Sitoplazmatik membrana - Биология - Рефераты

Sitoplazmatik membrana

Загружено в:

12.01.2023

Скачано:

0

Размер:

1806.119140625 KB

Sitoplazmatik membrana Reja: Hujayra membranasining kimyoviy tuzilishi va xususiyatlari  Plazmatik membrananing o’sishi  Plazmatik membrananing vazifalari

Hujayra membranalarining, tashqi sitoplazmatik membrana, organoidlar membranalarining barchasi uchun umumiy bo’lgan xususiyat ularning yupqa (610nm) bo’lishi, lipoproteid xarakterda bo’lishi va yopiq sistema ekanligidir. Hujayrada erkin uchi bo’lgan ochiq membrana bo’lmaydi. Hujayra membranalari doimo bo’shliq yoki qismlarni chegaralab turadi, shunday qilib, ularni muhitdan ajratib turadi. Plazmatik membrana hujayraning murakkab shaklga va ko’plab o’simtalarga ega bo’lgan yuzasini butunlay qoplab turadi, hech qaerida uzilib qolmaydi. U sitoplazmaning ichidagi strukturalarni tashqi muhitdan ajratib turadi. Hujayraichi yopiq membranalar pufakchalar-sharsimon yoki yassi shaklli vakuolalarni hosil qiladi. Yassi vakuolalar membrana xaltalari yoki sisternlarni hosil qiladi. Ko’p hollarda, membranalar bilan o’ralgan bo’shliqlar murakkab tuzilishga ega bo’ladi. Ular to’rni hosil qiladi, bu holda ham bo’shliqlar uzliksiz membrana bilan chegaralanadi va gialoplazmani vakuola va sisternlarning ichki moddalaridan ajratib turadi. Mitoxondriya va plastidlarning membranalari ham shunday xususiyatga ega. Ular, ichidagi narsalarni membranali bo’shliqlar va gialoplazmadan ajratib turadi. Yadro qobig’i ham ikki membranali sharsimon xalta ko’rinishida bo’ladi. Yadro qobig’i membranalari karioplazma va xromosomalarni bir-biridan, perinuklear bo’shliq va gialoplazmadan chegaralab ajratib turadi. Hujayra membranalarining bu umumiy xususiyatlari ularning kimyoviy tarkibi va lipoproteid tabiatidan kelib chiqadi. Hujayra membranasining kimyoviy tuzilishi va xususiyatlari Ko’pchilik membranalarning lipid va oqsillarining massasi deyarli teng (40 60 %), ammo son jihatidan mayda lipid molekulalari ko’proq bo’ladi. Lipidlarning turli- tumanligi yuqori emas, oqsillarning turli–tumanligi esa yuqori bo’ladi. Lipidlarga organik moddalarning suvda yomon eriydigan ( gidrofob ) va organik kislota va yog’larda yaxshi eriydigan ( lipofil ) lari kiradi. Hujayra membranasida uchrovchi lipidlarning xarakterlilari gliserolidlar (kefalin, letsitin, kardiolipin),

sfingolipidlar (sfingomielin, serebrozid) va xolestrinlardir. O’simlik hujayralarida xolestrin topilgan emas,ularda fitosterinlar uchraydi. Bakteriyalarda sterinlar bo’lmaydi. Membrana lipidlarining xarakterli xususiyati shundan iboratki, ularning molekulasi ikkita funksional qismlarga ajraladi: yog’ kislotalaridan tashkil topgan qutbsiz, zaryad ushlamaydigan dum va zaryadli qutbli boshchalarga (12 rasm). 12-rasm.Membrana lipid qavatining tuzilishi Qutbli bosh qismi o’zida manfiy zaryadni ushlaydi yoki neytral (bir vaqtni o’zida ham musbat, ham manfiy zaryadlar ushlovchi) bo’lishi mumkin. Lipidlarning qutbsiz dum qismni ushlashi ularning yog’ va organik kislotalarda yaxshi erishini ko’rsatadi. Agar qutbli lipidlarni suv bilan aralashtirilsa misellalalardan tuzilgan emulsiya hosil bo’ladi. Bunda zaryadsiz (gidrofob) dumlar misella markazida bir xil fazani hosil qiladi, zaryadlangan gidrofil boshcha suv fazasiga chiqib turadi. Xolestrinning o’zi misella hosil qilmaydi, ammo qutbli lipidlar misellasiga osongina bog’lanib aralash tipdagi misellalarni hosil qiladi. Aksincha, lipidlarga

ozgina suv qo’shilsa to’ntarilgan shaklli misellalar hosil bo’ladi: ularning gidrofob dumlari yog’ fazasiga chiqib turadi, zaryadli (gidrofob) boshchalar misella ichida joylashadi (ilova,3). Suv yuzasida qutbli lipidlar eritmasi monomolekulyar pardani hosil qiladi, unda suv fazasiga zaryadli (gidrofil) boshchalar yo’naladi, zaryadsiz dumchalar nisbatan gidrofob havo fazasiga qaragan bo’ladi. Membranadan ajratib olingan (ekstratsiya qilingan) lipidlarni yoki turli lipidlarni olib suv bilan aralashtirib bimolekulyar qatlam (membrana)ni olish mumkin. Qatlamni periferik-suv fazasiga qaragan qismi, asosan zaryadli boshchalarni tutadi, zaryadsiz dumchalar markaziy gidrofob zonani hosil qiladi. Bunday sun’iy sistemalarda lipid misellalari va membranalar oqsillar bilan o’zlarining qutbli zonalari yoki gidrofob dumchalari orqali o’zaro ta’sirlashishi mumkin va sun’iy lipoproteid membranani hosil qiladi. U hujayradan ajratib olinadigan membrana bilan juda o’xshash bo’ladi. Ularning qalinligi 7,5 nm ga teng. Osmiy to’rt oksidi bilan bo’yalganda elektron mikroskopda uch qavatli struktura ko’rinadi. Ikkita periferik qoramtir qatlam, har biri 2,5 nm li va oqish, markaziy taxminan 2,5 nm li strukturalar hosil bo’ladi. Tabiiy hujayra membranalari ham xuddi shunday tuzilishga ega bo’ladi. Turli hujayra membranalari bir-biridan lipidlarning soni bilan farqlanadi. Masalan, plazmatik membrana 35-40 %, mitoxondriya membranasi-27-29 % lipid ushlaydi. Shvann hujayralarining mielinli qobig’ida 80% gacha lipid bo’ladi. Hujayra membranalari bir-biridan lipid tarkibi orqali keskin farqlanadi. Masalan, hayvonlar hujayrasining plazmatik membranasi xolesteringa boy (30 % gacha) va ularda letsitin oz bo’ladi, mitoxondriya membranasida esa aksincha, fosfolipidlar ko’p, xolestrin oz bo’ladi. Endoplazmatik to’r fraksiyasida umumiy lipidlarning tarkibidagi barcha fosfolipidlarning 60-70 % i letsitin-fosfatidilxolinga to’g’ri keladi, ular plazmatik mebranada esa 25-35 % bo’ladi. Umuman olganda, plazmatik membrana xolesterin va sfingolipidlar miqdorining ko’pligi bilan xarakterlidir. Ular mitoxondriya, endoplazmatik to’r va boshqa sitoplazmatik membranalarda kam bo’ladi.

Lipidlarning tarkibi membrananing ikki tomonida har xil, bu bilipid qatlamning asimmetrikligini belgilaydi. Kimyoviy belgi qo’yish metodi orqali plazmatik membrananing tashqi yuzasida 80 % sfingomielin, 75% fosfatidilxolin va 20% fosfatidiletanolamin, ichkisida esa barcha fosfatidilserin va 80% fosfatidiletanolamin joylashishi aniqlandi. Hujayra membranasi tarkibidagi lipid molekulalari juda harakatchan, ular membrana tekisligida sekundiga million marta ko’chishi (joyini o’zgartirishi) mumkin,ammo bir qavatdan ikkinchisiga o’tib ketishi juda kam holda uchrashi mumkin. Membrana oqsillari xuddi shunday oquvchi lipid qatlam bilan bog’liq. Hujayra membranasida oqsillarning miqdori har xil. Mitoxondriyalarda, boshqa membranalardagiga nisbatan oqsillar juda ko’p. Oqsil molekulalarining xillari jihatidan membranalar turlicha bo’ladi. Ularning bir qismi ion bog’ orqali lipidlarning boshchalari bilan bog’lanadi va tuz eritmalarida oson ajratiladi. Boshqalari lipidlarning qutbli qismlari orqali bog’lanadi. Oson ajraladigan oqsillar ko’proq membrananing sitoplazma tomoniga qaragan qismlarida joylashadi, ularni membrananing periferik oqsillari deyiladi. Plazmatik membranada bu oqsillar kortikal qatlam oqsil strukturalari bilan yaqindan bog’langan bo’ladi. Oqsillarning ko’p qismi membrana tarkibida lipidlar bilan gidrofob bog’lar orqali ta’sirlashadi. Shu narsa aniqlandiki, ko’pchilik membrana oqsillari ikki qismdan tashkil bo’lar ekan. Birinchisi-qutbli aminokislotalarni ko’p tutgan va ikkinchisi- qutblanmagan aminokislotalarni ko’p tutgan qismlar. Bunday oqsillar membrananing lipidli qatlamida shunday joylashadiki, ularning qutblanmagan qismlari membrananing lipidlarini gidrofob qismi turgan yog’li qismiga botganday ko’rinadi. Bunday oqsillarning qutblangan qismlari lipidlarning bosh qismi bilan ta’sirlashadi va suvli faza tomonga qaragan bo’ladi Gidrofob yo’l bilan o’zaro aloqada bo’ladigan bunday oqsillar suv fazada amalda ajralmaydi. Ularni membranani buzib, ulardagi lipidlarni ajratish mumkin. Membrananing bunday oqsillari integral (bog’langan) oqsillar deyiladi.

Membrananing integral oqsillari o’rtacha 8 nm bo’ladi, ba’zan 35 nm gacha yetadi. Odatda ular o’ta asimmetrik oqsillar bo’lib, membranada ham asimmetrik joylashadi. Membrana oqsillarini biologik ahamiyatiga ko’ra uch guruhga bo’lish mumkin. Birinchisi fermentlar, ikkinchisi retseptor oqsillar va uchinchilari struktura oqsillari. Membrana tarkibida bu elementlar to’plami juda katta va turli-tuman bo’ladi. Masalan, jigar hujayrasi plazmatik membranasi tarkibida 24 xil fermentlar topilgan. Har xil membranalarning o’zlariga xos fermentlar to’plami bo’ladi. Masalan, plazmatik membranada ionlarni transportida qatnashuvchi kaliy,natriyga bog’liq ATF-aza joylashadi. Mitoxondriyalarda elektronlarni tashuvchi oqsillar to’plami va oksidlash fosforillanish va ATF sintezini amalga oshiruvchi oqsillari to’plami bo’ladi. Retseptorli oqsillar u yoki bu xil moddalarni tanigandek ular bilan bog’lanadi. Bularga fotoretseptor oqsillar kiradi. Struktura oqsillari yaxshi o’rganilmagan. Shunday qilib, membranalarning kimyoviy turli sifatliligi faqat lipidlar bilan emas, balki oqsillar bilan ham belgilanar ekan. Barcha hujayra membranalari uchun umumiy bo’lgan xususiyat ularning lipoproteid tuzilishidir; bir-biriga o’xshamaslik esa, ularning lipid va oqsil tarkibini son va sifat jihatidagi farqlardan iborat. Masalan, endoplazmatik to’r membranalari va mitoxondriyaning ichki membranasi lipid va oqsillarining tarkibi va soni keskin farqlanadi. Membrananing karbonsuvli qismi asosan, oqsil molekulalarining karbonsuv zanjiri bilan kovalent bog’langan glikoproteinlardan iborat. Membrana karbonsuvlari zanjiriga galaktoza, mannoza, fruktoza, saxaroza, Natsetilglyukozamin, N-atsetilgalaktozamin, pentoza-arabinoza, ksilozalar kiradi. Membrananing karbonsuvli komponenti plazmatik membrananing vazifa bajarishida katta ahamiyatga ega. Elektron mikroskopik tekshirishlar hujayra membranasining uch qavatli tuzilishini isbotlab berdi. Ayniqsa, nerv tolasining mielinli qobig’ining membranasida bu

yaxshi ko’rinadi. Ikkita qoramtir qavat har biri 2,5 nm dan iborat va ancha keng oqsil qavat ularning oralig’ida joylashadi. Bunday ko’rinish fiksator va kontrastlovchi moddalar sifatida OsO 4 va KMnO 4 ishlatilganda paydo bo’ladi. Muzlatib yorish metodini qo’llaganda, hech qanday kimyoviy modda ta’sir etmagan holda ham membrananing uch qavatli strukturasi ko’rinaveradi. Mielinli qobiqning membranasining bunday tuzilishi rentgenstruktura tahlili metodini qo’llash orqali ham isbotlandi. Bu kuzatishlar asosida “ elementar membrana ” gipotezasi ilgari surildi. Bunga asosan hujayralarning barcha membranalari “ sendvich ” (oqsil-lipidoqsil) tipida tuzilgan. Lipid o’rta bimolekulyar qavat bo’lib, unda lipid molekulalarining gidrofob uchlari bir-biriga qarab yo’nalgan, gidrofil qismi lipid qavatni ikki yonida joylashgan oqsil qavat tomonga yo’nalgan bo’ladi. Bu nazariya keyinchalik membranada teshiklar (pora) bo’lishi bilan to’ldirildi. Muzlatib yorish metodini qo’llash, membranani yorilishi o’rta lipid zona orqali bo’lishini ko’rsatdi. Bu vaqtda lipid qavat tarkibida joylashgan globulalar massasi (oqsil tabiatli) ochilib qoladi yalang’ochlanadi)(ilova,4). Bunday globullalarning kattaligi 4-8 nm ga teng. Bu ma’lumotlar asosida membrananing mozaikali tuzilishi modelini yaratishga erishildi. Membrana zich joylashmagan globulyar membranalardan iborat bo’lib, ularning oralig’idagi bo’shliqlar lipid molekulalar bilan to’lgan bo’ladi . Oqsillarning bir qismi, faqat lipidlarning qutbli guruhlari bilan bog’liq bo’lib, bilipid qatlam yuzasida joylashadi, boshqa oqsillar o’zlarining gidrofob xususiyatlari tufayli qisman yoki to’liq lipid qatlamga botgan holda joylashadi, uchinchilari membranani butunlay teshib o’tgan holda joylashadi. Shunisi qiziqki, lipid molekulalarining ko’p qismi (70 %) oqsillar bilan bog’lanmaydi, shuning uchun oqsil molekulalari “lipid ko’lda”suzib yurgandek ko’rinadi. Shuning uchun ancha suyuq holdagi lipoproteid katlami bo’ylab faqat lipidlar emas, balki oqsil molekulalari ham harakatlanaoladi. Shu yo’l bilan oqsil molekulalari membrana yuzasida to’planishi va tarqalishi mumkin. U plazmatik membranani o’rganishda ko’zga yaxshi tashlanadi(ilova,5). Membrana moddalarning sitoplazma va muhit

o’rtasida, ikkinchi tomondan gialoplazma va vakuola yoki membrana bo’shliqlari o’rtasida erkin diffuziyasini chegaralab turadi. Har bir membrananing o’ziga xos funksional xususiyatlari, ko’pchiligi fermentlar bo’lgan oqsil komponentlari orqali belgilanadi. Hujayrada membrana elementlarining miqdori va kattaligi ortib, kamayib turishi mumkin, ya’ni membranogenez va membrana parchalanishi yuz berib turadi. Plazmatik membrana yoki plazmalemma hujayraning boshqa membranalari orasida alohida o’rin tutadi va kimyoviy tuzilishiga ko’ra lipoprotein kompleksi hisoblanadi. Bu yuza periferik struktura bo’lib hujayrani tashqi tomondan chegaralab, hujayraga ta’sir qiluvchi barcha moddalar va stimullar bilan bevosita aloqasini ta’minlaydi. Plazmatik membrana boshqa barcha hujayra membranalaridan qalin -10 nm qalinlikda bo’ladi. Bunday bo’lishiga sabab, uning ichki tomonidan ancha zich periferik qatlam, tashqi tomonda esakarbonsuvli qatlam joylashadi. Plazmatik membrananing asosiy komponentlari lipidlar (40 %), oqsillar (60%) va karbonsuvlar (2-10%)dir. Plazmalemma avval aytganimizdek, xolesteringa boy, uning fosfolipidlaridan to’yingan yog’ kislotalari ko’proq bo’ladi. Plazmatik membrana oqsillari tarkibi har xil bo’ladi, bu uning funksiyasining turli-tumanligi bilan bog’liq. Ko’pchilik fermentlar plazmatik membranada to’plangan glikoproteid kompleks – glikokaliksda joylashadi (ilova,6). Glikokaliks tarkibiga turli karbonsuvlar kiradi, ular membrananing quruq vaznini 10 % chasini tashkil qiladi. Karbonsuvlardan glyukuron kislota, geksozamin, fukoza va sial kislota bo’ladi. Bu karbonsuvlar membrana tarkibiga kiruvchi oqsillar bilan bog’langan, shoxlanuvchi uzun polisaxaridlar zanjirini hosil qiladi. Tashqi polisaxarid qatlam jelesimon (quyuq kiselsimon) tuzilishga ega bo’lib, u hujayraaro yog’lovchi modda hisoblanadi. Glikokaliksning bunday tuzilishi har xil moddalarning diffuziyasini susaytiradi. Bu yerda hujayradan ajralib chiqqan, glikokaliks zonasi bilan Ca ++ yoki Mg ++ ionlari orqali bog’langan fermentlar joylashadi. Bu fermentlar turli moddalarning hujayra tashqarisida parchalanib, hujayraga kira oladigan holga o’tishiga olib keladi. Ba’zi hayvon hujayralarining elektron mikroskopik tekshirishlarda hujayra membranasini qoplab

turgan tolali qavat kuzatiladi. Bu glikokaliks qobig’i ichak epiteliysi hujayralarida yaxshi ko’rinadi. Bu membranani g’ilof shaklida qoplab turadi. Buning qalinligi 3- 4 nm bo’lib, barcha hayvon hujayralari membranalarida topilgan. Plazmatik membrana doimo yangilanib turadi. Membranada mayda pufakchalarning hosil bo’lishi va hujayraning ichiga uzilib tushishi yuz berib turadi (endotsitoz), uning o’rniga hujayraning ichidan vakuolalarning membranaga qo’shilishi orqali membrananing yangi qismi vujudga keladi. Sitoplazmatik membranaga ichki tomondan zich joylashgan kortikal qatlam (cortex-teri) o’ziga xos xususiyatlarga ega, 0,1-0,5 mkm qalinlikdagi bu qismda ribosomalar, membrana pufakchalari bo’lmaydi, ammo sitoplazmaning fibrilyar elementlari-mikrofilamentlar va mikronaychalar ko’plab uchraydi. Sitoplazmaning kortikal qatlamining asosiy fibrilyar komponenti tutamlarga bog’lanmagan aktinli mikrofibrillar to’ri hisoblanadi. Bu joyda plazmatik membrananing integral oqsillari joylashadi. Ular lektinlar bilan bog’lanib, pinotsitoz pufakchalarini hosil bo’lishida qatnashadi. Infuzoriyalarda plazmatik membrana pelikulaning hosil bo’lishida qatnashadi. Pelikula olti burchakli tuzilmalar hosil qiladi, ularning o’rtasida kiprikcha joylashadi. Pellikulyar tuzilmalarning qattiqligi sitoplazmatik membrana va kortikal qatlamni to’shab turuvchi sitoplazmatik elementlarga ham bog’liq. Evglenaning pelikulasi do’ngchalarining membranaga yaqin joylarida membrana vakuolalaridan tashqari mikronaychalar va mikrofilamentlarning parallel tutami joylashadi. Bunday fibrilyar periferik armatura burmalangan ko’p qatlamli membrana bilan birgalikda pelikulaning qattiq strukturasini hosil qiladi. Plazmatik membrananing o’sishi. Hujayra bo’lingandan keyin, hosil bo’lgan qiz hujayralarning hajmi ortadi, shu bilan birga plazmatik membrananing maydoni ham ortadi. Plazmatik membrananing tez o’sishi ekzotsitozdagi kabi sitoplazmatik pufakchalarni plazmatik membranaga tezlik bilan qatorlanishi orqali bo’ladi. Bu yerda, sekretsiyadagi kabi hujayraichi membranali pufakchalari plazmatik membranaga ichki tomondan keladi va membrana bilan quyilib ketadi, shunday qilib plazmatik membrananing yuzasi kengayadi(13 rasm). Shu prinsip asosida

plazmatik membrananing zaxalangan joyi tiklanadi. Masalan, miksomiset plazmodiysi–Physarum polycephalum ga shisha kapillyarni tiqib, plazmatik membranasiz qismi olindi va 1,2,3,4,5,6 sekund oralig’ida fiksatsiya qilindi va preparatlar elektron mikroskop yordamida o’rganildi. Bu zamburug’ sitoplazmasi ichida shilimshiq bo’lgan ko’p miqdor mayda pufakchalarning bo’lishi bilan xarakterlanadi. Bunday pufakchalar membranasiz joyda to’planib yassi vakuolalarni hosil qiladi, ular tashqi membranaga parallel joylashadi, bir-birlari bilan quyilib, membranani hosil qiladi. 13-rasm.Hujayra membranali vakuolalarining plazmatik membrana bilan birikishi Shunday qilib, plazmatik membrana qayta tiklanadi (14 rasm). Bunday hol ekzotsitoz, endotsitoz, pinotsitozlarda ham ro’y beradi. Membrananing qayta

tiklanishida asosiy rolni Golji apparatidan hosil bo’lgan membranali vakuolalar sistemasi o’ynaydi. Mitoz vaqtida vakuolyar sistema (endoplazmatik to’r, Golji apparati) ko’plab, alohida mayda pufakchalarga ajralib ketadi va periferiyaga siljiydi. Bu membranali vakuolalar o’sayotgan hujayra membranasiga qo’shilib ketadi va plazmatik membrananing kengayishiga xizmat qiladi. O’simlik hujayralari bo’linishida plazmatik membrananing hosil bo’lishida Golji apparatining membranali vakuolalarining roli aniq isbot qilingan. Plazmatik membrananing vazifalari Plazmatik membrana juda ko’p muhim vazifalarni bajaradi, ularning ichida asosiylari-sitoplazma moddalarini tashqi muhitdan chegaralovchi va turli moddalarning hujayra ichiga, shuningdek, undan tashqariga o’tkazish vazifalaridir. Transport funksiyasiga suv, ionlar, past molekulali moddalarning passiv transporti va shu moddalarning konsentratsiya gradientiga teskari aktiv transporti, yuqori molekulali birikmalar va komplekslarni transportining turli shakllari (endotsitoz) kiradi. Plazmatik membrana ulardan tashqari, hujayrada hosil bo’lgan mahsulotlarni hujayradan chiqarishga ham xizmat qiladi. U hujayradan tashqarida biopolimerlarni parchalanishida ham ishtirok etadi.

14-rasm. Miksomiset zahalangan plazmasi yuzasida plazmalemmaning qayta tiklanishi. 1-degeneratsiyaga uchrayotgan plazma;2- saqlanib qolgan plazma;3-plazmatik membrana pufakchalarining quyilishida hosil bo’lgan distal (3),proksimal (4) qismlari; 5-yangi hosil bo’lgan plazmalemma. Plazmalemma yuzasida turli retseptor strukturalar joylashadi, ularni tashqi faktorlar va qo’shni hujayralar bilan ta’sirlanishini amalga oshiradi. Shu yo’l bilan membrana signallarni hujayra ichiga o’tkazishda qatnashadi. Plazmalemma ko’p hujayrali organizmlar hujayralari aloqalarida ishtirok etadi. Plazmatik membrananing ayrim qismlari ixtisoslashgan hayvon hujayralarida hujayraning maxsus o’simtalari- mikroso’rg’ichlar, kipriklar, retseptor o’simtalar va boshqalar hosil bo’lishida ishtirok etadi. Plazmatik membrana hujayraning bo’linishida muhim rol o’ynaydi.

Transport funksiyasi . Plazmatik membrana yarim o’tkazish xususiyatiga ega. U orqali turli moddalar turli tezlikda o’tadi, molekulalar qancha yirik bo’lsa, plazmatik membrana orqali ular shuncha sekin, past molekulalilar esa tez o’tadi. Bu xususiyat plazmatik membrananing osmotik barer ekanligini namoyon qiladi. Suv va unda erigan gazlar maksimal (yuqori) o’tish qobiliyatiga ega, ionlar esa ularga nisbatan yuz ming marta kam tezlikda kiradi. Shuning uchun, agar hujayrani, tuzlar konsentratsiyasi hujayranikidan past bo’lgan (gipotonik) eritmaga solinsa, suv hujayra ichiga muhitdan katta tezlikda kiradi, hujayraning hajmi ortadi va plazmatik membrananing yorilib ketishiga (“ gipotonik shok ”) olib keladi. Aksincha, eritrotsitni tuzlar konsentratsiyasi yuqori bo’lgan eritma (gipertonik) ga solinsa, hujayradagi suv eritmaga chiqadi, hujayra burishib, hajmi kamayadi- plazmoliz yuz beradi(ilova,7). Suvning hujayraga kirishi va undan chiqishi nisbatan past tezlikda bo’ladi, ya’ni molekulalar diffuziyasiga nisbatan yuz ming marta sekin boradi. Avval aytganimizdek, plazmatik membranada teshiklar–poralar bo’ladi (d=0,3-0,8 nm) , ularning soni juda ko’p emas, hujayra yuzasining 0,06 % ini tashkil qiladi. Plazmatik membrananing ionlarga nisbatan o’tkazuvchanligi ancha past va turli ionlarning o’tishi turlicha tezlikda boradi. K + , Na + kationlarining o’tishi yuqori tezlikda bo’ladi, anionlar (Cl - ) juda kam tezlikda o’tadi. Ionlarning bunday transporti maxsus olib o’tuvchi ionlar, ionofora lar orqali bo’ladi. Ba’zi antibiotiklar, masalan, valinomisin membranaga joylashib olib K + ionlarini tanlab biriktirib, ularni membrana orqali o’tkazishi mumkin. Ionlarning tashuvchilar orqali membranadan o’tishi konsentratsiya gradientiga bog’liq holda amalga oshadi. Mayda organik molekulalar membrana orqali sekin o’tadi. Ularning o’tish tezligi qancha yuqori bo’lsa, ular yog’larda shuncha yaxshi eriydi. Binobarin, konsentratsiya gradienti bo’yicha moddalarning passiv diffuziyasida membrana qutbsiz moddalar uchun erituvchi va qutblilar va birinchi navbatda ionlar uchun molekulyar elak sifatida ishlaydi(ilova,8). Lekin membrana orqali moddalar konsentratsiya gradientiga teskari faol holda ham o’tadi. Bu jarayonlar ATF ni ajralishidan hosil bo’lgan energiya hisobiga yuz beradi. Bu yerda ionlarni

o’tkazilishida nasoslar-makromolekulyar komplekclar,birinchi navbatda o’tkazuvchilardan tashqari energiya beruvchi va regulyator-tartibga soluvchi sistemalar qatnashadi. Nasoslarning ishini o’rganish uchun qon eritrotsiti eng yaxshi ob’ekt hisoblanadi. Bunday hujayralarda K + , Na + ionlarining konsentratsiyasi qon plazmasidagiga nisbatan butunlay boshqacha bo’lar ekan 1jadval). 1-jadval Odam eritrotsiti va plazmasida ionlar konsentratsiyasi1-jadval Ob’ekt Konsentratsiya,me k v/l K + Na + Clˉ Ca² + Eritrotsit................................. Qon plazmasi............................. 150 5 96 144 74 111 70,1 3,2 Jadvaldan ko’rinib turibdiki, eritrotsit sitoplazmasida qon plazmasidagiga nisbatan K + ioni ko’p (150), Na + esa oz (96) bo’lar ekan. Bunday K + va Na + ionlarining hujayraichi konsentratsiyasi hujayra sitoplazmasi uchun xarakterlidir. Agar eritrotsitlarni sovitilsa yoki ularga turli zaharlar ta’sir ettirilsa, K + , Na + larning hujayra va plazmadagi konsentratsiyasi tenglashadi. Agar eritrotsitlarni bir qancha muddat 37 0 haroratda ushlansa, bir qancha vaqtdan so’ng K + ionlari kamayadi va Na + hujayraga kiradi. Agar muhitga glyukoza qo’shilsa eritrotsitlar yana konsentratsiya gradientiga teskari holda Na + ionlarini ajratadi va K + ionlarini to’play boshlaydi. Bundan ko’rinadiki, ionlar konsentratsiyasini muayyan holda ushlab turish energetik metabolizmga bog’liq bo’lar ekan. Buning uchun ATF ni parchalanishidan ajralgan energiya zarur, ATF esa glyukozaning oksidlanishi natijasida sintezlanadi. ATF ning bir fosfat bog’ini gidrolizi ikkita K + ionini ichkariga va uchta Na + ionini tashqariga o’tkazilishini ta’minlaydi(ilova,9).

ATF ning parchalanishi plazmatik membranada joylashgan ATF aza fermenti yordamida yuz beradi. Na + - K + nasosi ishida bir molekula ATF ning gidroliz vaqtida 100 ming molekulyar og’irlikka ega bo’lgan membrana oqsili fosforlanadi, keyin bu oqsil hujayra tashqarisidagi K + ni biriktiradi va uni membrana orqali ichkariga o’tkazadi, u defosforlanib shu vaqtning o’zida Na + ni tashqariga chiqaradi. Na + - K + nasosi oqsili ajratib olindi, u ikki subbirliklardan tashkil topadi va membranani teshib o’tib turadi. С a ++ ning o’tkazilishi ham nasos va oqsil kompleksiga bog’liq holda yuz beradi. Energiya sarflanish bilan yuz beradigan bunday konsentratsiya gradientiga teskari holda ko’pchilik organik molekulalar (qandlar, aminokislotalar v.b.) o’tkaziladi. Bu jarayonlar Na + transporti bilan bog’liq bo’lib, unda maxsus olib o’tuvchi oqsillar ishtirok etadi. Biopolimerlarning yirik molekulalari plazmatik membrana orqali amalda o’tkazilmaydi. Shunday bo’lsada, ba’zi oqsillar (masalan, RNK aza) butun intakt hujayraga kiradi. Bu, aftidan, RNK aza molekulasining membrana lipidlari o’rtasidagi gidrofob ta’sirlashishiga bog’liqdir. Odatda oqsillar, nuklein kislotalar, lipidlar, polisaxaridlar, hujayradan tashqarida yoki uning yuzasida parchalanadi, monomerlarga qadarli gidrolizlanadi (membrana oldi ovqat hazm qilish), hosil bo’lgan monomerlar esa membrana orqali faol transport qilinadi. Ba’zi hollarda, makromolekulalar yoki ularning agregatlari ham hujayraga kiradi, bu endotsitoz orqali bo’ladi. Odatda, endotsitozni fagotsitoz va pinotsitoz larga bo’lishadi. Fagositoz-hujayra tomonidan yirik tanachalarni (ba’zan, hattoki hujayrani ham) ushlash va o’zlashtirish hodisasi bo’lib, uni birinchi bo’lib I.I.Mechnikov tomonidan bayon qilindi. Pinotsitoz dastlab, hujayra tomonidan suv yoki har xil moddalarning suvli eritmalarini o’zlashtirilishi-yutilishi deb e’tirof etilgan edi. Hozirgi vaqtda bu ikki jarayon o’xshash yuz berishi aniqlandi, shuning uchun, bu atamalarni yutilgan moddalarning hajmi bilan farqlanishini aks ettirish uchun ishlatish mumkin. Bu jarayonlar uchun umumiylik shundan iboratki, yutilayotgan modda plazmatik

membrana yuzasida membrana bilan vakuola shaklida o’rab olinadi, u esa astasekin hujayraning ichiga ko’chadi. Bu jarayonlar ham energiya sarf bo’lishi orqali sodir bo’ladi, ATF sintezi to’xtasa, bu jarayon ham dastlab susayadi, keyin to’xtaydi. Endotsitoz yutiladigan moddaning plazmolemma yuzasiga yopishishidan boshlanadi. Tajribada bunday modda sifatida ferritin oqsilidan foydalanish mumkin, u o’zida temir tutganligi uchun elektron mikroskopda yaxshi ko’rinadi, shuning uchun bu jarayonni barcha bosqichlarini kuzatish mumkin. Dastlab, ferritin molekulalari plazmatik membrananing yuza qismiga to’planadi. Molekulaning yopishishi ( sorbsiya) yuz beradi. Bunda gilikokaliksning tarkibi muhim rol o’ynaydi. Molekulalar ular yordamida membranaga o’tiradi. Endotsitozning dastlabki bosqichi (adsorbsiya) hujayra tomonidan energiya sarf qilinmay yuz beradi. Plazmatik membrana yuzasiga modda o’tirgandan so’ng shu joydagi membrana ichkariga qarab egiladi va yumaloqlashib membranadan uziladi, plazmatik membrana ostida erkin pufakchalar shaklida joylashadi. Pufakcha ajralgan joy bitib ketadi(ilova,10). Pinotsitoz pufakchalari silliq membranalarda hosil bo’ladi, ular keyinchalik bir- birlari bilan quyilishib ketib, yiriklashadi, ularning ichida yutilgan moddalardan tashqari gidrolitik fermentlar hosil bo’ladi. Bu fermentlar biopolimerlarni monomerlargacha parchalaydi, ular faol transport qilinish orqali pufakcha membranasidan gialoplazmaga o’tadi. Yutilgan moddalar plazmatik membranadan hosil bo’lgan vakuolalar membranasi ichida hazm bo’ladi (hujayraichi ovqat hazm bo’lishi). Gidrolaza fermentining hosil bo’lishi boshqa membranali sistema-Golji apparati va lizosomalar bilan bog’liq bo’ladi. Pinotsitoz har xil tip hujayralarda keng tarqalgan. U ayniqsa, ichak epiteliysi hujayralarida (enterotsitlar) yaxshi ko’rinadi. Ichakning bo’shlig’iga qaragan hujayraning apikal qismi pinotsitoz pufakchalari bilan to’lgan bo’ladi. Ayrim moddalar pinotsitozni chaqirishi mumkin. Masalan, amyobalarda muhitga aminokislotalar, oqsillar va tuzlar qo’shilsa pinotsitoz kuchayadi.

Hujayra yuzasida moddalarning ushlanishi va ularni sitoplazmaga pinotsitoz orqali o’tkazilishi keng tarqalgan. Bu faqat hayvon hujayralaridagina emas, balki yuqori o’simlik hujayralari, tuban zamburug’lar, bir hujayralilar, hattoki bakteriyalarda ham kuzatiladi. Yirik zarrachalar, bakteriya, hujayra qismlarini yutilishi-fagotsitoz ko’pchilik erkin yashovchi hujayralar va ba’zi hayvon hujayralarida kuzatiladi. Tuban va yuksak o’simlik hujayralari va bakteriyalarning zich qobig’i bo’lgani uchun ularda fagotsitoz kuzatilmaydi. Zich qobiq-pelikulaga ega bo’lgan bir qancha sodda hayvonlarda endotsitoz og’iz zonasidagina yuz beradi va hujayraga kirgan zarralar ovqat hazm qilish vakuolalariga tushadi. Plazmatik membrana ba’zi moddalarni tashqariga chiqarishda ham qatnashadi. Moddalarning tashqariga chiqarilishi ekzotsitoz deb yuritiladi. Bu yo’l bilan turli oqsillar, mukopolisaxaridlar, yog’ tomchilari hujayradan tashqariga chiqariladi. Bunda hujayra ichidagi mahsulotlar vakuolalarga yoki pufakchalarga joylashib, membrana bilan o’ralib, plazmatik membranaga yaqinlashadi, shu joyda membranada teshikcha hosil bo’lib, pufakchalar tashqariga chiqib, membrana bitib ketadi. O’simliklarda shu yo’l bilan sitoplazmadan hujayra po’stini hosil bo’lishida qatnashadigan ba’zi polisaxaridlar (gemisellyulozalar) tashqariga chiqariladi. Endotsitoz yo’li bilan tashqariga ajralgan gidrolitik fermentlar glikokaliks qatlamida ushlanib qoladi va hujayra membranasi yaqinida biopolimerlar va organik moddalarni hujayra tashqarisida parchalanishi yuz beradi. Huddi shu yo’l bilan geterotrof bakteriya va zamburug’larda hujayradan tashqarida moddalarni parchalanishi yuz beradi. Oziqani bunday hazm bo’lishi hayvonot dunyosida ayniqsa keng tarqalgan. Sutemizuvchilarning ichak epiteliysining glikokalikslarga boy bo’lgan cho’tkali hoshiya zonasida ko’pgina turli-tuman fermentlar uchraydi. Ularning ba’zilari jigarda hosil bo’lsa, ba’zilari epiteliy hujayralari tomonidan ishlab chiqariladi. Ular yordamida hujayradan tashqarida ovqat hazm bo’lishi yuz beradi. Plazmalemmaning retseptor funksiyalari. Bu funksiyalar plazmatik membranada kimyoviy yoki fizik faktorlarni sezishga moslashgan strukturalarning

joylashishiga bog’liq bo’ladi. Hujayraning yuzasi turli agentlar bilan maxsus ta’sirni belgilovchi komponentlar- retseptor larning katta to’plamini o’zida ushlaydi. Bunda retseptorlar sifatida membrananing oqsillari yoki glikokaliksning elementlari (polisaxaridlar, glikoproteidlar) xizmat qiladi. Alohida moddalar ta’siriga sezuvchan bunday qismlar hujayraning butun yuzasiga sochilgan yoki ayrim joylariga to’plangan bo’lishi mumkin(ilova,11). Bakterial hujayralar yoki hayvonlarning alohida hujayralari yuzasida zonalar bo’lib, o’sha joylar orqali viruslar bog’lanadi. Shunisi qiziqki, har xil viruslar hujayra membranasining turli qismlari orqali bog’lanadi yoki bitta bakteriyaning yuzasida bir necha tip retseptorlar bo’lishi mumkin. Hujayra yuzasida, ko’proq uning lipoproteid membranasida fiziologik faol moddalardan gormonlarni, mediatorlar v.b. ni bog’lovchi har xil retseptorlar joylashadi. Ko’pchilik hujayra retseptorlarining roli faqat maxsus moddalarni bog’lashdan iborat bo’lmay, ular hujayraning yuzasidan signallarni ichkariga uzatish vazifasini ham bajaradi. Nerv uchlaridan ajraladigan atsetilxolin muskul tolasidagi retseptor bilan bog’lanib, Na + ni hujayraga kirish impul’sini chaqiradi (membrana depolyarizatsiyasi) va nerv-muskul uchi zonasida 2000 tagacha ion kanallarini ochadi. Hujayra yuzasida turli-tuman va o’ziga xos retseptorlar to’plami ( nabor ) o’z hujayralarini boshqalarnikidan ajratib oladigan belgilarning ( marker ) murakkab sistemasini hosil qiladi. O’xshash hujayralar bir-birlar bilan ta’sirlashib, yuza qismlari orqali yopishib qoladi ( kon’yugatsiya ). Plazmatik membranada fizik faktorlarni sezuvchi o’ziga xos retseptorlar joylashadi. Fotosintez qiluvchi bakteriyalar va ko’k yashil suv o’tlari plazmatik membranasida oqsillar-retseptorlar (xlorofillar) bo’ladi, ular yorug’likning kvantlari bilan ta’sirlashadi.

ADABIYOTLAR 1. Атабекова А.И., Устинова Е.И. Цитология растений. Изд-во “Колос”, М., 1987 2. Заварзин, А.А., Харазова. А.Д. Основы общей цитологии. Л., Изд-во Ленингр.ун-та, 1982 3. Свенсон К., Уэбстер П. Клетка. М., Мир, 1980. 4. Ченцов. Ю.С.Общая цитология. М., Изд-во Моск. ун-та, 1984. Qo’shimcha 5. Badalxodjaev I. Sitologiya fanidan ma’ruza matnlari. And., 2013. 6. Badalxodjaev I. Sitologiya fanidan o’quv – uslubiy majmua. And., 2013. 7. Бергельсон Л.Д. Биологические мембраны. М., Наука, 1975. 8. Билич Г.Л. Биология,цитология,гистология,анатомия человека. Изд-во Союз Санкт-Петербург, 2011. 9. Босток К.Самрен Э. Хромосомы эукариотической клетки. М., Мир, 1981. 10. Бойқобилов Т.В., Икромов Т.Х. Цитология.Т., “Ўқитувчи”,1980. 11. Вермель Е.М. История учения о клетке. М., Наука, 1981. Епифанова О.И., Терских В.В., Захаров А.Ф. Радиоавтография. М.,

Похожие

Sitoplazmatik irsiyat va o`zgaruvchanlik

Mikroorganizmlarning morfologiyasi,hujayra

Mikroorganizmlarning morfologiyasi, hujayra to`zilishi va sistematikasi

Hujayra o’limining sabablari. Nekroz

Hujayralararo bog’lanishlar