Тасаввуф ва махаллий суфий тарикатлар - Основы культурологии - Рефераты

Тасаввуф ва махаллий суфий тарикатлар

Загружено в:

20.09.2019

Скачано:

0

Размер:

92.5 KB

Тасаввуф ва махаллий суфий тарикатлар Режа: 1. Тасаввуф таърифи. 2. Тасаввуф сўзининг келиб чиқиши. 3. Тасаввуфнинг пайдо бўлиши. 4. Илк суфийлар ва тасаввуф тариқатларининг вужудга келиши. 5. Марказий Осиёда тасаввуф. 6. Кубравия тариқати ва таълимотининг ўзига хос жиҳатлари.

Тасаввуф – ислом доирасидаги мистик-зо ҳ идлик оқимидир. Ушбу таълимот танланган инсонлар ( ал-хосса )нинг Аллоҳ билан ҳиссий боғланиши ҳақидаги ғояни олға суради. Ушбу таълимот назариётчиларининг фикрларига кўра, шундай боғланиш натижасида мазкур танланган кишилар ва уларнинг таълимотига эргашганлар Аллоҳни танишга эришадилар. Ундан ташқари, қатор суфийлар йўлини танлаган тасаввуф муаллифларига кўра, тасаввуфда инсон чуқур мушоҳада ва махсус руҳий-маънавий машғулотлар натижасида Аллоҳнинг бирлиги ичида йўқолиб кетиш ( фано ) ёки у билан абадийлик (бақо)га эришиши мумкин. Бу ерда сўз Аллоҳга маънан қўшилиб кетиш ҳақида боради, албатта. Тасаввуф ва унга ўзакдош бўлган суфий , мутасаввиф атамаларининг келиб чиқиши ҳақида хилма-хил қарашлар мавжуд. Ҳозирги пайтга келиб кўпроқ тасдиқланган ва кўпчилик (ҳам мусулмон, ҳам ғарб олимлари) томонидан қабул қилинган фикр шуки, ушбу атама “жун, юнг” маъносини билдирувчи с-в-ф ўзаги (суф) дан олинган. Бу бошланғич даврда ислом оламида зоҳидлик гуруҳлари кўринишида шаклланган илк суфийларнинг, ҳадисда айтилганидек, совуқ ва иссиқдан сақлайдиган жун чопон – хирқа кийиб юрганликлари билан боғлиқ. Тўғри, тасаввуфнинг пайдо бўлишига туртки бўлган барча зоҳидлар ҳам суфий деб аталмаганлар. Уларга кўпинча зуҳҳод ( бирлиги – зоҳид) сўзини қўллаганлар. Зоҳидлик амалда ислом билан бир даврда пайдо бўлди. Тасаввуф ёзма анъанасига кўра, Муҳаммад пайғамбарнинг саҳобалари орасида Абу-д-Дардо, Абу Зарр, Ҳузайфа кабиларни суфийлар деб аталади. Кўпгина суфий тариқатлари ўзларининг силсилаларини Пайғамбар саҳобаларидан бирига ва илк тўрт халифага, кўпинча Абу Бакр (632-634)га қадар етказадилар. Бироқ, кўпчилик тадқиқотчиларнинг фикрига кўра, исломдаги мистик- зоҳидлик ҳаракатининг пайдо бўлиши VIII асрнинг ўрталари – XI аср бошларига тўғри келади.

Ушбу давр суфийлари орасида машҳур ҳадис йиғувчилар ( муҳаддисун ), Қуръон ўқувчилари ( қурро’ ) ва илк шарҳловчилари, ҳунармандлар, савдогарлар, шунингдек, исломни қабул қилган христианлар бор эди. Шуни таъкидлаш керакки, зоҳидлик ҳаракати турфахил халифалик жамиятидаги ижтимоий ва мулкий табақаланишга, доим ҳам Пайғамбар суннатларига амал қилмаган бой табақанинг ажралиб чиқишига қарши ўзига хос ҳаракат эди. Бундай вазият аввалги икки аср давомида мусулмон жамиятининг мураккаб диний ҳаёти боис кўпинча ижтимоий ва демакки, сиёсий беқарорликка сабаб бўлган. Айнан мана шундай вазиятда паст ва ўрта табақалар ўзларининг диний истакларига маънавий-руҳий ифода қидирдилар. Ушбу қидириш бошқа мафкуравий-сиёсий ҳаракатлар билан бир қаторда суфизм кўринишини олди (пассив ижтимоий-диний норозилик кўриниши сифатида) ва ўша даврдаги ҳукуматдан узоқлашиш, бойликдан юз ўгириш, Пайғамбар таълимотларига қатъий амал қилиш кабиларга даъват қилди. Пассив норозилик кейинчалик кўплаб суфий тариқатларининг асосини ташкил қилган таваккул (ўзни Аллоҳга топшириш), сабр , ризо (барча ҳолга рози бўлиш) ва бошқа қоидаларни ривожлантирган зоҳидлик кўринишида ҳам акс этган. Айни мана шу пайтдаёқ илк диний маросимлар амалиёти бошланиб, кейинчалик у суфизмдаги маросимларнинг (тундаги бедорлик, нафл намоз, рўза ва ҳоказоларнинг) шаклланишига таъсир кўрсатди. Тасаввуфнинг мафкуравий-диний асоси, шубҳасиз, Қуръони карим маънолари устида чуқур мулоҳза юритиш, Буюк китобнинг ботиний маъноларини қидириш анъанасини юзага келтирди. Суфийларнинг диний- руҳий изланишларининг бошқа манбаи сифатида (рационал асосга эга бўлган) фалсафий-диний оқимга қарши ўзига хос аксил ҳаракатни эътироф этиш лозим. Бу ерда сўз, энг аввало, ўша даврда исломда пайдо бўлган рационалист илоҳиётчилар ( мутакаллимун ) ҳақида кетмоқда. Суфийлар маълум даражада рационал билиш имкониятларини эътироф этган ҳолда, нарсалар ва ҳодисаларнинг моҳиятини ички туйғу, мистик (ботиний) ва руҳий изланишлар орқали билиш мумкинлигини тасдиқлаганлар.

Мана шунда Ҳақиқат «ўзининг Сирини очиши» ва кутилмаганда суфийга Яширин ( кашф ) нарсаларни билиш ва борлиқнинг олий ҳақиқатини англаш йўлини ёритиб юбориши мумкин. Ҳиссий йўл билан Ҳақиқатни излаш суфийларни инсон руҳининг энг нозик ҳаракатлари, ички изтироблар, диний ҳақиқатларни англаш ва чуқур таҳлил қилишга ундаган. Бу маънода тасаввуфнинг илк асосчилари ва намоёндаларидан бўлган «Қалблар ва фикрлар» илми ( илм ал-қулуб ва-л-хавотир )га асос солган Ҳасан ал-Басрий (642-728) ни эсга олиш ўринли. Кейинчалик, Ҳасан ал-Басрийнинг издошларидан бўлган ва Басрада яшаган (VIII-IX асрлар) Рабоҳ ибн Амр, биринчи суфий аёл Роби‘а ал-Адавия, Молик ибн Динор ва бошқалар даъватларида аста-секин Аллоҳга бўлган соф ҳақиқий муҳаббат, унга яқинлашишга интилиш ҳақида (яна таъкидлаймизки, сўз руҳий яқинлик ҳақида бормоқда) фикр ва ғоялар пайдо бўла бошлади. Шу даврдан бошлаб улар тасаввуфга очиқ мистик хусусият бахш этдилар. Ва бу таълимотлар тасаввуфнинг ўзига хос жиҳатларидан бўлиб қолди. IX асрда тасаввуф назарияси ва амалиётини ишлаб чиқиш борасидаги уринишлар давом этди. Басрадаги мактаблар билан бир қаторда Бағдод ва Хуросонда ( Маламатийа ) ҳам шундай мактаблар пайдо бўлди. Ушбу мактаблар вакиллари, аввалгидек асосий эътиборни суфийларинг ички дунёларига қаратдилар, ҳар бир мактабга хос бўлган руҳий покланиш, ўзини камолотга етказиш, дунёвий истаклардан халос бўлиш, фикрни Худо билан боғлиқ бўлмаган ҳар қандай нарсадан тозалашнинг махсус йўли ( тариқа )ни ишлаб чиқдилар. Шахсан суфийнинг Йўли ғоят мураккаб фикрий-жисмоний машқлар ва руҳий меҳнатлар билан боғлиқ бўлган. Бунда суфий бошлиқлар ( шайх ; кўплиги шуйух; форсча-туркча – пир, устод ) томонидан суфийнинг камолотга эришишининг маълум босқичлари ва Йўлнинг сўнгги босқичларида етишадиган махсус руҳий ҳолатлар ( ҳол / аҳвол ) билан боғлиқ маълум мақомлар ҳақидаги қоидалар ишлаб чиқилган.

Суфийлар руҳий камолотга олиб боради деб ҳисобланган қатор махсус амалиётларни ишлаб чиққанлар. Булар зикр, само ‘, рақс кабилардан иборат. Уларнинг биринчиси Худонинг номини ёки тариқатда қабул қилинган бирор махсус зикрни бир муқомда, еки маҳфий (ичдан) такрорлашни билдиради. Зикрнинг « жаҳрий », яъни овозли, ва « хафий », яъни овозсиз, қалбдан, ичда айтиладиган турлари бор. Само‘ суфийларда «руҳ юмшаб, покланадиган» махсус руҳий ҳолатга етишиш учун мусиқа асбоблари (асосан зарбли) оҳанги остида суфиёна зикрларни тинглаш ёки куйлашни ифодалаган. Бунда баъзи тариқатларда махсус ҳаракат ( рақс ) ҳам қўлланган бўлиб, уни ҳам муайян руҳий ҳолга тезроқ эришишга ёрдам беради деб ҳисоблаганлар. Тасаввуф барча фақиҳлар томонидан сўзсиз қабул қилинган деб бўлмайди. Тасаввуф Аллоҳга етишиш йўли сифатида ҳозирга қадар кўплаб мунозараларга сабаб бўлиб келмоқда. Айниқса, сўз Мансур Халлож (858-922) каби мунозарали шахсиятлар ҳақида борганда. Уни бир неча бор инкарнационизмда айбладилар, яъни у илоҳий ва инсоний табиатнинг моҳиятан бирлашуви ( иттиҳод ал-лоҳут би-н-носут ) ҳақидаги ғояни илгари сурган деб айбламоқдалар. Бироқ, на ал-Халложда ва на бошқа бирор суфийда инсон ва Худонинг жисмоний бирлашуви ҳақида сўз борган эмас, албатта ва бу фақатгина руҳий, кўпчилик ҳолларда Худони англаш қўрқуви ғалаба қилган ва қўрқув таъсирида жуда ҳам ҳаяжонли сўзларни айтиб юборган баъзи суфийларнинг хаёлий тасаввурлари бўлган. Илк зоҳидлик ҳаракатлари Марказий Осиё минтақасини ҳам четлаб ўтмаган. Бухоро, Самарқанд, Хоразм, Насаф (Қарши) шаҳарларида фаолият олиб борган илк суфий-зоҳидлар ҳақидаги маълумотлар қадимги қўлёзма манбаларда кўп учрайди.Бу ерда биз юқорида зикр этилган хуросонлик Маломатия тариқатининг баъзи гуруҳлари ҳақидаги маълумотларни кўришимиз мумкин. Минтақада ўзининг бутун ислом оламида катта обрў қозонган назариётчилари ҳам бўлган.

Улар орасида Бухоро яқинидаги Калобод қишлоғида туғилиб, шу ерда дафн этилган Абу Бакр Аҳмад ибн Исҳоқ ал-Калободийни (ваф. 990, ёки 995 й.) зикр этиш ўринли. У шунингдек ҳанафий фақиҳи сифатида ҳам машҳур. Унинг ислом оламидаги энг биринчи тасаввуфий асарлардан ҳисобланган « ат-Та‘аруф ли-мазҳаб аҳл ат-тасаввуф » номли асари ҳозирга қадар илк мусулмон тасаввуфи соҳасидаги энциклопедик асар ҳисобланади. Асарда суфийлар қарашлари тизими ва уларнинг амалиётлари анча тўлиқ баён этилган. Айнан шу асарда суфийларнинг баъзи қоидаларини ислом меъёрлари билан мувофиқлатиришга ҳаракат қилинади. Тасаввуфнинг Марказий Осиёда (энг аввало ўзининг анъанавий тарихий-диний маркази – Мовароуннаҳрда) ташкилий жиҳатдан ўзининг асл руҳий услуби ва махсус марказлар ( заввийа, хонақоҳ, рибот ) доирасида ўзига хос тариқатлар кўринишида шаклланиши кечроқ, тахминан XII – XIII аср бошларига тўғри келади. Айни мана шу даврда минтақада энг йирик тариқатлар пайдо бўлди, улар кейинчалик мусулмон оламининг катта қисмига тарқалди, ҳозирги даврда эса улар ҳатто Ғарбий Европа, Япония ва АҚШда ҳам фоалият юритмоқда (бу ерда сўз Нақшбандия/Мужаддидия гуруҳлари ҳақида бормоқда). Ҳозирда ҳам амалий ва назарий тарихи ўрганилаётдан бундай илк тариқатлардан бири Кубравийа тариқатидир. Бундай ном унинг асосчиси Нажм ад-Дин Кубро номидан олинган (1145-1221; тўлиқ номи: Аҳмад ибн ‘Умар).У Хивақ (ҳоз. Хива, Хоразм вилояти) шаҳрида туғилган, диний билимларни ўрганган. У узоқ вақт саёҳат қилган (Миср, Эрон) ва тасаввуф илми билан яқиндан танишган. Унинг суфий устозларидан энг машҳури Исмо‘ил ал-Кисрий (ваф. 1193 й.)дир. Кубро ватани Хоразмга қайтгач, ўша даврдаги пойтахт Гурганж (ҳоз. Куҳна Урганч, Туркманистон) да ўзининг хонақоҳи ва кейинчалик Кубравийа деб ном олган тариқатига асос солади. Анъанага кўра, Нажм ад-Дин Кубро Гурганжни муғуллардан ҳимоя қилиш вақтида қўлида қурол билан шаҳид бўлган.

Кубравийа таълимотининг ақидаси – суннийлик талабларига амал қилишдир. Улар маслакларининг назарий асосини коинотнинг «икки босқичли» – кичик олам ва катта оламдан тузилганлиги ҳақидаги қоида ташкил қилади. Уларнинг биринчиси «қуйи олам»га тегишли бўлсада, лекин олий борлиқни, яъни катта оламни ўзида акс эттиради.Бу таълимотга кўра, инсон кичик оламнинг асосий қисмини ташкил қилади ва Аллоҳнинг баъзи сифатларини ўзида акс эттира олади ёхуд олий борлиқ ҳақидаги тасаввурларни қабул қила олади, бироқ уларни ўзида англай оладиган киши бу фақат суфий, бевосита шайх қўл остида тасаввуф йўлига эргашган кишидир. Кубравийада «тасаввуф йўлида юриш» қатор мураккаб руҳий-жисмоний машқлардан, қатъий рўза тутиб ва хилватга чекиниб, шайхнинг ихтиёрига тўлиқ бўйсунган ҳолда Аллоҳнинг гўзал исмларига ( ал-асма ‘ ал-ҳусна ) доимо фикрни жамлашдан иборат. Йўлнинг ўзи эса, суфийларга шаффоф рангли нурлар кўринган пайтда уларнинг маълум бир ҳолдан бошқа ҳолга ўтишини ифодалайди.Суфийнинг руҳи белгиланган ҳиссиёт ва покланиш ( мақомот ) босқичларини босиб ўтиши лозим, Ҳаққа етишиш пайтида эса, суфий (қора нурни кўриш билан) Аллоҳнинг марҳаматига сазовор бўлади. Кубравийада бажариладиган амалларга мувофиқ тарзда Сулукни ўташ чоғида суфий бўйсуниши шарт бўлган 10 қоида ишлаб чиқилган: 1. Тавба – дунёвий ҳаёти давомида ўз «Мен»лигидан халос бўлиш; 2. Зуҳд фи-д-дунйа – дунёдан ва молу мулкдан воз кечиш; 3. Таваккул ала-л-Ллоҳ – барча ишда Аллоҳга таяниш ва дунёвий ишлардан юз ўгириш; 4. Қанаъат – оз, фақат тириклик учун етарли нарсалар билан қаноатланиш; 5. Узлат – тўғри ва руҳий маънода ёлғизлик; фақатгина шайх билан мулоқот қилишга рухсат берилган;

6. Мулозамат аз-зикр – Аллоҳ номини доимий равишда ихлос билан ёд этиш ( зикр ), бу зикр қалбни поклайди; 7. Таважжуҳ ила-л-Ллоҳ – бутун борлиқ билан то Аллоҳнинг ягоналигини қалб билан ҳис этмагунича Унга юзланиш; 8. Сабр – тасаввуф йўлининг қийинчиликларини сабр билан адо этиш; 9. Муроқаба – дунёвий истаклардан покланган қалбга мутлақ осойишталик етмагунича ўз ўзини назорат қилиш; 10. Ридо – барча жисмоний ҳиссиётлардан, ҳатто ўзининг Аллоҳга бўлган севгисидан қаноатланишдан ҳам халос бўлиш, бундан жисмоний ёки шахсий туйғулар йўқолиб, Аллоҳнинг алоҳида марҳаматига айланади. Кубравийа таълимоти мўғуллар истилосига бардош берган кам сонли таълимотлардан биридир. Қолаверса, Сайф ад-Дин Бохарзий (1363 й. Бухорода вафот этган.) каби кубравийа шайхлари бошқа кўплаб шайхлар қатори мўғул қабилалари ва улар ҳукмдорларининг исломлашувига катта таъсир кўрсатганлар.Кубравийанинг мўғуллардан кейинги тарихи анча мураккаб. Тариқат бир неча мустақил шаҳобчаларга бўлиниб кетди ва Хуросон, Эроннинг ички минтақалари, Ҳиндистон, Хутталон (ҳоз. Тожикистон)га тарқалди. Мовароуннаҳр ва Хоразмда тариқатнинг алоҳида шайхлари то XVI асрнинг бошларигача ҳукмрон сулолалар вакилларидан муридларга эга бўлган ҳолда фаолият олиб борганлар. Масалан, машҳур кубравий шайх Ҳусайн ал-Хоразмийга Шайбонийлар сулоласидан бўлган ҳукмдор Убайдуллоҳ хон мурид бўлган, у ўзининг руҳоний устозига атаб шеърлар битган. Худди шу шайх билан машҳур Мирзо Заҳириддин Бобур ҳам руҳоний алоқада бўлган. XIX асрга келиб бу тариқатнинг аҳамияти ва роли пасайиб кетди. Фақатгина манбаларда ўзларининг тариқат асосчисига мансубликларини эълон қилган баъзи шайхлар (масалан, Бухоро яқинидаги Сактор минтақаси) ҳақида маълумотлар берилади.

Худди шунингдек Марказий Осиёнинг яна бир машҳур тариқати Нақшбандия ва унинг олдинги шакли Хожагоннинг тарихи ҳам мураккаб ва мунозарали.Хожагон тариқатининг асосчиси Абд ал-Холиқ Ғиждувоний (ваф. 1182 ёки 1220 й.) ҳисобланади. У кейинги давр тасаввуф анъанасига кўра машҳур хуросонлик шайх Йусуф ал-Ҳамадонийда (ваф. 1140 й.) таълим олган.Айрим олимлар (хусусан, В.Маделунг) ушбу (XV асрдан кейин пайдо бўлган) маълумотга (агар унинг вафотининг манбаларда энг кўп учрайдиган иккинчи санаси қабул қилинадиган бўлса), энг асосийси, илк манбаларнинг ушбу икки шайх орасидаги “алоқалар” ҳақида мутлақо сукут сақлагани эътиборга олинадиган бўлса, “устоз” ва “шогирд” ёшлари ўртасидаги фарқнинг анча катталигига асосланган ҳолда шубҳа билдиради. Эҳтимол, бундай “алоқа”га даъвогарликнинг сабаби тариқатни энг кўзга кўринган шайхлар воситаси билан Пайғамбарга боғлайдиган ва тариқатнинг ўзига хос қонунийлигини тасдиқлайдиган руҳий силсилага муҳтож бўлинганлигидир. Қолаверса, тариқатнинг ўзига тегишли ёзма анъана хронологик номувофиқликни эътиборга олмаган ҳолда, тариқатдаги бундай алоқалар ва силсиланинг ҳақиқий эканлиги ҳақида қатъият билан гапиришидан, бу нарса ҳеч қачон шубҳа туғдирмаганга ўхшайди. Абд ал-Холиқ Ғиждувоний ҳақида кўп нарса маълум эмас, бунинг асосий сабаби, асосан, унинг ёки унинг энг яқин шогирдлари даврида ёзилган ишончли манбаларнинг мавжуд эмаслигидадир. Тариқатнинг анча кеч манбалари хабарига кўра, у асосан ўз она қишлоғи Ғиждувонда (ҳоз. Бухоро вил.) яшаган ва Хуросоннинг илк тасаввуф тариқати бўлган Маломатийанинг айрим ғояларини қабул қилган. Кўринишидан, ушбу мактабнинг ҳолати Ғиждувонийга кучли таъсир кўрсатган. Унинг бизгача етиб келган (афтидан кейинроқ қайта ишланган) « Васият »ида ўз издошларига қаратилган сўнг даражада зоҳидлик, ҳукумат вакиллари билан ҳатто сўзлашмаслик («султондан худди шердан қўрққандек қўрқ»), барча дунё неъматларидан, шунингдек, бойлик тўплашдан воз кечиш,

ҳатто сулук йўлидан чалғитадиган тирикчилик ишлари билан ҳам шуғулланмасликка, Аллоҳнинг иродасига таянган ҳолда ( тавваккул ) доимо Аллоҳни ёд этиш ( зикр ) ва бошқаларга чақириқлар мавжуд. Ғиждувоний ўз шогирдларига таълим берган зикр Аллоҳнинг номлари ёки «Ла илаҳа илла-л-Ллоҳ» калимасини ичда махфий ( ботин, хафий ) эслашни ўзида акс эттирган. Ғиждувоний томонидан ишлаб чиқилган амалий қоидалар 8 та бўлиб, улардан биринчи бештаси энг асосийлари ҳисобланади: 1. Ҳуш дар дам – ўз ишлари ва ҳаракатларида огоҳ ва эҳтиёткор бўлиш, ҳар бир нафасининг Аллоҳни доимий ёд этиб қилинадиган зикрга мос бўлишини назорат қилиш; 2. Назар бар қадам – ҳар қадамда огоҳ бўлиш. Бундай мажозий тавсия дунё истакларидан холи бўлиш, кўзни ўз оёғига тикиш ва номақбул нарсалардан тийилиш ва доимий сукутда бўлишни таъминлайди. 3. Сафартдар ватан – сўзма-сўз «ўз юртида, ватанида сафар қилмоқ». Ушбу тавсия ҳам мажозий маънога эга бўлиб, уни шарҳловчиларнинг айтишларича, бу қоида ёмон сифатлардан яхши сифатлар томон сайр қилмоқни, ёмон йўлбошчидан – яхшиси томон бормоқни англатади. Кейинги давр муаллифлари бу қоидага аниқроқ изоҳ берадилар, яъни ўз ватанида сафар қилмоқ ва ўзи яшаб турган ер урф одати ва дини (шариати) ни яхши билмоқ; 4. Халват дар анжуман – жамиятда ёлғизлик. Бу қоида «солик»дан зоҳиран кўпчилик билан, халқ ичида, бозорда, одамлар кўп жойларда бўлиш, ботинан эса Аллоҳ ёди билан ёлғиз бўлиш талаб қилинишини ифодалайди. Бошқа тариқатлар, зоҳидлар ва илк Хожагон суфийларида амалиётда бўлган « халват » мана шу « халват дар анжуман » қоидасидан келиб чиқиб таъқиқланган. Нақшбандия тарафдорлари ушбу қоидага Қуръондан асос кўрсатадилар (Нуҳ, 24-37). Мазкур қоида тариқатнинг кейинги асрлардан то бугунги кунгача ижтимоий ва сиёсий жиҳатдан фаоллашувига туртки берган омил бўлиб хизмат қилди;

5. Ёд кард – Ёдда тутиш. Суфий бир он бўлса ҳам қўймай, Аллоҳни доимо ёдда тутиши лозим, зеро бу ботиний покланишнинг ягона йўлидир. Мўғуллар истилосидан кейинги даврларда Хожагон бу даражада мушҳур бўлмаган, унинг шайхлари ҳам фақат Бухоро атрофларидагина фаолият олиб борган. Тариқат шуҳратининг ва кейинчалик жуғрофий таъсир доирасининг анча кенгайиши Бухоро яқинидаги Қасри орифон қишлоғида туғилган Бахоуддин Нақшбанд (1318-1389) даврида юз берди. (Тариқатнинг иккинчи номи - Нақшбандия унинг нисбасидан олинган). Бахоуддин Нақшбанд Хожагон қоидаларига асосан тариқатнинг расм- русум амалиёти билан боғлиқ яна учта қоида қўшди. Бу тариқат шайхларининг кўпчилик қисми мусиқали махсус рақслар ( само‘, рақс )дан узоқ бўлиш ва фақат тинч, ички ( хафий ) зикр билан шуғулланишни афзал кўрганлар. Хожагон/Нақшбандия йўлининг назарияси, услублари ва амалиётини биринчи бор ёзма шарҳлаш ва тушунтириб бериш Бахоуддин Нақшбанднинг шогирди Муҳаммад Порсо (ваф. 1419 й.) томонидан бажарилди. Бахоуддин Нақшбанд ҳаётига оид биринчи батафсил биография ҳам Порсо қаламига мансуб. У бу асарда Бахоуддин Нақшбанднинг «Хожагон йўли»ни шариат билан мувофиқлаштириш борасидаги меҳнатларини ҳам тасвирлаган. Тариқат тарихидаги рамзий шахсият – Хожа Убайдуллоҳ Аҳрор (ваф. 1489 й.) тариқатнинг ижтимоий, иқтисодий ва сиёсий мавқеини тубдан ўзгартириб юборди. У биринчи бўлиб тариқатнинг сиёсий фаолигининг зарурати («замон султонлари билан» руҳий алоқа «уларни шариатга бўйсунишга чақиришдир»), ижтимоий ва меҳнат фаоллигининг зарурлиги (Бахоуддин Нақшбанднинг « Даст ба-кор-у, дил ба-Йор » - (Қўл – меҳнатда, қалб – Аллоҳда) шиорининг ҳаётий тимсоли) ғоясини олға сурди ва асослаб берди.

Тариқат аъзоларининг «қалбни орттирилган бойликка боғламаслик», доимо қалб зикри билан шуғулланишни унутмаслик, шариат ҳукмларига бўйсуниш, хайрия ва эҳсонлар қилиб туриш шарти билан тижоратда иштирок этишлари, мулкдор бўлишлари мумкинлиги ғояси ҳам унга тегишли эди. Мисол тариқасида, тариқат аъзолари орасида Мавлоно Жомий (ваф. 1492 й.) ва Алишер Навоий (ваф. 1501 й.) каби кўплаб мутафаккир ва шоирларнинг бўлганлигини эслаш кифоя. Хожа Аҳрор ўзининг янги ғояларига ўзи ҳам амал қилган, сиёсатга фаол аралашиш ва тариқатнинг ижтимоий асосини кенгайтириш воситасида ўзининг, ундан ҳам кўпроқ тариқатнинг обрўсини оширган; бошқача айтганда, тариқатга ҳар қандай дунёвий киши ўзининг кундалик ишлари билан шуғуллангани ҳолда, хоҳ маҳаллий ҳукмдор, илоҳиётчи олим, савдогар, ҳунарманд ёки оддий деҳқон бўлсин, кириши мумкин бўлган (ва кирган ҳам). Бироқ тариқатнинг дунёвий ҳаёт кечирадиган ҳар қандай аъзосига зикр дарслари, қўшимча («нақшбандийлик») амаллари ( нафила ) ўргатилган, тариқатнинг ахлоқий меъёрлари, унинг асосий мақсади тушинтирилган.Бундай ёндашув тариқатнинг обрўсини кескин ошириб юборган ва тариқатнинг таъсир доираси ҳамда жуғрофий майдони мисли кўрилмаган даражада кенгайишига сабаб бўлган. Бироқ Хожагоннинг илк устозлари огоҳлантиришларидан (хусусан, ҳукмдорлардан четроқда туриш, тамаъгирликдан ҳар қандай ҳолда ҳам узоқлашиш ва ҳоказолар ҳақидаги твсияларидан), четланиш, сиёсий ва иқтисодий фаолликка зўр бериш тариқат фаолиятининг «дунёвийлашиши» хавфини туғдирди. Нақшбандия тарихида чиндан ҳам шу ҳол юз берди. Тариқатнинг кейинги тарихи, хусусан Хожа Аҳрорнинг ўғли Хожа Йаҳйо, Махдуми Аъзам, Жўйбор хожалари (XVI-XVII асрлар) даври шуни кўрсатадики, сиёсий ва иқтисодий (кенг маънода) фаоллик тариқат раҳбарларини руҳоний фаолиятдан, янги руҳ юксалишдан ажратиб юборди

ва натижада тариқатнинг аввалги обрўси тушиб кетишига ва унинг умумий тушкунлигига олиб келди. XVII аср ўрталарига келиб минтақада Нақшбандиянинг кенг таъсири ҳақида гапириш қийин. Минтақада тариқат фаоллигининг янгидан кучайиши тариқатнинг марказий осиёлик намоёндалари томонидан XVII аср бошларида Ҳиндистондан олиб келинган ва шу ерда шаклланган Нақшбандия/Мужаддидия йўналишининг бир шаҳобчаси тарқалиши билан боғлиқ. Тариқатнинг иккинчи (аниқроғи учинчи) эпоними – «Мужаддидия»га келсак, у ўзининг « Мужаддиди алфи соний » - «Иккинчи минг йиллик янгиловчиси» (мусулмон йил ҳисобининг иккинчи минг йиллиги назарда тутилган) деган фахрли номга сазовор бўлган Аҳмад Сирҳиндий (ваф. 1624 й.) номи билан боғлиқ.У ўзининг тасаввуфдаги йўлини атоқли тасаввуф файласуфларидан бири бўлган Ибн Арабий (ваф. 1240 й) тарафдори сифатида бошлаган. Бироқ, Ибн Арабий асарлари билан яқиндан танишиб чиққач, унинг кўпгина қоидаларини шариатга мос келмайди деб ҳисоблади ва уни танқид қила бошлади ва танқиднинг асосий қисмини ўзининг машҳур «Мактубот» асарида баён қилиб берди. Бундан ташқари, Аҳмад Сирҳиндий тасаввуфдаги кўплаб (унинг назарида йўл қўйиб бўлмас) амалларни танқид қилди ва тариқат фақатгина шариат асосида бўлиши керак деб ҳисоблаб, шариатга қатъий риоя қилишга чақирди. Сирҳиндий Ҳижоз, Кичик Осиё, Яқин Шарқ, Кавказ ва, ниҳоят, Нашбандийанинг ватани бўлган Марказий Осиёга ўз шогирдларини юбориб, таълимотини кенг тарқатишга жуда кўп меҳнат сарфлади. Тариқат бу ерда, айниқса, Бухоро, Самарқанд, Хоразмнинг шимолий минтақларида Нақшбандиянинг таназзулга кетган шаҳобчалари ўрнини тезликда эгаллади.Тариқат мухлислари ҳатто Волга бўйи ва Сибирда ҳам маҳаллий тариқат тузишга муваффақ бўлдилар.

Айтиш мумкинки, шу даврдан то ҳозирги кунгача юқорида зикр этилган минтақалардаги барча Нақшбандия гуруҳлари Мужаддидиянинг кейинчалик ажралиб чиққан шаҳобчалари (Мийония, Даҳбидия, Ҳусайния ва б.) бўлганлар. Ниҳоят, яна бир Марказий Осиёда пайдо бўлган, тарихи ҳали тўлиқ ўрганилмаган тариқат –Яссавия тарихига тўхталиб ўтамиз.Бу ердаги асосий муаммо бизгача етиб келган жуда кам сонли, асосийси, ғоят бир-бирига зид ёзма манбалардир. Тариқатнинг асосчиси ва эпоними XII аср ўрталарида, бир қарашга кўра Сайрамда, бошқасига кўра, кўринишидан ҳақиқатга яқинроғи, Ясси шаҳрида (ёки унинг атрофида) туғилган Хожа Аҳмад Яссавийдир; Ясси муғуллардан кейинги даврда Туркистон (ҳоз. Қозоғистон жануби) номи билан машҳур бўлган. Яссавий шу шаҳарнинг ўзида вафот этган. Унинг қабри устида Амир Темур буйруғи билан улуғвор мақбара барпо этилган бўлиб, бугунги кунга қадар сақланиб қолган. Ушбу мақбара ўрта аср меъморчилигининг, қолаверса, Темур ва Темурийлар асрининг беназир санъат асари деб баҳоланишга ҳақли. Аҳмад Яссавийни манбаларда кўпинча «турк шайхлари раиси» (« машойих-и турк ») деб атайдилар. Бу ном, одатда, Аҳмад Яссавий томонидан жорий этилган зикр турини – Аллоҳнинг номини ёки махсус лафзларни овоз чиқариб айтиладиган жаҳрий зикрни қабул қилган шайхларга берилган. Айрим манбаларнинг хабар беришича, Аҳмад Яссавий ўз насабини Халифа Али ибн Аби Толиб (ваф. 661 й.) ўғли Муҳаммад ибн ал- Ҳанафиягача етказган. Анча қатъий (лекин, шубҳали) ёзма анъана Аҳмад Яссавийнинг Абд ал- Холиқ Ғиждувоний билан бир пайтда Юсуф ал-Ҳамадонийнинг шогирди (ва учинчи халифаси) бўлганлиги ҳақида хабар беради. Бу қараш Нақшбандия доираларида ва қўлёзма манбаларда сақланган.

Яссавия доираларининг мустақил ёзма манбалари Аҳмад Яссавий Шиҳобиддин Абу Хафс Умар Суҳравардийнинг (ваф. 1234-35 й.) шогирди бўлганлигини кўрсатади. Анча афсонавий нуқтаи назарга кўра, Яссавий жумбоқли ва ярим афсонавий шахс – Арслон бобонинг шогирди бўлган. Диний таълимни эса, у ҳазрат Ҳизрдан олган. Шунингдек, манбаларнинг чалкашлиги сабабли, ҳали Аҳмад Яссавийнинг ҳақиқий мероси сифатида сўзсиз қабул қилиш мумкин бўлган тасаввуф анъанасини ишончли тарзда тиклаш қийин. Бу Аҳмад Яссавийга нисбат бериладиган суфиёна шеърлар тўплами « Ҳикмат »га алоқадор. Ушбу манбанинг ҳақиқийлиги масаласи кўпчилик тадқиқотчиларда шубҳа уйғотади, бу биринчи навбатда ушбу тўпламнинг ўнлаб бир-бирига ўхшамайдиган, кейинги даврда кўчирилган нусхалари мавжудлиги сабаблидир. Бундан ташқари, тўпламнинг ўзига ҳам кўчирувчилар ўзлари ёзган ёки кейинги давр шайхлари ижоди бўлган рубоийларни киритиб юборганларки, бу ҳам мавжуд нусхаларнинг асллиги ҳақида етарли даражада дадил гапириш имконини бермайди. Ҳар ҳолда, сўнгги йилларда олиб борилган тадқиқотлар Яссавиянинг тарихи ва баъзи назарий қоидаларини тиклаш имконини беради. Тариқатнинг ўзида аниқ ташкилий тизим мавжуд бўлмаган. Машҳур шайхлардаги руҳоний силсила ҳам бир хил эмас (уларнинг кўпчилигида Аҳмад Яссавийнинг биринчи давомчилари Ҳакимота ва Исмоилоталар номлари учрайди). Фаолиятннинг асосий минтақалари – Сирдарёнинг қуйи оқими ва Марказий Мовароуннаҳр XV асрдан бошлаб Яссавия шайхлари, кўпинча ҳатто Нақшбандия билан рақобатлашган ҳолда, минтақа тарихида сезиларли ўрин тутадилар. «Сулук сирлари»ни узатиш анъанаси Яссавияда асосан оғзаки бўлган, шунинг учун ҳам уларнинг адабиётларида уларнинг илк таълимоти ва амалиётининг ўзига хос тартибга солинган баёнини учратиш мушкил.

Турли манбалардан (шу жумладан, Нақшбандия манбаларидан) олинган баъзи қисқа маълумотларга таянган ҳолда тариқатдаги ушбу қоидаларни тахминан қайта тиклаш мумкин бўлади. Тариқатда (ва унинг барча шаҳобчаларида) кўпроқ сақланиб қолган асосий қоида – улар таълимотининг тарки дунёчиликка асосланганлиги бўлиб, айнан мана шу қоида уларни XV асрдан бошлаб ижтимоий ва сиёсий фаоллик тарафдори бўлган Нақшбандиядан ажратиб турган. Яссавий сўнг даражада камтарликка ва ўзини дунёвий фитналардан сақлашга урғу бериб, амалиётда ёлғизлик, жуда кам овқатланиш, руҳий жиҳатдан мутлақо Аллоҳга берилишни афзал кўрган. Ташқи ва ички (руҳий) (кўпинча жуда ночор кўринишдаги) зоҳидлик Яссавия шайхларини алоҳида ажратиб турган. Бундан ташқари, юқорида айтилганидек, Яссавия шайхлари жаҳрий зикрни афзал кўрганлар ва унинг шариатга мувофиқлигига асос топишга уринганлар. Анча кейинги даврларда, (тахминан XVIII асрдан бошлаб) Яссавия гуруҳлари минтақада ҳеч қандай умумий ташкилий тизимга эга бўлмай қолдилар, бунинг устига, аввалги таълимотлар кўпчилик томонидан унутилган, тариқатнинг илгари эришган ютуқлари бой берилган эди. Кўп ҳолларда шуни кузатамизки, уларинг силсилалари Нақшбандия ва бошқа тариқатларнинг руҳий силсилалари билан чалкаштириб юборилади. Яссавиянинг кўпгина шаҳобчалари «дарбадар дарвешлар» гуруҳларига айландилар ва расм-русумларни (ёки уларнинг бир турини) сақлаб қолган ҳолда ўтмишнинг «илмий тасаввуфидан» узоқлашиб кетдилар. Шундай қилиб, Марказий Осиёнинг тасаввуф тариқатлари тараққиёт ва таназзул босқичларини бошдан кечирди. XVIII асрга келиб Нақшбандия/Мужаддидия шаҳобчаси бир мунча фаолликда давом этди. Кўпчилик манбаларнинг маълумот беришича, Бухоронинг Манғитлар сулоласидан бўлган Шоҳ Маъсум (1775-1800) ва унинг ўғли Амир Ҳайдар (1800-1825) каби ҳукмдорлари ҳам ушбу тариқатга мансуб бўлганлар, улар Мужаддидия шайхларига таянган ҳолда, уларнинг фикрларича, даҳрий зикр

ёки самоъ каби ношаръий расм-русумларга қарши кураш бошлашга уринганлар. Бироқ, ушбу кураш муваффақият қозонмади, зеро, анъаналар тасаввуф тариқатларининг турли доираларида чуқур ўрнашиб қолган эди. Ўтмишдаги нуфузли «суфий оилалар» вакиллари аҳолининг барча табақаси орасида катта обрўга эга бўлганлар. Уларга бўлган эҳтиромни кучайтирган алоҳида ижтимоий-диний мақомлари маҳаллий халқларнинг диний онги ва ўзига хос «диний қатламлар» (хожалар, саййидлар) хусусиятларидан бири бўлган. Бу хусусият, масалан, маҳаллий (Хоразм, Бухоро, Қўқон) ҳукмдорларнинг суфий оилалар вакиллари (Яссавий шайхи Саййид-ота, Хожа Аҳрор, Махдум-и Аъзам, Жўйборийлар авлодлари ва бошқалар) билан яқинлашишга бўлган интилишларида ўз аксини топган. Сўнгги даврларгача ўзларининг таъсирларини ва маълум биқиқликларини сақлаб келган хўжалар оилалари кўпинча ўзларининг келиб чиқишларини мазкур хонадонлардан деб биладилар. Рус мустамлакачилиги даврига келиб тасаввуф ўзининг руҳий изланишлари соҳасидаги эски мавқеини ёки аҳоли орасидаги кенг таъсир доирасини сақлаб қолганлиги ҳақида гапиришга ҳожат ҳам йўқ. Бироқ, мустамлака даврида ҳам айрим суфий гуруҳларнинг фаоллашув ҳолатларини кузатишимиз мумкин. Бу ўринда Андижон вилоятининг жануби-шарқидаги Дукчи Эшон (у ҳақда «Мустамлака даври» бўлимига қаранг) жамоаси энг ёрқин мисол бўла олади. Дукчи Эшон жамоаси унинг Мингтепа қишлоғидаги хонақоҳи атрофида тасаввуф тариқатлари ташкилий бирлашмаларининг ўрта асрларда яхши маълум бўлган тажрибаси асосида юзага келган ва ташкилий тизимга эга бўлган. Бундан ташқари, Дукчи Эшон рус мустамлакачиларига қарши қўзғолон уюштиришда ушбу тариқатлардаги ташкилий тизимларнинг (муриднинг муршидга сўзсиз бўйсунишига асосланган) принципларидан фойдаланган. Совет даврида тасаввуф тариқатларининг яна пайдо бўлиши, айниқса, тўлақонли фаолият кўрсатиши ҳақида сўз бўлиши ҳам мумкин эмас эди.

Тўғри, зикр ижро этиш қоидаларини ўзлаштириш учун аввалги расм- русум анъаналарини сақлаб қолишга ва тасаввуф ҳақидаги энг умумий тушунчаларни беришга у ёки бу шаклда уринган алоҳида шайхлар сақланиб қолган. Мустақиллик даврида Ўзбекистонда бир қатор давлат қарорлари билан тасаввуф тариқатлари ва уларнинг умуминсоний қадриятлари халқнинг маънавий меросининг бир қисми деб тан олинди. Бу тасаввуф манбалари ва тадқиқотларининг таржима қилиниши ва нашр этилишига туртки берди.

Адабиётлар : 1. Д.А.Авдусин.Основы археологии. М. 1989. 2. А.А.Асқаров. Сапалитепа. Ташкент, 1973. 3. Атеистический словарь. А.И.Абдусамадов, Р.М.Алейник, Б.М.Алиева ва бошқ. М.П.Новикова умумий таҳр. Остида – М.:Политиздат, 1984. 4. Л.С.Васильев.История религии Востока. М. 1983. 5. В.Н.Даниленко. Космогония первобытного общества. М. 1999. 6. А.П.Окладников.Утро человечества. Л. 1967. 7. Е.В.Переводчикова.Язык зверинных образов. М, 1994. 8. Средняя Азия в эпоху камня и бронзы. М-Л. 1966.

Похожие

Тасаввуф

Тасаввуф

Норасмий уламолар

Ислом динида инсон маънавияти масаласи тасаввуф таълимотида шахснинг маънавий киёфаси

Ўрта осиёда ислом дини