Инсон тушунчаси, мохияти ва мазмуни - Falsafa - Referatlar

Инсон тушунчаси, мохияти ва мазмуни

Yuklangan vaqt:

20.09.2019

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

95.5 KB

Ko'chirib olish

И нсон тушунчаси, моҳияти ва мазмуни Режа: 1. Одам ва инсон тушунчаларининг афсонавий, диний ва фалсафий талқинлари. 2. Марказий Осиё фалсафаси инсон, унинг моҳияти хақида. 3. Инсоннинг моҳияти. Инсоннинг келиб чиқиши ва моҳияти ҳақида ҳозирги замон фани. 4. Шахс муаммоси. Шахснинг типлари.

Инсон муаммоси азалдан фалсафанинг бош мавзуларидан бири бўлиб келган. Жуда кўп мутафаккирлар ва олимлар унинг моҳияти, табиати, дунёдаги ўрни ва вазифасини англаб етишга ҳаракат килганлар. Турли фалсафий таълимотларда бу масалалар турлича талқин этилган. Homo sapience (ақлли жонзот, инсон маъносини англатади) эволюцияси тўғрисида сўз юритганда оддий биологик еки факат ижтимоий мезонларга эмас, балки биологик-ижтимоий мезонларга суяниш лозим. Бу эса ижтимоий-гуманитар ва табиий- илмий соҳалардаги ютуқларни ўзида мужассамлаштирган комплекс ёндашувни тақозо этади. Инсоннинг моҳияти ҳақидаги таърифлар ранг-баранг. Суқротнинг "Узингни англа" деган сермаъно фикри ҳар бир тарихий даврда янгича аҳамият касб этади. Шарк фалсафаси тарихида хам инсон бош мавзулардан биридир. Масалан, Форобий фалсафасида инсон бутун борлиқ тараққиётининг маҳсули сифатида талқин килинади. Мутаффаккир инсоннинг барча олижаноб фазилатлари илм туфайли эканлигини, инсон ҳаётининг мазмуни - бахтли бўлиши ва бахтли қилишга интилиш, бунга эса фақат илм ва маърифат орқали эришиш мумкинлигини кўрсатди. Беруний ва ибн Сино инсоннинг бошқа мавжудотлардан устунлиги ақл ва тафаккур туфайли эканлигини исботлашга қаракат қилдилар. Бундан фарқли ўларок, Абу Ҳомид Ғаззолий бу устунликни ақлда эмас, балки инсон калбида эканлигини кўрсатди; ақл имкониятлари чекланганлигини исботлашга ҳаракат қилган тасаввуф таълимотида комил инсон асосий гоялардан бири эди. Бу комиллик, асосан, маънавий баркамоллик, руҳий юксалиш, жисмоний орзу-истакларни идора кила билишда намоён бўлишини уктирганлар. Шарк фалсафасида инсон тўғрисидаги карашлар шарқона тафаккур ва турмуш тарзи билан узвий боғлиқ ҳолда ривожланган. Ғарб мутафаккирлари ҳам инсонни турлича таърифлаганлар. Ноmоsapiens - ақл-идрокли жонзот энг кўп қўлланиладиган таъриф. Аnimal

rationale - оқил ҳайвон таърифи К.Линнейнинг зоологик таснифида келтирилган; а tооl making animal - «қурол ясовчи ҳайвон» - Франклин таклиф килган таъриф; «рамзий ҳайвон сифатидаги одам» - Animal sumbolicum - Кассирер чиқарган хулоса. Кьеркегор «инсонни танлаш қобилиятига эга жонзот», Ницше инсон - ваъда беришга кодир, бизни ахлоқ қоидалари дунёсига олиб кирувчи жонзот тарзида таърифлаган. Руссо: «Фикрловчи инсон - йўлдан озган жонзотдир», деган. Бу таърифларни фалсафа тарихида инсоннинг мавжудлиги ягона ишончли далил асосида аниқланган даврда дунёга келган таърифлар билан тенглаштириш мумкин. Масалан, Ф.Декартнинг «соgitо егgо sum» - фикрлаяпман, демак, мавжудман ёки Ж.Берклининг «мавжуд бўлиш - идрок этилиш демак», Мен де Бираннинг «Vо1о егgо sum » - «хоҳлаяпман, демак, мавжудман», А.Камюнинг «исён киляпман, демак, яшаяпман» каби фикрлари ҳам инсон табиати ва моҳиятининг янги-янги кирраларини намоён этади. Бунга Ф.Ницше инсоннинг бош гояси деб эълон қилган ҳокимиятга интилишни ёки З.Фрейд илгари сурган яширин жинсий майл - либидо ғоясини қўшиб, иқтисодий материализмнинг иқтисодий омили аҳамиятига эътибор қаратсак, инсон туғрисидаги фан - фалсафий антропологиянинг муаммолар доираси ниҳоятда кенглиги аён бўлади. Ҳозирги замон фалсафасининг йирик вакилларидан бири бўлган Э.Фромм инсонга бўлган соф ва самимий муҳаббатни бутун ер юзи халқлари ўртасида тинчлик, тотувлик, ҳамкорлик муносабатларини қарор топтиришнинг муҳим омили деб ҳисоблади: инсоннинг энг муҳим кобилияти сифатида севиш кобилияти, санъатлар ичида энг муҳими севиш санъати эканлигини кўрсатди. Айтиб ўтилган ва бошқа шунга ўхшаш таърифлар инсоннинг умумий образини яратади. Шунга қарамай, инсон барча замонларда ва ҳамма халқларда дунёнинг энг буюк сири бўлиб қолаётир. Бу ҳакдаги турли -туман фикр-мулоҳазалар ва карашларни умумлаштирган ҳолда ушбу тушунчага муайян таъриф бериш мумкин. Инсон - ўзида биологик, ижтимоий ва психик

хусусиятларни мужассамлаштирган, ўз ҳаёти ва фаолиятини ўзи ташкил этиш ҳамда бошқариш, ташқи олам ва ўзга кишилар билан муайян муносабатларга киришиш кобилиятига эга бўлган онгли мавжудотдир. У ана шу хусусиятлари оркали яхлит бир тизимни ташкил этади, онгли мавжудот сифатида ўз эҳтиёжларини қондиради ва инсоният ҳаетининг давомийлиги ва ворисийлигини таъминлайди. Илмий адабиётларда инсоннинг табиий-ижтимоий борлиғи ва рухий кечинмалар дунёси мавжудлиги тан олинади. Бу борада биологизм, социологизм ва~психологизм каби ёндашувлар мавжуд. Инсоннинг биологик хусусиятларига овқатланиш, ҳимояланиш, зурриёт қолдириш, шароитга мослашиш кабилар хос. Асосан ана шу хусусиятларга таянадиган биологизм анча чекланган, чунки у инсоний муносабатлар меъёрларининг эволюцион-биологик асосларига кўпрок эътибор қаратади. Инсон бошқа мавжудотлардан ижтимоий хусусиятлари билан ажралиб туради. Чунончи, тил, муомала, рамзий белгилар, билим, онг, маҳсулот ишлаб чиқариш, тақсимлаш, истеъмол қилиш, бошқариш, ўз-ўзини идора этиш, бадиий ижод, ахлоқ, нутк, тафаккур, қадриятлар, табу (тақиқлаш) шулар жумласидандир. Мазкур хусусиятларни устувор биладиган социологизм инсон табиатини ижтимоий аҳамиятга молик сабаблар билан тушунтиради ва инсоннинг ижтимоий-маданий образини яратади. Ушбу ёндашувга хос бўлган «Инсон барча ижтимоий муносабатлар мажмуидир», деган хулоса айнан ижтимоийлик инсон ҳаёти негизини ташкил этишини тушуниш имконини беради. Инсоннинг психик хусусиятларига руҳий кечинмалар, ҳайратланиш, ғам-ташвиш, кайғу, изтироб чекиш, завқланиш, кайфият кабилар киради. Инсонни тахлил қилишдаги психологизм ана шунда намоён бўлади. Аммо

гоҳида бу соҳада ҳам муайян даражада ушбу жиҳатнинг аҳамиятини бўрттириш ҳолатларига йўл кўйилади. Фалсафий қизиқишлари марказида табиат ва инсон моҳияти тўғрисидаги масала турувчи фан «Фалсафий антропология» деб аталади. Антропологик ёндашув инсон борлиғининг ўзига хос хусусиятларини аниқлайди, инсон ҳаёти ва фаолияти муаммолари таҳлили билан шуғулланади. «Экзистенция» тушунчаси тадқикотчининг фикрини, аввало, инсон қилмишлари ва азоб-уқубатларида намоён бўлувчи инсон ҳамда дунё алокаларини излаш, аниқлаш томонга йўналтиради. Ҳозирги замон Ғарб фалсафасининг йўналиши сифатидаги фалсафий антропология дастлаб немис файласуфи ва социологи М.Шеллер (1874-1928) асарларида ишлаб чиқилган ва германиялик файласуф Х.Плеснер (1892- 1985), немис мутафаккири А.Гелен (1904-1976) асарларида ривожлантирилган. Инсон ҳақидаги таълимот - фалсафий антропология француз маърифатпарварлари даврида фалсафий мушоҳадаларнинг бош муаммосига айланди. Уша даврда яратилган энг муҳим асарларнинг сарлавҳаларига чиқарилган мавзулар бунинг ёрқин намунаси бўлиб хизмат килиши мумкин. Масалан, Ламетри ўзининг биринчи фалсафий асарини «Жоннинг табиий тарихи», асосий фалсафий асарини эса «Инсон-машина» деб номлаган. Гельвеций «Ақл ҳақида» «Инсон, унинг ақлий кобилияти ва тарбияси ҳақида» каби асарларида мазкур мавзуга оид ўз қарашлари билан фикр юритган. Файласуф шеърий асарини «Бахт» деб номлаган. Инсон борлиғининг барча шаклларида маърифат муҳим ўрин тутишини тан олиш ушбу даврга хос бўлган. Лекин бу зиддиятли хусусиятга эга эди. Унга кўра, соф идеал омиллар (илғор фикрлар ва маърифат гоялари) билан детерминация юз берар эди. Айни вақтда ғоялар онтология доирасида муҳим ва танадан мустақил деб каралмаган. Врач Ламетри физиологик ва биологик жараёнлардан ташкарида ҳеч кандай руҳ ҳақида эшитишни ҳам хоҳламасди.

Дидро танани билмай туриб, руҳни билиш тўғрисида сўз бўлиши ҳам мумкин эмас, деб ҳисобларди. Бу давр ғоялари антропологиянинг энг янги концепцияларида ўзига хос тарзда акс этди. Шу маънода, инсонни унинг онги атамаларида тавсифлаш ва таърифлаш мумкин, деган фикр диққатга сазовордир. Бу ҳолда барча эмпирик методлар, хусусан, кузатиш методининг самарасизлиги аён бўлади. В.В.Налимов фикрига кўра, инсон табиатининг янгича талқини айнан фикр инсонни бошқарувчи асос эканлигини тушуниш билан бо1лиқ бўлиши лозим . Аммо бу ёндашув инсон ўз табиатига кўра тўла рационал эмаслигини тан олишга асосланади. У келажакни билмасдан, ноаниқлик шароитида яшайди, иш кўради ва умид қилади. Э.Кассирер таъбири билан айтганда, «инсон ўзини ўзи тинимсиз излайдиган, ўз мавжудлигининг ҳар бир лаҳзасида шу мавжудликнинг шарт-шароитларини синовдан ўтказадиган ва кайта текширадиган жонзотдир» 21 . Шахсни умумбашарий ривожланишнинг асосий мазмуни деб эълон қилувчи персонализм уни ўрганишга нисбатан анча мураккаб ёндашувларни таклиф қилади. Шахс ўз моҳиятини муқаррар тарзда ўзидан ташқарида кўради - бу экстериоризация, у теран ички меъёр ва мўлжаллардан озиқланади - бу интериоризация. Ниҳоят, шахс ўз реал эмпирик мавжудлигининг тор чегараларидан ўтиб, олий қадриятлар: ҳақиқат, эзгулик ва гўзаликка интилади - бу трансценденциядир. Экзистенциализм инсонни илмий методлар ёрдамида билиб бўлмаслиги ҳақидаги ғояни қаттиқ ҳимоя қилади. Биринчи ва иккинчи жаҳон урушлари оралиғидаги даврда Европа цивилизациясида инсонпарварликнинг тақчиллиги фанга бўлган ишончнинг йўқолишига олиб келди. Инсоннинг ҳақикий мавжудлиги, яъни экзистенция унинг объект тарзидаги ҳақикий борлиғига тенг эмас. Атамалар, тушунча ва абстракциялар билишнинг илмий объективлигини инсоннинг ҳакикий борлиғидан узоқлаштиради. Инсон доим ҳаётида муайян йўлни танлаш ҳолатида бўлади, у ўзликни англаш йўлида

кўп карра ўзгаради. Экзистенциализм асосчиси С.Кьеркегор анъанавий фандан воз кечиб, ҳақиқий экзистенция сари юксалишнинг анча изчил уч боскичли назариясини таклиф қилди. Ташқи борлиқни аниқлаш билан бо]лиқ биринчи - эстетик боскичда лаззатланишга интилиш етакчилик қилади. Иккинчи -ахлокий боскичда бурч хисси ва ахлок конуни меъёрлари ҳукм суради. Учинчи - диний босқичда онгли равишда қабул қилинган азоб- уқубат мавжудлик принципи ҳисобланади. Бу ўз кечинмаларини хаёлдан ўтказиш борлиқнингянги «трансцендент» мезонини тушуниб етиш имконини беради. Дунё марказига инсонни кўювчи ёндашув доимо антропоцснтристик ёндашув деб аталган. Қадимги софист Протагорнинг: «Инсон барча нарсаларнинг мезони», деган машҳур ибораси антропоцентризмнинг аниқ ифодасидир. Бунда жонсиз ва жонли табиатнинг ўзаро таъсири инсон меъёрлари нуқтаи назаридан каралади, одамзоти дунёнинг асосий ва энг катта бойлиги саналади. Аммо инсонни билиш соҳасида антропоцентризмдан ташқари бошка ёндашувларга ҳам дуч келиш мумкин. Табиатни ҳамма нарсадан устун кўювчи натуралистик ёндашув - табиий центризм ва у билан узвий бо)лиқ бўлган натурализм шулар жумласидандир. Бу ерда инсон - табиат фарзанди. Унинг барча хато ва камчиликлари бошқа ҳар кандай табиий жараёнлар сингари ўринли ҳамда табиийдир. Космоцентризм - космоснинг ҳамма нарсани, шу жумладан, инсоннинг моҳияти ва табиатини ҳам белгиловчи таъсирига ишора қилувчи дунёқараш, бўлиб ҳисобланади. Тарихий- цивилизацион жараёнда теоцентризм таълимоти хам муҳим роль ўйнаган. У олий, ғайритабиий мавжудотни дунёнинг асосий ва энг муҳим омили деб эълон қилган. Ҳозирги адабиётларда космос тафаккури ёки космик ақлни англатувчи теокосмизм атамасига ҳам дуч келиш мумкин. Баъзан инсон, умуман, инсоният ривожланишининг янги даражаси зарурлигини асослаш учун айни

шу космик ақлга мурожаат қилиш талаб этилади. Олий космик ақл фаоллик, чексиз ҳаракат ва ривожланишнинг бош негизи сифатида кабул килинади. Социоцентризм таълимоти маданий-цивилизаиион омилларга суянади. Бу ерда инсон ўзи яшайдиган ижтимоий-маданий муҳит маҳсули сифатида иамоён бўлади. Социоцентризмга энг яқин тушунча сифатида амал килувчи культуроцентризм инсон маданият мазмуни оркали ўз маъносини касб этади, деган тезисни ҳимоя килади. Антропоцентризмнинг зидди - инсонга геологик кучлардан бири сифатида карайдиган ёндашув дезантропоцентризм деб аталади. Ҳозирда анча машҳур бўлган бу ёндашув инсонни унинг устун мавқеи ва ўрнидан маҳрум этади, ҳеч нарса билан чекланмаган ўзбошимчалик оқибатлари ҳакида ўйлашга мажбур қилади. Инсонни ўзи яратган технократик, сунъий дунё билан универсал эволюцион ривожланишга боғлашдан иборат бўлган масала коэволюция муаммоси сифатида намоён бўлди. Коэволюция ғояси табиат ва инсоннинг ўзаро бо|ланган таъсири ҳамда муштарак ўзгаришини англатади. Инсон кузатувчи эмас, балки космоснинг табиий кисми, деб тан олинади. У ҳаётни нафақат оқилона, балки руҳи ва танаси оркали ҳиссий идрок этади. Ижтимоий биологлар таклиф қилган «ирсий-маданий коэволюция назарияси» коэволюция ғоясининг ривожлантирилган кўринишидир. Бу назарияда органик ва маданий эволюция муштарак кечишининг энг оптимал шарт-шароитлари тўғрисида сўз юритилади. Лекин бунда генлар устун кўйилади, чунки улар коэволюциянинг асосий коидаларини белгилайди. Табиий-биологик асослар эркин ва белгиловчи бўлиб колади. Ҳозирги замон антропологик фалсафасининг инсон моҳияти тўғрисидаги хулосалари куйидагича: 1. Инсон табиатан ноеб ва универсалдир. У табиат ривожининг буюк маҳсули, ноёб қобилият соҳибидир. Инсон учун инстинкт ҳам, нозик дид

ҳам, улуғворлик ва яратувчанлик хам хосдир. 2. Инсонда ички ва ташқи олам мужассамлашган. Инсоннинг ички олами фаолиятнинг турли шаклларида - меҳнат, мулоқот, бадиий ижод, хулқ- атвор ва шу кабиларда намоен бўлади. 3. Инсон жуда кўп қисмлардан ташкил топган яхлит бирликдир. Ҳар бир инсонда табиийлик, ижтимоийлик, ақллилик", хиссийлик, ахлоқийлик мужассамлашган. 4. Инсон тарихий мавжудотдир. У ўзининг ана шу хусусияти билан келажагини яратади. Инсон эртанги кунига доимо ташвиш билан қарайди, чунки уни ҳар доим инқирозлар, омадсизликлар таъқиб этади. 5. Инсон масъулият ҳиссидан қочиб қутулмайди. У гуманистик позиция ва индивидуалликни уйғунлаштириш орқалигина шундай вазиятдан чиқа олади. Инсон ниҳоятда мураккаб, кўп киррали ва кўп ўлчамли мавжудот бўлиб, унинг моҳиятини англаш узок вақт давом этадиган жараёндир. Инсонда бутун олам ва жамиятнинг моҳияти мужассамлангандир. Фалсафадан баҳс юритиладиган барча масалалар инсон муаммосига бевосита дахлдордир. Шу маънода, инсон, аввало, ўзи учун зарур бўлган фанлар, илмлар ва билимлар тизимини яратган. Табиат, маданият, сиёсат, цивилизация, билиш каби масалалар инсон манфаатлари ва инсоний моҳиятнинг намоён бўлиш шаклларидир. Уларнинг барчаси инсон табиати ва моҳияти билан боғлиқдир. Юқоридаги карашлар инсон мавзуининг ниҳоятда серқнрра эканлигини, у билан боғлиқ муаммоларга нисбатан ранг-баранг ёндашувлар мавжудлигини яққол намоён қилади. Бу эса ўз навбатида нафакат қозирги даврда, балки келажакда ҳам инсон билан боғлиқ муаммолар фалсафанинг асосий масалаларидан бири бўлиб қолаверишини кўрсатади.

Инсон - ижтимоий муносабатлар махсули ва яратувчиси. Шахс ва индивид тушунчалари Фалсафа инсонни оламнинг таркибий қисми, ижтимоий мухит ва муносабатлар махсули, уларнинг яратувчиси сифатида ўрганади. Хўш ижтимоий мухит нима? Ижтимоий муносабатларчи? Инсоннинг бу тушунчалар билан қандай алоқаси бор. "Ижтимоий муҳит" инсонни ўраб турган, унинг мавжудлигини, шаклланишини таъминлайдиган моддий ва маънавий шарт-шароитларнинг мажмуасини англатадиган тушунчадир. У кенг маънода (макромуҳит) умуман ижтимоий-иқтисодий тизим, ишлаб чиқариш муносабатлари, ижтимоий муносабатлар ва институтлар мажмуи, ижтимоий онг, жамият маданиятини қамраб олади. Тор маънода (микромуҳит), умуман ижтимоий муҳитнинг таркибий қисми сифатида бевосита инсонни ўраб турган оила, мехнат, ўқув ва ҳ.к. жамоалар ва гуруҳларни ўз ичига олади. Ижтимоий муҳит шахснинг шаклланиши ва ривожланишига ҳал қилувчи таъсир кўрсатади. Айни чоғда инсон ижодий фаоллиги, фаолияти таъсирида у ҳам ўзгаради ва бу ўзгаришлар жараёнида одамларнинг ўзи ҳам ўзгариб боради. "Ижтимоий муносабатлар" тушунчаси кишиларнинг биргаликдаги моддий ва маънавий фаолияти натижасида карор топадиган, одамлар ўртасидаги муттасил тарзда рўй бериб турадиган турли алоқаларни ифодалайди. Ижтимоий муносабатлар моддий ва маънавий муносабатларга бўлинади. Моддий неъматлар ишлаб чиқариш жамиятнинг яшаши ва ривожланишининг асосини ташкил этади. Шу сабабли ижтимоий муносабатлардан энг муҳими иқтисодий муносабатлардир. Улар ҳамма бошқа ижтимоий соҳаларнинг сиёсий, хукуқи, ахлоқий, диний ва ҳ.к. муносабатларнинг характерини белгилайди. Барча ижтимоий муносабатларнинг иктисодий муносабатларига боғлиқ эканлигини тушуниш жамият тарихий тараккиётининг сиёсий, маданий ва бошқа конуниятларини эътироф этмасликни англатмайди.

Инсоннинг ижтимоий мухит ва муносабатлар махсули, уларнинг яратувчиси сифатидаги моҳиятини кўрсатиш учун уни оламда мавжуд бўлган бошқа биологик мавжудотлардан ажратиб турувчи энг муҳим хусусиятларни аниқлаш зарур. Бу борада одам зотининг яратувчанлик қобилияти нихоятда ккЛ ахамиятга эга. Фалсафа тарихида инсон аклига, яратувчанлигига, одамзотнинг аклли мавжудот сифатида улуғ ва буюк ишларга кодир эканига ишонч асосида шаклланган гоя ва қарашлар "антропософия" - (юн. а ntropoz - инсон, sophia - донишмандлик, ҳикмат) тушунчасида ўз ифодасини топган. Бу йўналишнинг асосчиси - немис олими Р.Штейнер (1861 -1925) бўлиб қисобланади. Унинг фикрича, инсон оламнинг Худоси, ҳаётнинг бошкарувчиси, инсондан бошқа илоҳий кучни изланишнинг кераги йўк. Ҳозирги даврда АҚШ, Англия, ГФР каби мамлакатларда бундай қарашлар ўз тарафдорларига эга. Ижтимоий мухит ва муносабатлар махсули, уларнинг яратувчиси бўлган инсон мураккаб ва кўп қиррали мавжудотдир. Унинг моҳияти яхлит бир бутунлик сифатида инсон, шахс, индивид тушунчалари орқали ифодаланади. Бу тушунчалар бир-бирига яқин ва маънодош бўлса ҳам, бир- биридан фаркланади. Таъкидлаш зарурки, энг аввало инсон бошқа мавжудотлардан ўзининг тафаккури, хотираси, тили борлиги билан ажралиб турадиган жонзотдир. Айниқса, тил унинг аждодлари ва авлодлари орасидаги ворисийлик, алоқадорлик вазифасини бажаради. Инсон наслига хос барча генетик хусусиятлар, ахлокий нормалар, унинг фаолиятини бошкарувчи дастурлар худди шу тил оркали аждодлардан авлодларга узатилади. Бошқа тирик мавжудотлардан инсоннинг туб сифатий фарқини ифодаловчи хусусиятлардан яна бири унинг ўз амалий фаолиятини тартибга сола билишидир, Бу ҳолат инсоннинг инсонийлигини белгиловчи энг муҳим хусусият, маданият эканлигини ифодалайди. Шунингдек,

инсоннинг ўз турмуши учун зарур бўлган моддий ва маънавий бойликларни ишлаб чиқариш малакасига эгалиги хам ана шундай хусусиятлардаи бири хисобланади. Инсон хаётида меҳнат асосий рол ўйнайди. Меҳнат туфайли инсон ўзи яшаётган табиий муҳитни ўзгартиради, моддий ва маънавий бойликлар яратади, ўз-ўзини ўзгартиради. Инсон организмининг соф физиологик функциялари, кўл ва оёкларнинг, бош ва бармоқларнинг, тоғайлар, пайлар, суяк ва мускулларнинг тарақкий этиши ҳам бевосита меҳнат билан боғлиқдир. Бундан ташкари, меҳнат инсоннинг нафақат жисмоний, балки маънавий, маданий тараққиёти учун ҳам асосий шарт-шароит вазифасини бажарди. Меҳнат туфайли инсон табиатга таъсир этади. Бунинг учун эса меҳнат қуроллари ясаб, ушбу куролларни узлуксиз такомиллаштириб борди. Инсон америкалик олим Б.Франклин айтганидек, меҳнат куролларини яратувчи жонзоддир. Оилавий муносабатлар ва ахлоқий нормалар инсонни ҳайвондан фарк қилувчи энг муҳим хусусиятлардан биридир. Масалан, қадим замонлардан буён ҳайвонларга хос куйидаги киликлар, одатлар мутлақо таъқиқланди: - ўзининг яқин қавм-қариндоши билан жинсий алоқада бўлиш; - ўз зотдошларисига кўл кўтариш, танига жароҳат етказиш; - ўзининг яқин кишиларига суиқасд қилиш. Бундай номақбул қилиқлар ҳайвонларга хос бўлгани учун ҳам каттиқ қораланган. Қадим ахлоқий нормалар, турган гапки, ҳали такомиллашмаган, ўта оддий эди. Шунга қарамасдан, бундай нормалар инсонийликнинг энг оддий кўринишлари пайдо бўлаётганидан далолат берарди. Улар аста-секин ривожланиб, умуминсоний қадриятларнинг вужудга келиши учун замин яратди. Кўриниб турибдики, антропосоциогенез (юн. antropos ва genesis - инсон, келиб чиқиш) туфайли инсон ахлоқий мавжудот сифатида ҳам шаклланди, биологик мавжудотнинг ижтимоий мавжудотга айланиши

жараёни содир бўлди. Оддий ахлоқий нормалар ёрдамида ибтидоий жамоа ўз аъзоларини барчага мақбул бўлган тартиб ва интизомларни бажаришга мажбур килди. Худди шу ҳолат инсон нинг ҳайвондан узил-кесил ажралиб чиқканлигидан далолат берарди. Уз навбатида, ушбу воқеа ижтимоий ҳолатнинг биологик ҳолат устидан қилган буюк ғалабаси эди. Одамнинг меҳнат қилишни, меҳнат куроллари ясашни ўргангани, ахлокий нормаларга риоя эта бошлагани улкан неолитик инқилоб эди. Бундай неолитик инқилоб туфайли одам аста-секин ижтимоийлашиб борди. Одамнинг дастлабки аждоди ов қилиб, териб-тергилаб яшашга асосланган фаолиятдан ишлаб чиқарувчанликка, яратувчанликка асосланган турмуш тарзига (деҳқончилик, чорвачилик, косибчилик ва б.) ўта бошлади. Худди шу ҳолат одам ижтимоий-тарихий мавжудот бўлиб шаклланаётганидан, мужассамланаётганидан далолат берарди. Бугунги кунда файласуфлар инсон учта буюк қудрат - тана, руҳият ва маънавиятнинг йиғиндиси эканлигини уқдирмоқдалар. Инсоннинг биологик ҳолати деганда унинг танасида содир бўладиган морфофизиологик, генетик, миясида рўй берадиган электро-химик ўзгаришлар, унинг ёши, ирқи ва жинсини ифодаловчи аломатлар тушунилади. Инсоннинг руҳий ҳолати ҳақида фикр юритганда унинг ҳис-туйғулари, кайфияти, кечинмалари, иродаси, темпераменти англанади. Инсоннинг маънавияти жамиятда мавжуд бўлган объектив шарт-шароитлар ва субъектив омиллар натижасида шаклланган фазилатлар, хислатлар, қобилиятлар, малакалар йиғиндисидир. Юқоридаги фикр-мулоҳазалар инсоннинг мураккаб, бир бутун биосоциал жонзот эканлигидан далолат беради. "Шахс" алоҳида киши, ижтимоий-ахлоқий моҳиятни ўзида мужассамлаштирган индивид маъносини англатадиган тушунчадир. Бу тушунча барча ижтимоий-гуманитар фанларни ўз предмети нуктаи назаридан ишлатилади. Шахс ҳакида хилма-хил талқинлар бор. Шахс - биофизиологик, ижтимоий, маънавий, ахлоқий ва эстетик фазилат ва

хислатларнииг яхлит бир бутунликка айланиши ҳамда муносабатлар тизими билан қамраб олинишидир. Шахснинг шаклланишида қуйидаги омиллар катнашади: 1) биологик (насл); 2) табиий муҳит; 3) маданий муҳит; 4) ижтимоий тажриба; 5) одамлар билан муносабат. Шахснинг биофизиологик жиҳати овқатланиш, жойлашиш, жинсий алоқаларга киришиш, бола туғилиши каби индивидуал фаолияти билан боғлиқ ҳодисалардир. Шахснинг шаклланишига табиий алокадор буюм ва алоқалар олами физик муҳит деб аталади. Шахс маданийлашган жонзот; ижтимоий-тарихий тажрибага эга бўлган муайян авлод вакили; одамлараро муносабатлар субъекти бўлиши ҳам мумкин. Бу уч омил хам шахс ҳаёти ва фаолиятида муҳим аҳамият касб этади. "Индивид" (лот. Individum - бўлинмас) инсон шахси ва унинг ҳаётининг алоҳидалилиги, шахс ҳукукларининг мутлақлигини ва автономиясини ифодаловчи фалсафий тушунчадир. Мазкур тушунчанинг маънавий, назарий жиҳатларини ўз ичига оладиган концептуал ва реал ҳаётий позицияни акс эттирувчи амалий жиҳатлари мавжуд. Унинг назарий талқини асосида шахснинг жамиятдаги автономияси ва унинг ҳукукларини мутлаклаштириш ётади. Аксарият ҳолларда индивид инсон табиатининг ўзида яширинган деб ҳисобланади. Индивиднинг моҳиятини асослашга каратилган қарашлар "индивидуализм» тушунчасида ифодаланади ва у шахсни жамоага қарама- қарши қўйиш, шахсий манфаатларни жамият манфаатларидан устун кўйишни ифодаловчи тамойил сифатида хусусий мулкнинг пайдо бўлиши билан бир пайтда шаклланган. Индивидуализмнинг энг қадимий назарий ифодаси киниклар таълимотидир. Ушбу мактабнинг Антисфен, Диоген Синопский, Кратет каби вакилларининг фикрича, моҳиятан сохта бўлган ижтимоий алокалар, маданий кўникмаларнинг барчасига барҳам бериш

зарур. Индивид маънан факат ўзигагина таяниши мумкин. Анъанавий ватанпарварлик ахлоқига зид равишда ўзларини "дунё фуқаролари" - космополитлар деб эълон қилган киниклар ҳар қандай жамиятда ўз билганларича, ўз қонунлари билан яшамоқ ғоясини илгари сурдилар, ҳар қандай ахлоқий чегараларни инкор этдилар. Бунда шахс автономиясини асослашга интилиш ўзига хос тарзда намоён бўлади. Киниклар фаолиятида индивидуализмнинг амалиёти ҳам намоён бўлган. Масалан, Диоген ўзига нисбатан "жамоаси, уйи, ватани йўқ" деган формулани қўллашни яхши кўрган, бочкада кишилар берган садақа ҳисобига кун кечирган. Диоген ташқи таъсирлардан бундай мустақил ҳолда яшашни олий бахт, деб ҳисоблаган эди. Уйғониш даври Ғарб фалсафасида индивидуализм муайян концепция сифатида шаклланди. Маърифатпарварлар (Гоббс, Гельвеций, Гольбах) эса, индивидуализмни инсон фаоллиги, айниқса тадбиркорлик фаолиятининг универсал ўлчови сифатида эътироф этдилар. Уларнинг фикрича, ҳатто яхшилик қилиш замирида ҳам ўз манфаатларини тўғри англаш ёки "оқилона худбинлик" (Гольбах) ётади. Кант инсон табиатига хос бўлган худбинликни "ўта кетган бадбахтлик" деб ҳисоблаб, ўз фойдаси, манфаати, мақсадларини кўзлайдиганларни "ахлокий эгоист" деб атаган эди. Шопенгауэр ҳар бир инсоннинг ўзига хос яшаши учун ирода унинг индивидуализмнинг асоси деб ҳисоблаган бўлса, Чернишевский умумий иш муваффақиятидан охир окибатда индивиднинг шахсий манфаатлари ҳам ютишидан келиб чиққан холда, шахсий фойдани умумий ишга ўз хоҳиши билан бўйсундириш ғоясини илгари сурган ва буни "оқилона эгоизм" деб номланган эди. Шунингдек, индивидуализм Штирнер ва Ницҳе, Сартр, Бергсон ва Ясперс қарашларида ҳам ўзининг ёрқин ифодасини топган. Ҳозирги даврда баъзи мамлакатларда оммавий бир хиллик ҳукмрон бўлиб бораётган, кишилар дунёкарашини бошкариш, уларнинг хулкига муайян стандарт колипларни сингдириш йўлидаги уринишлар тобора авж олаётган ва кенг микёс касб этаётган бир пайтда иидивидуализм ўзининг ҳам

назарий, ҳам амалий кўринишида яна шу ҳодисаларга ўзига хос жавоб сифатида намоён бўлмоқда. Шунингдек, дунёнинг турли минтақаларида сциентистик, техницистик ёндашувлар инсон шахси ривожига қарши қаратилган деб талқин қилинаётган бир пайтда индивидуализмни ўзига хос ҳаракат сифатида ҳам баҳолаш мумкин. Бу афсуски нигилизм, скептицизм, цинизм кўринишларида ҳам намоён бўлмокда. Айни пайтда индивидуализм тарихда бўлгани каби, ҳозир ҳам космополитизм, волюнтаризм, анархизм, эгоизм каби кескин кўринишларда кўзга ташланмоқдаки, биз ўзимизни ана шундай ғоялар таъсиридан сақлашимиз лозим. Инсонни оламнинг таркибий қисми, ижтимоий мухит ва муносабатлар махсули, уларнинг яратувчиси сифатидаги табиати ва моҳиятини фарқлаш масаласида аниқ чегара бўлиши мумкин эмас, чунки инсон доим олам жумбоғи, унинг очилмаган сири бўлиб келмоқда. Лекин, шунга қарамай, фанда инсон қобилияти ва сифатлари мажмуини унинг табиати билан боғлаб ўрганиш қабул қилинган. Ақллилик, муомала қилиш ва ижтимоий ҳаёт кечириш қобилияти инсоннинг асосий хусусиятлари ҳисобланади. Инсон экологияси тўғрисида сўз юритганда, инсон популяцияларининг реал турмуш тарзини ўрганишни назарда тутиш лозим. Бу ерда нафакат инсоннинг жисмонийлитп, у яшайдиган моддий муҳит, балки маънавият ҳам мухимдир. Аммо, руҳга ҳаёт бахш этиш учун танани ҳам ҳаёт билан таъминлаш керак. Руҳ ва тананинг бир-бирини тақозо этиши, айни вақтда, бир-бирини инкор этиши, ҳар сафар янги ва янги куч билан намоён бўлувчи қарама-каршилик сифатида, ўз ечимини фақатгана маънавий ва фақатгина жисмоний бўлмаган бошқа бир нарса воситасида топишни тақозо этади. Шу маънода ўз қобилиятини рўёбга чиқариш, ўзликни англаш ва асраш муаммоси доим инсон экологиясининг бош муаммоси бўлиб келган.

М.Монтень ўз вақтида: «Дунёда энг муҳими ўзликни сақлашдир», деб ёзган эди. Замонавий фанларда бу борада «Экософия» атамаси қўлланмоқда. Экософия янги атама бўлиб, шахс хулк-атворини белгилаб, унда ўзликни сақлаш хусусиятини таминловчи шахсий кадриятлар мажмуи ва шу асосдаги дунёқарашни англатади. Экософиянинг категориялар тизимига ўз кобилиятини рўёбга чиқариш ва қадриятлар тизимидан ташкари, ўз-ўзини тинимсиз ўрганиш императиви ҳам киради. Унинг энг етук рефлексив шаклини И.Кантнинг машҳур саволларида кўриш мумкин: «Инсон нима? Мен нимани билишим мумкин?» Мен нимага умид кила оламан? Мен нима қилишим керак? Булар умуминсоний муаммолар рўйхатига киритилган умумий оламшумул саволлардир. Аммо яшаш жараёнида вазиятга қараб муайян саволлар ту]илиши ҳам мумкин. Бу ерда ментал ва этник хусусиятлар муҳим аҳамият касб этади. Менталлик шахсни фикрлаш, сезиш, энг муҳими, муайян тарзда ҳаракат қилишга мажбур этувчи «вақт руҳи»ни тавсифлайди. Ментал таъсир механизмлари анча мураккабдир. Одам боласи дунёни идрок этишнинг шундай бир хусусиятини она сути билан бирга ҳазм киладики, дастлабки ижтимоийлашув жараёнида жамият ҳаётида мўлжал олишнинг шундай ўзига хос кўникмаларини ўзлаштирадики, улар энг ноқулай вазиятда ўзини намоён қилиб қолиши мумкин. Инсон эволюцияси муаммоси унинг қобилиятларини кенгайтириш ва ахлокий қадриятларини такомиллаштириш соҳасига татбиқан ҳал килинади. Эволюция йўлидаги биринчи қадам - ўз-ўзини ўрганиш. Бунда салбий змоцияларга қарши курашиш муҳим аҳамият касб этади. Мазкур кураш жараёнида «инсон ўз ташвишларини курбон келтириши керак». Зеро, токи инсонда салбий эмоциялар мавжуд экан, унинг бирлиги, онги, иродаси

ривожлана олмайди. Уз-ўзини ривожлантириш учун инсон ўзини кузатишни, ўзининг фойдали ва зарарли жиҳатларини фарклашни ўрганиши лозим. Шахсда юзага келувчи қизиқишлар, худди магнетик марказ каби, инсоннинг ривожланишини йўлга солади ва назорат килади. Инсон мохиятини фалсафий билиш улкан тарбиявий аҳамиятга ҳам эга. Инсон фалсафаси ҳар бир янги тарихий даврда инсон моҳияти, унинг жамиятда тутган ўрни ва аҳамиятини чукуррок англашга ёрдам беради. Инсонга хос хусусият ва фазилатларни билиш орқали талаба ўзида шундай сифатларни шакллантиришга интилади. Бундай фазилатлар фалсафа ва бошка ижтимоий фанларни ўрганиш ва умуман, таълим-тарбия жараёнида шаклланади. Замонавий билим ва юксак инсоний фазилатларни эгаллаш оркали Ўзбекистонда озод ва обод жамият қуриш вазифалари уйғунлигини таъминлашга эришиш бутун таълим-тарбия ишимизнинг бош мезони ва унинг олдида турган муҳим вазифадир, Мамлакатимизда демократик ўзгаришларни чукурлаштирш фуқаролик жамияти асосларини барпо этишни инсон омилисиз тасаввур этиб бўлмайди. Президент И.А.Каримов таъкидлаганидек, ҳозирги шароитда инсои омили ва мезони барча ислоҳотларимизнинг бош йўналиши ва самарадорлигининг пировард натижасини белгилаб беради. Таянч тушунчалар: Одам, инсон, индивид, шахс, антропогенез, социогенез, антропосоциогенез, экзистенция.

O'xshashlar

Цивилизация тушунчаси мохияти ва мазмуни

Шахснинг мохияти ва мазмуни

Жамиятнинг мохияти, мазмуни ва ривожланиш конуниятлари (9)жамият ривожланиши қонунларининг таснифи

Мустамлакачилик ва қарамлик шароитида маънавият. Маънавий баркамол инсон тушунчаси, унинг шарқона таърифи

Ижтимоий онг ва унинг мохияти