1871-1914 yillarda Fransiya - История - Рефераты

1871-1914 yillarda Fransiya

Загружено в:

26.09.2022

Скачано:

0

Размер:

67 KB

1871-1914 yillarda Fransiya Reja: 1. XIX asrning oxirida Fransiyaning iqtisodiy va siyosiy ahvoli. Hokimiyat uchun kurash. 2. Fransiyaning tashqi siyosati va ijtimoiy harakat. 3. XX asr boshlarida Fransiya.

XIX asrning oxirida Fransiyaning iqtisodiy taraqqiyoti Urush va davlat to`ntarishi iqtisodiy hayotga salbiy ta`sir ko`rsatdi. 1873-yildagi iqtisodiy inqiroz ham Fransiya iqtisodiyotini izdan chiqardi. Bu inqiroz sanoat, savdo va qishloq xo`jaligini qamrab oldi. Mamlakat iqtisodiy taraqqiyoti sekinlashdi. XIX asr o`rtalarida sanoat ishlab chiqarish hajmi jihatidan 2-o`rinda (Angliyadan keyin) turgan Fransiya XIX asrning oxiriga kelib 4-o`ringa, ayrim sanoat tarmoqlari bo`yicha undan ham keyingi o`rinlarga tushib qoldi. Fransiya sanoat o`sishi sur`atlari jihatidan AQSH, Germaniya, Rossiya va boshqa davlatlardan orqada qoldi. Sanoat taraqqiyotining bunday sekinlashib qolishiga bir qator omillar; 1). 1870-1871 yillardagi urushning mamlakat xo`jaligiga yetkazgan zarari (15 mlrd. frank) 2). Germaniyaga to`langan tovon (5 mlrd frank 3). sanoat taraqqiy qilgan Elzas va Lotaringiyadan mahrum) bo`lishi. 4) ichki bozorning cheklanib qolishi.5). tabiiy boyliklarining taqchil bo`lishi. 6). temirning sifati pastligi o`z ta`sirini ko`rsatdi. Shunga qaramay,Fransiyada mayda va o`rta korxonalar ko`pligi sababli ishlab chiqarishning jamlanishi va kapitalning markazlashuvi jarayoni tezlashib bordi. Bu ham industriyaning o`sishiga, monopoliyalar birlashmalarining vujudga kelshiiga olib keldi. 70-yillarda ko`plab aksionerlik kompaniyalari paydo bo`ldi. 1876-yilda qudratli Longvi metallurgiya sindikati tashkil topdi. Shnayder- Krepo harbiy-sanoati tarmoqlari kengaytirildi. XIX asrning oxirlarida mamlakat qishloq xo`jaligida hamon aholining katta qismi band edi (1872-yilda - 63,9%, 1896-yilda -60,9%). Qishloq aholisining ko`pchiligi mayda dehqonlar bo`lib, ularning qo`lidagi yerlar 75%ni tashkil etgan.Yirik moliyachilar va sarmoyadorlar ko`proq foyda olish payida bo`lib, o`z tovarlarini chet elga chiqarishga harakat qildilar. 70-yillarda fransuz kapitali Ispaniyada temir yo`llar qurilishiga sarflandi. 80-yillarda esa, Polshadagi ko`mir konlariga, Donbass va Krivoy Rog tomonlarga intilar edi.

80-90-yillarda Fransiya kapitali Turkiya, Avstriya-Vengriyaga, Janubiy Amerika mamlakatlariga kirib bordi. Kapitalning ko`p qismi zayomlar borish yo`li bilan eksport qilindi.Bu esa fransuz kapitalining sudxo`rlik qiyofasini ko`rsatar edi. Bu davrda Fransiyada yirik moliya, sanoat va zamindor guruhlar bilan birga faol xalq ommasi, «o`rta tabaqalar», - deb atalgan tabaqa katta o`rin tutardi. Aholi qatlamlarining bunday joylashuvi «Uchinchi respublika»da siyosiy kurashning rivojlanishiga ham ta`sir qildi. Fransiyadagi iqtisodiy inqiroz faqat XX asr boshlaridagina yengib o`tildi. Hokimiyat uchun kurash. Kommuna tor-mor keltirilgandan so`ng Parij va viloyatlarda reaksiya avj olib ketdi. Kommuna jangchilarigina emas, kommunarlarga xayrixohlik qilgan,deb shubha ostida olinganlar ham qattiq ta`qib ostiga olindilar. «Dyufor qonuni» (1872) kommunarlarga qarshi. Inqilobiy harakatlarga qarshi kurashuvchi bir qator tashkilotlar paydo bo`ldi. Germaniya bilan sulh masalasini kurish uchungina vakolat olgan Milliy Majlis sulh shartnomasini imzolaganidan keyin ham o`zboshimchalik bilan o`z faoliyatini davom ettiraverdilar. Har biri taxtga o`z vakilini qo`yishga harakat qilgan uch monarxiyachi partiyaning Ta`sis majlisidagi o`zaro raqobati ularning monarxiyani qayta tiklash rejasini yo`qqa chiqardi, monarxiyachilar respublikaga vaqtincha rozi bo`lib turishga majbur bo`ldilar. Ana shunday sharoitda Kommunani yo`q qilgan, o`zi aytganiday, «eski monarxiyachi» Adolf Ter respublika Prezidenti lavozimiga juda mos odam edi. Ter mamlakatda ashaddiy reaksiya tartibini joriy qildi, matbuot erkinligini cheklab qo`ydi. Milliy gvardiyani tarqatib yubordi. O`lpon to`lash uchun ikki marta zayom chiqarildi va belgilangan miqdordan juda ko`p qilib sotib yuborildi. Shu bilan birga, gugurt, temir yo`l biletlari va boshqalarga «egri» soliqlar solindi, bu soliqlar keng mehnatkashlar ommasining zarariga bo`ldi. Fransiya Germaniyaga o`lponni muddatidan oldin to`lab bo`ldi. 1873-yil 16-sentyabrda oxirgi german qo`shini Fransiya hududidan chiqib ketdi.

Milliy majlisda ozchilikni tashkil qilgan respublikachilarni aholining ko`pchilik qismi qo`llab-quvvatlab kelayotgan edi. 1872-1873 yillardagi qo`shimcha saylovlarda respublikachilar katta g`alaba qozondilar. Shu yillar mobaynida Milliy Majlisga yalpi saylangan 150 kishidan 128 tasi respublikachilar edi. Monarxistlar graf Shamberni Genrix V nomi bilan qirol etmoqchi edilar. Xalqning monarxiyaga xohishi yo`qligini Ter tushunardi, shuning uchun ham u mazmunan reaksion bo`lgan hokimiyatning respublika tizimi tarafdori bo`lib qolishga majbur bo`ldi. Lekin, respublikachilarning yutuqlaridan tashvishga tushib qolgan monarxiyachi Milliy Majlis Terga mamlakatda «ma`naviy tartib»ni ta`min qilolmadilar degan aybni qo`ydi. 1873-yil 24-mayda Ter iste`fo berishga majbur bo`ldi. Milliy Majlis Ter o`rniga marshal Mak-Magonni Prezident qilib sayladi. U noshud siyosatchi, ashaddiy reaksioner va monarxiyachi, haddan tashqari johil bir odam edi. Mak-Magon «ma`naviy tartib»ni monarxiyaviy kayfiyatlarni kuchaytirib yuborish ma`nosida tushungan edi. Monarxiyachilar 1873 yil yozi oxirlarida monarxiyani tiklashga tayyorgarlik ko`ra boshladilar. Monarxiyani tiklashga ochiqdan-ochiq tayyorgarlik ko`rish mamlakatda keng qarshilik harakatining boshlanib ketishiga sabab bo`ldi. Respublikachilar bu kurashda o`zlarining butun kuchlarini birlashtirdilar. Monarxiyachi Milliy Majlis o`z mavqei va kelajak istiqbolini saqlab qolish uchun 1873-yil noyabrda Mak-Magonning vakolat muddatini 7 yil deb belgiladi. Monarxiyachilar Mak-Magon hokimiyatini saqlab qolib, boshqa bir yo`sinda o`z rejalarini amalga oshirishni mo`ljallab qo`ygan edilar. 1875 yil Konstitusiyasi. Vakolati allaqachon tugagan Milliy majlis Konstitusiya tayyorlash bilan shug`ullanishga majbur bo`ldi.Milliy majlis monarxiya tuzumini o`rnatolmagani uchun uzoq vaqt bir qarorga kelolmadi. Nihoyat, 1875 yil 30-yanvarda u deputat Vallonning respublika Prezidentini saylash tartibi va uning vakolat muddatini belgilagan tuzatishni, bittagina ko`p (352 ga qarshi 353) ovoz bilan tasdiqladi va shu orqali respublikani e`tirof etdi .

Respublika Prezidenti deputatlar bilan Senat ning qo`shma majlisida yetti yilga saylanardi. Prezident parlament oldida javobgar bo`lgan vazirlarni, oliy ma`muriy va harbiy amaldorlarni tayinlash, qurolli kuchlarga farmoyishlar berish, ajnabiy davlatlar bilan respublika nomidan munosabatlar o`rnatish, shuningdak urush e`lon qilish, sulh tuzish huquqiga ega edi. Umumiy avf e`lon qilish ham Prezident qo`lida edi. Deputatlar palatasi va Senatning qarorgohi etib Parij emas, balki Versal shahri belgilandi. Monarxiyachi Milliy majlis Konstitusiyaning demokratik mazmunini cheklash uchun qo`lidan kelgan barcha choralarni ko`rdi. Respublikachilar 1875-yil Konstitusiyasini ma`lum darajada yutuq deb bilib, uni keyinchalik qat`iy sur`atda demokratlashtirish lozim deb topdilar. Senat- (lotincha «seneks» keksa). 1). Qadimgi Rimda oliy hokimiyat organi imperiya davrida o`z ahamiyatini yuqotgan. 2). Ba`zi davlatlarda AQSh, Italiya, Fransiya parlamentining yuqori palatasi. 3).Rossiyada 1711-1917 yillarda oliy hukumat organi. «Uchinchi Respublika»ning inqirozi. Konstitusiyaga muvofiq, Fransiya parlament respublikasi bo`lib qoldi. Bu «Uchinchi Respublika» (Fransiyada «Birinchi Respublika» 1797-1804; «Ikkinchi Respublika) (1848-1852;) deb atala boshlandi. «Marseleza» Fransiyaning madhiyasi deb qabul qilindi. Bastiliya ozod etilgan kun - 14-iyul Milliy bayram kuni deb e`tirof etildi. Konstitusiyada Deputatlar palatasi umumiy ovoz berish yo`li bilan saylanadi deyilgan edi. Amalda esa bunday bo`lmadi. Xotin - qizlar saylov huquqiga ega emas edilar. 1876 yilgi saylovlarda Deputatlar palatasida respublikachilar, Senatda esa monarxiyachilar kupchilikni tashkil etar edi. Respublikachilar safida bu davrda tabaqalanish yuz berdi. Yuqori doiralarda uch partiyaning ta`siri kuchaydi. Bu Ter rahbarlik qilgan eng konservativ guruh - «So`l markaz», Jyul Ferri va Jyul Simon boshliq « Respublika guruhi» va Leon Gambetta boshliq «Respublika ittifoqi»

guruhlari edi. Gambetta respublikachilarning eng mashhur va nufuzli rahbari edi. Gambettaning radikal - demokratik talablaridan voz kechganligi 70-yillarning oxirida respublikachilarning « O`ta so`l » guruhini vujudga keltirdi va keyinchalik uning negizida radikallar partiyasi tuzildi. Radikal-demokratik islohotlarni tashkil etish, «O`ta sul» guruhlar,ular ko`pincha tubdan keskin choralarning tarafdorlari edilar. Mak-Magon Senatning yordamiga suyanib Deputatlar palatasini tarqatib yubordi va yangi saylov belgiladi. Saylov vaqtida hukumat tazyiq vositalarini ishga soldi. Respublikaning yashashi jiddiy xavf ostida qoldi. Barcha respublikachi guruhlar yana Gambetta rahbarligi ostida birlashdilar. Xalq respublikani qat`iy yoqlab chiqdi. 1876 yil yanvarda respublikachilar Senatga bo`lgan saylovlarda ham g`alaba qozonganlaridan keyin Mak-Magon kurash olib borishning behudaligiga ko`zi yetib, vakolati tugamasdan iste`fo berdi. «Mo``tadil» respublikachi Jyul Grevi Prezident qilib saylandi. 1877 yil oktyabrdagi saylovlarda monarxiyachilarning barcha harakatlariga qaramasdan, respublikachilarning qo`li baland keldi. Shunday qilib, monarxiyani tiklashga qaratilgan barcha urinishlar foyda bermadi. Lekin, vazirlar Prezident tomonidan tayinlansa-da parlament oldida javobgar edilar. 2. Fransiyaning tashqi siyosati va ijtimoiy harakat Bu davrga kelib Fransiyaning tashqi siyosati ancha zaiflashdi. Uning oldingi hukronligiga barham berildi. Germaniyaning 1877-yili,Fransiya hujumga tayyorlanayotibdi, degan ig`vosi natijasida yana «urush xavfi» paydo bo`ldi.1879 yilda Avstriya-Vengriya – Germaniya ittifoqini tuzilishi natijasida Fransiyaning tashqi siyosati mustamlakalar zabt etish va Germaniya bilan hamkorlik qilishga qaratilgandi. 1881 yili hukumat o`z moliyaviy guruhlari manfaatlarini ko`zlab Tunisga harbiy ekspedisiya uyushtirdi. 1881 yil 12 mayda Bordo shahrida tuzilgan «shartnoma»ga muvofiq, Fransiya Tunis ustidan

o`z protektoratini o`rnatdi. Tunisning bosib olinishi mahalliy qabilalarning qo`zg`olon ko`tarishiga sabab bo`ldi, bunday qo`zg`olon Jazoirda ham bo`lib o`tdi. Protektorat (protektor lotincha «homiy». Mustamlaka, qaramligi shakllaridan biri. 1- davlat 2- siga xalqaro shartnoma asosida ichki va tashqi siyosatni belgilash, xalqaro huquqi doirasini belgilaydi. Bismarkning Fransiya Tunisni zabt qilishga undab kelgan mo`ljali to`g`ri chiqdi, anneksiya natijasida Fransiya bilan Italiya o`rtasidagi munosabatlar birdaniga yomonlashib ketdi. 1882 yilda Italiya, Germaniya va Avstriya-Vengriya bilan ittifoq tuzdi. Misr va Markaziy Afrikada Angliya bilan raqobatlashishi natijasida Fransiya xalqaro maydonda yakkalanib Fransiya hukmron doiralari 80-yillar boshidan qattiq turib o`tkazib kelayotgan mustamlakalarni zabt qilish siyosati tasodifiy emas edi. Mustamlakachilik ekspansiyasining kuchayishi Fransiyada sanoatni rivojlantirish sur`atlarining sekinligi va moliya kapitalining tez rivojlanib borayotganligi bilan bog`liq edi. Mustamlakachilik agressiyasi . Fransiya 1883-yilda, juda noqulay tashqi siyosiy vaziyatda Shimoliy Vetnamni(Tonkin) bosib olish uchun yangi mustamlakachilik urushini boshlab yubordi. Bundan ba`zi bir moliya guruhlari va ular bilan bog`liq bo`lgan respublikachilar, shu jumladan, Bosh vazir Jyul Ferrining o`zi ham manfaatdor edi. Tonkindagi harakatlar fransuzlar uchun noqulay sharoitda olib borildi, tropik kasalliklardan ko`plab askarlar halok bo`ldi. Mustamlakachilik ekspedisiyasi Xitoyga qarshi urushga aylanib ketdi. 1885 yil martida Long-Song yonida fransuz qo`shinlari uchrashdilar. 1891 yidda Gveniya, 1892 yilda Dagomeya, 1894-1896 yillarda Madagaskar bosib olindi. «Mo``tadil» respublikachilarning mustamlakachilik siyosatini radikallar juda qattiq tanqid ostiga oldilar. Radikallar, ayniqsa, ularning boshlig`i J.Klemanso «Mo``tadil» respublikachilarni ularning mustamlakachilik siyosati Fransiyaning Yevropadagi mavqeini zaiflashtirdi va Bismark «tegirmoniga suv qo`ydi» deb ayblab, mamlakatdagi o`z ta`sirlarini kuchaytirib oldilar.

Fransiya - Rossiya ittifoqi. 1881 yilda Tunisning bosib olinishi natijasida Fransiya-Italiya o`rtasida nizo kelib chiqdi. Italiya Tunisni Fransiyadan tortib olish maqsadida 1882 yili Avstriya-Vengriya va Germaniya ittifoqiga kirib, agressiv «Uchlar ittifoqi»ni to`ldirdi. Germaniya Fransiya siyosiy jihatdan yakkalanib qolganidan foydalanib «Uchinchi respublika»ga qarshi yangi urush boshlashga tayyor edi. Rossiyaning Fransiyani qo`llab-quvvatlashi uni urush xavfidan qutqarib qoldi. Buning evaziga pulga muxtoj chor Rossiyasi fransuz kapitalini ola boshladi. Bu vaqtda Fransiya bilan Rossiya manfaatlarining birligi, mustamlaka bosib olishda Angliya bilan raqobati ularni yaqinlashtirdi. Aytish kerakki, 1879-1883 yillarda tuzilgan va Germaniya boshchilik qilayotgan «Uchlar ittifoqi» Fransiyaga ham, Rossiyaga ham qarshi qaratilgan edi. 1887-yildan boshlab fransuz diplomatiyasi Rossiya bilan bitim tuzishga zo`r berib harakat qila boshladi. Biroq, Rossiya hukumati Fransiyaning bitim tuzish to`grisidagi taklifini rad etib keldi. Ijtimoiy harakat. Bu davrda ham mehnat ahlining ahvoli og`irligicha qolaverdi. Turli ishlab chiqarish sohalarida ish kuni 10-12 soatdan 14-16 soattacha borardi. Tirikchilik tobora og`irlashib borgan bo`lsa ham ish haqi oshirilmadi. 1882-yili Fransiyada iqtisodiy inqiroz boshlanib, 1885-yilgacha davom etdi. Ishchilarning ish tashlashlari va kurashining boshqa shakllari avj oldi. 1882 yilda Monsale-Min, Aion, Lill, Rube va boshqa shaharlarda yirik ish tashlashlar bo`ldi. «Mo``tadil» respublikachilar hukumati qattiq choralar ko`ra boshladi. 1884 yili Anzen konlarida ish tashlaganlarga qarshi qo`shin yuborildi. 1886 yilda Dekarviladagi ish tashlash vaqtida hukumat yana ishchilarga qarshi qo`shin yubordi. 1880-yilda muhojirlikdan qaytib kelgan kommunarlar - blankichilar o`z partiyalarini tuzdilar, bu partiya rasman « Markaziy inqilobiy qo`mita » deb atalsa-da, aslida blankichilar partiyasi deb nom bilan atalaverdi. Partiyaning yo`lboshchisi, Kommuna zamonidagi maorif komissari Eduar Vayyan ozodlik kurashiga astoydil sodiq kishi edi. Ishchi partiyasi rasmiylashtirilgandan keyin oradan ko`p o`tmasdan uning saflarida

keskin ikki kurash vujudga keldi.Partiyada ikki oqim: Ged va Lafarg rahbarligidagi inqilobiy oqim hamda «Bruss hamda Malon rahbarligidagi mayda reformistik oqim tashkil etardi. Opportunistlar Jyul Ged boshchiligidagi ish tashlashlarni qoralab, iqtisodiy masalalarni hal qilishni, demokratik ozodlikni, taraqqiyparvar islohotlarni, umumiy va majburiy ta`limni joriy qilishni talab qilib chiqdilar. Sotsialistik partiyaning asosan parlamentchilikdan iborat faoliyatidan qanoatlanmagan ishchilar anarxo-sindikalistlar ta`siriga berilib ketdilar. 90- yillarning oxirida umummehnat konfederasiyasida o`rnashib olgan yarim anarxistlar asta-sekin kurashning nazariy-amaliy usullarini ishlab chiqdilar. Bu tizim аnаrхо-sindikalizm nomini oldi. Anarxo-sindikalizm doktrinasi asosan Bakunin va Prudon g`oyalarining aralashmasidan iborat edi. Anarxo-sindikalizm tarafdorlari siyosiy kurashning barcha turlarini rad etardilar. Ular stachka, boykot, sabotajni bevosita harakatlarining amaliy usullari deb taklif qildilar, hokimiyat uchun kurashning demokratik usullariga qarshi chiqdilar. Sotsialistik partiyalarning parlamentdan tashqari siyosiy kurash olib borish vositalarini pisand qilmayottanidan norozi bo`lgan inqilobiy kayfiyatdagi ishchilarning ko`pchiligi anarxo-sindikalizm harakati safiga o`ta boshladilar. Fransuz sindikat - kasaba uyushmalarida a`zo bo`lganlarning soni 1900 yilda 492000 kishini tashkil etgan bo`lsa, 1910 yilda 977000 kishiga yetdi. «Dreyfus ishi»._1887 yilgi siyosiy tanglikdan keyin J.Grevi o`rniga Sadi Karno( 1887-1894) Prezident bo`ldi. Bulantizm Respublikaga xavf tug`dirdi. Mamlakatda Panama kanali aksionerlarining qallobliklari fosh etildi. Ziddiyatlar keskinlashib turgan bir vaziyatda yashirin kurashni demokratiya bilan reaksiya kuchlari o`rtasidagi ochiq jangga aylantirib yuborish uchun salgina bahona ham kifoya qilardi. 1894 yilda Sadi Karno o`ldirilganidan keyin Kazimir Per`e oz vaqt hokimiyat tepasida turdi. Undan so`ng Feliks For( 1895-1899) Prezident bo`ldi. 1894-yilda Harbiy sud Bosh shtab kapitani Alfred Dreyfusni Shayton oroliga umrbod qamoqqa surgun qiladi. A. Dreyfus Yahudiylardan bo`lib, fransuz

armiyasining harbiy sirlarini Germaniyaga yetkazishda ayblangan edi. Dreyfusni jazoga tortishdan reaksion unsurlar shovinistik tadqiqot uchun, Fransiyada respublikaga, demokratiyaga qarshi kurashda foydalandilar. Haqiqiy josus, vengr avantyuristi Estergazi o`rniga Dreyfusni ataylab jazoga tortgan edilar. Estergazi esa fransuz armiyasining ofitseri bo`lib olgan va aristokrat jamiyat doiralari unga panoh berib yurardilar. 1897 yidda bu ma`lumotlar matbuotga yetib bordi. 1898 yil yanvarda Emil Zolya respublika Prezidenti F.Forga yozgan maktubini e`lon qildi. Bu maktubda oliy harbiy amaldorlar, Bosh shtab va harbiy sud begunoh kishini ataylab jazoga tortgani aytilgan edi. Mashhur yozuvchining maktubi portlagan bomba singari ta`sir qildi. Avantyura –(fransuzcha avente «sarguzasht») mavjud shart-sharoitlarni hisobga olmasdan,tavakkal ish tutish va uni barbod bo`lishi. Reaksion militaristik guruh Zolyaga qarshi hujum boshladilar. Fransiyaga shon-shuhrat keltirgan yozuvchi sudga berildi. Uch hafta sud bo`lganidan keyin Zolya o`z vatanidan chiqib ketishga majbur bo`ldi. Reaksion millatchi bandalar Parij va boshqa shaharlar ko`chalarida demokratlarni va «Dreyfus ishi» ni qayta ko`rish tarafdorlarini urib, o`zboshimchalik qildilar. 1898 yilning fevralida F.For to`satdan vafot etdi. «Mo``tadil» respublikachi Emil` Lube (1899-1906) Prezident etib saylandi. U «Dreyfus ishi» ni qayta ko`rish tarafdori edi. 1899-yil 2-iyunida yangi hukumat tuzildi, bu hukumat o`zini «respublikaga homiy hukumat» deb atadi, unga Valdek Russo boshchilik qildi. Kommunani «qonga botirgan» jallod, general Galife bu hukumatda harbiy ministr bo`lib qoldi, respublika tarixida birinchi marotaba sotsialist Mileran savdo ministri qilib taklif etilgan edi. Mileran respublikani himoya qilish, islohotlar o`tkazish uchun harakat qilaman deb ta`kidladi. Valdek Russo hukumati demokratiya kuchlariga yarim- yorti yon berish taktikasini ham qo`llab keldi. Dreyfusning gunohi kechirildi. Galifening armiyaga bergan buyrug`ida «mojaro tugatildi» deb e`lon qilishgan edi.

Valdek Russo, Mileran hukumati mamlakatda keskinlashib boryotgan siyosiy vaziyatni biroz yumshatib, burjuaziyaning mamlakat siyosiy hayotidagi rahbarlik poziiyalari mustahkamlanib olishiga yordamlashdi. XX asr boshlarida Fransiya 90-yillarning o`rtalaridan boshlab Fransiya sanoatida yuksalishi boshlanib, u Birinchi jahon urushigacha davom etdi. Temir ruda qazib chiqarish 1900-yildagi 5,4 mln tonna 1913-yilda 22 mln tonnaga yetdi. Bu sohada Fransiya, Germaniya, AQSH va Belgiyadan o`zib ketdi. Sanoatning yangi tarmoqlari-elektro texnika, avtomobil, kimyo ancha rivojlandi. 1912 yidda aholining 40% qishloq xo`jaligida, 36% sanoatida band edi. Fransiyaning 1909 yildagi eksportda tovarning qimmatligi jihatidan jun birinchi uringa chiqib oldi. Ip-gazlama ikkinchi o`ringa, shoyi gazlama uchinchi o`ringa, fransuz vinolari to`rtinchi o`rinda turardi. Kimyo sanoatining mahsulotlari sakkizinchi va avtomobillar sotish to`qqizinchi o`rinda edi. Ammo ishlab chiqarish konsentrasiyalashishi darajasi jihatdan Fransiya, AQSH va Germaniyadan orqada qolayotgan edi. Fransiyada kredit-pul kapitali tez o`sib katta qudratga ega bo`ldi. XX asr boshlarda u bir necha bank- moliya tizimi ustidan hukmron bo`lib qoldi. 1914 yilda banklarga qo`yilgan 11 mlrd. frank pulning 8 mlrd.di 5 ta bankda to`plangan edi. Qog`oz pullar chiqarishni esa 4 ta bank-Lion kredit , Milliy hisoblash idorasi, Bosh jamiyat, Parij Niderlandiya banki egallagan edi. Chetga kapital chiqarish bo`yicha Fransiya jahonda Angliyadan keyin ikkinchi o`ringa chiqib oldi. Agar 1900 yilda chetga 487 mln. frank kapital chiqarilgan bo`lsa, 1914 yilga kelib bu raqam 1 mlrd. 329 mln. frankka yetdi. Moliya kapitali Fransiya iqtisodiyotida asosiy o`rinni egallab, mamlakatning siyosiy hayotida katta ta`sir o`tkazdi. Moliya oligarxiyasining yuqori tabaqasi – de Vandeli, Shneyder, Lende, Malle, Vogyue, Roshild va boshqalar birjani mustamlakalar bilan bo`ladigan aloqani, transportni, matbuotni o`z qo`llarida tutib turdilar.

Hukumatning ichki siyosati. Fransiyada ijtimoiy harakat. Radikallarning eski siyosiy guruhlari 1901 yilda birlashib, respublikachi radikallar va radikal - sotsialistlar partiyasini tuzdilar. 1902 yildagi saylovda radikallar Deputatlar palatasida birinchi marta ko`p o`rin oldilar. Radikallar sotsialistlarning bir qismi bilan birgalikda «So`l blok» deb atalgan ittifoq, keyinchalik shu blokka tayanib, Emil Komb (1902-1905) boshchiligila hukumat ham tuzdilar. Komb hukumati «Dreyfus ishi» dan saboq olib armiyaning eng reaksion monarxiyachi zobitlardan tozalash tayyorgarligini ko`rdi. Shu maqsadda zobitlar to`g`risida ma`lumotlar yig`ilib, mahfiy «ishlar» ochildi. «O`ng» partiyalar bundan norozi bo`lib shovqin-suron ko`tardilar. Komb hukumati 1905-yil yanvarda iste`foga chiqishga majbur bo`ldi. «O`ng» radikal Ruve cherkovni davlatdan ajratish to`g`risida Komb tayyorlagan qonun loyihasini to`xtatib qololmadi. Bu loyihasi 1905-yil iyunda har ikkala partiyada qabul qilindi va kuchga kirdi. Shu yilgi ikki yillik harbiy xizmat to`g`risidagi qonun ham qabul qilindi. 1905 yil martida Ruve hukumatni radikal Sarrenga topshirdi. Sarren hukumat tarkibiga ko`zga ko`ringan «taraqqiyotchilar» Puankare va Barte a`zo bo`lib kirgan edi. Hukumat tarkibida birinchi marta Jorj Klemanso Ichki ishlar vaziri etib tayinlandi. 1906 yilgi saylovlarda radikallardan parlamentga 250 ga yaqin deputat saylandi. Ushbu saylovlar mamlakatdagi ijtimoiy kayfiyat «So`lga burilganini» ko`rsatdi. Vazirlar kengashining yangi raisi, radikallar partiyasining boshlig`i Jorj Klemanso o`z hukumatining oldinigi hamma hukumatlardan farqi borligini uqtirishga harakat qildi. «Dreyfus ishi»da nom chiqargan general Pikar harbiy vazirlikka rahbar bo`ldi. Dreyfus va Pikar bundan oldinroq, 1906 yilda batamom «oqlangan» edilar. 1907 yilda ijtimoiy harakat keskinlashdi. Parijda mart oyida elektr sanoati ishchilari ish tashladilar. Hukumat ularga qarshi qo`shin yubordi. Iyun oyida hukumat poyafzal sanoati ishchilarining chiqishlari kuch bilan bostirildi.

Yozda janubiy hududlardagi vino tayyorlovchi dehqonlar orasida harakat boshlandi. Tokzorlarga kasal tegib, uzum hosili nobud bo`lganligi dehqonlarga katta zarar yetkazdi. Natijada mamlakatda soxta, arzon vino ko`payishi ularni xonavayron qildi. Uzumchi dehqonlar ahvolini yaxshilashga hukumatning aralashuvini talab qildilar. G`alayonlar bo`layotgan tumanlarga qo`shinlar yuborildi . Mahalliy aholidan iborat 17-polk dehqonlar tomoniga o`tdi. Hukumat katta qurolli qo`shin yuborib, bu polklarni qurolsizlantirdi. Harakatni bostirdi. 1908 yil iyulida Klemanso hukumati iste`fo berdi. Mamlakat tepasida «mustaqil sotsialist» A.Brian (1909-1911) hukumati keldi. 1911 yili radikallaridan Monis va Kayo tuzgan qisqa muddatli hukumat hokimiyat tepasiga chiqib olib, «O`ng» siyosat o`tkazdi. Monis hukumati Umummehnat konfederasiyasi tayinlagan 1-may namoyishini taqiqladi. Shampandagi vinochi dehqonlar harakati ham zo`rlik bilan bostirildi. Puankarening ichki va tashqi siyosati. Xalqaro ahvol tobora keskinlashdi. Bir-biriga qarshi turgan qudratli davlatlar urushga faol tayyorlandilar. 1910 yilda Brian rahbarligida harbiy-dengiz floti qurishning katta dasturi qabul qilingandi. Yirik burjuaziyaning «Qattiqqo`l hokimiyat» tuzishga intilish yanada kuchaydi. 1912 yil yanvarda Kayo hukumati «quladi». Raymon Puankare hokimiyatni qo`lga oldi. 1913 yil yanvarda Prezident saylovlari bo`ldi. Prezident qilib Puankare saylandi. 1913 yil dekabrda radikal-sotsialistlar Bartunini «O`ng» hukumatini ag`dardilar va Dumerg boshchiligida hukumat tuzdilar. 1914 yilgi saylovdan oldin Moliya vaziri Kayoga qarshi kurash boshladilar va Kayo iste`fo berishga majbur bo`ldi. 1914 yil mayida o`tkazilgan saylovlarda «So`l partiyalar ko`p ovoz oldi. Sotsialistlar partiyasining rahbari Jan Jores urush xavfidan xalqni ogoh etdi. Biroq, Fransiya dunyoga qayta bo`lib olish uchun boshlangan urush girdobiga tortilgan edi. J. Jores urushga qarshi nutqlari uchun 1914 yil 31 iyulda yovuzlarcha o`ldirildi.

Mustamlakalari: 1893 yil-Sahroi Kabirdagi Xartumni bosib oldi va Laos ustidan protektorat o`rnatdi. 1897 yil-Xitoyning Guanchjoun viloyatini 1899 yil-Shimoliy Afrika va Sudan 1912 yil-Marokash ustidan protektorat o`rnatildi. 1914 yilda bu mamlakatlarda 100000 fransuz bor edi. Bizning nazarimizda Fransiya - insoniyat ruhi ulug`vorligi va aql ziyosi ramzi, jahonda ko`plab atoqli arboblar yetkazib bergan buyuk mamlakatdir. Fransiya faqat noyob madaniyat va nafis san`at mamlakati, yuksak ma`rifat, turmushning dono falsafasi, insonparvarlik bilan yo`g`rilgan adabiyot va she`riyat mamlakatigina emas,bizning nazarimizda Fransiya jahonda ilk bor erkinlik, tenglik va birodarlik singari oliy maqsadlarini in`om etgan zamonaviy demokratiya vatani hamdir.

Foydalanilgan manbalar: 1. Karimov I. A. Tarixiy xotirasiz kelajak yo`q. T., “Sharq”. 1998. 2. Karimov I.A. Yuksak manaviyat yengilmas kuch. T., “Ma`naviyat” 2008. 3. Karimov I.A. Jahon moliyaviy – iqtisodiy inqirozi , O`zbekiston sharoitida uni bartaraf etish yo`llari va choralari. T., “O`zbekiston” 2009. 4. Karimov I.A. O`zbekiston buyuk kelajak sari. T., «O`zbekiston» 1998. 5. Всемирная история в 12 томах. т. 6-12. М. 1960. 6. История Франция. в 3 томах. М., 1972-1973 гг. 1-2 т. 7. Желубовская Э.А. Крушение второй империи и возникновение Третьей республики во Франции М., 1956. 8 . Jahon tarixi. T., «Meros» 2004. 9 . Yangi tarix III-q. T., «O`qituvchi» 1969.

Похожие

1871-1914 yillarda Germaniya

1870-1871 yillarda Fransiya-Prussiya urushi

1850-1871 yillarda Yevropa diplomatiyasi

1874-1914 yillarda Buyuk Britaniya

Yangi davrda xalqaro munosabatlar va diplomatiya (1871–1914 yy.)