ilk bor ruhiyati katta ruhiyatga aylangan daqiqada vujudga keladi, shaklsizlikdan shaklga kirganda, cheksizlikdan cheklilikka, muqimlikdan о`tkinchilikka о`tilganda madaniyat dunyoga keladi. U qat’iy chegaralangan zaminda rivojlanadi, xuddi о`simlik о`z о`rniga muqim о`rganib qolganidek. Madaniyat о`z imkoniyatlarini xalqi, tili, e’tiqodi, san’ati, davlati va fani orqali tо`liq amalga oshirganidan sо`ng halokatga yuz tutadi va dastlabki ruhiy stixiyasiga qaytadi. Shpengler Appolon ruhi bilan Faust ruhi о`rtasidagi farqni chuqur tahlil qilib chiqadi. Bu farqni makon tushunchasi bilan bog`laydi. Makonni his etish,

Shpengler fikricha, butun borliqni his etish bilan tengdir. Makon dastlabki asosiy simvol, belgidir, ana shu belgidan boshqalari kelib chiqadi. Appolon ruhiyati makonni geometrik tarzda tushunadi, ya’ni chegaralangan va cheklangan xususiyatga ega. Appolon ruhiyati sokinlikni, tugallikni, mutanosiblikni istaydi; berilgan vaziyat, muhit bilan qoniqadi; vujudlikka va yakuniylikka о`z diqqat- e’tiborini jalb qiladi. Aksincha, Faust ruhiyati esa abadiy shovqinlik, notinchlik, cheksizlikka intilish, hokimlik irodasi bilan xaraterlanadi. Shuning uchun ham, Shpengler fikricha, makon Faust ruhiyati orqali о`zgacha qabul qilinadi, ya’ni makon cheksiz, chegarasiz, hech qanday tomonlarsiz, analitik tarzda tushuniladi. Appolon ruhiyati uchun son doimo yakuniylikni, muayyan о`lcham birligini anglatadi. Faust ruhiyati uchun esa - bu о`zgaruvchanlik, muqimsizlik, doimiy jarayondir. Shuning uchun ham Appolon ruhiyati Evklid geometriyasini, turg`unlik holatini yaratadi, Faust ruhiyati esa tahliliy cheksizlikni, cheksiz zarrachalarni, doimiy harakatni yaratadi. San’at sohasida haykallar yakunlangan asar sifatida Appolon ruhiyati simvolini, belgisini anglatadi, fuga - Faust ruhiyatli insonning belgisidir. Shunday qilib, madaniyat muayyan xalq ruhiyatining tashqi namoyon bо`lishidir. Bu xolat yashash tarzining birligida namoyon bо`ladi. “Butun borliqning tashqi kо`rinishi bu ruh hayotining in’ikosi, namoyon bо`lishi va belgisidir. Dunyo tarixi morfologiyasi, albatta, eng umumiy belgilarning paydo bо`lishiga olib keladi” 2 . Har qanday intuitsiya, bilish о`z yо`lida belgilarga uchraydi, ana shu belgilardan biz о`z dunyomizni quramiz. Shpengler fikricha, insonning bilishi, har bir ma’naviy faoliyat shakllari nisbiy hususiyatga ega. Ular faqat muayyan madaniyatga tegishlidir. Bunday xulosa ilmiy nazariyalarga ham, axloqiy, diniy qarashlarga ham taalluqlidir. Nafaqat tabiiy-ilmiy fanlar, balki falsafada ham umumiy muammolar va masalalar mavjud emas. Falsafa tarixida esa hech qanday merosiylik, vorisiylik yо`q. “Har bir madaniyatning о`z falsafasi bor; bu о`ziga xos belgida namoyon bо`ladi...” 1 . Shpengler fikricha, yagona falsafiy taraqqiyot yо`li mavjud emas, shu jumladan turli madaniyat mutafakkirlari uchun yagona masalalar ham yо`q. San’at

asarlari, axloqiy tamoyillar kabi falsafiy masalalarni ham faqat о`z davri ruhiyatida aks ettiradi. "Shuning uchun ham, - deydi Shpengler, - tabiat bilan ruhning ziddiyati faqatgina bizning faylasuflarimizni qiziqtiradi. Boshqa madaniyat faylasuflari uchun bu masala qiziqish ham uyg`otmaydi, uni anglamaydilar ham. Har bir falsafa о`z davrining, faqat о`z davrining in’ikosidir. “Har bir shunday falsafa, - deb yozadi Shpengler, - birinchi sо`zidan to oxirgi jumlasigacha, mavhum mavzulardan о`ziga xos hususiyatlarigacha... tarixiy chegaralangan insoniyatning sof belgisidir, shuning uchun ham, ular о`tkinchidir, ular о`z hayotiy davriyligiga, harakat tezligiga ega. Har bir davrning о`zining mavzusi bor, ushbu mavzu faqat shu davr uchun ahamiyatga egadir...”. Shpengler ilmiy bilishning ob’yektivligini inkor qiladi. Uning ta’kidicha, ilmiy tushunchalar, qonunlar, nazariyalar - simvollardir, ular ruhning dindan, e’tiqoddan kelib chiqqanligini asoslashga harakat qiladi. Fan, falsafa, san’at, Shpengler fikricha, bu dunyoviy belgilarning turli kо`rinishdagi shakllaridir, ularning hammasi birlamchi diniy hissiyotdan kelib chiqadi. “Tabiatni mushohada qilish asosida, - deb yozadi Shpengler, - diniy e’tiqod yotadi... Dindan oldin paydo bо`lgan tabiiy bilim yо`qdir. Ana shu nuqtai nazardan qaraganda, katolikcha va materialistik tabiatni bilish о`rtasida hech qanday farq yо`qdir: ular bir narsa tо`g`risida, lekin har xil tilda gaplashadi. Hattoki, ateistik soha ham diniy asosga egadir; hozirdagi mexanika ham xristian aqidalaridan andoza olgandir”. Shpengler ta’limoticha, haqiqiy bilim yо`q, lekin shu ilmni bilishimizga ishonch-e’tiqodimiz bor. Hamma bizni tashqi dunyo tо`g`risidagi tasavvurimiz ilohiy (antromorf) xususiyatga ega. Demak, fan din va mifologiya bilan tengdir. Shpengler fikricha, aynan diniy hissiyot insonni tashqi olamga bо`lgan munosabatini yaqqol namoyon etadi. Uning ta’kidicha, ongning ilk shakllanishida, bolada ham, ibtidoiy insonda ham tabiat bilan, tashqi dunyo bilan inson о`rtasida ziddiyat vujudga keladi. "... qachonki inson insonga aylanganda о`zining koinotda yolg`izligini anglaydi," - deb yozadi Shpengler. Shunda insonda qо`rquv hissi uyg`onadi, о`lim oldidagi qо`rquv - cheksizlik oldidagi qо`rquvdir. О`lim tо`g`risida о`ylashning boshlanishi, yuqori ongning paydo bо`lganligidan dalolat

beradi. Har bir din, har bir falsafa bu masala bо`yicha о`z yechimiga egadir... Hozirning mazmuni ongsizlik darajasida, lekin ichki zarurat asosida - о`lim fenomeni belgisiga asoslanadi. Har bir belgi qо`rquvdan kelib chiqadi. U himoyani talab qiladi”. Dunyo oldidagi qо`rquv insonni hayotda bir daqiqa ham tark etmaydi. Lekin shunga qaramay, Shpengler yozadiki: “... dunyodan qо`rqish, ijodiyotga, boshqa hislarga keng yо`l ochib beradi” 3 . Dunyodan qо`rqish unga ega bо`lish, uni bilish ehtiyojini tug`diradi. Shunday yо`l bilan belgilarning, simvollarning turli shakldagi tizimlari vujudga keladi. Shu yо`l bilan ilohiy kuchga sig`inishning birinchi kо`rinishi ruhning о`z himoyasi shaklida namoyon bо`ladi. “Xudoni bilish, - deb yozadi Shpengler, - qadimgi mistika tilida о`zni bag`ishlashni anglatadi, ya’ni ilohni о`ziga moyil qilish, uni о`ziniki qilib olishdir” 4 . Shunday qilib, ana shunday dastlabki, chuqur diniy kayfiyatdan fan, falsafa va san’at vujudga kelgan, madaniyat ham rivojlangan, deydi Shpengler. Ana shularning hammasi madaniyat ruhining muhsulidir, ruhning kо`p variantlardagi, kо`p shakllardagi kо`rinishidir. Ular о`ziga xos ravishda namoyon bо`ladi. Paydo bо`lgan madaniyatning taqdiri qanday bо`ladi? Qanday yо`lni bosib о`tadi? Shpengler fikricha, bu yо`l uch davrdan iborat. Birinchisi eng uzundir. Bu davr tayyorlov davridir, ya’ni xaos (tartibsizlik) ning dastlabki holati, bolalik va kuchning tо`planishidir. Keyin, madaniyat davri boshlanadi: bu davr muayyan madaniyatning berilgan ichki imkoniyatlarini yuzaga chiqarish va amalga oshirishdir, sur’atli ijodiyotdir. Ana shu davrda hamma ma’naviy qadriyatlar shakllanadi, diniy e’tiqod mustahkamlanadi, metafizik tizimlar tuziladi, san’atning noyob sohalari, asarlari vujudga keladi. Sо`ngra, madaniyat о`zining uchinchi, ohirgi davriga qadam qо`yadi - orqaga ketish davri, sivilizatsiya davri boshlanadi. Bu davrda ma’naviy zayot sо`na boshlaydi, diniy e’tiqod susayadi, falsafiy ta’limotlar yuzaki bо`lib qoladi, san’at ham о`ladi. Quruq ratsionalizm va materializm dunyoqarash asosini tashkil qiladi. Hayotning tashqi tomonlari ichki ruhiyatni yengib boradi.

Madaniyatning yaqinda erishgan yutuqlari asta-sekin xotiradan chiqib boradi. Insonlar biologik mavjudotlarga aylanib qoladi. “Mazmunsizlik, zoologiya hukmronlik qila boshlaydi, - deb yozadi Shpengler, - hamma narsaga befarqlik boshlanadi. Madaniy organizm tarixiy xodisa sifatida о`ladi. Lekin bu hamma inson о`lib ketishini anglatmaydi, balki ular faqat biologik mavjudot sifatida yashaydi”. Har bir madaniyat davri, hayoti, Shpengler fikricha, 1000 yilni tashkil qiladi, sivilizatsiyaning oxirgi davri 200-300 yilni tashkil qiladi. Har bir madaniyat, taqdir taqozosi bilan bir hil davrni boshidan kechiradi. Shpenglerning tarix falsafasining asosiy g`oyasi shulardan iborat. Shpengler yana bir masala ustida jiddiy tо`xtalib о `tadi, XX asrning katta muammosiga aylangan texnika masalasini tahlil qilib chiqadi. Texnika borasida fikr yuritib, Shpengler uning taraqqiyotida insoniyat uchun zarar keltiradigan katta muammoni kо`radi. Texnika tо`g`risida u “Ovrо`po quyoshining sо`nishi” asarining ikkinchi jildida tо`xtaladi. “Pul va mashina” nomli bobida ana shu masalani chuqur tahlil qiladi. Shuningdek, 1932 yilda nashr qilingan “Inson va texnika» nomli kitobida ham aynan shu masalaga diqqat e’tiborini qaratadi. Texnikaning jamiyatdagi rolini va vazifasini u nimada kо`radi? Texnika G`arbiy Ovrо`po sivilizatsiyasida о`ziga xos о`rinni egallaydi. G`arbiy Ovrо`po sivilizatsiyasini halokatga olib keladi, deydi Shpengler. U о`zining “Inson va texnika” kitobida shunday savol qо`yadi: “Texnika nimani anglatadi? Uning tarixdagi mazmuni nimadan iborat? Uning metafizik va axloqiy holati nimadan iborat» Shpengler ta’kidlaydiki, texnika ham dunyo, inson kabi qadimiydir. Uni juda keng mazmunda tushunadi, chunki bu tushuncha keng ma’noni anglatadi. Masalan, diplomatiya texnikasi tо`G`risida, raqs texnikasi tо`g`risida gapirish mumkin. “Har qaysi ma’noda ham, - deydi Shpengler, - texnika bu hayot qadamidir, taktikasidir” 1 . U hayot kurashining ichki shaklidir. Birinchi navbatda texnika tabiat bilan kurashish vositasidir. Bu yerda Shpengler texnikaning moddiy tomoniga, jismoniy tomoniga e’tibor bermaydi. U birinchi о`ringa faoliyatni, maqsadni, fikrni qо`yadi. Mashina va qurollarning о`zi ikkilamchi ahamiyatga egadir. Ular tafakkur mahsulidir. Ular muayyan maqsadni amalga

oshirishda vosita vazifasini о`taydi. Mana shu ma’noda texnika ovrо`polik inson uchun tabiat ustidan hukmronlik qilish, uni о`ziga bо`ysundirish uchun xizmat qiladi. Bu yerda Shpengler Nitshega murojat qiladi. Uningcha, hokimiyat uchun kurash, xukmronlik irodasi, buyuklik g`oyasi texnika orqali amalga oshadi. Shpenglerning e’tiboridan texnika bilan jamiyat о`rtasidagi ziddiyat chetda qolmaydi. U texnikaning mavjudligidan faqat boshliqlar va texnikani ishlab chiqaruvchilar qoniqishi mumkin, deydi. Albatta ular kamchilikni tashkil qiladilar. Ular aqliy, ijodiy kashfiyotchilik mehnati bilan shug`ullanadilar. Texnikani bevosita ishlatuvchilar esa bir xil, zerikarli, ijodiylikdan mahrum bо`lgan faoliyat bilan shug`ullanadilar. Zotan, ular eng mukammal mashinalarda, asboblarda ishlasalar ham, ularning mehnatidan xursand bо`lmaydilar, ular о`z faoliyatlaridan qoniqmaydilar. Shuning oqibatida mehnat ular uchun dushmanga aylanadi, о`z faoliyatlaridan begonalashadilar, tabiatdan ham shu yо`sinda begonalashib ketadilar. Shunday qilib, Shpengler texnikaning rivojlanishini tabiatdan begonalashish g`oyasi bilan bog`laydi. Texnika taraqqiyoti, Shpengler fikricha, о`z mantig`iga tayanadi, ya’ni unga harakat beruvchi hayot sur’atiga suyanadi. Bu yerda Shpengler haq. Texnikaning о `zi mustaqil ravishda rivojlanmaydi, balki insonlar, ijtimoiy institutlar, texnikani mukammallashtirishdan о `zlarini t о `xtata olmaydilar. Bu hodisa shuning uchun sodir b о` ladiki , texnika davrimizda insonning ijodiy faoliyatini amalga oshirishda muhim rol о` ynaydi . Kapitalistik jamiyatda texnika konkurensiya vazifasini о` taydi . Texnikaning t о` xtovsiz rivoji , Shpengler ta ’ kidicha , jiddiy oqibatlarga olib keladi : “ Ijod mahsuli о` z ijodkoriga qarshi b о` lib qoladi ... Dunyo hukmdori mashina quliga aylanib qoladi . U hammaani , hoxishidan qat ’ iy nazar о` z domiga tortadi . Ana shu poygada G ` olib halokatga yuz tutadi ”. “ Demokratik ” tartiblarni Shpengler qat ’ iy tanqid ostiga oladi , chunki bu hodisa boshqaruvchi qatlamning cheksiz hukmronligi asosida yuz beradi . U boshqaruvchilar bilan “ bajaruvchilar ” о` rtasidagi ijtimoiy ziddiyatning kuchayishini e ’ tirof qiladi . Bu ziddiyat aholining

qо`zg`oloniga olib kelishi mumkin, deydi Shpengler. Bundan tashqari, ishlab chiqarish jihatidan rivojlangan mamlakatlar bilan boshqa “qoloq“ mamlakatlar о`rtasida ziddiyat vujudga keladi. Arzon ishchi kuchlari rivojlangan mamlakatlarga oqib kela boshlaydi. Bu mamlakatda ishsizlik yuzaga keladi. “Ishsizlik esa, - deb yozadi Shpengler, - inqirozdir, halokatning boshidir, ibtidosidir” 2 . Shunday qilib, ovrо`po madaniyati boshqa qoloq xalqlarning о`ljasiga aylanadi, buni anglagan xalq unga qarshi kurash ochadi. Keyin nima bо`ladi? Shpengler bu savolga shunday javob beradi: texnika о`z bunyodkorlari bilan birgalikda halok bо`ladi. “Bu texnika tarixi zaruriy ravishda о`z poyoniga yetmoqda. Madaniyatning boshqa yirik shakllari kabi hayotini yashab bо`ldi. Lekin qachon va qanday yо`l bilan halok bо`lishini biz bilmaymiz”. Shpengler falsafasining tarixiy taqdiri nima bilan tugadi? Uning ayrim g`oyalaridan ekzistensializm ham foydalandi. Jumladan, Shpenglerning yakka inson mavjudligining vaqt oqimiga singib ketishi, begona dunyo oldidagi insonning qо`rquvi - ana shu g`oyalar keyinchalik Germaniyada Xaydegger va Yaspers tomonidan rivojlantirildi. Madaniyatning yashirinligi, xususiyligi ham sotsiologiyada alohida oqim tomonidan rivojlantiriladi. Madaniyatning davriy xarakterga egaligi tо`g`risidagi g`oyani ingliz tarixshunosi Arnold Toynbi (1889-1975) rivojlantirdi. Vaqt о`tishi bilan Shpengler falsafasiga qiziqish qaytadan tiklana boshlandi. Birinchidan, uning har bir madaniyatning о`ziga xos belgisi borligi tо`g`risidagi g`oyasi keng tarqaldi. Ikkinchidan, fanning madaniyat tizimida maxsus о`rin egallamasligi tо`g`risidagi g`oyasi keng tarqaldi. XX asrning ikkinchi yarmida fan sotsiologik hodisa sifatida talqin qilindi. Fanning boshqa madaniyat hodisalari bilan bir qatorda joy olganligi e’tirof qilindi. Uchinchidan, Shpenglerning 101an noilmiy xususiyatlarni ham о`z ichiga oladi, degan fikri keyinchalik P. Feyerabend va M.Polani tomonidan rivojlantirildi. Shunday qilib, Shpengler, texnika falsafasiga asos solgan faylasuf ham hisoblanadi. Bu yо`nalish sotsiologlar tomonidaan chuqur rivojlantirildi.

Osvald Shpengler: madaniyat turlari Madaniyat turlari Xarakteristikasi 1. Misr madaniyati O`lgan 2. Hind madaniyati O`lgan 3. Bobil madaniyati O`lgan 4. Xitoy madaniyati O`lgan 5. Yunon-Rumo madaniyati (appoloncha) O`lgan 6. Vizantiya-arab madaniyati (magik) O`lgan 7. Mayya madaniyati O`lgan 8. G`arbiy Yevropa madaniyati (faustcha) О`layotgan (sivilizatsiya bosqichida) 9. Russ-sibir madaniyati Tug`ilayotgan

Adabiyotlar: 1. Блауберг И. Анри Бергсон. - М.: Юрайт-Издат, 2003. 2. Гардинер П. Артур Шопенгауэр. Философ германского эллинизма. - М., Наука, 2003. 3. Гриненко Г.В. История философии: Учебник. - М.: Юрайт- Издат, 2006. - 688 с. 4. Дарно Антисери и Джованни Реале. Западная философия от истоков до наших дней. - М., Наука, 2001. 5. Жаҳон фалсафаси тарихидан лавҳалар (Тузувчи ва илмий муҳаррир Қ.Назаров. масъул муҳаррир М.Баратов). - Тошкент: Файласуфлар миллий жамияти, 2004. 6. История философии: Учебник для вузов // Под ред. А.С.Колесникова - СПб.: 2010. 7. История философии для студентов вузов. - Ростов на Дону, 1998. 8. Йўлдошев С, Усмонов М., Каримов Р., Қобулниёзова Г., Рузматова Г. Янги ва энг янги давр Ғарбий Европа фалсафаси (ХУП-ХХ асрлар). - Тошкент: Шарқ, 2002. 9. Камю А. Бегона. - Тошкент: Янги аср авлоди, 2013. 10. Камю А. Избранное. - М.: Мысль, 1969.

Похожие

Tarix falsafasi

Karl Popperning tarix falsafasi

Tarixiy jarayonda jamiyatning madaniy va ma’rifiy qadriyatlari. Jamiyat va tarix falsafasi

Detyerminizm falsafasi

Borliq falsafasi