XVI asrdan keyingi davrlardagi badiiy nasr ravnaqi - Pedagogika - Referatlar

XVI asrdan keyingi davrlardagi badiiy nasr ravnaqi

Yuklangan vaqt:

20.09.2019

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

52.5 KB

Ko'chirib olish

XYI asrdan keyingi davrlardagi badiiy nasr ravnaqi Reja: 1. Boburning “Boburnoma” va Vosifiyning “Badoe`ul -vaqoe” asarlarida tarixiylik va badiiylikning uyg`unligi. 2. Nasr va xalqchillik. 3. “Latoyifuz - zaroyif” – tarjima nasr sifatida.

“Boburnoma” asari maydonga kelganiga qadar o`zbek prozasida Rabg`uziy va Alisher Navoiylarning nasriy asarlari mavjud edi. Ayniqsa, Alisher Navoiyning asarlari o`zbek ilmiy va didaktik nasrining rivojlantirishda katta o`rni bor. Ammo “Boburnoma” o`zining xususiyatlari bilan o`zbek prozasi tarixida o`ziga xos o`ringa ega. XVI asrning boshlarida o`zbek va tojik tillarida “Tavorixi guzida – Nusratnoma”, “Shayboniynoma”, “Badoe`ul - vaqoe”, “Mehmonnomai Buxoro” kabi asarlar yaratildi. SHu asarlardan “Badoe`ul - vaqoe” asari “Boburnoma” asaridan keyin yaratilgandir. “Badoe`ul - vaqoe” asari muallifi Zayniddin Mahmud Vosifiy (1485- 1566) avval Hirot, keyinchalik esa Movarounnahrda yashab ijod etgan. Zayniddin Mahmud Vosifiyning “Badoe`ul - vaqoe”si badiiy esdaliklar janriga mansub bo`lishi bilan Boburning “Boburnoma”si bilan bir tipdagi asar bo`lsa-da, ammo tasvir uslubi va mualliflarning tasvirlanayotgan voqealarga munosabati jihatidan, esdalikdagi badiiylik jihatidan firq qiladi. Vosifiy asarida realistik tasvir uslubi romantik tasvir uslubi bilan aralash mushohada qilingan. “Badoe`ul - vaqoe”da XV asrning oxiri va XVI asrning birinchi yarmidagi tarixiy voqealarning tasviri unga nisbatan uzoq yoki yaqin o`tmish voqealariga bag`ishlangan hikoyalar bilan baglanib ketadi. Bu hikoyalar esa sarguzashtlilik, tarixiylik yoki fantastik ruh bilan sug`orilgan bo`lib, badiiy tasvir jihatidan mohirona yozilgan. Unda voqealar tasvirida muallifning ularga bo`lgan ijobiy va salbiy munosabati ham sezilib turadi. “Boburnoma”da voqealar xronologik tarzda bayon qilinishi bilan birga tarixiylik ham kuchli ifodalangan. Tarixiylikda haqqoniylik va badiiylik o`zaro bog`lanib ketadi. Asarda Vosifiy asaridagiday turli xarakterdagi hikoyalar ko`rinmaydi. Bu esa bir xil janrga mansub asarlarning har biri ham mualifining dunyoqarashi, ijtimoiy mavqei, qalamga olinayotgan voqealarga munosabati nuqtai nazaridan rang-barang uslubda yozilganidan, har biri yangi badiiy olamga ega bo`lgan asarlardir.

“Boburnoma” voqealarni bayon etishdagi tafsiliyligi, muallifning ularga munosabatda bo`lishi, baho berishdagi haqqoniyligi, tarixiy shaxslar portretini chizishda haqqoniy bo`lishga intilishi, tabiat manzaralari va ash`yolarining tasvirlashdagi mahorati, tarixiy voqealarni qalamga olishdagi ilmiyligi va shuning bilan bir qatorda hamma holatda ham badiiylikka erishilganligi bilan farqlanadi. “Boburnoma”da keltirilgan ma`lumotlar faqat tarixiy jihatdangina emas, balki boshqa fanlarga tegishli bo`lganligi bilan ham farqlanadi. Unda topografiya va toponimiya, zoologiya va ixtiologiya, geografiya va adabiyotshunoslik, tilshunoslik va etnografiya kabi fanlarga daxldor ma`lumotlarni olish mumkin. Ma`lumotlarning ahamiyati shudaki, ularning haqqoniyligi tufayli tarixchi o`sha davrdagi Movarounnahr, Xuroson va Hindiston tarixiga oid ma`lumotlarni topa oladi; geograf o`sha davrdagi mazkur o`lkalarning topologiyasini, iqtisodiy geografiyasiga doir qimmatli manblarni ko`radi. Zoolog esa shu mamlakatdagi qushlar va hayvanlar dunyosini o`rganadi. Adabiyotshunos o`sha davr adabiy muhitini tekshiradi. Tilshunos o`zbek tili tirixi taraqqiyotini aniqlay oladi. etnograf bu joylarda yashaydigan xalqlarning urf- odatiga doir ma`lumotlarga duch keladi. Bular hammasi Bobur tilidan tasvirlanadi. Hayotning murakkab voqealarini ko`rgan, boshidan kechirgan bu shaxs hamma sharoitda ham insoniylikni, odamgarchilikni, kamtarlikni shior qilib oladi. “Boburnoma”da tarixiy shaxslar portreti va psixologik holatlari ham chiroyli tasvirlangan. Tarixiy shaxslar portretini chizishda Bobur haqqoniy bo`lishga harakat qilgan. Temuriyzodalarga bo`lgan munosabatida shuni ko`rish mumkin. Husayn Boyqaroning portretidagi jismoniy va ma`naviy holatni tasvirlash bilan birga hayotining so`nggi davrlarida katta siyosiy ishlarga layoqatsizligini ham aytib o`tadi. “Boburnoma”da Husayn Boyqaro haqida yozilgan ma`lumotlar bir joyda to`plansa shohning ko`p nuqtalarini ko`rish mumkin. Bir tomondan, nihoyatda kelishgan qad-qomatli, qiyiq ko`zli, kuchli qilichboz qo`llar sohibi; ikkinchidan,mag`rur, o`ziga bino qo`ygan shohni; uchinchidan, hayotining so`nggi davrlarida podshohlik lavozimini saqlay olmay aysh-ishratga berilgan shaxs siymosini ko`rish mumkin. Buning ustiga u qo`chqor va xo`roz urishtirishlarning

muxlisi. Bobur amakisi Sulton Mahmud haqida shunday deydi: “Past bo`yluk, suyuq soqollik, tanbal, sinchisizroq kishi edi. Zulm va fisqqa ko`p mashg`ul edi. Muttasil chog`ir ichar edi. CHo`hra qlin saxlar edi... Bu shum fe`l aning zamonida andoq shoe` edikim, cho`hrasiz kishi aslo yo`q edi...Zulm va fisqining shomatidin o`g`lonlar tamom juvonmarg bo`ldilar...Bad e`tiqod kishi edi...YUraksiz kishi edi...Hayosi kamroq edi...Badkalom edi...SHe`ri bisyor sust va bemaza edi.Andoqshe`r aytqondin aytmog`on yaxshiroqdur” (42-43). Portretni muallif shu darajada mahorat bilan yozganki, o`qigan kishi hayratda qoladi. So`z va iboralarni o`z o`rnida mahorat bilan qo`llay olgan. SHaklu shamoyil tavsifi “ past, suyuq” sifatlar bilan, ma`naviy xarakteristikasi esa, “zulm, fisq”, “bad e`tiqod”, “yuraksiz”, “ hayosi kamroq”, “badkalom” kabi so`z va iboralardan to`lib ketgan. Bu so`zlar orqali Sulton Mahmudning mana men deb turgan tuban, razil va pastkash shaxs ekanligi ko`zga tashlanadi. Ikkinchi xil portretlarga o`sha zamon ilmi va madaniyati arboblarining portretlari kiradi. Bunday shaxslarning obrazini yaratishda Bobur asosiy diqqatini ularning portreti detallariga qaratmaydi, balki qalam sohiblarining ijodiy portretini chizishga ko`proq mayl ko`rsatadi. Go`yo Bobur bunday shaxslarning asosiy fazilati tashqi ko`rinishlarida emas, balki ular yaratgan asarlarda deb ko`rsatishga harakat qiladi. Bobur o`zining “Boburnoma”si bilan Navoiyning tazkirachilik faoliyatini davom ettirgan.U Navoiyning “Majolisun-nafois”ida tilga olingan juda ko`p shoir, san`atkorlarning ba`zilari haqida so`z yuritib, ularning XVI asr boshlaridagi ijodi to`g`risida yangi ma`lumrtlar beradi. Boburning Muhammad Solih va SHayboniy haqidagi fikrlarini ko`rib chiqamiz. SHayboniy haqida “Har necha kuda bir bemaza bayt aytur edi”,db yozadi. Agar biz SHayboniy she`rlariga bir nazar tashlasak, uning sultonlar hokimiyatini mustahkamlashga qaratilganligini darrov payqab olamiz. Shoir dushmanlari – temuriy mirzolardan kulib, ularni masxaralaydi: Muxolif Vaxshni qishlab tururda, Urush bermay turar turmoq ichinda. C h erikning gardini ko`rmay qochibtur,

Masaldur: “Qul qochar urmoq ichinda”. S h ayboniga berubtur nusratin haq, Qovubmen Xusravi qipchoq ichinda. Boburning yuqoridagi bahosi, albatta, shunday she`rlar asosida maydonga kelgan bo`lib, tendentsiozlik xarakterga egadir. Ikkinchi tomondan, Boburning S h ayboniy ijodini tanqid qilishida qisman haqqoniylik ham mavjud. Chunki Shayboniy shoir sifatida o`zbek adabiyoti tarixida o`z ijodi bilan yangilik qo`sha olgan emas. Ana shuning uchun ham masalaning bu tomoni Bobur – adabiy tanqidchining badiiy ijod masalalariga jiddiy qaraganligidan darak beradi. Xuddi shunday holat Muhammad Solih ijodi haqidagi fikrlarida ham ko`rinadi.Muallif Muhammad Solihning g`azallari haqida umuman ijobiy munosabatda edi. Ikkinchi tomondan, Muhammad Solih mirzolardan nafratlanib, shayboniylar tomoniga o`tgan, ularn maqtab SHayboniynoma” asarini ham yaratgan. Masnaviyda shayboniylar va temuriylar kurashi natijasida qator shaharlarning vayronaga aylanishi, xalqning azob-uqubatda qolganligi shoirning istagidan tashqari holda o`z aksini topgan. SHoir SHayboniyning g`olib shoh ekanini tasvirlab, uni temuriylardan ustun qo`yishga intilgan. Bobur bu dostonning bir baytini ma`qullab, qolgan qismini qoralaydi: “YAna Muhammad Solih edi, choshnilik g`azallari bor, agarchi hamvorlig`i choshnisicha yo`qtur. Turkiy she`ri ham bor, yomon aytmaydur. So`ngra S h ayboniyxon qoshiga kelib edi, filjumla rioyat qilib edi. Shayboniyning otiga bir turkiy masnaviy bitibdur, “ramali masaddasi maxban” vazndakim, “Sabha” (Bobur bu o`rinda Jomiy “Haft avrang”ining to`tinchi dostoni “Sabhatul – abror”ga ishora qilmoqda) vazni bo`lgay, bis`yor sust va furudtur, ani o`qig`on kishi Muhammad Solihning she`ridin bee`tiqod bo`lur. Bir yaxshi bayti budur: Bo`ldi Tanbalga vatan Farg`ona, Qildi Farg`onani tanbalxona. Andijon viloyatini tanbalxona ham derlar, ul masnaviyda muncha bayt ma`lum emaskim, bo`lg`ay. Sharir va zolimtab` va berahm kishi edi”. Sulton Ahmad Tanbal Boburning Samarqandga ikkichi marta yurish qilganida Bobur tomonidan

Andijonga vaqtincha hokim qilib tayinlangan edi. Ahmad Tanbal bundan foydalanib, hokimiyatni butunlay o`z qo`liga olgan va Boburga qarshi kurashgan. Demak, Bobur o`ziga dushman bo`lgan kishilarning boshqa yo`nalishdagi kishi tomonidan tanqid qilishini ham qo`llab quvvatlagan. Bobur ayniqsa,mutoyiba va hazil pardasida pornografik g`oyalarni ifoda etishga qarshigina emas, balki bunday hazil va mutoyibalarning yaratilishi to`g`ridan-to`g`ri yaramas ish ekanligini qayd qiladi: “Mundin burun yaxshi va yomrn, jid (tirishish) xazl xarne xotirga etsa edi, mutoyiba tariqi bila gohe manzum bo`lur edi. Har nechuk qabih va zisht nazm ham bo`lsa marqum bo`lur edi. Bu fursattakim, “Mubayyin”ni nazm qiladur edim, xotiri fotirga xutur etdi va xazin ko`ngilga mundoq ettikim, hayf bo`lg`ay ul tildinkim, bundoq alfozni darj qilg`ay yana fikrni qabih so`zlarga xarj qilg`ay va darig` bo`lg`ay ul ko`ngildinkim, mundog` maoni zuhur etgay, Andin beri hajv va hazl she`r va nazmidin torik va toib edim” (71-bet). Bobur o`z-o`zini tanqid qilib, bundan avval u ham hazil va mutoyiba deb har qanday she`rlar yozganini qoralaydi. U hazil va mutoyibaning, ya`ni satira va yumorning g`oyaviy va badiiy jihatdan kuchli bo`lishini aytadi. SHoir: “xayf bo`lg`ay u tildinkim, mundoq alfozni darj qilg`ay, yana fikrini qabih so`zlarga xarj qilg`ay va darig` bo`lg`ay ul ko`ngildinkim, mundoq maoni zuhur etgay”, deb yozgan edi. Haqiqatdan ham hazil va mutoyiba formasidagi o`sha asarlarda axloqsizlik olg`a surilar, nomatbu’ so`zlar juda ko`p ishlatilar edi. Navoiy ham kulguning chegaradan o`tishi yomon oqibatlarga olib kelishini quyidagi misralarda aytib o`tgan” Kulguki o`z haddidan o`ldi yiroq, Yig`lamoq andin ko`p erur yaxshiroq(71-bet). Asarda Boburni tanqidchi sifatida ham ko`ramiz. U shoir va yozuvchining axloqi go`zal va kishilarga namuna bo`lishi kerak degan talabda bo`ladi. Shuning uchun u Osafiy va Mir Atoullo Mashhadiyni kamtarlik xususiyatiga ega bo`lmaganlari uchun tanqi qiladi: ”...Yana Mir Atoullo Mashhadiy edi. Arabiya ilmini yaxshi bilur edi. Qofiyada bir forsiy risola bitibdur, tavre bitibtur, aybi

budurkim, amsila uchun tamom o`zining ibyotini keltirubtur. Y a na har baytidin burun “sunonchi dar in bayti banda” lafzini lozim tutubtur” (71-bet). Bobur asarda san`atshunos sifatida musiqachi, xattot va rassomlar haqida hm ma`umotlar beradi. SHarqning Rafaeli deb ataluvchi mashhur rassom Behzod rasmlaridagi kamchiliklarni ham ko`rsata olgan. “Boburnoma”da shahar va viloyatlarning faqat geografik xususiyatlarinigina emas, balki madaniy va moddiy yodgorliklari, o`sha joy uchun maxsus bo`lgan fazilatlar, o`simlik va hayvonot dunyosi, ob-havosi , xalqining hunarmandligi va o`ziga xos xususiyatlari ochib berilgan. Andijon “Farg`ona viloyatining paytaxti...Eli turkdur...Elining lafzi qalam bila rosttur”, “O`sh “Farg`ona viloyatida safo va havoda O`sh chog`lik kasaba yo`qtur”, Marg`ilon “pur ne`mat,...eli sorttur. Sohibi ”Hidoya” Marg`ilonning Rishton otliq kentidindur”, Asfara “ko`hpoyada voqe` bo`lubtur...Musmir daraxtisi bis`yordur...eli tomom sirt va ko`hiydur, “Koson “yaxshi havoliq erdur...Safolik bog`chalari tamom soy yoqasida voqe` bo`lg`on uchun “po`stini pesh barra” debturlar”, Samarqand “rub`i maskunda Samarqandcha latif shahr kamroqdur,... Samarqand shahri ajib arasta shahredur, bu shahrda bir xususiyati borkim, o`zga kam shahrda andog` bo`lg`ay”, Kesh –“baharlar sahrosi va shahri va bomi va shomi xub sabz bo’lur uchun Shahrisabz ham derlar”, Kobul “Muxtasar viloyatdur…qal’asi tog’qa payvastdur… Kobuldin bir kunda andoq erga borsa bo’lurkim, hargiz qor yog’mas, ikki soati nujumiyda andoq erga borsa bulurkim, hargiz qori o’ksumas…O’n bir-o’n ikki lafz bila Kobul viloyatida talaffuz qilurlar: arabiy, forsiy, turkiy, mo’g’uliy, hindiy,afg’oniy, pashoiy, parojiy, g’abriy, barakiy, lamg’oniy. Muncha muxtalif aqvom va mug’oyir alfoz ma’lum emaskim, hech viloyatda bo’lg’oy”. Hindistonning o’simlik va hayvonot dunyosi haqida qiziqarli ma’lumotlarni keltiradi. Masalan, “…nabotot orasida xurmo daraxtining ikki ishi hayvonotga o’xshar: bir ulkim, nechukkim hayvonot boshini kesarlar, hayoti munqate’ bo’lur, xurmo daraxtining ham boshi kesilsa daraxti qurur. Yana bir ulkim, nechukkim, hayvonottin be nar natija hosil bo’lmas, xurmo daraxtiga ham nar xurmoning

shoxini kelturub tegurmasalar, yaxshi bar bermas. Bu so’zning haqiqati ma’lum emas. Bunday tavsiflar Boburning nihoyatda qiziquvchanligi va kuzatubchanligidan dalolat beradi. “Boburnoma”da saj’ san’atining va badiiy tasvir vositalar, obrazli iboralar , sodda va ravon jumlalardan keng foydalangan. NASR VA XALQCHILLIK. XVII - XIX asrning birinchi yarmidagi o`zbek adabiyotida ham o`tgan davrlardagidek, nazm etakchi o`rinda XVII va XIX asr avvallaridagi o`zbek nasri chuqur ildizga va boy tajribaga ega bo`lgan adabiyotimizning eng hayotiy an`analar asosida rivojlandi. Bu davrda qissanavislik ancha rivojlandi. Umar Boqiy, Gulxaniylar qissanavis sifatida tanildilar. Munis va Ogahiy she`riyatda va tarix asarlari, fors-tojik tilidan qilingan tarjimalari bilan badiiy nasr taraqqiyotiga katta hissa qo`shdilar. Bu davrda badiiy prozasining taraqqiyotida tarjima asarlarining o`rni alohida. XVIII va XIX asrlarning badiiy tarjimachiligida ko`zga tashlanadigan narsa shuki, “ ba`zi bir tarjimonlar nasriy originalni (asliyat) she`riy yo`l bilan tarjima qilgan bo`lsalar, ayrimlari she`riy originalni nasriy yo`l bilan tarjima qildilar” (Abdullaev V. O`zbek adabiyoti tarixi. Ikkinchi kitob, Toshkent,1967 yil,134- bet).g` Ogahiy Nizomiyning “Haft paykar”, Xusrav Dehlaviyning “Hasht bihisht” dostonlarini nasrda tarjima qiladi. XVIII asr va XIX asrning birinchi yarmidagi badiiy nasr boyliklari to`g`risida gap borganda tarix asarlarini ham ko`zda tutish kerak. Bu davrdan bir necha muddat ilgari yuzaga kelgan Muhammad YUsuf Munshiyning “Tarixi Muqimxoniy”, Abulg`oziyning “SHajarai turk”, “SHajarai tarokima”, shuningdek, Munis va Ogahiy tomonidan hamkorlikda yaratilgan “Firdavsul-iqbol”asarlari yaratildi. Akademik V.Zohidovning “Ogahiyning tarixiy asarlarida bidiiylik elementlari oz emas. Ularda avtor ayrim badiiy proza elementlariga yo`l qo`yadi, bu tilda va stilda (uslubda) namoyon bo`ladi” (Zohidov V. O`zbek adabiyoti va tarixidan.Toshkent. 1961,141-bet) degan fikrlar bejiz emas. Abulg`oziyning

“S h ajarai tarokima” tarix asari misolida ham ko`rishimiz mumkin. Сhunki “Shajarai tarokima” “O`g`uznoma”ning “o`g`uzlarning donishmand oqsoqoli Dada Qo`rqut haqidagi O`rta Osiyo afsonalarini bugungacha saqlab kelayotgan nodir yodgorlikdir. O`g`uz qadimiyati va Qo`rqut haqidagi qissa va afsonalarning dastlab O`rta Osiyoda yuzaga kelgani shubhasiz. Lekin O`rta Osiyo o`g`uz epik tarixiga oid ishoralar va uzuq-yuluq ma`lumotlardan tashqari deyarli hech qanday manba saqlanmagan. Abulg`oziy asari orqali biz o`sha kaiia qissaning ayrim lavhalaridan xabardor bo`lamiz. Bu Abulg`oziy asarining ahamiyatini yanada oshiradi. XVII-XIX asrlar nasrida qissanavislik katta o`ringa ega bo`lgan. Qissa Sharq adabiyoti, jumladan, o`zbek adabiyotida badiiy tafakkurning uzoq asrlik hosilasi sifatida ko`zga tashlanadi. O`tmishda islom dini ta`siridapayg`ambarlar, aziz va avliyolar haqidagi qissalar ko`proq yaratildi.SHu bilan birga tabiat hodisalari ustidan hukmronlik qilish, adolat va baxt uchun fidoiylik yo`liga kirgan mifologik va afsonaviy qahramonlar haqidagi qissalar Farhod, Iskandar, Rustam va Siyovush sarguzashtlariga bag`ishlangan qissalar yaratildi. XVIII asrning oxiri va XIX asrning boshida Umar Boqiyning “Farhod va SHirin” , “Layli va Majnun” va Mahzunning “Farhod va SHirin” qissalarini keltirish mumkin. Umar Boqiy Xorazmda Muhammad Amin Inoq va Avazbiy Inoq hukmronligi davrida yashab ijod etgan. U Sharq adabiyoti obidalariga katta ixlos bilan qaragan, ularni faol targ`ibotyaisi bo`lgan, navoiyxonlikda ko`pchilikka tanilgan. Navoiyxonlikda Navoiy asarlarini o`qib berish bilan birga , ularni bobma-bob, baytma-bayt sharhlab borilar edi. Navoiy yashagan davrdan boshlab o`zbek tilida yuz bera borgan o`zgarishlar natijasida mumtoz asarlarni asliyatda o`qib tushunish ma`lum bir qiyinchiliklar tug`dirganligidan, ularning ommabop nasriy variantlarini yaratish ehtiyojlari tug`ilgan edi. Umar Boqiyning qissalari shu usuldagi asarladir. Qissalar xalq tomonidan yaxshi kutib olindi. S h oir Xislat 1908- 1909 va keyingi yillarda qissalarni bir necha marotabi chop ettirdi. Bu haqda prf.N.M.Mallaev “Alisher Navoiy va xalq og`zaki ijodiyoti” masalasiga oid

ishlarida, S.Narzullaev o`z tekshirishlarida nasriy variantning ahamiyati haqida fikrlar bildirganlar. Adabiyot tarixi ma`lumotlari shuni ko`rsatadiki, biror asarni tarjima qilish yoki uni bayon etib berishni maqsad qilib olgan ijodkor asliyatga farqsiz qarashi mumkin emas. SHu davrda Ogahiy qilgan tarjimalarga diqqat qilaylik. SHoir murojaat qilgan asarlarning mualliflari Nizomiy, Xusrav Dehlaviy, Sa`diy kabi SHarq adabiyotining yirik namoyandalari. Uning diqqatini asarlardagi hayotiy masalalar tortgan edi. Umar Boqiy Alisher Navoiyning “Farhod va Shirin” dostoni syujetini qisqartirib, undagi asl mazmunni xalq kitoblari uslubida ommabop tarzda ifodalashga harakat qilgan. U asliyatdagi voqealarni bayon etishda fikr izchilligi va ravshanligiga erishish maqsadida nasrning katta imkoniyatlaridan foydalanib, ayrim lavha va epizodlarga ijodiy yondashadi. Ularni yangi detallar, zamonaviy iboralar bilan to`ldirib, bog`lovchi so`z va jumlalar qo`llaydi. SHirinning “Gul uzorig`a boron yoqqondek yoshlari ravon bo`ldi”. “Farhodning firoqida barcha xalq motamdor erdilar”. Bunday misollar ko`p. Umar Boqiy nasriy bayonda asliyatdagi Alisher Navoiy qalami bilan bunyod etilgan tasvir vositalari, poetik obrazlarni mahorat bilan sharhlab, hikmat jarajasiga ko`tarilgan baytlarni nasrda ham o`sha ohangda saqlashga harakat qiladi. Masalan, “Podshohlik birla ishq-muhabbatning na ishi bor”.Farhod SHopurni ilk marta uchratganida sarguzashtini so`zlab beradi. Shu o`rinda Umar Boqiy “ Farhodning dardu so`zi SHopurg`a ta`sir qilib, yog`dek erib, suv bo`ldi”iborasini qo`llaydi. Tog` qazishida “er va tog`lar larzaga keldi”, “Farhodning haybatidan Xusravning yuragi darz ketdi”. Saj` san`tidan keng foydalangan. Laylining otasi “ ul turfa qabilada sarafroz, har ishta hay ahlig`a navosoz”, Layli “ Bu shikasta hol, parishon ahvol bechora va benavodin ul ishq dashtida makon tutqon va maning furqatimda qon yutqon, visol davlatidin mahrum bo`lg`on, hijron alamidin Majnun bo`lg`on mubtalog`a”. Qissada xalq maqollari va hikmati so`zlar ham ko`plab uchraydi.

“LATOYIFUZ – ZAROYIF” – TARJIMA NASR SIFATIDA. XIX asr o`zbek adabiyotida qardosh xalqlar adabiyotidan nasriy asarlarning o`zbek tiliga ko`plab tarjima etilishi katta ijobiy voqea bo`ldi. Tarjimachilik ayniqsa Xorazmda rivojlandi. Munis, Ogahiy, Tabibiy, Bayoniy, Rojiy va Muhammad Rafe`lar ko`plab tarixiy, ilmiy va badiiy asarlarni arab, fors- tojik tilidan o`zbek tiliga o`girdilar. 1864-1865 yillardan boshlab mashhur o`zbek shoiri va bastakori, mohir xattot va davlat arbobi Muhammadniyoz Komil “Latoyifut- tavoyif” nasriy asarini tarjima qilgan. XVI-XVII asrlarda katta shuhrat topgan “Latoyifut- tavoyif” asari qariyb to`rt asrdan so`ng Xorazmda ham e`tiborni o`ziga tortgan. Bu haqda “Latoyifuz- zaroyif” asarining “Kirish” qismida Komil shunday yozgan: “... Sanai hijriy ming ikki yuz sakson olti avoyilida muvofiqi yilon yili erdikim,...Sayyid Muhammad Rahimxoni soniy kitobxonlig` va tavorixdonlig`g`a masrub tutor erdilar. Bir kun kitobxonlig` asnosida muborak xotirotlarig`a tushmushdurkim, “Latoyifuz- zaroyif” kitobinkim, hazrati maxdum alnomi Ali Ibnul Husayn al-Voiz valadi Ali Safiy muallifotidindur, atrok tavhimi uchun forsidin turk tilida tarjima qildurg`iylar...Bu saropo saodat xizmatga mani ma`mar va nomzod qildilar”. Muhammad Rahimxon Komilning yaxshi tarjima qilishiga ishongan. “Latoyifut- tavoyif” asarining muallifi XV asrning oxiri va XVI asrning boshida Hirotda yashab ijod qilgan tojik adibi Faxriddin Alidir. U XV asrda yashab ijod etgan shoir va tarixchi olim Husayn Voiz Koshifiyning o`g`li bo`lib, adabiy taxallusi Safiy. U o`zining o`ta ziyrak, harakatchanligi bilan o`z davri shoir va olimlariga tanilgan, xususan, Abdurahmon Jomiy bilan hamsuhbat bo`lib, undan ta`lim olgan. Alisher Navoiy “Majolisun-nafois” tazkirasida Ali Safiy haqida shunday yozgan: “Mavlono Safiy – Mavlono Husayn Voizning o`g`lidir. Bag`oyat darveshvash va foniy sifat va dardman sheva yigittir...Tab`i xo`b...” U zamonasining o`tkir

hikoyanavis – nasr ustasi sifatida tan olingan.Asar 1525 yilda yozilgan. Asar adabiyotshunos Halim Saidov tomonidan nashr qilingan. Kibriyo Qahhorova va S.Inomxo`jayevlar bir qancha hikoyalarni tarjima qilib, “Ajoyib hangomalar “nomi nashr etganlar. “Latoyifut- tavoyif” (“Turli guruhlar haqida latifalar)ni Muhammadniyoz Komil asarning nomini “Latoyifuz – zaroyif” – “Zarif kishilar haqida latifalar” deb o`zgartiradi. Asar har xil syujetdan tashkil topgan nasriy hikoyalardan iborat. Qissadan hissada bir qancha ruboiy, qit`a, masnaviy, g`azal va boshqa janrdagi she`riy parchalar keltirilgan. “ Ota bilan o`g`ulning hokimning oldiga olib keladilar.Qilgan gunohlari uchun avval otani 100 tayoq urdilar. U hech narsani demay chidadi. O`g`lini urganda, otasi dodu faryod qila boshladi. Undan o`zing tayoq eganingda dodlamading, o`g`lingni urganda nega nola qilding, deb so`radilar. U shunday deda: Menga urilgan tayoqlar tanamga tegdi. Men sabr qildim. endi jigarimga tekkan erdi, chiday olmadim, - deydi. Hikoyalar quyidagi mavzularga bo`lingan: 1. Adolat. 2. Axloqiy. 3.Mehnatga muhabbat.4.Tabiblar. 5.S h oirlar haqida. 1.Ma`munning vakili Abusalama Ma`mung`a maktub yozgan. Farmon qilsangiz ,Sizga bir sohibjamol topayin. Xalifa shunday javob yozadi: Podshohlarning qudrati qanchalik ko`p bo`lsa, maishiy orzular kam bo`ladur. 2. Bir hakim sharob ichmas edi. Undan nimaga sen ichmaysan deb so`radilar. U shunday deb javob berdi: Meni aqlimni ichgan narsani men ichmasman. Y o ki, bir podshoh bir hakimni o`z holiga qo`ymay sharob ichiradi. Ichgandan so`ng bema`ni so`zlarni ko`p aytdi. O`ziga kelgandan so`ng, nimalar demading, deb aytdilar. U men bu so`zlarni aytganim yo`q, meni sharob ichishga taklif qilgan podshoh aytdi, deb aytadi. 3.Bir tabib go`riston oldidan o`tsa yuzini beokitib o`tar ekan. Sababini so`rasalar, shunday debdi: Bu go`ristonda yotgan o`liklardan uyolaman. Сhunki ular mening dorimdan eb va sharbatimdan ichib o`lganlar.

4.Amir Temur va Hofiz S h eroziy hikoyasi. Amir Temur S h erozga kelib shoirni o`z huzuriga olib kelishlarini so`raydi. U ey ,Hofiz, men shamshir zarbi bilan er yuzini xarob qildimki, Samarqand va Buxoroni obod va ma`mur qilish uchun. Sen esa bir xolga ikki shaharni baxsh etibsan, deydi. Agar on turki S h erozi ba dast orad dili moro, Ba xoli hinduyash baxsham Samarqandu Buxororo. Hikoyalarda xalqning hayoti haqqoniy tasvirlangan.

O'xshashlar

O`zbek badiiy nasrining shakllanish bosqichlari

O`rta ( X – XIX 10 -19 ) asrlarda ona (o`zbek) tilida ta’lim maqsadi

Oliy ta’limdan keyingi ta’lim tizimi

Milliy uyg`onish davri ilk bosqichi adabiyotida nasr

Tayanch sinflarda badiiy asar tahlili