Ўзбекистонда мустақилликдан олдинги ва кейинги йилларда ислом дини сиёсийлашуви жараёнлари ва унинг юзага келиш шакллари - Основы культурологии - Рефераты

Ўзбекистонда мустақилликдан олдинги ва кейинги йилларда ислом дини сиёсийлашуви жараёнлари ва унинг юзага келиш шакллари

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

104 KB

Ўзбекистонда мустақилликдан олдинги ва кейинги йилларда ислом дини сиёсийлашуви жараёнлари ва унинг юзага келиш шакллари Режа: 1. Диннинг сиёсийлашуви ва унинг хусусиятлари. 2. Ҳозирги даврда исломийлашиш жараёни. 3. Диннинг сиёсийлашув жараёнининг ташқи ва ички омиллари. 4. Ўзбекистонда янгидан исломийлашиш жараёни.

Диннинг сиёсийлашуви ва унинг хусусиятлари. Жаҳон социалистик тузуми парчаланганидан сўнг блоклараро қарама- қаршиликлар ўрнини миллатлараро, элатлараро, динлараро курашлар ва низолар эгаллади. Буларга сабаб бирор диний таълимот тарафдорларининг бошқа диний таълимот тарафдорларига нисбатан аёвсиз муросасизлиги ва ҳукмрон бўлишнинг янги турларига интилишларидир. Эски, умрини яшаб бўлган ғоявий олабўжи-коммунизм ўрнида кўпчилик шуурида серсоқол террорчи-мутаассиб қиёфасидаги янги газанда-ислом «яратилди». Бугунги кунда исламофобия бутун дунёни қамраб олиш хавфини солиб турибди. Бунга сабаб, баъзи мутахассисларнинг фикрича, ислом ҳозирги кунда сиёсий тикланиш бос қ ичидан ўтаётганлигидир. Ўз вақтида насронийлик ҳам шу босқичдан ўтган эди. Ҳозирги дунёда бу турли сиёсий-диний таълимотларнинг вужудга келишида ифодаланмоқда. Буларга мисол қилиб , охир-оқибат тинчликка, ижтимоий адолат, демократия, барча халқ ва миллатларнинг тенг ҳуқуқлилиги ҳақидаги декларацияга олиб борувчи, шунингдек, давлат мафкурасининг асосий негизи сифатида исломни тан олувчи «исломий тараққиёт йўли» назариясини киритиш мумкин. Аммо, Ўзбекистон Республикаси Президенти И слом Каримов тўғри таъкидлаганидек, ҳозирги дунёда «ҳақиқий ислом ва унинг қадриятлари»ни тиклаш шиори остида юз бераётган жараёнлар,одатда, турли-туман ва бир- бирига зиддир. Кўпчилик тадқиқотчиларнинг фикрича, ислом кўпроқ сиёсийлашган жаҳоншумул дин бўлгани ҳолда айни пайтда диндорлар ҳаётига доир ижтимоий-сиёсий, маънавий-маданий ва иқтисодий қонун-қоидалар тизимини акс эттиради. Аввал бир мамлакатда, кейинчалик, бутун дунёда ислом тамойилларига асосланган давлатга асос солишни мақсад қилиб қўйган исломизм ёки сиёсийлашган ислом эса бутунлай бошқа нарса. Сиёсийлашган ислом ғарб қадриятларини (ғарбча ҳаёт тарзи, сиёсий тартиблар, сиёсий тузум тамойилларини) хушламайди, унга хос нарса юқори сиёсий фаоллик ва вазифаларни ҳал этишдаги муросасизлик, ўзининг

ҳақлигини исботлаш учун куч ишлатиш усулларини қўллашдир. Жазоир, Ливан ва Миср исломчилари жамият ва ҳокимиятни ўзлари тузган тараққиёт дастурини қабул қилдириш учун очиқдан-очиқ зўравонлик усулини қўллайдилар. Кишилар ва жамият тақдири ҳақидаги бу каби жонбозлик билан қилинаётган «ғамхўрлик», шунингдек, «ҳақиқий ислом»нинг ўзига хос талқини изсиз қолаётгани йўқ. Баъзи мамлакатларда мусулмонча тартиб-интизом ва ислом қонун-қоидаларини зўрма-зўраки ўрнатиш диний гуруҳлар ва майда миллатлар ҳуқуқларининг поймол этилишига олиб келди. Сиёсийлашган ислом раҳбарлари аксарият мусулмонларнинг ўз миллий ва маданий тенглигини ҳимоя қилгани ҳолда сиёсий тузум, маданият, демократия моделларининг ғарбга хос намуналарига эргашишни истамаслигидан фойдаланишга интиладилар. Исломчилар эса тинчлик ўрнатиш ишига ёндашувларда турфа хилликни кучайтиришга ҳамда тарих ва тараққиётнинг ўзига хос хусусиятларини икки дунё ва икки маданият (ғарб насронийлиги ва шарқ мусулмончилиги) орасида муросасиз зиддият ва адоват туғилиши учун баҳонага айлантиришга интилмоқдалар. Тадқиқотчиларнинг таъкидлашича, бу каби муросасиз йўл аллақачон маданий ва диний қарама-қаршиликлар доирасидан чиқиб улгурди, мусулмон ҳамжамиятлари ўртасида авж олган можаро эса диний ва сийсий ажралишларга, кишиларнинг қурбон бўлишларига сабаб бўлди. Диний радикалларнинг асл мақсади «исломни поклаш» ёки «эътиқод софлигини тиклаш» эмас, аксинча, ўз сиёсий мақсадларини амалга ошириш йўлида ижтимоий-сиёсий вазиятни издан чиқариб, барқарорликни бузишдир. Аксари ҳолларда, ҳозирги дунёда ислом омилининг фаоллашуви янги тузилган давлатларнинг мустақиллиги ва суверенитетини мустаҳкамлаш даврига тўғри келяпти. Бунинг бош сабаблари Ўзбекистон Республикаси Президенти И слом Каримов томонидан жуда ҳаққоний кўрсатиб берилган. Бунинг биринчи сабаби – коммунистик мафкуранинг емирилиши ва тегишли хавфсизлик тизимининг йўққа чиқишидир.

Иккинчидан, тарихий ва маданий илдизлари дин билан боғлиқ миллатинг ўз-ўзини англаш ҳисси ўсиб бораётганидир. Учинчи сабаб – идора қилишнинг бир иқтисодий тузумидан бошқасига ўтиш даврида рўй бераётган чуқур ижтимоий-иқтисодий ўзгаришлардир. Бунинг яна бир сабаби, бизнингча, турли ижтимоий қатламларнинг мусулмон ҳуқуқи қонунлари ва ислом анъаналарига мойиллигидир. Фуқаролик ҳуқуқи самара бермаган жойда мусулмон ҳуқуқи-шариат кучга киради. Покистоннинг шарқий ҳудудларида ёки Юқори Миср вилоятларида юзага келган вазиятни мисол қилиб келтириш мумкин. Мана шу шароитда мусулмон динини сиёсийлаштириш ғояси яққол кўринади. XX асрнинг 80-90 йиллари унинг авжига чиққан давридир. Бунга, албатта, ички ва ташқи омиллар биргаликда имкон яратади. Ички омиллар демократик тизим ва тартибларнинг етарли ривож топмаганлиги ва ижтимоий-иқтисодий тараққиётнинг бошқа давлатларга нисбатан орқада қолганлиги билан боғлиқ. Диний фундаментализм ва унинг ашаддий кўринишлари ислом дунёсининг иқтисодий ва ижтимоий аҳвол яхши бўлмаган мамлакатларида кучайиб бориши қайд қилинган. Иқтисодий бўҳрон, турмуш даражасининг пастлиги ва ишсизликнинг авжга чиқиши халқ оммасининг норизолиги ва ҳафсаласининг пир бўлишига олиб келди. Натижада руҳий ноқулайлик юзага келиб, у бошқа шарт-шароитлар ва омиллар билан бир қаторда радикал ислом асосларининг кучайишига олиб келди. Бундан ташқари, таълим олиш учун маблағнинг етарли эмаслиги аҳолининг ўрта ҳол ва ночор қатламларининг ўз болаларини ўқитиш текин бўлган диний мактабларга беришига туртки бўлади. Аммо у ерда ўқувчилар эскиликка ружу қўйиш ва ғарб қадриятларига аёвсиз душманлик руҳида тарбияланадилар. Баъзи мусулмон мамлакатларда ўн минглаб шундай мактаблар бор. Бу эса, ўз навбатида, оддий фуқаролар онгидан демократик қадриятларнинг фундаменталистик ғоялар томонидан сиқиб чиқарилишига олиб келади.

Бундан ташқари, исломчиларнинг қўллаб-қувватланишига сабаб шуки, улар оммабоп шиорларни илгари сурган ҳолда аҳолининг ўрта ҳол ва камбағал қатламларига ҳаммадан кўпроқ мурожаат қиладилар. Уларнинг кўмаги, қўллаб- қувватлаши шу билан изоҳланади. Мазкур кучлар назоратидаги иқтсодий структуралар ишсизлар, камбағаллар, қашшоқ бечораларни текин боқадилар, айни пайтда уларни «идеал» ўтмиш намуналари асосида қуриладиган «энг яхши адолатли келажак»дан умидвор қилиб юпатадилар. Мазкур жараён кучайиб боришининг ташқи омилларига эса дунёда террорчилик ҳаракатининг кенг ёйилиши, қўшни давлатлар ҳудудларида «оловли нуқталар» мавжудлиги, қуролли ихтилофлар, муҳолиф кучларнинг сиёсий такаббурлиги, исломий инқилобни четга чиқариш ғояси ва ҳоказоларни киритиш мумкин. Қатор тадқиқотчиларнинг таъкидлашича, ҳозирги дунёда аҳолиси мусулмон бўлган давлатларнинг барчасида ислом оппозицияси мавжуд. Баъзи манфаатдор кучлар эса ўз сиёсий мақсадарини амалга оширишда бундан фойдаланмоқда. Шу мақсадда улар катта-катта молиявий ресурсларни турли босқинчилик ва қўпорувчилик режаларини амалга ошириш йўлида сарфламоқдалар. Масалан, Суданда исломчилар ҳокимият бошига иқтисодий ва сиёсий бўҳрон ғалаёни даврида келиб олдилар. Улар суданликлар ҳаётининг барча жабҳаларини қамраб олган коррупцияни бартараф қилиш билан бир вақтда бу бўҳронни енгиб ўтишни ваъда қилган эдилар. Аммо Ал-Башир режимининг исломни кўп элатли ва кўп мазҳабли қабилалар шарт-шароитига зўрлаб сингдиришга уринишлари фуқаролик урушининг бошланиб кетишига сабаб бўлди. Натижада иқтисодиёт бутунлай барбод бўлиб, аҳолининг катта қисми ночор аҳволга тушиб қолди. Мусулмон динининг сиёсийлашув жараёни кучайишининг асосий ташқи омилларидан бири-сиёсий таъсир доираларини кенгайтириш учун курашдир. Буюк давлатларнинг геосиёсий ва геостратегик манфаатлари марказида туриб қолган янги давлатлар «манфаатлар ва демократик эркинликларни муҳофазалаш» майдонига айланиб бормоқда, миллатлараро, элатлараро, ёки

диний тусдаги минтақавий низоларга жалб қилинмоқда. Бунинг исботи сифатида Афғонистон, Тожикистон, Чеченистон, Кашмир ва Югославиядаги низоларни мисол қилиб келтириш мумкин. Радикал ислом кучлари шариат йўл-йўриқлари ва меъёрларига асосланган «ислом давлати» ёки «халифалик»ни тузишга интилмоқдалар. Саудия Арабистони, Судан, Покистон, Афғонистон ва Эронда шундай ҳаракатлар кузатилди. Эрондаги ислом инқилоби эса мусулмон дунёсининг баъзи мамлакатларидаги кўпгина радикал исломчи кучлар учун ғоявий ва ахлоқий жиҳатдан мадад бўлди. Эрондаги исломий раҳбарият расмий равишда «исломий инқилобни экспорт қилиш»ни ўз ташқи сиёсатининг тамойилларидан бири деб тантанали равишда эълон қилди. Бу йўналишда бир қатор тадбирлар амалга оширилди, хусусан, Қувайт, БАА, Ливан ва Судандаги шиа мазҳабига мансуб қуролланган диний-сиёсий гуруҳларнинг ташкил этилиши тезлаштирилди. Исломнинг сиёсийлашуви натижаларидан яна бири баъзи мамлакатларда тинмай рўй бераётган мазҳаблараро қонли тўқнашувлар туфайли сиёсий вазиятнинг кескинлашувидир. Бу тўқнашувлар радикал ислом ташкилотлари ва жамиятлари ҳаракати билан юзага чиқарилмоқда.Бунга Покистон, Ҳиндистон ва Ливандаги воқеаларни мисол қилиб келтириш мумкин. Ташқи омиллар ичида минтақавий урушлар ва можаролар асосий ўринни эгаллайди. Масалан, Афғонистондаги уруш исломнинг сиёсийлашуви ва кескинлашувининг кучайишида портлаткич модда ролини ўйнади. У занжирли реакция каби барча йирик давлатлар ва мусулмон мамлакатларига таъсир ўтказди. Ҳозиргача унинг оқибатлари сезилиб туради. Мусулмон мамлакатларда диний экстремизм ва терроризмнинг тез авж олиши, наркобизнес ва қурол-яроғ билан ғайриқонуний савдо қилишнинг кучайиши-булар ҳам афғон урушининг оқибатларидир. Дунёда зўравонлик ва терроризмнинг авжига чиқиши афғон уруши пайтига тўғри келади. Дунёдаги кўплаб террористик ҳаракатларни маблағ билан таъминлаб турган ҳаммага маълум Усома бен Ладен айни Афғонистонда жангга биринчи марта кирган.

Бу жараёнга хос ҳарбий-сиёсий йўналишнинг кучайиб бориши «афғон байналмилалчиси» ёки мужоҳидлар томонида туриб жанг қилганлар бажараётган рол билан ҳам боғлиқ. 2001 йилда уларнинг умумий сони 30мингдан кам эмас эди. 2001 йил 11 сентябр воқеаларидан кейин АҚШ ва Буюк Британиянинг Афғонистондаги терроризмга қарши ҳарбий ҳаракатлари бошлангунга қадар бу «афғон»ларнинг фаолияти бир қуролли исломий ҳаракат зонасидан бошқасига «кўчиши» билан белгиланади. «Афғон»ларнинг ҳаракат йўналиши Афғонистон, Босния, Тожикистон, Фаластин автономияси зонаси ва Чеченистонни қамраб олган эди. 1999-2000 йиллар мобайнида Ўзбекистон, Тожикистон, Қирғизистонда рўй берган воқеалар ҳам қисман исломий жангариларни шу ерларга юбориш билан боғлиқ. Афғонистон ва Чеченистон каби уруш марказларида сиёсий, ҳарбий-сиёсий беқарорликнинг сақланиб туриши халқаро терроризм асосини яратиш ва ислом жангариларининг заҳирасини ёшлардан тайёрлаш учун қулай шароит туғдиради. Кейинги йилларда диннинг кучайиши ва диний омилнинг фаоллашуви МДҲ мамлакатларига ҳам хос ҳолат бўлиб боряпти. Булар орасида 6та республика-Ўзбекистон, Тожикистон, Туркманистон, Қозоғистон, Қирғизистон ва Озарбайжон бор. Бу республикалардаги аҳолининг кўпчилик қисмини мусулмонлар ташкил этади. Марказий Осиё давлатлари учун ислом дини уларнинг ички ва ташқи сиёсатига таъсир ўтказувчи асосий омиллардан бирига айланди. Унинг таъсири минтақадаги тараққиёт учунгина эмас, балки Евросиё қитъасидаги геосиёсий кучларнинг умумий тақсимланишида ҳам ҳал қилувчи аҳамиятга эга. Шу билан бирга диний омилнинг кучайиши минтақавий можароларнинг келиб чиқишига сабаб бўлди. Бу можаролар асосида, Ўзбекистон Республикаси Президенти И слом Каримов таъкидлаганидек, этник, сиёсий, диний ва бошқа сабаблар ётади. Афғонистонда ҳали ҳам давом этаётган ички беқарорликнинг сабабларидан бири ҳам дин билан боғлиқ жиҳатлардир.

Турли сиёсий кучларнинг ҳокимият учун курашда динни ниқоб қилиб, ундан фойдаланиши, шунингдек, исломнинг радикаллашуви натижасида афғон можароси Афғонистоннинг давлат ҳудудларидан четга чиқди. У нафақат Марказий Осиё минтақаси ҳудудидаги, балки бутун дунёдаги барқарорлик ва хавфсизликка хавф солмоқда. «Толибонлар» ҳаракати пучга чиққанига қарамай, Афғонистон бугунги кунда ҳарбий-сиёсий можаро манбаи ҳамда Европа ва Америкага гиёҳванд моддаларни асосий етказиб берувчи сифатида қолмоқда. Динни сиёсийлаштириш ва радикаллаштириш тенденцияси Марказий Осиёда аниқ қиёфага кирди. Бу эса З. Бзежинскийнинг Покистон-Афғонистон-Тожикистон- Ўзбекистон-Эрон-Шимолий Кавказ чегаралари бўйича машҳур сиёсий «беқарорлик ёйини» ажратиб кўрсатиши учун асос бўлди. Яқин Шарқда исломчилар Фаластин, Миср ва Суданда фаол ҳаракат қилмоқдалар. Европа ва АҚШда ҳам исломчилар фаолиятининг кучайиши сезилмоқда. Ўз вақтида Совет Иттифоқининг парчаланиб кетиши исломчиларнинг сиёсий куч сифатида баҳамжиҳат ҳаракат қилишига олиб келди. Натижада Тожикистонда фуқаролар уруши бошланди. Аввал бу можаро миллий-сиёсий ва уруғ-аймоқчилик асосида юзага келди. Исломчилар бу хунрезлик ва ички сиёсий низолар пайтида диний шиорлар билан чиқиб, ҳокимиятни ўз қўлига олишга ҳаракат қилди, ўз сиёсий йўлини умуммиллий манфаатлардан юқори қўйиша интилди. Уларнинг раҳбарлари эса бу курашда ўзларининг сиёсий ва диний жиҳатдан ғоят саводсизликларини очиқ кўрсатдилар. Марказий Осиё давлатлари сиёсий мустақилликка эришгач, Яқин Шарқнинг баъзи мамлакатлари орасида шу давлатларга «диний назр берувчи» вазифасини бажариш учун курашда рақобат кучайиб бормоқда. Бу мамлакатлар, айниқса, Фарғона водийсида «диний шов-шув»нинг кучайишига таъсир кўрсатдилар. Муайян мақсадни кўзлаб алоҳида диний арбобларни тайёрлаш, турли диний марказларни керакли тарғибот-ташвиқот адабиётлари билан таъминлаш, масжидлар қуришга маблағ бериш-буларнинг бари муайян сиёсий мақсадларни амалга оширишга йўналтирилган.

Марказий Осиё минтақасига ҳаддан зиёд қизиқишнинг бирталай геосиёсий ва иқтисодий сабаблари бор. Марказий Осиё буюк давлатлар ва минтақадаги айрим давлатларнинг диққат марказидаги ҳудудда жойлашган. Ислом тутган ўрнининг мустаҳкамланиб бориши мусулмон мамлакатларига дин орқали Марказий Осиё давлатларининг ички ва ташқи сиёсатига ўз таъсирини ўтказиш имконини беради. Ҳозирги «катта ўйин» иштирокчилари ўз олдига узоқни кўзлаган ҳолда мақсад қўйганлар. Уларнинг мақсади минтақанинг географик жойлашуви билан ҳамда шу минтақага қўшни бўлган ва келажакда дунёнинг геосиёсий харитасида катта кучга эга бўлиши мумкин бўлган йирик давлатлар (мисол учун Хитой)нинг геостратегик манфаатлари билан боғлиқдир. Ўзбекистонда ислом дини миллий бирдамлик ва ўз-ўзини англаш ҳиссининг ошишига, шунингдек, аҳолининг мусулмон қисмида ички ҳамжиҳатлик ва биродарликнинг ўсишига таъсир этди. Ислом дини узоқ давом этган мажбурий турғунликдан кейин 80-йилларда, тўғрироғи, 1989 йилнинг февралида республиканинг сиёсий майдонидаги мустақил куч сифатида ўзини кўрсатди: икки минг мусулмон Тошкентда Диний бошқарма раҳбариятининг истеъфога чиқишини талаб қилиб намойишга чиқди. Бу ҳаракатнинг давоми сифатида республикада янги масжид ва мадрасаларнинг очилиши оммавий тус олди, жума масжидлари сони 1987 йилдаги 87 тадан 1997 йилга келиб 3000 тага етди. 90-йилларда Совет Иттифоқининг парчаланиши, янги суверен давлатларнинг пайдо бўлиши ва умуман ҳокимият тартиблари ва тизимининг қайта тузилиши билан боғлиқ сиёсий воқеаларнинг янги тўлқини остида сиёсий майдонда бир қатор фаол шахслар-тийиқсиз сиёсий нафсоният эгалари пайдо бўла бошлади. Улар кучайиб бораётган янгидан исломийлашиш вазиятига мувофиқ равишда «ўзларига керакли оқим»дан фойдаланиб қолдилар (мисол учун Тоҳир Йўлдошев, Жума Намангоний). Вақт ва шарт-шароитлар уларга омманинг диний фаоллиги кўтарилиш ғалаёни пайтида ўз сиёсий иззат-нафси ва даъволарини юзага чиқаришга имкон яратди.

1990 йилда Ислом демократик партиясининг Наманганда ўтказилган нолегал съезди Ўзбекистонда ислом сиёсий партиясини тузишдаги биринчи интилиш бўлди. Мазкур съезднинг иштирокчилари ўз низомини нашр этишга, партияга раис қилиб А. Ўтаевни сайлашга улгурган бўлсада, лекин партия аслида шакллана олмади. Бундан ташқари, ҳанафия йўналиши тарафдорлари бўлган ва исломда партия тузишни маъқул кўрмаган кўпчилик мусулмонлар партияни бутунлай рад этдилар. Исломий партияни тузиш масаласига ўша вақтдаги Мусулмонлар диний бошқармаси раҳбарияти ҳам салбий муносабатда бўлди. 1989 йилдан сўнг, баъзи «ҳужра»лар радикал оқимдаги мустақил диний марказларга айланиб борди. Бу марказларда Ўзбекистон учун анъанавий бўлган ҳанафийя мазҳабидан кўра кескинроқ бўлган ҳанбалийлик мактабининг таъсири кучая бошлади. «Ваҳҳобийлар жамоаси» деб аталмиш гуруҳ асосида «ислом тикланиш партияси» каби жамиятлар таркиб топа бошлади. Марказий Осиё мусулмонлари диний идораси ва давлат ташкилотлари рухсатисиз Андижон, Қўқон ва Наманганда йирик ваҳҳобийлик масжидлари очилди. Республикада исломнинг сиёсийлашуви ва радикаллашувига ташқи кучларнинг Ўзбекистонда ўз ўрнини мустаҳкамлаш учун динни қурол қилиб олгани ҳам таъсир ўтказди. 1992-1993 йилларда нолегал миссионерларнинг ёғилиб келиши шуни кўрсатдики, бу ташрифлардан асосий мақсад радикал диний ғояларни кенг ёйиш эди. Баъзи олимларнинг фикрича, чет эл мусулмон ташкилотлари билан алоқалар натижасида республикадаги диний идоралар ва марказлар тузилишида ўзгаришлар рўй берди. Бу марказларнинг мафкураси ва малакаси 1991 йил бошида тузилган «Адолат» ҳаракатининг фаолияти орқали лўндароқ кўринди. Аввало, у халқ мусулмон дружинаси сифатида тузилган эди. «Адолат» фаоллари кўчаларни назорат қилдилар, шубҳали шахсларни қўлга олдилар, олибсотарликка, спиртли ичимликлар билан савдо қилишга ва «ислом ахлоқи ва қонунлари»ни бошқа хил бузишларга қарши курашдилар.

Наманган ва Фарғонада «ислом ахлоқи» тарафдорлари шариат қонунларига кўра ўз тартибларини ўрнатдилар. Кўчаларда «Ислом тартиби» «Ислом лашкарлари»- мутаассиб ёшлардан тузилган гуруҳлар томонидан ўрнатила бошланди. Энг хавфлиси шунда эдики, «Адолат» фаоллари ўз ҳатти-ҳаракатларини диний нуқтаи назардан оқлашга интилардилар. «Адолат»га ўхшаш бўлган «Одамийлик ва инсонпарварлик» ташкилоти 1991-1992 йилларда Қўқонда фаолият юритди. 1991 йилнинг апрелида рухсатсиз ўтказилган 40минг кишилик митинг «Адолат» юритган фаолиятнинг авжига чиққан пайти бўлди. Унда иштирок этганлар Ўзбекистонни мусулмон Республикаси деб, исломни эса давлат дини деб эълон қилишни талаб қилдилар. Шу ташкилотлар ва ҳаракатларнинг бари ўз моҳиятига кўра кескин диний-сиёсий кучлар эди, чунки улар куч ишлатиш ва ҳукуматга сиёсий босим ўтказиш орқали давлат қурилишида ўз усулини сингдирмоқчи бўлдилар. Бу ташкилотлар олиб борган ҳаракатларнинг моҳияти Афғонистондаги «Толибон» фундаменталистлар ҳаракати амалга оширган хатти-ҳаракатларга жуда ўхшаш эди. Бу ҳол табиийки, бу мамлакатнинг сиёсий раҳбарияти ва жамоатчиликни огоҳ бўлишга чақирди. Ўзбекистонда диннинг кескинлашув жараёнининг назорат доирасидан чиқиб кетиш хавфи туғилди. Шундай шароитда, қонунни ҳимоя қилувчи идоралар томонидан воқеаларнинг янада ривожланиб кетишининг олдини олиш мақсадида чора-тадбирлар кўрилди. Хусусан, амалдаги қонунларга асосланиб, давлат қурилишини Конституцияга хилоф равишда ўзгартиришга даъват қилувчи барча партия ва ҳаракатларнинг фаолияти тўхтатиб қўйилди. Шундан сўнг, «Адолат»нинг бир қатор раҳбарлари аввал Тожикистонга, сўнг Афғонистонга қочдилар. Юқорида номлари тилга олинган радикал диний гуруҳлар фақат давлат билан, хусусан, қонунни ҳимоя қилувчи органлар билангина эмас, балки қолган диндорлар билан ҳам ва амалда жамиятнинг барча ижтимоий қатламлари, жумладан бошқа маҳаллий диний конфессиялар вакиллари билан ихтилофга бордилар.

Тадқиқотчиларнинг фикрича, янги пайдо бўлган кескин диний гуруҳ ва ташкилотларнинг тутган йўли можароли фикрларнинг кескинлиги ва муросасиз эканлиги билан ажралиб туради. Улар эълон қилган ҳатти-ҳаракатлар дастури уларнинг бугунги куннинг сиёсий, иқтисодий ва ижтимоий ғоя ва қарашларини бутунлай тушунмаслигини аниқ кўрсатди. Бу гуруҳларнинг асосий раҳбарлари- қайтадан исломийлаштириш ғалаёнида сиёсий маблағ орттириш пайида бўлган чаласавод-авантюрачилардир. Шахсий манфаат билан уйғунлашиб кетган бу сиёсий хуружлар гўё диний, миллий ва маданий қадриятларга қайтиш ниятида қилинган эмиш. Аслида, юзага келган вазиятда ушбу мақсадлар ушалмайдиган пуч хаёлга айланиб борди, чунки, улар бу қадриятлар ҳақида керакли билим, малакага эга эмасдилар. 1998-99 йилларда диний экстремистик гуруҳларнинг фаоллашуви руй беради. Бу жараён очиқ қуролли қарама-қаршилик, тарғибот ишлари ва варақа тарқатиш каби фаолият орқали олиб борилади. «Т а вба», « Ҳ избулл оҳ », « Ҳи зб ат-Тахрир ал-исломий» ва бошқалар каби яширин диний - экстремистик гуруҳлар вужудга келади. Бу ғайриқонуний ташкилотларнинг асосий мақсади – конституциявий тизимни издан чиқариш, ҳукуматга қарши оммавий чиқишлар уюштириш, давлат раҳбариятини хокимиятдан четлаштириш ва исломий хукумат тузишдан иборатдир. Бунинг учун улар ҳозир ҳам давлат идоралари ва объектларига қарши қўпарув ишларини, тинч аҳоли ва давлат арбобларига қарши террорчилик хуружларини давом эттираётир. «Адолат» ҳаракатининг айрим фаоллари қуролли тўнтариш орқали хокимиятни ўз қўлларига олиш учун олдин Тожикистонга, кейин эса Афғонистонга ўтиб, у ерларда кенг равишда жангариларни таёрлашга киришган эдилар. 1999 йил 16 феврал куни Тошкентда экстремистик кучлар томонидан амалга оширилган бир неча портлаш содир бўлди. Бунинг натижасида ўнлаб кишилар ҳало к бўлди ва 100 дан ортиқ киши яраланди. 1999 йил 15 ноябрда эса қўп о рувчи гуруҳ Янгиобод шаҳрида амалга оширган террорчилик хуружи натижасида яна 8 киши ҳаётдан кўз юмди.

Шунга ўхшаган х уружлар Сурхондарё вилоятининг шарқидаги тоғли туманларда ҳамда мамлакатнинг бошқа чегара худудларида рўй берди. Бу фавқулодда ходисалар яққол кўрсатдики, радикал ислом ташкилотларининг орқасида ташқи реакцион кучлар турган ва уларнинг асосий мақсади республика ичида вазиятни беқарорлаштиришга ва унда ўзи хо ҳ лаган тизимни ўрнатишга интилишдан иборат бўлган. 2001 йил 11 сентябр кунигача Ўзбекистоннинг барқарорлигига ва х авфсизлигига асосий таҳдидни Афғонистондаги мураккаб ҳарбий ва сиёсий вазият кўрсатган. Мазкур вазиятни, албатта, у ердаги фуқаролик уруши ва исломий кучларнинг кучайиши келтириб чиқарган. «Толибон» фундаменталистик ҳаракати Афғонистон ҳудудига яшириниб олган оппозицион исломий кучларга (Ўзбекистон ислом ҳаракати ва уларнинг Тохир Юлдошев ва Жумабой Хўжаевлар каби «сиёсий раҳбарлари»га) нафақат мафкуравий, балки бевосита моддий ёрдам берар эди. Мазкур «сиёсий раҳбарлар» ў ша вақтда Афғонистон худудларида бекиниб юришар эди. Ислом экстремизми кучайишига албатта Толибон раҳбарларининг очиқ-ойдин гаплари ҳам таъсир этар эди. Улар «ҳақиқий исломни» фақат Афғонистонда эмас, балки унга чегарадош давлатларда ҳам ёйиш лозимлиги ҳақида бир неча бор таъкидлаб ўтишган. Ўзбекистон Республикаси Президенти Ислом Каримов «Ўзбекистон XXI аср бўсағасида..» китобида таъкидлаб ўтганларидек, «диний ақидапарастлик хуружлари аввал ам бор нафақат диний зиддиятлар сабабли, балки кўпгина ижтимоий, сиёсий ва иқтисодий муаммларнинг ҳал қилинмаслиги сабабли пайдо бўлади». Шунинг учун Ўзбекистонда диннинг сиёсийлашув жараёнининг кескинлашувига сиёсий шарт-шароитлар билан бир қаторда мавфкуравий, маданий, иқтисодий ва психологик омиллар ҳам ўз таъсирини ўтқазади. Кўп асрлар мобайнида инсонларнинг онгида шаклланган ислом анъаналари барча хаётий муаммоларни шариат асосида ҳал этишни тақазо этади.

Бу анъаналарга ҳалқимизда бўлган мойиллик, бозор иқтисодиётига ўтиш даврида пайдо бўладиган ижтимоий ва иқтисодий қийинчиликлар ҳамда одамларнинг анъанавий хаёт тарзи ўзгариши – буларнинг барчаси динни сиёсийлаштирувчи психологик омилнинг кескинлашувига олиб келади. Кўп йиллар мобайнида шўро ҳукумати томонидан одамларнинг онгига сингдирилган да ҳ рий, атеистик қарашлар, 80-йиллар о х ирларида ғарб маданияти ва мафкураси кириб келиши ҳам ислом омилининг Ўзбекистонда кучайишига олиб келди. Республикамизда радикал ислом билан курашиш борасида анъанавий тадбирлар билан бирга хукукий, диний-маърифий, ижтимоий ва иктисодий тадбирлар кенг кулланилмокда. Ҳ у қуқий соҳада Ўзбекистонда қатор қонуний ҳужжатлар қабул килинган. Уларнинг бири - 1992 йил 8 декабрда кабул килинган Ўзбекистон Республикасининг Конституцияси. Жамиятимизнинг асосий конунига к ў ра, давлат дин ишларига аралашмаслиги эълон килинган (61- модда). Шу билан бирга конституциявий тузумни зўрлик билан ўзгартиришни мақсад қилиб олган, диний адоватни тарғиб қиладиган ҳар қандай диний партиялар ва жамоат уюшмалари тузиш, шунингдек диний принцип асосида ҳарбий ва сиёсий партиялар тузиш та қиқланад и (57-модда). Диннинг сиёсийлашуви ва радикаллашувига чек куйилишида Ўзбекистон Республикасининг 1998 йил май ойида қабул қилинган «Виждон эркинлиги ва диний ташкилотлар тугрисидаги» қонунининг янги тахрири шубхасиз катта аҳамиятга эга. Диний экстремизмнинг кенг таркалишига асосий сабаблар орасида сиёсий, ижтимоий ва иктисодий муаммолар борлигини инобатга олган холда, давлат рахбари И слом Каримов ташаббусига биноан республикамизда бир қ атор сиёсий, ижтимоий ва иктисодий тадбирлар амалга оширилмокда. Биринчидан, ватанимизда демократик институтлар ва фу қ аролик жамияти куриш борасида анча тадбирлар ва ишлар олиб борилмокда.

Иккинчидан, фаол ижтимоий сиёсат амалга оширилмокда. Учинчидан, мамлакатнинг ишлаб чи қ ариш инфрастуктураси ривожланмо қ да . Юкорида айтилганлардан келиб чиқиб, куйидагиларни таъкидлаб утиш мумкин. Исломнинг сиёсийлашув жараёни глобал характерга эга. Бу - дунёдаги янги геосиёсий узгаришлар натижасидир. Хозирги вақтда сиёсийлашган ислом дунё микёсида мухим геосиёсий омилга айланган ва у, чамаси, кўп жиҳатдан мусулмон оламидаги барча сиёсий жараёнларни белгилаб туради. Юқорида айтилганларга асосланиб, республикада исломнинг кучайиши ва сиёсийлашувига олиб келган асосий омилларни икки гуруҳга ажратиш мумкин: ташқи омиллар ва ички омиллар. Ташқи омиллар: 1) геосиёсий; 2) ташқи сиёсий; 3) диний; 4) харбий-сиёсий; 5) маданий-мафкуравий. Ички омиллар: 1) диний-мафкуравий; 2) иқтисодий; 3) ижтимоий; 4) психологик.

Шундай қилиб, дин сиёсийлашувининг Марказий Осиёда ва хусусан Ўзбекистонда кучайиши бекарорликка олиб келувчи ва ҳавфсизликка тўгридан-тўғри таҳдид солувчи омил ҳисобланади. Бу эса, ўз навбатида, минтақадаги мамлакатларнинг ижтимоий ва иктисодий ривожланишига катта тўсиқ бўлади.

Адабиётлар : 1. Д.А.Авдусин.Основы археологии. М. 1989. 2. А.А.Асқаров. Сапалитепа. Ташкент, 1973. 3. Атеистический словарь. А.И.Абдусамадов, Р.М.Алейник, Б.М.Алиева ва бошқ. М.П.Новикова умумий таҳр. Остида – М.:Политиздат, 1984. 4. Л.С.Васильев.История религии Востока. М. 1983. 5. В.Н.Даниленко. Космогония первобытного общества. М. 1999. 6. А.П.Окладников.Утро человечества. Л. 1967. 7. Е.В.Переводчикова.Язык зверинных образов. М, 1994. 8. Средняя Азия в эпоху камня и бронзы. М-Л. 1966.

Похожие

Ислом дини ва унинг тарқалиши тарихи

Ўрта осиёда ислом дини

Ислом ва ҳозирги замон

Миллий ва диний кадриятларнинг тикланиши. Давлат билан диний ташкилотлар уртасидаги муносабат

Ислом